Η αγορά του κυβερνητικού ελληνικού χρέους από την Τρόικα (θεσμοί σήμερα) παρουσιάστηκε ως μια σχεδόν ανθρωπιστική πράξη που αποσκοπούσε στη διάσωση της Ελλάδας από την οικονομική καταστροφή. Η πραγματικότητα είναι ότι επέτρεψαν στις τράπεζες και άλλους πιστωτές να ξεφορτώσουν τα τοξικά κυβερνητικά ελληνικά ομόλογα από τους ισολογισμούς τους.
Του Ευθύμη Μαραμή
Αναζητώντας την κατανομή της ευθύνης για την κρίση του κυβερνητικού Ελληνικού χρέους, θα ήταν δύσκολο να μην καταλογιστεί το μεγαλύτερο μέρος αυτού στο Ελληνικό κράτος. Ακόμα και σήμερα οι κρατικές θέσεις «εργασίας» αμείβονται τρεις φορές περισσότερο από τον μέσο όρο του ιδιωτικού τομέα. ΔΕΚΟ όπως ο ΟΣΕ είχαν μισθολογικό κόστος τέσσερις φορές μεγαλύτερο από τα ετήσια έσοδά του. Το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα πληρώνει γενναιόδωρα ποσά σε πενηντάρηδες. Ο ΟΑΕΔ δίνει επιδόματα «κοινωνικού τουρισμού». Για να μην αναφερθούμε στις μίζες και στη διαφθορά που αποτελούν ένα εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο. Η κυβερνητική σπατάλη ήταν και παραμένει η αιτία της καταστροφής της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Σε αυτό το σημείο, ωστόσο, η επικέντρωση της απόδοσης της χρεοκοπίας της Ελλάδας, στο ότι «δεν ζούσε με τα μέσα που διέθετε» είναι:
- αναποτελεσματική – δεν υπάρχει καμία απόδειξη πέραν της απόδειξης της παρατήρησης δοκιμασμένης από το χρόνο ότι οι άνθρωποι αρέσκονται στις παροχές.
- Στρεβλώνεται η δυνατότητα κατανόησης μιας θεμελιώδους αλήθειας, όχι μόνο για το μέλλον των Ελλήνων αλλά και όλων των λαών: Το δημόσιο χρέος δεν είναι σαν το ιδιωτικό χρέος. Στην πραγματικότητα, το δημόσιο χρέος είναι θεμελιωδώς ανήθικο. Για την ακρίβεια, μπορούμε να πούμε πως όποιος επιδιώκει να επωφεληθεί από το δημόσιο χρέος, συντελεί σε εγκληματική δραστηριότητα.
Όπως εξηγεί ο Murray Rothbard στο πρωτότυπο δοκίμιό του, «αποκηρύσσοντας το κρατικό Χρέος», το κυβερνητικό χρέος είναι ένα τελείως διαφορετικό κτήνος από το ιδιωτικό χρέος που συνάπτεται μεταξύ των καθημερινών ατόμων, επιχειρήσεων κλπ. Στο ιδιωτικό χρέος, μια πιστωτική συναλλαγή συμβαίνει όταν ο πιστωτής παραχωρεί ένα χρηματικό ποσό στον οφειλέτη, σε αντάλλαγμα της υπόσχεσης ότι ο οφειλέτης θα αποπληρώσει στον δανειστή σε καθορισμένο χρόνο το αρχικό κεφάλαιο συν τους τόκους. Αυτή η αποπληρωμή ολοκληρώνει τη συναλλαγή, η οποία σε αντίθεση με μια συνηθισμένη πώληση, λαμβάνει χώρα με την πάροδο του χρόνου. Αν ο οφειλέτης δεν αποπληρώσει το χρέος του, ο δανειστής, σε μια δίκαιη κοινωνία ιδιοκτησίας, πρέπει να αποζημιωθεί. Ο οφειλέτης που δεν αποπληρώνει αυτά που οφείλει στον πιστωτή, στην πραγματικότητα έχει κλέψει περιουσία που ανήκει στον πιστωτή. Δεν έχουμε εδώ απλώς ένα χρέος, αλλά μια αδικοπραξία, μια επίθεση εναντίον της ιδιοκτησίας κάποιου άλλου.
