Γράφει ο Ελευθέριος Τζιόλας –
Η συζήτηση για τον Αύγουστο 2018 περιστρέφεται γύρω από το αν θα είναι »καθαρή» ή όχι η έξοδος από τα Μνημόνια και τί σημαίνει η μία ή η άλλη εκδοχή για την Ελλάδα. H συζήτηση αυτή είναι αγκυλωμένη στην λογική της μικροκομματικής διένεξης και των ευκαιριακών εντυπώσεων. Με άλλα λόγια, κυριαρχείται αποκλειστικά από την επιδίωξη βελτίωσης της δημοσκοπικής θέσης των κομμάτων. Δεν έχει κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για την πορεία της οικονομίας και της χώρας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Όσο μάλιστα θα πλησιάζουμε στον μήνα Αύγουστο, και με στημένο το προεκλογικό σκηνικό του φθινοπώρου, δεν μπορούμε να αναμένουμε αλλαγή στάσης, πολύ περισσότερο νοοτροπιών. Το πιθανότερο είναι ότι μετά τις πιθανολογούμενες εκλογές του Οκτωβρίου 2018, να εισέλθουμε ασύντακτα και πάλι σε μια διαπραγμάτευση με τους εταίρους και το ΔΝΤ για τις υπαρκτές δεσμεύσεις από το Μνημόνιο (το 3ο και τα προηγούμενα), καθώς και για το είδος μιας πιστοληπτικής γραμμής.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τουλάχιστον τα βασικά, που αφορούν ειλημμένες αποφάσεις, θα υλοποιηθούν και θα «πονέσουν» τη μεγάλη πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μπορεί, λοιπόν, να ξεχνιούνται: -18% στις συντάξεις το 2019, το χαμηλότερο αφορολόγητο όλων των ετών από το 2019, εξαίρεση για πρώτη φορά δαπανών υγείας και Παιδείας, υψηλά πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 (συνεπάγονται νέα αφαίμαξη λόγω οριακών ρυθμών ανάπτυξης και κίνδυνο ενεργοποίησης του «κόφτη»), Υπερταμείο εκχώρησης εθνικών περιουσιακών στοιχείων για 99 χρόνια κ.α.
Τα νούμερα είναι αποκαλυπτικά
Το καυτό ερώτημα, πάντως, είναι τι σχεδιασμός υπάρχει για μετά τον Αύγουστο 2018. Ουδείς μιλάει για αυτό σοβαρά, τεκμηριωμένα και πειστικά. Κανείς δεν αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας που είναι η παραγωγική της υποβάθμιση, σχεδόν αποσάθρωση, την περίοδο 2009-17. Υπογραμμίζουμε ότι:- Η αποεπένδυση φυσικού κεφαλαίου είναι μεγαλύτερη από 100 δισ ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι για να βρεθεί η ελληνική παραγωγική οικονομία εκεί όπου ήταν πριν εισέλθει στην περίοδο της κρίσης και των μνημονίων (δηλαδή στο 2009), θα απαιτηθούν επενδύσεις αυτού του ύψους (100 δισ ευρώ).
- Η μείωση της απασχόλησης την ίδια περίοδο ήταν μεγάλη. Χάθηκαν 900.000 θέσεις εργασίας. Εξ αυτών οι 400.000 αφορούν σε νεανικό επιστημονικό δυναμικό που μετανάστευσε στο εξωτερικό, επιφέροντας βαρύ πλήγμα στον δυναμισμό και στα ποιοτικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας. Αποκαλύπτεται έτσι η απάτη της αυτάρεσκης παρόλας περί μείωσης της ανεργίας, η οποία προέρχεται και από την αναφερόμενη μείωση του εργατικού δυναμικού, ενώ το τοπίο απασχόλησης διατηρείται απογοητευτικό και πλήρες αυθαιρεσιών.
- Η μείωση του αγροτικού δυναμικού φθάνει τα 320.000 άτομα και η όποια αμυδρή αντικυκλική συμπεριφορά του αγροτικού τομέα είχε εμφανισθεί μεταξύ 2013 -2015 έχει εξανεμισθεί.
- Η επιδείνωση του χρέους, μετά από τρία Μνημόνια, είναι τραγική. Από 127% του ΑΕΠ το 2010 (έτος εισόδου στο 1ο Μνημόνιο), το δημόσιο χρέος έχει εκτιναχθεί σήμερα, μετά από τρία Μνημόνια, στο 180%, παρά τη διαγραφή με το PSI. Διαγραφή που επέφερε θεαματική απαξίωση των αποθεματικών των κοινωνικοασφαλιστικών φορέων.
- Το ιδιωτικό χρέος από 87% του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών πριν την κρίση (2009), από τα χαμηλότερα της Ευρωζώνης τότε, βρίσκεται σήμερα στο 120% και συγκαταλέγεται μεταξύ των υψηλότερων. Η ελληνική κοινωνία δίνει την εικόνα μιας αφαιμαγμένης, απισχνασμένης κοινωνίας.
- Το 2019 η χώρα έχει να αποπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος χρέους μέχρι το 2060, ύψους 13,7 δισ. ευρώ. Παρόμοιου ύψους χρέος πρέπει να πληρωθεί και τα έτη 2037, 2038 και 2039. Το 2019, η Ελλάδα πρέπει να βρει από τις αγορές αυτά τα 13,7 δισ. Αν προστεθούν και τα τυχόν ελλείμματα προηγούμενων χρήσεων, που θα έχουν απομείνει, η Ελλάδα το 2019 θα αναζητάει 14 δισ ευρώ και πλέον.
===============
Σχόλια