Δεν ξέρω ποιο ήταν το εθνικό σχέδιο για την διάσωση της χώρας μετά την χρεοκοπία.
Προφανώς, δεν υπήρξε τέτοιο σχέδιο.
Τα Μνημόνια, η υπαγωγή των ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο, το ξεπούλημα, η εποπτεία και η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, δεν ήταν σχέδιο για τη διάσωση της Ελλάδας αλλά για την διάσωση ξένων τραπεζών και τον πλουτισμό των ευρωπαϊκών ελίτ.
Για να υπήρχε εθνικό σχέδιο για τη διάσωση της χώρας, θα έπρεπε πρώτα να αποδοθεί Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας.
Αυτό που συνέβη ήταν ότι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της χώρας -που ελέγχουν απόλυτα την Δικαιοσύνη- προτίμησαν την δική τους επιβίωση και αδιαφόρησαν για το μέλλον της χώρας.
Οι πολίτες αποδείχτηκαν ακατάλληλοι στο να απαιτήσουν Δικαιοσύνη, δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος και την διάρκεια της οικονομικής κατάρρευσης, και συμπεριφέρθηκαν ανόητα.
Με τη χώρα χρεοκοπημένη, άλλοι ζητούσαν άμεση δημοκρατία, άλλοι έκαναν πως δεν έχει αλλάξει τίποτα, άλλοι ψήφιζαν νεοναζί για να πάρουν …εκδίκηση, άλλοι περίμεναν την ανύπαρκτη Αριστερά, άλλοι ονειρεύτηκαν το νέο ΕΑΜ, άλλοι αηδίασαν και σηκώθηκαν και έφυγαν, και, γενικά, η Ελλάδα πήγε στο διάολο.
Και βέβαια, κυριάρχησε ο ατομικισμός, αν και η μια κοινωνική ομάδα μετά την άλλη διαπίστωνε, αργά ή γρήγορα, πως έφτανε και η δική της ώρα.
Όλοι χώρια, όλοι ηττημένοι.
Και φτάνει το 2018, που η Ευρωπαϊκή Ένωση βαρέθηκε τα Μνημόνια.
Είναι αξιοσημείωτο πως, αν και οι δυο τελευταίοι πρωθυπουργοί, Σαμαράς και Τσίπρας ήταν αντιμνημονιακοί πριν εκλεγούν -όπως αντιμνημονιακοί ήταν και οι περισσότεροι Έλληνες- οι Ευρωπαίοι ηγέτες βαρέθηκαν τα Μνημόνια πριν από τους Έλληνες.
Επίσης, αντιλήφθηκαν πως, αν θέλουν να έχουν μια κυβέρνηση που να μην την αγνοούν εντελώς οι πολίτες του προτεκτοράτου τους, πρέπει να μπει ένα τέλος στα Μνημόνια.
Ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύεται το αγαπημένο παιδί των δανειστών -γιατί αποδείχτηκε ο καταλληλότερος για να ψηφίζει τα πάντα χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις- και θα είναι ο τυχερός που θα παρουσιάσει το σόου «Καθαρή έξοδος από το Μνημόνιο», που θα παιχτεί τον επόμενο Αύγουστο.
Αυτό έχει προκαλέσει την οργή της Νέας Δημοκρατίας, η οποία, εν τω μεταξύ, έχει μεταλλαχτεί σε ακροδεξιό κόμμα, έχοντας για καμουφλάζ το ζαβό παιδί του Μητσοτάκη, που υποδύεται τον φιλελέ.
Να ποντάρεις στην αποτυχία της κυβέρνησης Τσίπρα -για να γίνεις κυβέρνηση και να αποκτήσεις και πάλι πρόσβαση στην κουτάλα και στη μάσα- και να διαπιστώνεις πως οι Ευρωπαίοι εταίροι, στους οποίους εσύ έδωσες και κώλo, προτιμούν τον Τσίπρα από εσένα.
Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση, αν η Νέα Δημοκρατία κατέβει στις επόμενες εκλογές με κεντρικό αίτημα την επαναφορά της χώρας στα Μνημόνια.
Άλλωστε, ο Μητσοτάκης έχει κάθε δίκιο να παραπονιέται γιατί ο Τσίπρας -που πήρε φόρα και ψήφιζε τα πάντα- του έκλεψε το Μνημόνιο που δικαιούταν, όταν θα γινόταν πρωθυπουργός.
Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσεις να παρακολουθήσεις τις στροφές των Ελλήνων πολιτικών τα τελευταία χρόνια.
Θα πέσεις κάτω από τη ζαλάδα, αν το κάνεις.
Και δεν ήταν μόνο ο κωλοτούμπας Τσίπρας, ούτε ο Σαμαράς ο Κομανέτσι.
Ούτε ήταν, βέβαια, μόνο οι πολιτικοί που έκαναν κωλοτούμπες.
Μια ολόκληρη κοινωνία ξεσκίστηκε στις κωλοτούμπες, με αποτέλεσμα σήμερα να μην ξέρεις ποιος είναι τι και πού πιστεύει.
Η χώρα έχει επιδοθεί στην αναζήτηση παλιότερων δηλώσεων πολιτικών, όπου όλοι έλεγαν τα αντίθετα από αυτά που έκαναν.
Η παράθεση παλιών και νέων δηλώσεων των πολιτικών είναι τόσο συνηθισμένη, που, τελικά, κανείς δεν δίνει σημασία.
Κάποιοι γελάνε ακόμα με αυτά που λέει ο Λεβέντης, ενώ θα έπρεπε να γελάνε με τους εαυτούς τους και με αυτούς που τον ψήφισαν.
Οκτώ χρόνια μετά την χρεοκοπία, η Ελλάδα βγαίνει από το Μνημόνιο.
Και οι Έλληνες διαπιστώνουν πως αυτά τα οκτώ χρόνια ήταν πεταμένα.
Επίσης, διαπιστώνουν πως η χώρα είναι πιο διαλυμένη σήμερα -απ’ ό,τι ήταν το 2010- και χωρίς κανένα μέλλον.
Αυτή είναι η στιγμή που οι πάντες θα έπρεπε να ξεσπάσουν σε γέλια.
Αλλά δεν είναι αστείο πια.
Για την ακρίβεια, είναι θλιβερό.
ΠΗΓΗ
===============
Σχόλια