του Γιάννη Παπαμιχαήλ –
Με πολύ λοιπόν δυσφορία, υπεροπτικά ξινό ύφος και μπόλικη «ορθολογικώς σκεπτόμενη» αγανάκτηση, διάφοροι, μάλλον φαιδροί πολιτικοί στοχαστές, συνήθεις παρατρεχάμενοι των δημοσιογράφων που πρόσκεινται στην κυβέρνηση του είκοσι τοις εκατό των ψηφοφόρων που εξακολουθεί εντούτοις να κυβερνά, καθώς και κάτι άλλα παλικάρια του αναρχοφιλελεύθερου συρμού που στελεχώνουν τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς και τις παρακρατικές ομάδες κρούσης του σταλινοφασίζοντος σημερινού καθεστώτος, συνεχίζουν ακούραστα να προβάλλουν τις ίδιες ενστάσεις για τα συλλαλητήρια.Το συλλαλητήριο της Αθήνας για το Μακεδονικό ενόχλησε με τον όγκο του, εξόργισε με τις πολλές γαλανόλευκες σημαίες του και προβλημάτισε με τον πατριωτικό του παλμό όλους τους γνωστούς κύκλους του πολιτικά ορθού υποπατριωτισμού, οι περισσότεροι εκ των οποίων διαπλέκονται με τα φαντάσματα της πολιτικά εκφυλισμένης «αριστεράς». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Η πρώτη, για την οποία ήδη μιλήσαμε σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, είναι βέβαια εκείνη που υπογραμμίζει ότι οι μαζικές εκδηλώσεις για την προάσπιση των όποιων εθνικών δικαίων είναι εξ ορισμού πολιτικά ύποπτες για τις λαϊκίστικες ή εθνικιστικές ευαισθησίες των καταχθόνιων οργανωτών τους.
Η δεύτερη ένσταση, που ρητορικά εμφανίζεται ως μια αυτονόητα ρεαλιστική παρατήρηση, συμπυκνώνεται στο ότι «η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με συλλαλητήρια». Εξίσου αυτονόητο είναι εντούτοις και το άλλο ερώτημα που αποσιωπάται: πως ακριβώς σε μια δημοκρατική κοινωνία οι πολίτες θα μπορούσαν να εκδηλώσουν μαζικά τη δυσαρέσκειά τους ή τη διαφωνία τους με τον τρόπο που κάποια κυβέρνηση χειρίζεται ορισμένα σημαντικά ζητήματα εσωτερικής ή εξωτερική πολιτικής χωρίς συλλαλητήρια ή «λαοσυνάξεις», αλλά και χωρίς δημοψηφίσματα τα οποία η κυβέρνηση αποφεύγει με τρόπο απολύτως αυταρχικό;
Η τρίτη τέλος ένσταση – ίσως, η πιο σοβαρή, είναι εκείνη που επισημαίνει ότι παρόμοιες μαζικές εκδηλώσεις είναι «δονκιχωτικές» και εκ των προτέρων καταδικασμένες στην αναποτελεσματικότητα, αφού ήδη 130 περίπου χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία».
H αγάπη για τη «Δουλτσινέα του Τοβόσου»
Σαν μια «ρομαντική» άρνηση των πραγμάτων, που σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, είναι ή φαίνονται δεδομένα, μπορεί ίσως να επικαλεστεί κανείς ως απάντηση σε έναν τέτοιο πραγματισμό – ίσως και σε έναν τέτοιο δουλικό ρεαλισμό που αποδομεί εκ των προτέρων κάθε υπέρμετρο ενθουσιασμό και κάθε υπερβατική φιλοδοξία των ατομικών ή των συλλογικών υποκειμένων, την ανάγνωση της έννοιας του «δονκιχωτισμού» από τον Χάινε ήδη από το 1837:«Νόμιζα τότε πως το γελοίο του δονκιχωτισμού συνίστατο στο ότι ο ευγενής ιππότης ήθελε να επαναφέρει στη ζωή ένα παρελθόν εξανεμισμένο πολύ καιρό πριν, και στο ότι τα φτωχά του μέλη, και προπαντός οι πλάτες του, έπεφταν σε επίπονες συγκρούσεις με την παρούσα πραγματικότητα. Αχ! Μετά έμαθα πως είναι τρέλλα εξίσου αχάριστη να θέλεις να εισαγάγεις με υπερβολική ανυπομονησία το μέλλον στο παρόν, όταν, σε παρόμοιο αγώνα ενάντια στα βαριά ενδιαφέροντα της μέρας, δεν έχουμε τίποτ’ άλλο από ένα κοκκαλιάρικο άλογο, μια κομματιασμένη πανοπλία κι ένα κορμί όχι λιγότερο εύθραυστο. Με αφορμή τούτο το δονκιχωτισμό, όπως και τον άλλο, ο σοφός κουνάει το στοχαστικό κεφάλι του. Αλλά η Δουλτσινέα του Τοβόσου είναι, παρ’ όλα αυτά, η ωραιότερη γυναίκα του σύμπαντος˙ κι ακόμα και να κείτομαι ελεεινά στη γη, ποτέ δεν θ’ αποσύρω τα λόγια μου, δεν μπορώ αλλιώς. Χτυπήστε με τα κοντάρια σας , ιππότες της Λευκής Σελήνης, μπαρμπέρηδες μεταμφιεσμένοι!»
Πέραν του Θεοδωράκη (που πρόδωσε τις διεθνιστικές αξίες της αριστεράς, όπως ισχυρίζονται χωρίς να γελούν, οι αντιλαϊκιστές κολαούζοι της καπιταλιστικής διεθνοποίησης), αυτό που ενοχλεί τους δήθεν ορθολογιστές της ψευδοκοσμοπολίτικης κουλτούρας στις λαϊκές εκδηλώσεις του πατριωτισμού, είναι η συναισθηματική φόρτιση και η προσήλωση που υπάρχει σε κάθε συλλογικό εθνοτικό υποκείμενο για τη δική του «Δουλτσινέα του Τοβόσου». Δηλαδή η αγάπη των λαών για την πατρίδα τους, των απλών ανθρώπων για τον τόπο καταγωγή τους.