Το κρατικό χρέος είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Όταν μια κυβέρνηση εκδίδει χρέος στην αγορά ομολόγων, δεν δεσμεύεται να το αποπληρώσει με δικούς της πόρους, διότι, όπως τονίζει ο Rothbard, η κυβέρνηση δεν διαθέτει τέτοιους πόρους:
Αυτό που δεσμεύει μια κυβέρνηση έναντι των πιστωτών της, είναι η δήμευση του μελλοντικού πλούτου των υποκειμένων, φορολογουμένων. Αυτός ο πλούτος αποκτάται με βίαιο εξαναγκασμό και δεσμεύεται χωρίς τη συγκατάθεση του ιδιοκτήτη του. Οποιαδήποτε ηθική απαίτηση εκ μέρους των πιστωτών που αγοράζουν ένα τέτοιο χρέος, είναι συνεπώς αδικαιολόγητη και προκλητική.Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους από τους πολίτες, η κυβέρνηση δεν πωλεί κανένα παραγωγικό αγαθό ή υπηρεσία χωρίς αυθαίρετη απειλή βίας, η εφαρμοσμένης βίας και ως εκ τούτου δεν κερδίζει τίποτα χωρίς αυτήν. Μπορεί μόνο να αποσπάσει χρήματα μέσω λεηλασίας των ιδιωτικών πόρων, μέσω των φόρων, είτε μέσω του κρυφού φόρου της νομιμοποιημένης νομισματικής παραχάραξης.
Συνεχίζει ο Rothbard:
Με τα φώτα του Rothbard, η μόνη ηθική απάντηση στην ελληνική κρίση χρέους είναι να αποκηρύξουν πλήρως το δημόσιο χρέος οι Έλληνες και να αφήσουν τους πιστωτές τους να υποστούν τις συνέπειες. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και όλες οι κυβερνήσεις, ενήργησε με έναν τρόπο παρόμοιο με κάποιον ο οποίος έβγαλε μια πιστωτική κάρτα στο όνομα των θυμάτων του και ξόδευε. Το γεγονός ότι τα θύματα μπορεί να έχουν απολαύσει μερικά από τα μπιχλιμπίδια που τους επιστράφηκαν είναι ηθικά άσχετο. Δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνα για το προκύπτον χρέος.Οι πιστωτές του κράτους, όσοι αγοράζουν κρατικά ομόλογα και δανείζουν τις κυβερνήσεις, μακριά από το να είναι αθώοι, γνωρίζουν καλά ότι τα έσοδά τους θα προέλθουν από τον κρατικό εξαναγκασμό. Από την αυθαίρετη απαλλοτρίωση ιδιοκτησίας αθώων παραγωγικών ανθρώπων. Και τα δύο μέρη, κράτος και πιστωτές του κράτους, είναι ανήθικα συμβαλλόμενα και συμμετέχουν στην παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας άλλων ανθρώπων. Και τα δύο μέρη, ως εκ τούτου, κάνουν συμφωνίες για αρπαγή της ιδιοκτησίας άλλων ανθρώπων.
