Μπορεί πολλοί να βιάστηκαν για «εξελίξεις στον χώρο της Δεξιάς», αλλά τελικά μάλλον στην Αριστερά σημειώνονται περισσότερες. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν τα συλλαλητήρια και γενικότερα το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ έφεραν μια θαυμαστή ομοψυχία στους χώρους της Αριστεράς.
Κυβερνητικοί και αντικυβερνητικοί, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, οι αριστεροί κάθε απόχρωσης μοιάζουν αδελφωμένοι μπροστά στο φάντασμα του εθνολαϊκισμού που ξύπνησε τελευταία. Η αντιπαλότητα προς τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με καβγαδάκι που γρήγορα ξεχάστηκε και η σχέση αναζωπυρώνεται για τα καλά. Οι περισσότεροι ξεχνούν οποιαδήποτε κριτική προς την κυβέρνηση, βλέποντας παντού μόνο τον κίνδυνο του «εθνικισμού», άλλοι λειτουργούν σαν δυναμική εμπροσθοφυλακή της, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν τελειώνει στα γρήγορα τη συμφωνία «υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ» για να ξεμπερδεύουμε με τους εθνικισμούς και καταγγέλλουν δημόσια τον «πρωτόγονο αντισυριζισμό»…
Η πολιτική της περιβόητης TINA μπορεί τα προηγούμενα χρόνια να κριτικαρίστηκε, έστω και κάπως φιλολογικά, σε σχέση με την οικονομία, αλλά εγκαθιδρύεται μεγαλοπρεπώς στην εξωτερική πολιτική με την αποδοχή των περισσότερων ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» μπροστά σε κάθε είδους συσχετισμούς και τετελεσμένα.
Στην πραγματικότητα, η TINA βρίσκεται στον πυρήνα αυτών των αντιλήψεων. Πρόβατο, αφελής, καθυστερημένος και με ποταπά ένστικτα, ο «λαός» (έννοια που κι αυτή ξενίζει) δεν είναι ικανός για τίποτα καλό. Το καλύτερο σενάριο είναι κατά βάθος αυτό που μας έλαχε, μια κυβέρνηση «δικών μας» να βρεθούμε κι εμείς λίγο «στα πράγματα».
Σύσσωμη σχεδόν η Αριστερά καταγγέλλει τον «εθνικό κορμό» που βρέθηκε στα συλλαλητήρια, ξεχνώντας ότι «εθνικός κορμός» σήμερα είναι πρωτίστως οι κυβερνώντες και αθωώνοντάς τους επί της ουσίας για τα πάντα. Στην πράξη, προσχωρούν στις βολικές εκτιμήσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι το κράτος που παραμένει «βαθύ» και κυριαρχείται από τη Δεξιά και τη Συντήρηση. Αποσιωπούν βέβαια ότι γύρω από τον «κεντροαριστερό άξονα» κινείται σήμερα η πολιτική ζωή και ασκείται η κυρίαρχη πολιτική στη χώρα.
Δύο εκδηλώσεις της εβδομάδας που πέρασε. Τη Δευτέρα, με ομιλητές τους Κουβέλη, Βούτση και Δανέλλη (από το Ποτάμι), ζητούμενη η πάση θυσία (ΝΑΤΟϊκή) «λύση» και στο στόχαστρο ο «εθνολαϊκισμός». Παραπλήσιο το περιεχόμενο και στην εκδήλωση της Παρασκευής, μόνο που σε αυτήν προέχει το «Όνομα», ο «εθνικός μύθος» δηλαδή, που –ως γνωστόν– όταν δεν είναι «ο δικός μας» καταναλώνεται με ευχαρίστηση…
Ο Δ. Κουτσούμπας συναντιέται σε καλό κλίμα με τον Αλ. Τσίπρα και συμφωνεί «on camera» για την αντιμετώπιση των εθνικισμών. Ο Ν. Μπογιόπουλος πρωτοστατεί με άρθρα του στυλ «Άσε τα σάπια πατριώτη», ξιφουλκεί εναντίον του «κυρίου Θεοδωράκη» και σαν λαγωνικό ξεσκεπάζει τους διοργανωτές των συλλαλητηρίων με στηριγμένους και αστήρικτους ισχυρισμούς (αλήθεια, το προφανές, ότι είναι «αμερικανόφιλοι» κάποιοι παράγοντες «μακεδονικών συλλόγων», τι ακριβώς αποδεικνύει, μήπως ότι οι ΗΠΑ θέλουν συλλαλητήρια και όχι τη ΝΑΤΟϊκή «λύση»;).
