Δεν
είναι η πρώτη φορά που λογοκρίνεται πανεπιστημιακός δάσκαλος
(Μπλοκάρισμα περιεχομένου και ενεργειών από το Facebook) για το
περιεχόμενο της σκέψης του και τις ενέργειες που επιτάσσει η συνείδησή
του. Καταγγέλλω δημοσίως το εν λόγω μονοπώλιο "κοινωνικής δικτύωσης", το
οποίο μας θέλει υποταγμένους κομφορμιστές των... ιδεολογικών δογμάτων του
ευρωατλαντικού άξονα!
Κομφορμισμός, επιστήμη & φιλοσοφία.
Οι κομφορμιστικών διαθέσεων άνθρωποι έχουν την τάση, αν όχι να
συντάσσονται πλήρως, τουλάχιστον να μην αντιτίθενται, να μη προκαλούν
τους εκάστοτε ισχυρούς, κατά τρόπο ώστε τουλάχιστον οι όποιες
διαφοροποιήσεις τους (απ' την εκάστοτε "ορθοδοξία" της ηγεσίας, απ' τη
"σωστή γραμμή" κλπ) να εγγράφονται στο πλαίσιο ανεκτικότητας των
επίσημων θεσμών και των «ακαδημαϊκών κύκλων». Είναι μια αναμενόμενη
«φυσιολογική» κομφορμιστική στρατηγική επιβίωσης, εκδοχές της οποίας
κινούνται σε αρκετά ευρύ φάσμα: από αυτή του κραυγαλέου θιασώτη των
εκάστοτε κυρίαρχων ιδεολογιών και ιδεολογημάτων, που διαλαλεί λόγω και
έργω τη «σωστή» -κατά κανόνα επιδερμική- στράτευσή του (ενίοτε μάλιστα
υπερθεματίζει, στην αγωνία του να φανεί βασιλικότερος του εκάστοτε
βασιλέως), διεκδικώντας αντίστοιχη άνωθεν αναγνώριση και σταδιοδρομία,
μέχρι εκείνη του «αριστερούτσικου», του «κρυπτοαντιστασιακού» μεν, αλλά
κατά τα λοιπά «ήπιων τόνων» και συναινετικού τύπου «καθώς πρέπει»
διανοούμενου... Η καθ' ημάς σύγχρονη πραγματικότητα βρίθει τέτοιων
περιπτώσεων "συμμόρφωσης" όλου του φάσματος, ιδιαίτερα αν οι θεωρητικές
και ιδεολογικές επιλογές συνδέονται με επιδοτούμενα προγράμματα, με
εγγυημένη προαγωγή, έκδοση, δημοσίευση, προαγωγή και προβολή από
«έγκριτα» έντυπα, με διασφάλιση διασυνδέσεων με κάποια κυρίαρχη ομάδα
αναφοράς, με συγκεκαλυμμένη λογοκλοπή, με επιλεκτικές εμφάσεις, αναφορές
ή/και αποσιωπήσεις, με την επίτευξη αμοιβαίων αναφορών, κ.ο.κ. Ωστόσο,
όπως μαρτυρά η ιστορία των επιστημών, η όποια πειθαναγκαστική επιβολή,
είτε η κομφορμιστική υιοθέτηση κάποιων ιδεών, ποτέ δεν οδήγησε σε
ανακαλύψεις που χαράσσουν δρόμους για την έρευνα. Η κομφορμιστική στάση
ζωής, εφ' όσον προτάσσει τη στρατηγική επιβίωσης δια της προσαρμογής
στους εκάστοτε κυρίαρχους όρους, αποτρέπει την κριτική και επαναστατική
θεώρηση τόσο των αναγκών της κοινωνίας μέσω της επιστήμης και τού ίδιου
του γνωστικού αντικειμένου, όσο και των εκάστοτε κεκτημένων της
επιστήμης. Ως εκ τούτου, αμβλύνει και τελικά ακυρώνει τη
δημιουργικότητα, συρρικνώνοντας την ενασχόληση με την επιστήμη σε κατ'
εξοχήν αναπαραγωγικές πτυχές, σε μηρυκασμό κεκτημένων, με κριτήριο το
«να μη προκαλεί»...
* Αγαπητέ κ. Πατέλη... να προσθέσουμε
πως κι ένα ιστολογοφόρο, το "Sibilla", σε λίγες ημέρες εισέρχεται στον
8ο χρόνο στυγνής φασιστικής λογοκρισίας...
Στις συχνές, σχεδόν καθημερινές απορίες
μας προς το αμερικανοσιωνιστικό gacebook, στα 7 χρόνια μία φορά μας
απάντησαν πως το ιστολογοφόρο μας θεωρήθηκε "ανατρεπτικό" και συνεπώς
αποκλείεται από το "πλουραλιστικό" τους facebook...
Kαλή δύναμη!
