"Δικαστής" λέει πως είναι το ανθρωπόμορφο κτήνος με τα κόκκινα γουνάκια...
Αυτή είναι η "δικαιοσύνη" στην κατεχόμενη Ευρώπη του 4ου Ράιχ... συμπεριλαμβανομένης της αποικίας Ελλαδιστάν!
Οι φονιάδες των λαών, αυτοί που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία κι έσπειραν καρκίνο με τις βόμβες τους, δολοφονούν χωρίς τέλος... ΠΗΓΗ
Επειδή όπως πάντα οι νικητές γράφουν στην ιστορία, ας δούμε τη ματιά όσων έχασαν αυτόν τον πόλεμο.
Οι φονιάδες των λαών, αυτοί που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία κι έσπειραν καρκίνο με τις βόμβες τους, δολοφονούν χωρίς τέλος... ΠΗΓΗ
Επειδή όπως πάντα οι νικητές γράφουν στην ιστορία, ας δούμε τη ματιά όσων έχασαν αυτόν τον πόλεμο.
Αναμφίβολα οι δυτικές κοινωνίες είναι οι πιο ευαισθητοποιημένες κοινωνίες παγκοσμίος.
Απόδειξη σε αυτό οι θρήνοι και η αλληλεγγύη για τους νεκρούς των τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν συμβεί τα... τελευταία χρόνια με θύτες ισλαμιστές και θύματα πολίτες των χωρών αυτών.
Γε σουις Γάλλοι, Βέλγοι, Άγγλοι, Γερμανοί και ότι θές. Φωτογραφίες με κορδελάκια και φώτογραφίες προφίλ στο facebook με φόντο τις σημαίες των πληχθέντων χωρών.
Η ευαισθησίες όμως αυτές είναι κάπως ιδιαίτερες. Π.χ τα θύματα του ισλαμικού κράτους στη Συρία και οι μαζικές δολοφονίες δεν βρίσκουν κάποια συμπάθεια απο τους ευαίσθητους δυτικούς, παρά μόνο προβοκάτσιες τύπου χημικών επιθέσεων του Άσαντ. Ξαφνικά θυμηθήκαν την Συρία και το δράμα που ζεί η φίλη αυτή χώρα της Μ.Ανατολής. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που φωνάζανε να πέσει ο δικτάτορας Καντάφι και τώρα που ανέλαβαν την εξουσία στη Λιβυή οι 'δημοκράτες', δεν βγάζουν άχνα για αυτή την χώρα που απο το 2011 και μετά έχει τριχοτομηθεί,κυριαρχεί η βία και η αστάθεια και το βιωτικό επίπεδο έχει πέσει κατακόρυφα. Μάλιστα έχει αναβιώσει και το 'παραδοσιακό' δουλεμπόριο. Άνθρωποι πλέον πουλούνται σαν σκλαβοι σε αγορές της χώρας.Δημοκρατία και ελευθερία απο τις λίγες....
Τι να περιμένει όμως κανείς απο ανθρώπους που όχι μόνο δεν έκλαψαν για τα αθώα θύματα της ισλαμικής τρομοκρατίας των Τσετσένων στη Ρωσία αλλά υποστήριξαν υλικά και ηθικά τους θήτες τους.Αυτοί που τώρα κλαίγονται για την άνοδο του ισλαμικού εξτρεμισμού στην Ευρώπη όχι μόνο τον εξέθρεψαν αλλά και πολέμησαν με μένος ένα Έθνος και έναν Ηγέτη που ηταν σε θέση να τον ξεριζώσουν απο την ρίζα.Οι Σέρβοι υπήρξαν τα μεγάλα θύματα των νεοταξίτικων σχεδιασμών και το πλήρωσαν ακριβά την δεκαετία του '90.Το ίδιο ακριβά και ένας μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης,ο αετός των Βαλκανίων Ράτκο Μλάντιτς.
Θα μιλήσουμε για τον άνθρωπο που ξένα και εγχώρια (τσοντό)έντυπα χαρακτήρισαν ΄χασάπη','γενοκτόνο','δεύτερο Χίτλερ','φασίστα'και 'δολοφόνο' και που τόσο μισήθηκε απο το 'ελεύθερο και δημοκρατικό' πολιτικό φάσμα της δύσης.