Και βέβαια, πλήθος αριστερών αναπαράγουν ένα τουίτ του Κασιδιάρη, λες και δουλεύουν στο γραφείο Τύπου του, με το οποίο υποτίθεται ότι ο χρυσαυγίτης «στηρίζει» τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ στην πραγματικότητα όλοι καταλαβαίνουν (ακόμα κι ένα 10χρονο παιδί θα το καταλάβαινε) ότι έχει σαφέστατη πρόθεση να τον κατηγορήσει και όχι να τον επευφημήσει.
Η στήριξη της κυβέρνησης και η σύνταξη στον αγώνα ενάντια στον «εθνικολαϊκισμό» είναι μεγάλη υπηρεσία. Ο Τσίπρας μοιάζει έτσι συμπαθής απέναντι στους φασιστικούς μπαμπούλες. Και δεν είναι μόνο το ξέπλυμα της κυβέρνησης. Είναι και η εμπέδωση μιας ψυχολογίας που θα παγιδεύεται στην εναντίωση με μια ποικιλία εχθρών, αλλά θα χάνει τον βασικό. Η σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική και τους εκφραστές της σε κάθε πεδίο στην πραγματικότητα ξεχνιέται και, είτε ομολογείται είτε όχι, κυριαρχεί η λογική «με τον ΣΥΡΙΖΑ καλύτερα».
Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση ότι «όσοι συμμετείχαν δεν ήταν όλοι φασίστες, αλλά όλοι οι φασίστες ήταν εκεί», θα λέγαμε λοιπόν ότι «όλοι στην κυβέρνηση δεν είναι αριστεροί, αλλά σχεδόν όλοι οι αριστεροί είναι με την κυβέρνηση»…
=========== blogger: και τώρα διαβάστε τον κ. Κωνσταντίνου από την αγκαλιά (βήμα) της ΑΥΓΗΣ.
Η Αριστερά μπορεί να απαντήσει στους μύθους των εθνικιστών περί
ανύπαρκτης μακεδονικής εθνότητας και μειονότητας, στην προγονοπληξία που
αναμασάει τα παραμύθια περί αιώνιας ελληνικότητας της Μακεδονίας.
Του Πέτρου Κωνσταντίνου
Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας αποτελούν
επιθετική κίνηση της Ακροδεξιάς και της Δεξιάς, που επιδιώκουν να
αποκτήσουν ρυθμιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Ο στόχος τους είναι να
ανακόψουν την αριστερόστροφη πορεία της ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου
στην Ελλάδα, η οποία ξεδιπλώθηκε ορμητικά με την αντίσταση στα Μνημόνια.
Η Αριστερά, εκατό χρόνια από την ίδρυση του ΣΕΚΕ, διαθέτει πλούσια
παράδοση διεθνισμού, αντιπολεμικής και αντιστασιακής δράσης, πολύτιμη
για την προσέγγιση του ζητήματος στις μέρες μας.
Η λύση του Ανατολικού Ζητήματος, ποιοι θα επικρατούσαν μετά την
κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ενέπλεκε τόσο τις άρχουσες
τάξεις των νεαρών βαλκανικών κρατών όσο και τις μεγάλες δυνάμεις που
ανταγωνίζονταν λυσσαλέα για τον έλεγχο των νέων κρατών, των
σιδηροδρομικών γραμμών, των ροών των τραπεζικών κεφαλαίων και των
δανείων.