Είναι αυτό το συναίσθημα της σύνδεσης κάθε λαού με το έδαφος που ο σοσιαλκοσμοπολίτης αποκαλεί «εθνικισμό». Και όταν ένα λαϊκό συλλαλητήριο στιγματίζεται έτσι από κάποιον δήθεν αριστερό, τότε υποτίθεται ότι αυτός ο στιγματισμός έχει αυτομάτως ένα χαρακτήρα «προοδευτικό»: προέρχεται από έναν «σκεπτόμενο πολίτη, που τολμά μάλιστα να κινηθεί με θάρρος ενάντια στο ρεύμα, ακόμα και αν πρόκειται να πληρώσει ακριβά το τίμημα της γνώμης του».
Η ανιστόρητη γενίκευση της μετανεωτερικής αντίληψης του κράτους
Όμως, ο καθεστωτικά συμμορφωμένος και πολιτικά ορθός ψευτοδιανοούμενος «αριστερός – αντιλαϊκιστής» δεν μοιάζει καθόλου να παίρνει τέτοια ρίσκα. Συμβαίνει το αντίθετο μάλιστα, απολαμβάνει της εκτίμησης του καθεστώτος. Άλλωστε, οι απόψεις του είναι συχνά «μορφωτικά κατοχυρωμένες» από διάφορους τίτλους σπουδών που επικαλείται ο «αριστερός κοσμοπολίτης» για να δικαιολογήσει τη στάση του και να τεκμηριώσει τον ορθολογικό χαρακτήρα των απόψεων του.Και πως ακριβώς απολαμβάνει αυτή την εκτίμηση; Σε αρμονία με την γελοία και παντελώς ανιστόρητη γενίκευση της μετανεωτερικής αντίληψης του κράτους που δημιουργεί εκ του μη όντος τα έθνη μόλις τον … 18ο αιώνα, λες και το σύνολο του κόσμου είχε την ιστορία της αποικιοκρατούμενης Αφρικής, όπου τα έθνη – κράτη επιβάλλονται από τους αποικιοκράτες, αντικαθιστώντας τις φυλετικού τύπου κοινωνικές και πολιτικές δομές, οι οργανικοί διανοούμενοι των φιλελεύθερων και κοσμοπολίτικων μεταεθνικών δομών πολιτικής εξουσίας, παριστάνοντας τα «φωτισμένα» θύματα του «σκοταδιστικού εθνολαϊκισμού», επιθυμούν στην πραγματικότητα να επιβάλλουν από θέση ισχύος και εκ των άνω, την αποδόμηση των εθνικών ταυτοτήτων και αγωνίζονται για την αντικατάστασή τους από το μεταεθνοτικό ιδεώδες της «παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών».
Η νεοελληνική παθογένεια στην ελληνική περίπτωση των κοσμοπολίτικων ιδεοληψιών είναι ότι εδώ, δεν έχουμε καν να κάνουμε με τους σοβαρούς φιλελεύθερους στοχαστές ή τους νεοφιλελεύθερους ιδεολόγους της διεθνοποίησης της καπιταλιστικής αγοράς. Αυτοί γνωρίζουν βέβαια καλά ότι οι έννοιες της πατρίδας, του έθνους και του κράτους είναι οι τρεις διακριτές ιστορικές υποστάσεις μιας και μόνης συλλογικής πραγματικότητας: εκείνης του «λαού».
Η πατρίδα, σαν πιο συναισθηματικά φορτισμένη, υποδηλώνει την σχέση του λαού με τη γη, το έδαφος το οποίο θεωρεί ως κοινό, διαχρονικό συλλογικό του αγαθό. Το έθνος είναι η πολιτικοπολιτισμική έκφραση αυτού του λαού – στον νεότερο κόσμο ο φορέας της λαϊκής κυριαρχίας καθώς και των αγώνων για τον εκδημοκρατισμό. Το κράτος είναι ο λαός ως πολιτική βούληση που εκδηλώνεται εμπράκτως, αφού διαθέτει όχι μόνον το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, αλλά και τη δυνατότητα να εργάζεται συμβολικά, δηλαδή να οικοδομεί (ή, σήμερα, να αποδομεί) τη συλλογική ταυτότητα του λαού.
-------------
Τά Πρασσεινάλογα!... του Στάθη
Χώρα άχαρη κι αχάριστη
Οι αγανακτισμένοι μάς μύριζαν, οι συλλαλητήριοι μάς ξίνισαν, ας μείνουμε μόνοι μας εμείς με μας που μας αρέσουμε. Τουτέστιν:
«Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε». (Εθνικός ύμνος του ατομικισμού και της αυταρέσκειας).
- Μα τι λες; «Εμείς αδερφέ μου τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο» κι όχι για να τον χωρίζουμε, μάλιστα με στημένες πολώσεις καθώς αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί και θα προσπαθεί όσον έχει (τη δοτή από τον κάθε Μοσκοβισί) εξουσία.
Έλεγε ο Τσίπρας: «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». Μια τέτοια λογική απαιτεί οπαδούς, συνεπάγεται διχαστικό (εν προκειμένω εμφυλιοπολεμικό) λόγο. Μάλιστα στον βωμό ενός άδειου πουκάμισου – διότι «ποιους θα τελειώσει ο Τσίπρας ή θα τον τελειώσουν»; τους άλλους μνημονιακούς;
Για τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, όλους τους αγωνιστές λαϊκής κοπής, οι συγκεντρώσεις, τα συλλαλητήρια ήταν μια οιονεί Εκκλησία του Δήμου μέσα στην οποία θα μπορούσε να γίνει ζύμωση, να διακινηθούν ιδέες, να καλλιεργηθούν σχέσεις, να αποκρυσταλλωθούν αποτελέσματα. Σήμερα,
πολλοί από μας (και ως κόμματα και ως ομάδες και ως πρόσωπα) αντιμετωπίζουμε κάθε λαϊκή σύναξη που δεν ελέγχουμε υπό το κράτος του δόγματος «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Και έτσι για κάθε δυσπραγία δική μας εξυμνούμε τη δυσανεξία μας για τα χαρακτηριστικά των άλλων.
Πολλές φορές πολλά απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά του λαού δεν συμβαδίζουν με τις προσδοκίες που έχει ένας αριστερός για τον λαό. Όντως. Αλήθεια! – αλλά μια άγονη αλήθεια όσο μένει κανείς σε αυτήν τη διαπίστωση και πέραν τούτου ου.