Ο Ράτκο Μλάντιτς γενήθηκε στο Καλίνοβοκ της Βοσνίας στις 12 Μαρτίου 1943.
Ο πατέρας του υπήρξε επικεφαλής των παρτιζάνων της περιοχής και πολέμιος των Κροατών φασιστών Ούστασι και βρήκε μάλιστα τον θάνατο το 1945 σε μάχη εναντίον τους όταν ο Ράτκο ήταν μόλις 2 χρόνων.Χωρίς να γνωρίσει τον πατέρα του,ο Ράτκο αφού τελείωσε το σχολείο είσηχθει στη στρατιωτική ακαδημία του Βελιγραδίου.Κατά την διάρκεια της φοίτησης του διακρίθηκε για την επιμονή και επιμέλεια του γεγονός που φανερώνει και ο βαθμός αποφοίτησης με άριστα(9,57).
Το 1965 με το πέρας των σπουδών του εντάσεται ως αξιωματικός στον Γιουγκοσλαβικό Λαϊκό Στρατό(JNA) και στην Ένωση Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών.
Κάτα την διάρκεια της θητείας του στο στρατό θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει και να συνεργαστεί με όλες τις εθνότητες της πολυπολιτισμικής Γιουγκοσλαβίας.Παρά το γεγονός πως ο πατέρας του σκοτώθηκε απο τους Κροάτες,δεν φαίνεται να τον επηρέασε στα χρόνια που η Γιουγκοσλαβία ηταν σταθερή και ευημερούσα.Δεν ξεχνούσε όμως αυτά που είχαν περάσει οι Σέρβοι της Βοσνίας,της Κραϊνα,της Δαλματίας και της Σλαβονίας απο τις Κροάτες Ούστασι και τους Μουσουλμάνους SS κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Την περίοδο 1941-1944 δολοφονήθηκαν μαζικά 900.000 Σέρβοι στην πλειοψηφία τους γυναίκες,παιδιά και ηλικιωμένοι.Μια γενοκτονία που κάποια θέλησαν να ξεχαστεί.Ήξερε λοιπόν πως σε μια ενιαία και σταθερή Γιουγκοσλαβία οι λαοί της δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν και οι Σέρβοι δεν θα ξαναζούσαν τέτοιες μέρες.
Ήξερε όμως πολύ καλά πως αν η Γιουγκοσλαβία διαλύοταν,τότε ούτε η ειρήνη και φυσικά ούτε οι ομοεθνείς του θα ηταν εξασφαλισμενοί.
Και τα πράγματα είχαν αρχίσει να πέρνουν άσχημη τροπή απο τα τέλη της δεκαετίας του ΄90.Το 1989 ηταν στρατιωτικός διοικητής της τρίτης περιφέρειας των Σκοπίων.Το 1991 χρονιά που η Γιουγκοσλαβία ηταν φανερό πως όδευε σε διάλυση μετατέθηκε στο Κόσοβο.
Στη συνέχεια ανέλαβε την διοίκηση του 9ο Σώματος του Γιουγκοσλαβικού Εθνικού Στρατού που στάλθηκε να πσροστατέψει τους Σέρβους της Κραϊνα απο τους Κροάτες παραστρατιωτικούς που ήθελαν να καταλάβουν την κατοικούμενη απο Σέρβους περιοχή.Οι προσπάθειες του Ζάγκρεμπ να κατελάβουν την περιοχή αναχαιτίστηκαν με επιτυχία απο τις δυνάμεις του Μλάντιτς.Το 1/3 σχεδόν τις Κροατίας οι περιοχές δηλαδή που κατοικούσαν κατά κύριο λόγω Σέρβοι ηταν κάτω απο τον έλεγχο του Γιουγκοσλαβικού Στρατού.Τον Μαϊο του 1992 η Βοσνία αποφάσισε και αυτή την απόσχιση απο την Γιουγκοσλαβία.Ο Μλάντιτς μετατέθηκε εκεί με σκοπό να προστατέψει και τους Σέρβους της Βοσνίας που αποτελούσαν το 31% του πληθυσμού.