7ος
χρόνος αισχρής φίμωσης και λογοκρισίας στο ιστολογοφόρο "SIBILLA"
Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς δημοσιογραφία;
Τι μπορεί να σημαίνει
«δημοσιογραφία» σε μια εποχή καθολικής σύγχυσης, «μετα-αλήθειας»,
«εναλλακτικών γεγονότων», απόλυτου υποκειμενισμού και χαοτικών εξελίξεων
σε τεχνολογικό, κοινωνικό, οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο;
Πώς μπορεί η δημοσιογραφία και οι λειτουργοί της να γεφυρώσουν το
χάσμα με τους πολίτες, το οποίο άνοιξαν δεκαετίες ψευδών, παραποίησης
της αλήθειας, συστηματικής παραπληροφόρησης και υπηρέτησης ιδιωτικών
συμφερόντων κάθε είδους;
Πώς μπορεί να υπάρξει μια ανεξάρτητη δημοσιογραφία στην υπηρεσία
εκείνων που δεν έχουν φωνή και εκπροσώπηση; Πώς μπορεί να λειτουργήσει
αυτή σαν αντίβαρο σ’ ένα επιχειρηματικό μοντέλο επικοινωνίας που
επιβάλλουν τα social media και το οποίο στηρίζεται στην παρακολούθηση,
στον χαφιεδισμό και στην εμπορευματοποίηση; Πώς μπορούν οι δημοσιογράφοι
να ανταγωνιστούν και, πολύ περισσότερο, να παρακάμψουν τις μηχανές και
τους αλγόριθμους της Google και του facebook;
Σήμερα η δημοσιογραφία πρέπει να αποκτήσει νέες ορίζουσες, χωρίς να
ξεχνά ότι βάση της ύπαρξής της εξακολουθεί να είναι η αποκάλυψη. Πρέπει
να προσανατολιστεί στην επεξεργασία νέων ιδεών και προτάσεων για μια
κοινωνική κατάσταση που αλλάζει με καταιγιστικούς ρυθμούς για να
παραμείνει απολύτως ίδια ως προς την εκμεταλλευτική της φύση.
Νέα μέσα αλλοτρίωσης, νέοι τρόποι απομύζησης, νέες μέθοδοι
αποπλάνησης της συνείδησης, επαναμάγευση του κόσμου με τους όρους του
αρπακτικού καπιταλισμού. Χίμαιρες, οπτασίες, ολογράμματα εαυτού,
εικονικές μάχες με ανύπαρκτους εχθρούς σε έναν δονκιχοτισμό από την
ανάποδη: χωρίς ευγένεια, έμπνευση και ρομαντισμό, μόνο με κυνισμό,
ιδιοτέλεια και ανταγωνισμό.
Η δημοσιογραφία, πέρα από την καταγγελία, την αποκάλυψη και τη
συσχέτιση αιτίου - αποτελέσματος, οφείλει σήμερα να διερευνά και να
ιχνηλατεί τις θετικές προοπτικές, να παρουσιάζει εναλλακτικές και να
συντηρεί μια ρεαλιστική ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Διαφορετικά, η κοπριά του κοινωνικού συντηρητισμού, του ρατσισμού και
του φασισμού λιπαίνει το έδαφος για έναν υποδόριο ολοκληρωτισμό όχι της
ωμής βίας και της καταστολής –πλην των περιστάσεων που αυτό κρίνεται
«αναγκαίο»– αλλά της σιωπηρής συναίνεσης, της απάθειας, της αδράνειας
και του αναχωρητισμού.
Η αντίσταση σ’ αυτόν τον soft ολοκληρωτισμό χρειάζεται στέρεα
γεγονότα στα οποία να μπορεί να στηριχτεί. Γεγονότα που να περιγράφονται
με ακρίβεια, φροντίδα και πιστότητα. Και κυρίως να προσεγγίζονται με
εντιμότητα.
Η εποχή απαιτεί τον μέγιστο σεβασμό στα γεγονότα και στην ακολουθία
τους, αλλά και στην προβολή τους στο μέλλον, ώστε να βλέπουμε τις τάσεις
της εξέλιξης: η τεχνολογία, η κατανάλωση, ο ελεύθερος χρόνος, η εργασία
και κάθε τι που αγγίζει εκατομμύρια ανθρώπους.
Η δημοσιογραφία που εγκαταλείπει τη θέση της στην αντιπολίτευση (σε
κάθε εξουσία) υπονομεύει, ψαλιδίζει και τελικά ακυρώνει την ίδια της την
ύπαρξη.
Για να υπάρχει όμως μια τέτοια δημοσιογραφία πρέπει να τη διεκδικούν,
να την απαιτούν και να τη στηρίζουν οι ίδιοι οι πολίτες. Η ψευδαίσθηση
ότι πρέπει να πληρώνουμε για όλα τα αγαθά στην κοινωνία πλην του
ζωτικότερου όλων, της ενημέρωσης, την οποία, υποτίθεται, μπορούμε να
έχουμε δωρεάν, είναι καταστροφική.
Η δημοκρατία, ο πλουραλισμός και η πρόσβαση στην πληροφορία και στη
γνώση είναι κοινωνικά αγαθά που πρέπει να προστατευτούν πάση θυσία και
με κάθε κόστος.
Σχόλια