Όμως, ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στα πρόσφατα γεγονότα για να δούμε αν τα χαρακτηριστικά που καταλογίζουμε ως αρνητικά στις πρόσφατες λαϊκές κινητοποιήσεις έχουν έτσι, κι αν έχουν, γιατί έχουν.
Εν πρώτοις οι Έλληνες, ο λαός, από το ξέσπασμα ήδη της κρίσης άρχισαν να κινητοποιούνται και να κάνουν ό,τι μπορούν. Αν το καλύτερο που κατάφεραν οι αγανακτισμένοι ήταν να στείλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αυτό δεν ήταν λίγο. Ήταν μια απόπειρα να αλλάξουν τα πράγματα, που πιθανόν θα ήταν βαθύτερη αν οι υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις δεν σνομπάριζαν τους αγανακτισμένους ή δεν τους έψεγαν ως έρμαια της Χρυσής Αυγής (χωρίς οι ίδιες να κάνουν τίποτα περί του αντιθέτου).
Όχι μόνον οι αγανακτισμένοι, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος έκαναν ό,τι μπορούσαν. Και στις εκλογές και στο δημοψήφισμα. Οι πολίτες αυτοί δεν ήξεραν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προδώσει. Σήμερα οι χειρότεροι από μας, με ένα παράδοξο πρωθύστερο κατηγορούμε τον λαό για την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ! Κάθε λογικό σχόλιο παρέλκει. (Τα ιδεοληπτικά ας περισσεύουν).
Ξεχνάμε ότι οι Έλληνες σε αυτήν την ταραγμένη περίοδο έφθασαν να ψηφίσουν εν χορώ όλες τις εκδοχές της Αριστεράς σε ποσοστό πάνω απ’ το 50% – ποσοστό ιστορικό, που θα μπορούσε να έχει αποκτήσει ιστορική επίσης βαρύτητα και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Σήμερα λοιπόν στα συλλαλητήρια περί το Μακεδονικό με μελαγχολία διαπιστώνουμε μια μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά (προς μια Δεξιά για την οποία αυτή η υπόθεση είναι το ίδιο δασύτριχη, όπως και για την Αριστερά που Γονάτισε).
Βεβαίως, για δημαγωγικούς λόγους η εν λόγω Δεξιά έστερξε να καπηλευθεί, να καπελώσει, να υιοθετήσει αυτά τα συλλαλητήρια, επωφελούμενη
και από το κενό της Αριστεράς. Για μιαν ακόμα φορά η εν δυνάμει Εκκλησία του Δήμου έμεινε ορφανή από τη συμμετοχή και την παρέμβαση της Αριστεράς. Οι παρουσίες του Μίκη ή του κ. Κασιμάτη δεν μπόρεσαν να καλύψουν αυτό το κενό, πόσω μάλλον που από μεγάλο μέρος των αριστερών άκουσαν και οι ίδιοι τα εξ αμάξης.
Το ερώτημα για εμάς τους αριστερούς όλων των ρευμάτων θα έπρεπε να είναι (και για πολλούς είναι) το γιατί το εκλογικό σώμα (το ίδιο που ψήφισε Αριστερά τουλάχιστον κατά το ήμισυ) γλιστράει τώρα προς τα δεξιά. Η απογοήτευση που ένιωσε
από τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η προφανής απάντηση. Όμως το γεγονός ότι ένα μέρος του εκλογικού σώματος δεν κινείται αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, επαναθέτει το ερώτημα.
Σε αυτήν την περίπτωση ένας κατευχαριστημένος αριστεριστής θα έλεγε ότι δεν πρέπει να κολακεύουμε τα κουσούρια αυτού του λαού για να τον πάρουμε με το μέρος μας! Ποια είναι όμως αυτά τα κουσούρια; η αγάπη για την πατρίδα; Η διαίσθηση ότι ο εθνικισμός των δίπλα σε συνδυασμό με τον ιμπεριαλισμό των άνω βρωμάνε πόλεμο και αίμα; Ή μήπως είναι κουσούρι η θλίψη των Ελλήνων για το λεηλατημένο αυτεξούσιο και το καθεστώς κατοχής που τους ταλανίζουν;
Θα πουν κάποιοι ότι οι Έλληνες είναι Ορθόδοξοι, ότι (αφού τους ξεσκίσαμε τα σχολεία) αντιλαμβάνονται την ιστορία τους ως έναν εθνικό μύθο, ότι η αρχοντιά του λαϊκού πολιτισμού (έχει σκυλευθεί και συνεπώς) έχει σκυλέψει – μπάστα! έχετε δίκιο! Όπως έλεγε και ο Μπρεχτ στους γραφειοκράτες της εποχής του, «αν δεν σας αρέσει αυτός ο λαός, να τον αλλάξουμε».
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στο καθεστώς της οικονομικής δικτατορίας που ζει ο λαός, έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του. Παραζαλισμένοι πολλοί καταφεύγουμε στη μεταφυσική του πολιτισμού μας. Το παράδοξο είναι ότι εκείνοι που θα έπρεπε να παρωθούν τον λαό στα όπλα του πολιτισμού του, είναι οι ίδιοι που εν πολλοίς τον αφοπλίζουν. Δεξιά πάει ο λαός, γιατί ο γιαλός είναι στραβός. Εμείς μια χαρά αρμενίζουμε, σύντροφοι…
e-mail: stathispontiki@gmail.com
-------------------
Προλεταριακός Πατριωτισμός ή αστικός κοσμοπολιτισμός;
Από το "PRESS-GR"
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
«Να κάνετε το Έθνος υπόθεση του Λαού
κι η υπόθεση του Λαού θα είναι εκείνη του...
Έθνους»
Vladimir Lenin
Ο George Soros, ο πολυεκατομμυριούχος "φιλάνθρωπος" με θητεία στο ναιστικό κίνημα, μετά τους "αντιρατσιστικούς" αγώνες του υπέρ της "μετανάστευσης", των δικαιωμάτων των ομοφυλοφύλων, των "πολύχρωμων επαναστάσεων", της "αραβικής άνοιξης", επιστρέφει με νέο μανιφέστο κι υπόσχεται να πολεμήσει με όλες του τις δυνάμεις τον εθνικισμό, τον οποίο χαρακτηρίζει «κυρίαρχη ιδεολογία» στον κόσμο.