Μέσα σε λίγους μήνες αποκρούει επιθέσεις Κροατών και Μουσουλμάνων και θέτει υπο τον έλεγχο του στρατού το 70% της Βοσνίας.Η διεθνείς κυρώσεις κατά της Γιουγκοσλαβίας αναγκάζουν την χώρα να αποσύρει τα στρατεύματα της απο την Κραϊνα και την Βοσνία και να παραδώσει τον έλεγχο στις εκεί αυτόνομες σερβικές δημοκρατίες.
Γνωρίζοντας πως ο πόλεμος στη Βοσνία μπορεί να τελειώσει μόνο με την κατάληψη του Σαράγεβο,αποφασίζει να ξεκινήσει πολιορκία στην βοσνιακή πρωτεύουσα.
Στο Σαράγεβο τον έλεγχο της πόλης είχαν αναλάβει συμμορίες του υποκόσμου,φανατικοί και τυχοδιώκτες.Eνδεικτικό το πως παρουσιάστηκε η πολιορκία αυτή απο τα δυτικά ΜΜΕ ως επίθεση εναντίον μιας ανοχύρωτης πόλης,είναι να δούμε τα νούμερα των δυνάμεων των αντιπάλων.
Οι δυνάμεις του Μλάντιτς δεν ξεπέρασαν ποτέ τους 15.000 άντρες την στιγμή που την πόλη υπερασπίζονταν 70.000 ένοπλοι!!!!Επίσης δεν μας είπαν πως οι συνοικίες της πόλης που καταστράφηκαν περισσότερο ηταν οι Σερβικές συνοικίες στα ανατολικά του Σαράγεβο.
Πέρα απο το Σαράγεβο υπήρξαν και άλλοι μουσουλμανικοί θύλακες στρατηγικής σημασίας που τελούσαν υπό πολιορκία.Ένας απο αυτούς ηταν η πόλη Σρεμπρένιτσα.
Στην πόλη αυτή υπήρχε πολύαριθμη μουσουλμανική δύναμη επικεφαλής της οποίας ηταν ο Νάσερ Όριτς.Οι δυνάμεις του Όριτς ζήτησαν την προστασία του ΟΗΕ με τον τελευταίο να ανακηρύσει την περιοχή ασφαλή ζώνη(safe-zone),δηλαδή περιοχή που δεν επιτρέπονται οι εχθροπραξίες.Οι άντρες του Όριτς όμως εκμεταλεύτηκαν την προστασία που τους παρείχαν οι δυνάμεις του ΟΗΕ και πραγματοποίησαν επιδρομές στα χωρία γύρω απο την Σρεμπρένιτσα που κατοικούσαν κυρίως Σέρβοι.
Απόδειξη σε αυτό οι θρήνοι και η αλληλεγγύη για τους νεκρούς των τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν συμβεί τα... τελευταία χρόνια με θύτες ισλαμιστές και θύματα πολίτες των χωρών αυτών.
Γε σουις Γάλλοι, Βέλγοι, Άγγλοι, Γερμανοί και ότι θές. Φωτογραφίες με κορδελάκια και φώτογραφίες προφίλ στο facebook με φόντο τις σημαίες των πληχθέντων χωρών.
Η ευαισθησίες όμως αυτές είναι κάπως ιδιαίτερες. Π.χ τα θύματα του ισλαμικού κράτους στη Συρία και οι μαζικές δολοφονίες δεν βρίσκουν κάποια συμπάθεια απο τους ευαίσθητους δυτικούς, παρά μόνο προβοκάτσιες τύπου χημικών επιθέσεων του Άσαντ. Ξαφνικά θυμηθήκαν την Συρία και το δράμα που ζεί η φίλη αυτή χώρα της Μ.Ανατολής. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που φωνάζανε να πέσει ο δικτάτορας Καντάφι και τώρα που ανέλαβαν την εξουσία στη Λιβυή οι 'δημοκράτες', δεν βγάζουν άχνα για αυτή την χώρα που απο το 2011 και μετά έχει τριχοτομηθεί,κυριαρχεί η βία και η αστάθεια και το βιωτικό επίπεδο έχει πέσει κατακόρυφα. Μάλιστα έχει αναβιώσει και το 'παραδοσιακό' δουλεμπόριο. Άνθρωποι πλέον πουλούνται σαν σκλαβοι σε αγορές της χώρας.Δημοκρατία και ελευθερία απο τις λίγες....