Να υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους οι πιστωτές
Το σκεπτικό του Rothbard για την αποκήρυξη του κρατικού χρέους, είναι σημαντικά διαφορετικό από αυτό που υποστηρίζουν οι περισσότεροι όσοι αγωνίζονται για την διαγραφή του ελληνικού χρέους. Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι αγοραστές του ελληνικού χρέους «αξίζουν» να καούν επειδή τοποθετήθηκαν υπολογίζοντας τον κίνδυνο με ένα ομόλογο όπου το επιτόκιο αντικατόπτριζε και την πιθανότητα αθέτησης. Ωστόσο, αυτή η άποψη – όπου το κρατικό χρέος (δηλαδή η κλοπή) δεν θεωρείται ως εγγενώς ανήθικο και άρα απορριπτέο, αλλά είναι μάλλον κάτι που μπορεί να αντισταθμιστεί από το ύψος των επιτοκίων – στερείται της ηθικής ουσίας και της ακρίβειας του επιχειρήματος του Rothbard. Κάποιοι άλλοι, ονειρεύονται διαγραφή του χρέους, ώστε να συνεχίσει ανενόχλητο το Ελληνικό κράτος να δανείζεται. Τα κόμματα εξουσίας ήδη παρουσιάζουν ως μέγιστο στόχο τους την έξοδο στις αγορές, ώστε να επέλθει ξανά η «σωτηρία» μέσω μιας νέας πιστωτικής κραιπάλης και κρατικών δαπανών.Δείτε σχετικά: Ο δρόμος προς τη δουλεία. Η τραγωδία της νέας γενιάς των Ελλήνων
Το επιχείρημα του Rothbard απομακρύνει τέτοιες αμφισημίες και είναι σαφέστατο: όσοι αγόρασαν ελληνικό κρατικό χρέος ή το χρέος οποιουδήποτε κράτους, αξίζουν να καούν, όχι σε κάποιο ποσοστό, αλλά εξ ολοκλήρου. Πρέπει να υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους οι οποίες εξουσιοδότησαν το Ελληνικό κράτος (και κάθε κράτος) και του επιτρέπουν να προβαίνει σε εγκληματικές πράξεις κλοπής εις βάρος των υποκειμένων φορολογουμένων.Διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος – απάτη της ευρωζώνης
Στην αρχή της κρίσης οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες κατείχαν το μεγαλύτερο μέρος του κυβερνητικού χρέους της Ελλάδας. Η συντριπτική του πλειοψηφία σήμερα κατέχεται απο το διεθνές ταμείο «διάσωσης» που συγκροτούν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το ΔΝΤ (δηλαδή οι «θεσμοί»).Η αγορά του κυβερνητικού ελληνικού χρέους από την Τρόικα (θεσμοί σήμερα) παρουσιάστηκε ως μια σχεδόν ανθρωπιστική πράξη που αποσκοπούσε στη διάσωση της Ελλάδας από την οικονομική καταστροφή. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ότι επέτρεψαν στις τράπεζες να ξεφορτώσουν τα τοξικά κυβερνητικά ελληνικά ομόλογα από τους ισολογισμούς τους. Αυτό επέτρεψε σε αυτές τις τράπεζες, να συνεχίσουν ανενόχλητες να επεκτείνουν τις πρακτικές απάτης του συστήματος των κλασματικών αποθεματικών. Τους επέτρεψε δηλαδή να συνεχίσουν το έγκλημα, το οποίο προκάλεσε εξ αρχής την χρηματοπιστωτική κρίση.
Τίποτα δεν βγάζει νόημα στην ελληνική κρίση, εκτός αν γίνει κατανοητό υπό την οπτική του απώτατου στόχου της διάσωσης του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μεγάλων του τραπεζών. Τώρα οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι αναγκάζονται να πληρώσουν τη διάσωση αυτού του συστήματος, αλλά αυτό δεν πρέπει να προκαλεί σύγκρουση ανάμεσα στους Γερμανούς, για παράδειγμα και στους Έλληνες. Είναι απολύτως σαφές ότι και οι δύο λαοί είναι θύματα των κυβερνήσεων τους.
Κλείνοντας…
- Με ποιο ηθικό δικαίωμα το γερμανικό η το Ελληνικό κοινοβούλιο παραδίδουν μεγάλα μέρη του πλούτου των λαών τους, ώστε να εξοφληθούν τα κεφάλαια διάσωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Ευρωζώνης;
- Θα ήταν ευχής έργο να έλθει μια κυβέρνηση και να κηρύξει τις ενέργειες των προηγούμενων κυβερνήσεων ως αντίθετες προς τα συμφέροντα των φορολογουμένων, αποκηρύσσοντας το χρέος.
***Πηγή
Διαβάστε περισσότερα:- Πολιτικό χρήμα, υπολογιστική δύναμη και ζητήματα τιμών.
- Murray Rothbard: Κάθε κρατικό χρέος είναι επαχθές και πρέπει να αποκηρυχτεί
- Όλα τα «λεφτά»! Πως ανεβοκατεβάζει τις αγορές το πολιτικό χρήμα
- Η θανάσιμη αλαζονεία του Mario Draghi και η αποτυχία της ΕΚΤ
- Τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεματικών: Σχεδιασμός οικονομικού χάους
- Η φορολογική λεηλασία στην Ελλάδα τον 4ο π.Χ. αιώνα
Σχόλια