Στη συνέντευξή του στους Financial Times, ο πολυεκατομμυριούχος χρηματιστής υπογραμμίζει πως η οργάνωση Open Society Foundations -η "φιλανθρωπική" οργάνωση που έχει οργανώσει και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ αγωνίζεται για τη "διάδοση της δημοκρατίας δυτικού τύπου"- μαζί με το προοδευτικό κίνημα πρέπει να κάνει τους λογαριασμούς -ν' αντιμετωπίσει- με ένα νέο κίνδυνο που περιγράφεται ως νέο κύμα «πατριωτισμού και λαϊκισμού».
Ο "νέος" πόλεμος που κήρυξε ο "φιλάνθρωπος" George Soros εναντίον του "εθνικισμού", εναντίον του νέου κύματος "πατριωτισμού και λαϊκισμού" όπως περιγράφει, έχει συγκεκριμένους εχθρούς: τους αγώνες των λαών για Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία. Αυτό το "μανιφέστο" δεν μπορεί να αποδεχτεί πως μπορούν οι λαοί να διεκδικούν το δικαίωμα της Ανεξαρτησίας έξω από την παγκόσμια αποδοχή της δυτικής "δημοκρατίας" του υπερεθνικού κεφαλαίου, της "παγκοσμιοποίησης".
Πως μπορούν να διαταράσσουν την "παγκόσμια τάξη" λαοί και χώρες;
Με ποιο δικαίωμα ο λαός της Συρίας δεν επέτρεψε την επικράτηση της "αραβικής άνοιξης", του πιο παγωμένου σκοταδιστικού χειμώνα της ιστορίας;
Με ποιο δικαίωμα ο λαός της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας αντιστέκεται στους...
ιμπεριαλιστές;
Γιατί δεν υποκύπτει η Κούβα;
Πως επιτρέπεται να αντιστέκεται ο λαός της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας;
Ποιος δίνει το δικαίωμα στο λαό της κατεχόμενης Παλαιστίνης να διεκδικεί την κλοπή της πατρίδας του;
Γιατί να μην έχουν δικαίωμα οι Κοσοβάροι ναρκέμποροι του UCK, με τη μεγαλύτερη αμερικάνικη βάση στα Βαλκάνια, να έχουν αυτονομία και κρατική οντότητα;
Γιατί ο "εθνικισμός" ορισμένων Ελλήνων να είναι αποτρεπτικός παράγοντας για τη "Μακεδονία" (Σκόπια), το προτεκτοράτο των ΗΠΑ;
Πως οι "εθνικιστές" του Ιράκ εναντιώνονται στη δημιουργία "Κουρδικού" κράτους στο Ερμπίλ, εκεί που επήλθε, μόλις το 1933, από τους Τσέτες (Κούρδους) η Γενοκτονία των Ασσυρίων;
Πως επιτρέπουμε στο λαό της Συρίας να αποτρέπει "Κουρδικό" κράτος στα εδάφη της Συρίας που φιλοξένησε και προστάτευσε Κούρδους;
Πως μπόρεσε, με ποιο δικαίωμα ο "εθνικιστής" Τάσσος, ο Βάσος Λυσσαρίδης δεν παρέδωσαν πατρίδα κι απέτρεψαν τη διχοτόμηση στην Κύπρο με το σχέδιο Ανάν παραβλέποντας τα "δικαιώματα" των εποίκων, των κατακτητών για "αυτοδιάθεση";
Ποιος "εθνικισμός" δεν διαπραγματεύεται το "δικαίωμα" αυτοδιάθεσης της Θράκης, την άρνηση "συνεργασίας στο Αιγαίο";
Μέρες που διανύουμε σήμερα με το "δικαίωμα" των Σκοπιανών να "αυτοπροσδιορίζονται" Μακεδόνες και το κομπραδόρικο πολιτικό σύστημα να "συζητάει και διαπραγματεύεται"... ας ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία κι ας μην επιτρέπουμε σε κανέναν "αριστερό" ή "δεξιό" πολιτικάντη υπάλληλο της παγκοσμιοποίησης του 4ου Ράιχ να την διαστρεβλώνει.
Ο Λένιν που έφυγε σαν σήμερα δεν αφήνει περιθώρια:
«Να κάνετε το Έθνος υπόθεση του Λαού
κι η υπόθεση του Λαού θα είναι εκείνη του Έθνους...
Η αναγνώριση της υπεράσπισης της πατρίδας, σημαίνει την αναγνώριση ενός πολέμου δίκαιου ή άδικου.
Εμείς υπερασπιζόμαστε την πατρίδα από 25 Οκτώβρη 1917. Είναι ακριβώς για να ενισχύσουμε το δεσμό του προλεταριάτου με το διεθνές προλεταριάτο...»
Vladimir Lenin
(C. S. Caracciolo, εισαγωγή σε
"Il Marxismo e la questione nazionale" di Stalin ["Ο Μαρξισμός κι η εθνική υπόθεση" του Στάλιν],
εκδόσεις Einaudi, 1949)
Ο Λένιν γράφει εναντίον των κομμουνιστών της δυτικής αριστεράς που ειρωνεύονται την «υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας» που τη θέτουν σε αντιπαράθεση με τον προλεταριακό διεθνισμό, αλλά κι εναντίον των ψευδοπατριωτών:
[...] Στον ψευδοπατριωτισμό ο Λένιν αντιπαραθέτει, ως νόμιμο λόγο περηφάνειας. τον πατριωτισμό των εργατών που έχει σαφώς προσδιορισμένο δημοκρατικό, προοδευτικό κι επαναστατικό χαρακτήρα και γράφει «Ίσως είναι ξένο σ' εμάς τους συνειδητούς προλετάριους, Μεγάλους-Ρώσους, το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας; Σίγουρα όχι! Εμείς αγαπάμε τη γλώσσα μας και τη δική μας πατρίδα, εμείς εργαζόμαστε κυρίως για την ανόρθωση των εργαζόμενων μαζών στη ζωή ως συνειδητοί σοσιαλιστές και δημοκράτες. Εκείνο που μας πικραίνει περισσότερο είναι να βλέπουμε και να αισθανόμαστε τις βιαιότητες, την καταπίεση και σε ποια κατεύθυνση θέτουν οι χασάπηδες τσαρικοί, οι ευγενείς κι οι καπιταλιστές τη δική μας όμορφη πατρίδα. [...] Όλοι εμείς έχουμε καταληφθεί από το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας γιατί το μεγάλο ρωσικό έθνος έχει δημιουργήσει και μια επαναστατική τάξη.» [...].