Τι να περιμένει όμως κανείς απο ανθρώπους που όχι μόνο δεν έκλαψαν για τα αθώα θύματα της ισλαμικής τρομοκρατίας των Τσετσένων στη Ρωσία αλλά υποστήριξαν υλικά και ηθικά τους θήτες τους.Αυτοί που τώρα κλαίγονται για την άνοδο του ισλαμικού εξτρεμισμού στην Ευρώπη όχι μόνο τον εξέθρεψαν αλλά και πολέμησαν με μένος ένα Έθνος και έναν Ηγέτη που ηταν σε θέση να τον ξεριζώσουν απο την ρίζα.Οι Σέρβοι υπήρξαν τα μεγάλα θύματα των νεοταξίτικων σχεδιασμών και το πλήρωσαν ακριβά την δεκαετία του '90.Το ίδιο ακριβά και ένας μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης,ο αετός των Βαλκανίων Ράτκο Μλάντιτς.
Θα μιλήσουμε για τον άνθρωπο που ξένα και εγχώρια (τσοντό)έντυπα χαρακτήρισαν ΄χασάπη','γενοκτόνο','δεύτερο Χίτλερ','φασίστα'και 'δολοφόνο' και που τόσο μισήθηκε απο το 'ελεύθερο και δημοκρατικό' πολιτικό φάσμα της δύσης.
Ο Ράτκο Μλάντιτς γενήθηκε στο Καλίνοβοκ της Βοσνίας στις 12 Μαρτίου 1943.
Ο πατέρας του υπήρξε επικεφαλής των παρτιζάνων της περιοχής και πολέμιος των Κροατών φασιστών Ούστασι και βρήκε μάλιστα τον θάνατο το 1945 σε μάχη εναντίον τους όταν ο Ράτκο ήταν μόλις 2 χρόνων.Χωρίς να γνωρίσει τον πατέρα του,ο Ράτκο αφού τελείωσε το σχολείο είσηχθει στη στρατιωτική ακαδημία του Βελιγραδίου.Κατά την διάρκεια της φοίτησης του διακρίθηκε για την επιμονή και επιμέλεια του γεγονός που φανερώνει και ο βαθμός αποφοίτησης με άριστα(9,57).
Το 1965 με το πέρας των σπουδών του εντάσεται ως αξιωματικός στον Γιουγκοσλαβικό Λαϊκό Στρατό(JNA) και στην Ένωση Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών.
Κάτα την διάρκεια της θητείας του στο στρατό θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει και να συνεργαστεί με όλες τις εθνότητες της πολυπολιτισμικής Γιουγκοσλαβίας.Παρά το γεγονός πως ο πατέρας του σκοτώθηκε απο τους Κροάτες,δεν φαίνεται να τον επηρέασε στα χρόνια που η Γιουγκοσλαβία ηταν σταθερή και ευημερούσα.Δεν ξεχνούσε όμως αυτά που είχαν περάσει οι Σέρβοι της Βοσνίας,της Κραϊνα,της Δαλματίας και της Σλαβονίας απο τις Κροάτες Ούστασι και τους Μουσουλμάνους SS κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Την περίοδο 1941-1944 δολοφονήθηκαν μαζικά 900.000 Σέρβοι στην πλειοψηφία τους γυναίκες,παιδιά και ηλικιωμένοι.Μια γενοκτονία που κάποια θέλησαν να ξεχαστεί.Ήξερε λοιπόν πως σε μια ενιαία και σταθερή Γιουγκοσλαβία οι λαοί της δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν και οι Σέρβοι δεν θα ξαναζούσαν τέτοιες μέρες.
Ήξερε όμως πολύ καλά πως αν η Γιουγκοσλαβία διαλύοταν,τότε ούτε η ειρήνη και φυσικά ούτε οι ομοεθνείς του θα ηταν εξασφαλισμενοί.