Την περίοδο 1912-22, η Αριστερά συγκροτήθηκε στο καμίνι των
Βαλκανικών Πολέμων και της Μικρασιατικής εκστρατείας του ελληνικού
καπιταλισμού. Τα σύνορα χαράχτηκαν με την δύναμη των στρατών των Μεγάλων
Δυνάμεων αλλά και των αρχουσών τάξεων της Ελλάδας, της Σερβίας και της
Βουλγαρίας, αδιαφορώντας για τις μειονότητες που βρέθηκαν εγκλωβισμένες
στα νέα αιματοβαμμένα εθνικά σύνορα.
Το ΣΕΚΕ γεννήθηκε από οργανώσεις και κινήσεις που πρωτοστάτησαν στο
αντιπολεμικό κίνημα και την καταδίκη των ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών της
ελληνικής άρχουσας τάξης, η οποία έστειλε τους φαντάρους να γίνουν κρέας
για τα κανόνια στον βωμό των φιλοδοξιών της για άπλωμα της κυριαρχίας
της και ανάδειξης της ως του πιο ισχυρού παίκτη για λογαριασμό των
μεγάλων δυνάμεων.
Το κίνημα των Μακεδόνων ήταν υπαρκτό. Προσδοκούσε την απελευθέρωση
από τον ζυγό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στο πλαίσιο μιας Βαλκανικής
Ομοσπονδίας. Το κίνημα αυτό συγκρότησε, το 1893, την ΕΜΕΟ, την Εσωτερική
Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, η οποία οργάνωσε την αντίσταση των
κολίγων στους τσιφλικάδες. Έφτασε στην εξέγερση του Ίλιντεν το 1903, η
οποία κατεστάλη. Το 1909 συγκροτεί το Εθνικό Ομοσπονδιακό Κόμμα και
εκλέγει βουλευτή τον Βλαχώφ, ο οποίος συνεργάστηκε με τη Φεντερασιόν. Ο
Παντελής Πουλιόπουλος, ο ιστορικός ηγέτης του νεαρού τότε ΚΚΕ,
αντιμετώπισε διώξεις για τη θέση του κόμματος υπέρ της ύπαρξης των
Μακεδόνων.
Η Αριστερά δεν μπορεί, επίσης, να ξεχνάει τον ρόλο των Μακεδόνων στην Αντίσταση.
Συγκρότησαν, το 1944, το SNOF, το Σλαβομακεδονικό Απελευθερωτικό
Μέτωπο, οργάνωση μέσα στο ΕΑΜ. Υπήρχαν τάγματα, το 2/28 στη περιοχή της
Φλώρινας και της Καστοριάς, στη περιοχή της Έδεσσας - Αριδαίας, στο
Καϊμακτσαλάν. Δεκατέσσερις χιλιάδες ήταν οι μαχητές που βρέθηκαν στο ΔΣΕ
για να αντιμετωπίσουν τις άγριες διώξεις του μετεμφυλιακού κράτους, με
τις εξορίες και την αφαίρεση της ιθαγένειας χιλιάδων.
Με αυτήν την ιστορική προσέγγιση η Αριστερά μπορεί να απαντήσει στους
μύθους των εθνικιστών περί ανύπαρκτης μακεδονικής εθνότητας και
μειονότητας, στην προγονοπληξία που αναμασάει τα παραμύθια περί αιώνιας
ελληνικότητας της Μακεδονίας και έρχεται σήμερα να συγκαλύψει τα
συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών, τις επιθετικές διεκδικήσεις για να
διεισδύουν στην περιοχή και να ελέγχουν τα γειτονικά κράτη, φτάνοντας
ακόμη και να παριστάνουν τους νονούς για το όνομα της Μακεδονίας.
Αυτό είναι το νόημα των βέτο στην είσοδο στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., ώστε
οι επιλογές του γειτονικού κράτους να έχουν αναγκαστικά την έγκριση της
Αθήνας. Αυτά κατοχύρωσε η πολιτική των κυβερνήσεων Μητσοτάκη αρχικά και
Παπανδρέου στη συνέχεια, στην ταραγμένη περίοδο της κατάρρευσης της
ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Την ίδια περίοδο, οι ελληνικές τράπεζες και οι
επιχειρήσεις αποκτούσαν ηγεμονικό ρόλο στο γειτονικό κράτος. Πίσω από
τις διαπραγματεύσεις για το όνομα είχαμε εισβολή ελληνικών κεφαλαίων στα
Σκόπια. Τώρα ζούμε τη συνέχεια αυτών των πολιτικών. Σήμερα, οι Έλληνες
τραπεζίτες επιδιώκουν να διασώσουν «τα ασημικά» τους στα Τίρανα, το
Βουκουρέστι, το Βελιγράδι, τη Σόφια και τα Σκόπια με την ένταξη των
δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.