Κι ο Μεγάλος Τιμονιέρης δεν αφήνει περιθώριο παρερμηνειών για τον πατριωτισμό της αριστεράς:
[...] «Ένας κομμουνιστής που είναι διεθνιστής, μπορεί ταυτόχρονα να είναι πατριώτης; Εμείς πιστεύουμε πως όχι μόνον μπορεί, αλλά οφείλει να είναι... Υπάρχει ο δικός μας πατριωτισμός κι υπάρχει κι ο "πατριωτισμός" των επιτιθεμένων Γιαπωνέζων κι εκείνος του Χίτλερ, που οι κομμουνιστές οφείλουν να αντιταχθούν ριζικά. [...] Εμείς είμαστε ταυτοχρόνως διεθνιστές και πατριώτες και το πρόσταγμα μας είναι ο αγώνας για την υπεράσπιση της πατρίδας εναντίον του εισβολέα. Για εμάς η αδιαφορία είναι έγκλημα κι ο αγώνας για τη νίκη είναι καθήκον από το οποίο δεν μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε....
Ο πατριωτισμός είναι λοιπόν μια εφαρμογή του διεθνισμού.» [...]
Mao Tse-Tung, 1938, 196.
Το 1960 ο Nguyen Tat Thanh, ο φωτισμένος επαναστάτης Χο Τσι Μινχ εξηγεί:
«Η αξία που με ώθησε να πιστέψω στο Λένιν και στην Τρίτη Διεθνή ήταν ο πατριωτισμός κι όχι ο κομμουνισμός.
Η θεωρία του Λένιν στην εθνική κι αποικιοκρατική υπόθεση μου προκάλεσαν ισχυρή συγκίνηση που ξέσπασε σε δάκρυα χαράς...».
Στη διαθήκη του ο μεγάλος επαναστάτης το επαναλαμβάνει με ένταση:
«Υπηρέτησα όλη μου τη ζωή την Πατρίδα, την επανάσταση και το λαό».
Ο Palmiro Togliatti, ένας ευρωπαίος κομμουνιστής ηγέτης (Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας), που σαν σήμερα -21 Γενάρη 1921- πριν 100 χρόνια μαζί με τον μεγάλο διανοητή Antonio Gramsci ίδρυσαν το κομμουνιστικό κόμμα στη διάσπαση του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας στο Λιβόρνο, ταυτίζεται με τον Λένιν στο ζήτημα του πατριωτισμού κι επισημαίνει:
«Πολύ συχνά οι εχθροί των εργαζομένων προσπαθούν ν' απαξιώσουν τον πατριωτισμό των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών και να τον εμφανίσουν ως κοσμοπολιτισμό, αδιάφορο κι υποτιμητικό απέναντι στην πατρίδα. Πρόκειται για χυδαιότητα. Ο κομμουνισμός δεν έχει τίποτα το κοινό με τον κοσμοπολιτισμό...
Ο κομμουνισμός δεν είναι απέναντι αλλά συντονίζεται κι ενώνεται με τον πατριωτισμό και το διεθνισμό, διότι το ένα και το άλλο βασίζονται στο σεβασμό των δικαιωμάτων, των ελευθεριών, την ανεξαρτησία του κάθε λαού. Είναι πραγματικά γελοίο να σκεφθείς ότι η εργατική τάξη μπορεί ν' αποκοπεί, ν' αποσχιστεί από το έθνος. Η σύγχρονη εργατική τάξη είναι το νεύρο των εθνών...».
Rinascita - Rassegna di politica e di cultura Italiana,
Palmiro Togliatti, έτος II - φύλλο 7-8 Ιούλη-Αυγούστου1945
["Αναγέννηση", το περιοδικό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας]
Ο Kim II Sung, ο απελευθερωτής της Κορέας από τους Ιάπωνες αποικιοκράτες κι εμπνευστής-ίνδαλμα του Ernesto Che Guevara, επισημαίνει:
«Ο πατριωτισμός κι ο διεθνισμός είναι αδιάσπαστοι ο ένας από τον άλλον.
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί στο διεθνισμό...
Ένας αυθεντικός πατριώτης είναι ένας αυθεντικός διεθνιστής, είναι ένας Πατριώτης».
Kim II Sung
Θα ήταν πλεονασμός να γίνει εκτενή αναφορά στον μεγάλο Επαναστάτη Ernesto Che Guevara, τη μεγάλη Κουβανέζικη Επανάσταση, τη σοσιαλιστική Κούβα του Φιδέλ, γιατί το εθνικό νόμισμα της Κούβας "κραυγάζει" και δεν χρειάζεται επεξηγήσεις, ερμηνείες και ΚΑΜΙΑ παρερμηνεία: η απεικόνιση του Τσε κι η επιγραφή "ΠΑΤΡΙΔΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ"!
Lelio Basso
Προλεταριακός Πατριωτισμός ή αστικός κοσμοπολιτισμός, δηλαδή η κήρυξη πολέμου στους "εθνικισμούς" του πολυεκατομμυριούχου "φιλάνθρωπου" George Soros;
Η ομιλία του Lelio Basso, ενός από τους πατέρες του ιταλικού Συντάγματος, αντιφασίστα αντάρτη, σοσιαλιστή ηγέτη, πραγματοποιήθηκε στην Ιταλική Βουλή στις 13 Ιούλη 1949, στη συζήτηση για την ίδρυση αυτού του "οργανισμού" που σήμερα ονομάζουμε "Ευρωπαϊκή Ένωση", δηλαδή τη Συμφωνία για τη Δημιουργία του Συμβουλίου της Ευρώπης, που υπογράφηκε στο Λονδίνο 5 Μάη 1949:
«Πρόκειται σ' αυτή τη φάση ως εργαλείο της αμερικανικής κυριαρχίας, που γεννιέται και υλοποιείται το Γαλλικό σχέδιο μιας Ενωμένης Ευρώπης με επιμέρους απαρνήσεις ιδιαιτέρων ζητημάτων εθνικής κυριαρχίας και με ένα δικό της εκλεγμένο κοινοβούλιο [σημερινή ευρωβουλή].