Και τα πράγματα είχαν αρχίσει να πέρνουν άσχημη τροπή απο τα τέλη της δεκαετίας του ΄90.Το 1989 ηταν στρατιωτικός διοικητής της τρίτης περιφέρειας των Σκοπίων.Το 1991 χρονιά που η Γιουγκοσλαβία ηταν φανερό πως όδευε σε διάλυση μετατέθηκε στο Κόσοβο.
Στη συνέχεια ανέλαβε την διοίκηση του 9ο Σώματος του Γιουγκοσλαβικού Εθνικού Στρατού που στάλθηκε να πσροστατέψει τους Σέρβους της Κραϊνα απο τους Κροάτες παραστρατιωτικούς που ήθελαν να καταλάβουν την κατοικούμενη απο Σέρβους περιοχή.Οι προσπάθειες του Ζάγκρεμπ να κατελάβουν την περιοχή αναχαιτίστηκαν με επιτυχία απο τις δυνάμεις του Μλάντιτς.Το 1/3 σχεδόν τις Κροατίας οι περιοχές δηλαδή που κατοικούσαν κατά κύριο λόγω Σέρβοι ηταν κάτω απο τον έλεγχο του Γιουγκοσλαβικού Στρατού.Τον Μαϊο του 1992 η Βοσνία αποφάσισε και αυτή την απόσχιση απο την Γιουγκοσλαβία.Ο Μλάντιτς μετατέθηκε εκεί με σκοπό να προστατέψει και τους Σέρβους της Βοσνίας που αποτελούσαν το 31% του πληθυσμού.
Μέσα σε λίγους μήνες αποκρούει επιθέσεις Κροατών και Μουσουλμάνων και θέτει υπο τον έλεγχο του στρατού το 70% της Βοσνίας.Η διεθνείς κυρώσεις κατά της Γιουγκοσλαβίας αναγκάζουν την χώρα να αποσύρει τα στρατεύματα της απο την Κραϊνα και την Βοσνία και να παραδώσει τον έλεγχο στις εκεί αυτόνομες σερβικές δημοκρατίες.
Γνωρίζοντας πως ο πόλεμος στη Βοσνία μπορεί να τελειώσει μόνο με την κατάληψη του Σαράγεβο,αποφασίζει να ξεκινήσει πολιορκία στην βοσνιακή πρωτεύουσα.
Στο Σαράγεβο τον έλεγχο της πόλης είχαν αναλάβει συμμορίες του υποκόσμου,φανατικοί και τυχοδιώκτες.Eνδεικτικό το πως παρουσιάστηκε η πολιορκία αυτή απο τα δυτικά ΜΜΕ ως επίθεση εναντίον μιας ανοχύρωτης πόλης,είναι να δούμε τα νούμερα των δυνάμεων των αντιπάλων.
Οι δυνάμεις του Μλάντιτς δεν ξεπέρασαν ποτέ τους 15.000 άντρες την στιγμή που την πόλη υπερασπίζονταν 70.000 ένοπλοι!!!!Επίσης δεν μας είπαν πως οι συνοικίες της πόλης που καταστράφηκαν περισσότερο ηταν οι Σερβικές συνοικίες στα ανατολικά του Σαράγεβο.
Πέρα απο το Σαράγεβο υπήρξαν και άλλοι μουσουλμανικοί θύλακες στρατηγικής σημασίας που τελούσαν υπό πολιορκία.Ένας απο αυτούς ηταν η πόλη Σρεμπρένιτσα.
Στην πόλη αυτή υπήρχε πολύαριθμη μουσουλμανική δύναμη επικεφαλής της οποίας ηταν ο Νάσερ Όριτς.Οι δυνάμεις του Όριτς ζήτησαν την προστασία του ΟΗΕ με τον τελευταίο να ανακηρύσει την περιοχή ασφαλή ζώνη(safe-zone),δηλαδή περιοχή που δεν επιτρέπονται οι εχθροπραξίες.Οι άντρες του Όριτς όμως εκμεταλεύτηκαν την προστασία που τους παρείχαν οι δυνάμεις του ΟΗΕ και πραγματοποίησαν επιδρομές στα χωρία γύρω απο την Σρεμπρένιτσα που κατοικούσαν κυρίως Σέρβοι.