Οι εθνικιστές της Δεξιάς βρίσκουν έδαφος, ανοίγοντας την πόρτα στην
Ακροδεξιά, ακόμη και την απομονωμένη, υπόδικη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή,
πάνω σε αυτές τις επιλογές του ελληνικού καπιταλισμού στα Βαλκάνια, που η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. συνεχίζει. Ο μεν υπουργός Άμυνας Καμμένος
διακηρύσσει ανοιχτά ότι ξεπερνάει σε αδιαλλαξία τους διοργανωτές των
εθνικιστικών συλλαλητηρίων, ο δε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας υποστηρίζει
ότι προωθεί «ηγετικό ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια» με τρόπο αντίστοιχο
όπως ο Καραμανλής το 2008.
Οι εσωτερικές διαμάχες της άρχουσας τάξης είναι υπαρκτές. Μια μερίδα
ελπίζει ότι με μεγαλύτερες πιέσεις θα τα πάρει όλα και μια άλλη ότι ένας
συμβιβασμός σήμερα θα κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη από τις πιέσεις και τα
βέτο που ασκήθηκαν. Αυτές είναι επιλογές που στηρίζονται και οι δύο σε
μεγαλύτερη εμπλοκή του ελληνικού καπιταλισμού στις επεμβάσεις των
ιμπεριαλιστών υπό την ηγεμονία Τραμπ, από το Βαλκάνια μέχρι τη Μέση
Ανατολή. Καμιά από τις δυο δεν είναι αριστερή πολιτική.
Η εργατική τάξη δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τη συνέχιση των
εκβιασμών σε βάρος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Οι απαιτήσεις για
αλλαγή ονόματος και συντάγματος οδηγούν σε νέο γύρο ανταγωνισμών που
απειλούν να φτάσουν σε πολεμικές εμπλοκές μέσα στο σημερινό ασταθές
περιβάλλον της κρίσης του καπιταλισμού.
Η Αριστερά, με την υποστήριξη του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης της
Μακεδονίας, μπορεί να απλώσει το χέρι στους εργάτες των Βαλκανίων για
κοινή δράση ενάντια στους καπιταλιστές, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.
Χρειάζεται να πιάσουμε το νήμα των αντιπολεμικών αγώνων του 1999,
τότε που το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα αντιτάχθηκε στην επέμβαση του
ΝΑΤΟ και κέρδισε τη συμπάθεια όλων των εργατών της περιοχής. Στην
Ελλάδα, έχουμε πλούσια εμπειρία αγώνων ενάντια στους εκβιασμούς της Ε.Ε.
με τα Μνημόνια. Είναι τραγικό να στέκεται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο
πλευρό της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ για να υποχρεωθεί η κυβέρνηση των Σκοπίων
να υπογράψει «μνημόνια» για το όνομα της χώρας της.
Είναι ώρα να προβάλουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών ενάντια
στα συμφέροντα των καπιταλιστών, που δεν διστάζουν να παίζουν το χαρτί
του εθνικισμού, πλάι σε αυτό του ρατσισμού, και να λειτουργούν σαν
θερμοκήπιο για την Ακροδεξιά και τους φασίστες. Λέμε όχι στα εθνικιστικά
συλλαλητήρια και συνεχίζουμε. Η διεθνής κινητοποίηση κατά του ρατσισμού
και του φασισμού στις 17 Μαρτίου θα είναι το επόμενο βήμα για να μην
αφήσουμε τους νεοναζί να πάρουν αέρα από την εθνικιστική υστερία. * Συντονιστής ΚΕΕΡΦΑ
Σχόλια