(…)
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για το οποίο συζητάμε είναι εργαλείο ατλαντικής πολιτικής και συνεπώς οφείλουμε να θεωρήσουμε τη δική μας συναίνεση ως εκδήλωση ατλαντικής πολιτικής.
(…)
Οι δύο όροι, Ευρωπαϊκή Ένωση και κυριαρχία του αμερικάνικου κεφαλαίου, συμπίπτουν».
Πρακτικά Ιταλικής Βουλής, Συζήτηση στην Ολομέλεια 13 Ιούλη 1949
Σήμερα για ορισμένους φαντάζει, ή έτσι θέλουν να εμφανίσουν, ακραία η Εθνική Διαθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου απέναντι στον εθνικισμό των Σκοπιανών που εξυπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή μας. Δεν γνωρίζουν, ή ποτέ δεν θέλησαν να αποδεχτοιύν για να κρύψουν πόσο πολιτικοί νάνοι είναι, πως ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μαρξιστής οραματιστής και πως ο μεγάλος Ιταλός στοχαστής Lelio Basso δεν ήταν απλώς φίλος και σύντροφός του, αλλά ανήκαν στην ίδια μεγάλη Σχολή της σοσιαλιστικής αριστεράς των Εθνικοαπελευθερωτικών Κινημάτων. Μαζί και με άλλους μεγάλους στοχαστές ίδρυσαν και προήδρευαν στο Δικαστήριο των Λαών!
Η Εθνική Διαθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου για τη Μακεδονία (Το όνομα μας είναι η ψυχή μας! Η Μακεδονία είναι Ελλάδα!) είναι ακριβώς σε πλήρη διάσταση κι αντίθεση με τον πόλεμο του Soros εναντίον των "εθνικισμών" που έχει κατακτήσει τη δεξιά και την υποταγμένη κοσμοπολίτικη ευρωπαϊκή "αριστερά" στην παγκοσμιοποίηση και το 4ο Ράιχ!
Λαοί χωρίς μνήμη δεν έχουν μέλλον! Ούτε τη μνήμη μπορούν να αρχειοθετήσουν, ούτε την ψυχή μας μπορούν να εξαγοράσουν!
Όσοι σήμερα στρατεύονται με τον Soros και το υπερεθνικό κεφάλαιο θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία και το λαό!
* Ο Νίκος Κλειτσίκας διατέλεσε μέλος της Εθνικής Καθοδήγησης του "Ιδρύματος Lelio Basso" και Γραμματέας του Ιδρύματος στην Περιφέρεια της Καμπανίας (Νάπολη Ιταλίας), των 8 εκατομμυρίων κατοίκων (1981-1983).
-------------------
Από το "PRESS-GR"
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
«Να κάνετε το Έθνος υπόθεση του Λαού
κι η υπόθεση του Λαού θα είναι εκείνη του...
Έθνους»
Vladimir Lenin
Ο George Soros, ο πολυεκατομμυριούχος "φιλάνθρωπος" με θητεία στο ναιστικό κίνημα, μετά τους "αντιρατσιστικούς" αγώνες του υπέρ της "μετανάστευσης", των δικαιωμάτων των ομοφυλοφύλων, των "πολύχρωμων επαναστάσεων", της "αραβικής άνοιξης", επιστρέφει με νέο μανιφέστο κι υπόσχεται να πολεμήσει με όλες του τις δυνάμεις τον εθνικισμό, τον οποίο χαρακτηρίζει «κυρίαρχη ιδεολογία» στον κόσμο.
Στη συνέντευξή του στους Financial Times, ο πολυεκατομμυριούχος χρηματιστής υπογραμμίζει πως η οργάνωση Open Society Foundations -η "φιλανθρωπική" οργάνωση που έχει οργανώσει και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ αγωνίζεται για τη "διάδοση της δημοκρατίας δυτικού τύπου"- μαζί με το προοδευτικό κίνημα πρέπει να κάνει τους λογαριασμούς -ν' αντιμετωπίσει- με ένα νέο κίνδυνο που περιγράφεται ως νέο κύμα «πατριωτισμού και λαϊκισμού».
Ο "νέος" πόλεμος που κήρυξε ο "φιλάνθρωπος" George Soros εναντίον του "εθνικισμού", εναντίον του νέου κύματος "πατριωτισμού και λαϊκισμού" όπως περιγράφει, έχει συγκεκριμένους εχθρούς: τους αγώνες των λαών για Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία. Αυτό το "μανιφέστο" δεν μπορεί να αποδεχτεί πως μπορούν οι λαοί να διεκδικούν το δικαίωμα της Ανεξαρτησίας έξω από την παγκόσμια αποδοχή της δυτικής "δημοκρατίας" του υπερεθνικού κεφαλαίου, της "παγκοσμιοποίησης".
Πως μπορούν να διαταράσσουν την "παγκόσμια τάξη" λαοί και χώρες;
Με ποιο δικαίωμα ο λαός της Συρίας δεν επέτρεψε την επικράτηση της "αραβικής άνοιξης", του πιο παγωμένου σκοταδιστικού χειμώνα της ιστορίας;
Με ποιο δικαίωμα ο λαός της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας αντιστέκεται στους...