 |
| Ο στρατηγός Μλάντιτς μοιράζει τρόφιμα σε άμαχους μουσουλμάνους της Σρεμπρένιτσα |
 |
| Εδώ ο στρατηγός ενημερώνει τους κατοίκους πως μπορούν να μεταφερθούν με λεωφορεια στην Τούζλα |
Οι ωμότητες που διέπραξαν εναντίον αμάχων ξεπερνάνε κάθε
φαντασία.Υπολογίζονται τουλάχιστον σε 2.000 τα θύματα του άμαχου
πληθυσμού που δολοφονήθηκαν βάναυσα απο τους Μουτζαχεντίν του Όριτς.Ο
ΟΗΕ και η διεθνής κοινότητα δεν έβγαλαν ούτε μια ανακοίνωση για τα
θύματα αυτά.Για αυτούς ηταν σα να μην υπήρξαν ποτέ.Η κατάσταση που
διαμορφώθηκε με τις ωμότητες και την υποκρισία του ΟΗΕ εξόργισαν τον
στρατηγό Μλάντιτς.Τον Ιούλιο του 1995 οταν πληροφορήθηκε πως ο Όριτς και
τμήμα του στρατού του είχαν αναχωρήσει κρυφά απο την πόλη,αφόπλισε
αναίμακτα τους Ολλανδούς κυανόκρανους και στην συνέχεια επιτέθηκε κατά
των εναπομείναντων δυνάμεων των μουσουλμάνων.Μετά απο σύντομη και σκληρή
μάχη κατέλαβε την πόλη.
Πρώτο του μέλημα υπήρξε να προστατέψει τον άμαχο πληθυσμό απο τις αντεκδικητικές διαθέσεις των αντρών του.Πολλοί απο αυτούς άλλωστε ηταν απο τα γύρω χωριά και είχαν χάσει αγαπημένα πρόσωπα απο τους δολοφόνους του Όριτς.Συγκέντρωσε γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους,τους επιβίβασε σε πούλμαν και τους οδήγησε στην υπο μουσουλμανικό έλεγχο πόλη Τούζλα!!!
Στη συνέχεια συγκέντρωσε τους αιχμαλώτους και τους έστειλε σε στρατόπεδα κράτησης.
Είναι γεγονός πως κάποιοι απο αυτούς εκτελέστηκαν απο τους Σερβοβόσνιους στα πλαίσια αντεκδικήσεων δίκαια η άδικα λίγη σημασία έχει.Γεγονός πάντος ο στρατηγός έκανε οτι ηταν δυνατό να τις αποτρέψει.
Η δυτική όμως ευαισθησία ηταν αποφασισμένοι να επέμβει.Ανακάλυψε στη Σρεμπρένιτσα γενοκτονία 7.000 αμάχων και βρήκε την πλυπόθητη ευκαιρία να επιτεθεί στους Σέρβους.Αεροπορικές επιδρομές,εμπάργκο και διεθνής κατακραυγή καιαπομόνωση ηταν πλέον τα πιο θανατηφόρα όπλα για τους Σέρβους.Η προβοκάτσια στην αγορά του Μερκάλε στο Σαράγεβο αργότερα θα επισφράγιζε το τελικό αποτέλεσμα.Οι βομβαρδισμοί των σερβικών θέσεων απο το ΝΑΤΟ και η προδοτική στάση του Μιλόσεβιτς που έκοψε κάθε βοήθεια στους Σέρβους είχαν σαν αποτέλεσμα να βρούν την ευκαιρία Μουσουλμάνοι και Κροάτες να επιτεθούν και να κάμψουν τους Σέρβους.Η Κραϊνα και η ανατολική Σλαβονία κατελήφθησαν απο τους Κροάτες και 250.000 Σέρβοι πήραν τον δρόμο της προσφυγίας.Κάποιοι άλλοι θέλησαν να παραμείνουν στη γή που γενήθηκαν και μεγάλωσαν.Περίπου 1500 απο αυτούς δολοφονήθηκαν απο τους Κροάτες συμμορίτες.
