Στο γύρισμα της Ιστορίας

του Μένιου Τασιόπουλου –

Το μήνυμα ήταν εκκωφαντικό για να κάνουν κάποιοι πως δεν καταλαβαίνουν. Το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη ήταν απροσχημάτιστο, ογκώδες και πολιτικά πολυσήμαντο. Η ουσία του μηνύματος που εξέπεμψε προς κάθε κατεύθυνση είναι ότι ο Ελληνισμός δεν θα ανεχθούν συμφωνίες, οι οποίες αντιβαίνουν τα καλώς εννοούμενα εθνικά συμφέροντα. Συμφωνίες που μεθοδεύονται με υποχωρήσεις από το ευρύτερο πολιτικό σύστημα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Οι Έλληνες, όποτε τους δίνετε η δυνατότητα, δηλώνουν την επιθυμία τους για τον επαναπροσδιορισμό της ισχύος της χώρας, ουσιαστικά την εμπιστοσύνη τους στην έννοια του εθνικού κράτους. Αυτό το νόημα προσδίδουν και στον τερματισμό της μνημονιακής περιόδου. Θεωρούν το εθνικό κράτος, με όλα τα προβλήματά του, εγγύηση για την ζωή, την εργασία, την περιουσία, τις αξίες, την οντότητα και την προοπτική τους ως λαού.
Τούτο δεν σημαίνει ότι ο κορμός του ελληνικού λαού επιθυμεί την έξοδο από την ΕΕ ή από το ΝΑΤΟ. Ούτε επιδιώκουν την ανατροπή των παραδοσιακών συμμαχιών της Ελλάδας. Βγήκαν και πάλι μετά από χρόνια στους δρόμους ουσιαστικά για να ζητήσουν διακυβέρνηση που να εγγυάται τα εθνικά συμφέροντα.

Το «κράτος των Αθηνών»

Πέρα από πολιτικούς-κομματικούς διαχωρισμούς, οι Έλληνες διεκδικούν μια νέα εθνική στρατηγική. Δεν ζητούν ένα εσωστρεφή ελληνοκεντρισμό. Ζητούν έναν κοσμοπολιτισμό, ο οποίος, όμως, να σέβεται και την αξιοπρέπεια και τα θεμιτά εθνικά συμφέροντα. Αυτά τα ζητούν πρωταρχικά από το εγχώριο σύστημα εξουσίας, από την κυβέρνηση και τα κόμματα, από τους διπλωμάτες και τους στρατιωτικούς, αλλά και από τα ΜΜΕ και από τους μεγάλους επιχειρηματίες.
Ο τρόπος που συνολικά το σύστημα εξουσίας αντιμετώπισε το συλλαλητήριο επιβεβαίωσε δυστυχώς τις κατηγορίες για παρακμιακό “κράτος των Αθηνών”. Όχι μόνο αδυνατούσε να αφουγκρασθεί την κοινωνία, αλλά και προσπάθησε εμμέσως πλην σαφώς να την φιμώσει. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα κατεστημένα ΜΜΕ –δημόσια και ιδιωτικά– υποβάθμισαν σε σκανδαλώδη βαθμό ένα μείζονος σημασίας πολιτικό γεγονός. Ακόμη και η κορυφή της Εκκλησίας επεδίωξε να διαχειριστεί εκ προοιμίου και αποτρεπτικά τις διαθέσεις του λαού.
Στην πραγματικότητα, το συλλαλητήριο αποτελεί εκδήλωση του αντιστασιακού πνεύματος των Ελλήνων, όπως και άλλα γεγονότα του παρελθόντος που συνδέονται ή με λαϊκές μαζικές συγκεντρώσεις ή και με τις κάλπες δημοψηφισμάτων. Έστειλε το μήνυμα ότι δεν πάει άλλο.

• Οι Έλληνες έχουν πληρώσει με το εισόδημα, τις περιουσίες, τα όνειρα τους, την ελπίδα για τα παιδιά τους τα ολέθρια λάθη των κυβερνήσεων και την “κλεπτοκρατική” πρακτική των επιχειρηματικών κύκλων, των τραπεζιτών, των τεχνοκρατών, των διεφθαρμένων κρατικών αξιωματούχων και των κάθε είδους κομισάριων.
• Και εάν κάποιος αντιτείνει ότι και οι πολίτες έχουν ευθύνες, η απάντηση είναι ότι τουλάχιστον αυτοί πλήρωσαν πανάκριβα τη δική τους μικροαστική αμετροέπεια. Αντιθέτως, οι κυρίως υπεύθυνοι μόνο κατ’ εξαίρεση κατέβαλαν τίμημα και συνήθως συγκριτικά μικρό.

Θεωρίες περί «ρεαλισμού»

Οι Έλληνες, λοιπόν, μαζεύονται στις πλατείες για να πολεμήσουν και να νικήσουν. Δεν δέχονται άλλες ήττες ούτε σε οικονομικό, ούτε σε διπλωματικό, ούτε σε στρατιωτικό επίπεδο. Δεν ανέχονται άλλους ριψάσπιδες ηγέτες, χωρίς όραμα και σχέδιο για την πατρίδα και την κοινωνία, ηγέτες που καλύπτουν την εμμονή τους στα προσωπικά-κομματικά συμφέροντα και σε σχέσεις εξάρτησης με θεωρίες περί “ρεαλισμού”.
Το συλλαλητήριο απέδειξε για μία ακόμα φορά ότι το σύστημα εξουσίας σε όλες τις εκδοχές του έχει αποκοπεί από τον λαό. Δεν καταλαβαίνουν ότι στην κοινωνία κυοφορούνται εξελίξεις. Μιλούν και πάλι για τις πλατείες των “αγανακτισμένων”, για εθνικιστές, θρησκόληπτους και ακροδεξιούς με σκοπό να τρομάξουν το πλήθος. Προς την ίδια κατεύθυνση λειτούργησαν και οι κουκουλοφόροι.
Το κλίμα, όμως, αλλάζει. Το “τέλος των Μνημονίων” μπορεί να μην σημαίνει τέλος και στα προβλήματα που συσσώρευσε η προηγούμενη περίοδος, αλλά είναι ένα βήμα. Είναι μία βάση για ανάταξη. Κυρίως μία ανάταξη στο επίπεδο του εθνικού-λαϊκού φρονήματος. Το κρίσιμο ερώτημα που θα τεθεί στις διάφορες ελίτ είναι εάν θα προχωρήσουν προς τα εμπρός μαζί με το πλήθος για μια επόμενη Ελλάδα, ή θα συνεχίσουν να λειτουργούν σαν ιστορική τροχοπέδη με τον μανδύα των “πεφωτισμένων”, με αποτέλεσμα να χαθούν στο γύρισμα της ιστορίας.