ιμπεριαλιστές;
Γιατί δεν υποκύπτει η Κούβα;
Πως επιτρέπεται να αντιστέκεται ο λαός της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας;
Ποιος δίνει το δικαίωμα στο λαό της κατεχόμενης Παλαιστίνης να διεκδικεί την κλοπή της πατρίδας του;
Γιατί να μην έχουν δικαίωμα οι Κοσοβάροι ναρκέμποροι του UCK, με τη μεγαλύτερη αμερικάνικη βάση στα Βαλκάνια, να έχουν αυτονομία και κρατική οντότητα;
Γιατί ο "εθνικισμός" ορισμένων Ελλήνων να είναι αποτρεπτικός παράγοντας για τη "Μακεδονία" (Σκόπια), το προτεκτοράτο των ΗΠΑ;
Πως οι "εθνικιστές" του Ιράκ εναντιώνονται στη δημιουργία "Κουρδικού" κράτους στο Ερμπίλ, εκεί που επήλθε, μόλις το 1933, από τους Τσέτες (Κούρδους) η Γενοκτονία των Ασσυρίων;
Πως επιτρέπουμε στο λαό της Συρίας να αποτρέπει "Κουρδικό" κράτος στα εδάφη της Συρίας που φιλοξένησε και προστάτευσε Κούρδους;
Πως μπόρεσε, με ποιο δικαίωμα ο "εθνικιστής" Τάσσος, ο Βάσος Λυσσαρίδης δεν παρέδωσαν πατρίδα κι απέτρεψαν τη διχοτόμηση στην Κύπρο με το σχέδιο Ανάν παραβλέποντας τα "δικαιώματα" των εποίκων, των κατακτητών για "αυτοδιάθεση";
Ποιος "εθνικισμός" δεν διαπραγματεύεται το "δικαίωμα" αυτοδιάθεσης της Θράκης, την άρνηση "συνεργασίας στο Αιγαίο";
Μέρες που διανύουμε σήμερα με το "δικαίωμα" των Σκοπιανών να "αυτοπροσδιορίζονται" Μακεδόνες και το κομπραδόρικο πολιτικό σύστημα να "συζητάει και διαπραγματεύεται"... ας ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία κι ας μην επιτρέπουμε σε κανέναν "αριστερό" ή "δεξιό" πολιτικάντη υπάλληλο της παγκοσμιοποίησης του 4ου Ράιχ να την διαστρεβλώνει.
Ο Λένιν που έφυγε σαν σήμερα δεν αφήνει περιθώρια:
«Να κάνετε το Έθνος υπόθεση του Λαού
κι η υπόθεση του Λαού θα είναι εκείνη του Έθνους...
Η αναγνώριση της υπεράσπισης της πατρίδας, σημαίνει την αναγνώριση ενός πολέμου δίκαιου ή άδικου.
Εμείς υπερασπιζόμαστε την πατρίδα από 25 Οκτώβρη 1917. Είναι ακριβώς για να ενισχύσουμε το δεσμό του προλεταριάτου με το διεθνές προλεταριάτο...»
Vladimir Lenin
(C. S. Caracciolo, εισαγωγή σε
"Il Marxismo e la questione nazionale" di Stalin ["Ο Μαρξισμός κι η εθνική υπόθεση" του Στάλιν],
εκδόσεις Einaudi, 1949)
Ο Λένιν γράφει εναντίον των κομμουνιστών της δυτικής αριστεράς που ειρωνεύονται την «υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας» που τη θέτουν σε αντιπαράθεση με τον προλεταριακό διεθνισμό, αλλά κι εναντίον των ψευδοπατριωτών:
[...] Στον ψευδοπατριωτισμό ο Λένιν αντιπαραθέτει, ως νόμιμο λόγο περηφάνειας. τον πατριωτισμό των εργατών που έχει σαφώς προσδιορισμένο δημοκρατικό, προοδευτικό κι επαναστατικό χαρακτήρα και γράφει «Ίσως είναι ξένο σ' εμάς τους συνειδητούς προλετάριους, Μεγάλους-Ρώσους, το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας; Σίγουρα όχι! Εμείς αγαπάμε τη γλώσσα μας και τη δική μας πατρίδα, εμείς εργαζόμαστε κυρίως για την ανόρθωση των εργαζόμενων μαζών στη ζωή ως συνειδητοί σοσιαλιστές και δημοκράτες. Εκείνο που μας πικραίνει περισσότερο είναι να βλέπουμε και να αισθανόμαστε τις βιαιότητες, την καταπίεση και σε ποια κατεύθυνση θέτουν οι χασάπηδες τσαρικοί, οι ευγενείς κι οι καπιταλιστές τη δική μας όμορφη πατρίδα. [...] Όλοι εμείς έχουμε καταληφθεί από το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας γιατί το μεγάλο ρωσικό έθνος έχει δημιουργήσει και μια επαναστατική τάξη.» [...].
Κι ο Μεγάλος Τιμονιέρης δεν αφήνει περιθώριο παρερμηνειών για τον πατριωτισμό της αριστεράς:
[...] «Ένας κομμουνιστής που είναι διεθνιστής, μπορεί ταυτόχρονα να είναι πατριώτης; Εμείς πιστεύουμε πως όχι μόνον μπορεί, αλλά οφείλει να είναι... Υπάρχει ο δικός μας πατριωτισμός κι υπάρχει κι ο "πατριωτισμός" των επιτιθεμένων Γιαπωνέζων κι εκείνος του Χίτλερ, που οι κομμουνιστές οφείλουν να αντιταχθούν ριζικά. [...] Εμείς είμαστε ταυτοχρόνως διεθνιστές και πατριώτες και το πρόσταγμα μας είναι ο αγώνας για την υπεράσπιση της πατρίδας εναντίον του εισβολέα. Για εμάς η αδιαφορία είναι έγκλημα κι ο αγώνας για τη νίκη είναι καθήκον από το οποίο δεν μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε....
Ο πατριωτισμός είναι λοιπόν μια εφαρμογή του διεθνισμού.» [...]
Mao Tse-Tung, 1938, 196.
Το 1960 ο Nguyen Tat Thanh, ο φωτισμένος επαναστάτης Χο Τσι Μινχ εξηγεί:
«Η αξία που με ώθησε να πιστέψω στο Λένιν και στην Τρίτη Διεθνή ήταν ο πατριωτισμός κι όχι ο κομμουνισμός.
Η θεωρία του Λένιν στην εθνική κι αποικιοκρατική υπόθεση μου προκάλεσαν ισχυρή συγκίνηση που ξέσπασε σε δάκρυα χαράς...».
Στη διαθήκη του ο μεγάλος επαναστάτης το επαναλαμβάνει με ένταση:
«Υπηρέτησα όλη μου τη ζωή την Πατρίδα, την επανάσταση και το λαό».
Ο Palmiro Togliatti, ένας ευρωπαίος κομμουνιστής ηγέτης (Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας), που σαν σήμερα -21 Γενάρη 1921- πριν 100 χρόνια μαζί με τον μεγάλο διανοητή Antonio Gramsci ίδρυσαν το κομμουνιστικό κόμμα στη διάσπαση του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας στο Λιβόρνο, ταυτίζεται με τον Λένιν στο ζήτημα του πατριωτισμού κι επισημαίνει:
«Πολύ συχνά οι εχθροί των εργαζομένων προσπαθούν ν' απαξιώσουν τον πατριωτισμό των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών και να τον εμφανίσουν ως κοσμοπολιτισμό, αδιάφορο κι υποτιμητικό απέναντι στην πατρίδα. Πρόκειται για χυδαιότητα. Ο κομμουνισμός δεν έχει τίποτα το κοινό με τον κοσμοπολιτισμό...
Ο κομμουνισμός δεν είναι απέναντι αλλά συντονίζεται κι ενώνεται με τον πατριωτισμό και το διεθνισμό, διότι το ένα και το άλλο βασίζονται στο σεβασμό των δικαιωμάτων, των ελευθεριών, την ανεξαρτησία του κάθε λαού. Είναι πραγματικά γελοίο να σκεφθείς ότι η εργατική τάξη μπορεί ν' αποκοπεί, ν' αποσχιστεί από το έθνος. Η σύγχρονη εργατική τάξη είναι το νεύρο των εθνών...».
Rinascita - Rassegna di politica e di cultura Italiana,
Palmiro Togliatti, έτος II - φύλλο 7-8 Ιούλη-Αυγούστου1945
["Αναγέννηση", το περιοδικό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας]
Ο Kim II Sung, ο απελευθερωτής της Κορέας από τους Ιάπωνες αποικιοκράτες κι εμπνευστής-ίνδαλμα του Ernesto Che Guevara, επισημαίνει:
«Ο πατριωτισμός κι ο διεθνισμός είναι αδιάσπαστοι ο ένας από τον άλλον.
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί στο διεθνισμό...
Ένας αυθεντικός πατριώτης είναι ένας αυθεντικός διεθνιστής, είναι ένας Πατριώτης».
Kim II Sung
Θα ήταν πλεονασμός να γίνει εκτενή αναφορά στον μεγάλο Επαναστάτη Ernesto Che Guevara, τη μεγάλη Κουβανέζικη Επανάσταση, τη σοσιαλιστική Κούβα του Φιδέλ, γιατί το εθνικό νόμισμα της Κούβας "κραυγάζει" και δεν χρειάζεται επεξηγήσεις, ερμηνείες και ΚΑΜΙΑ παρερμηνεία: η απεικόνιση του Τσε κι η επιγραφή "ΠΑΤΡΙΔΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ"!
Lelio Basso
Προλεταριακός Πατριωτισμός ή αστικός κοσμοπολιτισμός, δηλαδή η κήρυξη πολέμου στους "εθνικισμούς" του πολυεκατομμυριούχου "φιλάνθρωπου" George Soros;
Η ομιλία του Lelio Basso, ενός από τους πατέρες του ιταλικού Συντάγματος, αντιφασίστα αντάρτη, σοσιαλιστή ηγέτη, πραγματοποιήθηκε στην Ιταλική Βουλή στις 13 Ιούλη 1949, στη συζήτηση για την ίδρυση αυτού του "οργανισμού" που σήμερα ονομάζουμε "Ευρωπαϊκή Ένωση", δηλαδή τη Συμφωνία για τη Δημιουργία του Συμβουλίου της Ευρώπης, που υπογράφηκε στο Λονδίνο 5 Μάη 1949:
«Πρόκειται σ' αυτή τη φάση ως εργαλείο της αμερικανικής κυριαρχίας, που γεννιέται και υλοποιείται το Γαλλικό σχέδιο μιας Ενωμένης Ευρώπης με επιμέρους απαρνήσεις ιδιαιτέρων ζητημάτων εθνικής κυριαρχίας και με ένα δικό της εκλεγμένο κοινοβούλιο [σημερινή ευρωβουλή].
(…)
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για το οποίο συζητάμε είναι εργαλείο ατλαντικής πολιτικής και συνεπώς οφείλουμε να θεωρήσουμε τη δική μας συναίνεση ως εκδήλωση ατλαντικής πολιτικής.
(…)
Οι δύο όροι, Ευρωπαϊκή Ένωση και κυριαρχία του αμερικάνικου κεφαλαίου, συμπίπτουν».
Πρακτικά Ιταλικής Βουλής, Συζήτηση στην Ολομέλεια 13 Ιούλη 1949
Σήμερα για ορισμένους φαντάζει, ή έτσι θέλουν να εμφανίσουν, ακραία η Εθνική Διαθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου απέναντι στον εθνικισμό των Σκοπιανών που εξυπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή μας. Δεν γνωρίζουν, ή ποτέ δεν θέλησαν να αποδεχτοιύν για να κρύψουν πόσο πολιτικοί νάνοι είναι, πως ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μαρξιστής οραματιστής και πως ο μεγάλος Ιταλός στοχαστής Lelio Basso δεν ήταν απλώς φίλος και σύντροφός του, αλλά ανήκαν στην ίδια μεγάλη Σχολή της σοσιαλιστικής αριστεράς των Εθνικοαπελευθερωτικών Κινημάτων. Μαζί και με άλλους μεγάλους στοχαστές ίδρυσαν και προήδρευαν στο Δικαστήριο των Λαών!
Η Εθνική Διαθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου για τη Μακεδονία (Το όνομα μας είναι η ψυχή μας! Η Μακεδονία είναι Ελλάδα!) είναι ακριβώς σε πλήρη διάσταση κι αντίθεση με τον πόλεμο του Soros εναντίον των "εθνικισμών" που έχει κατακτήσει τη δεξιά και την υποταγμένη κοσμοπολίτικη ευρωπαϊκή "αριστερά" στην παγκοσμιοποίηση και το 4ο Ράιχ!
Λαοί χωρίς μνήμη δεν έχουν μέλλον! Ούτε τη μνήμη μπορούν να αρχειοθετήσουν, ούτε την ψυχή μας μπορούν να εξαγοράσουν!
Όσοι σήμερα στρατεύονται με τον Soros και το υπερεθνικό κεφάλαιο θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία και το λαό!
* Ο Νίκος Κλειτσίκας διατέλεσε μέλος της Εθνικής Καθοδήγησης του "Ιδρύματος Lelio Basso" και Γραμματέας του Ιδρύματος στην Περιφέρεια της Καμπανίας (Νάπολη Ιταλίας), των 8 εκατομμυρίων κατοίκων (1981-1983).
Σχόλια