Αυτά τα θύματα για τους δυτικούς δεν ηταν άνθρωποι και η ζωή τους δεν άξιζε όσο αυτή των 7.000 ανύπαρκτων νεκρών της Σρεμπένιτσα.Στη Βοσνία οι Σέρβοι αντιστεκόνταν γεναία όσο μπορούσαν και σε πολλές περιπτώσεις καθήλωσαν υπέρτερες δυνάμεις.Σε αντίθεση με τους πολιτικάντιδες,τους τυχοδιώκτες και τους γλύφτες του Βελιγραδίου ο Ράτκο είχε σκοπό να μείνει και να πολεμήσει στην Βοσνία.Με βάση της συνθήκες και τις δυνατότητες που είχε έπραξε το καλύτερο.Γνωρίζοντας πως δεν μπορούσε για πολύ να κρατήσει το μέτωπο και με τις Κροατομουσουλμανικές δυνάμεις να προελαύνουν πρός την Μπάνια Λούκα(την μεγαλύτερη σερβική πόλη της Βοσνίας)έπεισε τον Πρόεδρο της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας Ράντοβαν Κάραζιτς να εξουσιοδοτήσει τον Μιλόσεβιτς να συζητήσει ανακωχή και ειρήνευση.
Η συμφωνία του Ντέιτον υπήρξε το τέλος του πολέμου.Ο στρατηγός μπορεί να μη κατάφερε να καταλάβει όλη την Βοσνία η έστω να ενώσει τα σερβικά εδάφη της με την Γιουγκοσλαβία,αλλά κατάφερε να σώσει τον στρατό και να κρατήσει όσα εδάφη ηταν δυνατόν να κρατηθούν,με σκοπό στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να έχει κάποια ισχυεί η σερβική πλευρά.Με την συνθήκη αυτή το 49% της Βοσνίας τέθηκε κάτω απο την διοίκηση των Σέρβων οι οποίοι διατήρησαν το κράτος τους ως αυτόνομο εντός της νέας Βοσνίας.Όσο και να ακούγεται κυνικό κάτι ηταν και αυτό.Τουλάχιστον δεν υπέστησαν την ήττα και των ξεριζωμό που υπέστησαν οι ομοεθνείς τους στην Κράϊνα και τελικά αργότερα στο Κόσοβο.
Η Βοσνία σήμερα είναι ένα προβληματικό κράτος.Επιζεί γιατί απλά θέλουν οι δυτικοί να επιζήσει.
Μεγάλο μέρος τρομοκρατών είναι απο την Βοσνία στην οποία άλλωστε εδρεύουν ισχυροί πυρήνες της διεθνούς τρομοκρατίας.Είναι βέβαιο πως η χώρα αυτή θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον ως βάση των τζιχαντιστών και ως πηγή στρατολογίας για επιθέσεις ενατίον της Ευρώπης.Μιας Ευρώπης που για άγνωστο λόγο βοήθησε την δημιουργία μιας τέτοιας απειλής εναντίον της ίδιας της της ύπαρξης.
Μιας Ευρώπης που καταδίκασε και φυλάκισε με δίκες-παρωδίες τους ηγέτες των Σέρβων και που επιδεικτικά αφήνει να αλωνίζουν πραγματικοί εγκληματίες πολέμου όπως ο Όριτς,ο Θάτσι,ο Γκοτοβίνα και άλλοι.Μιας Ευρώπης και μιας Δύσης που ακόμα δεν έχει δεί τίποτα,απο όσα έχουν να συμβούν στο μέλλον απο τα φίδια που η ίδια έθρεψε στον κόρφο της.
Ο στρατηγός μεταπολεμικά διέφυγε στη Γιουγκοσλαβία.Στα χρόνια του Μιλόσεβιτς δεν χρειαζόταν να κρύβεται.Η ανατροπή του αμφιλεγόμενου ηγέτη ανάγκασε τον Μλάντιτς να είναι πιο προσεχτικός.Μετά απο χρόνια ερευνών,τελικά το 2011 συνελήφθει και παραδόθηκε απο την Σερβία στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης.Την επόμενη της σύλληψης άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Σερβίας στη Ε.Ε.Οι γραφειοκράτες και οι ολιγάρχες της νέας Σερβίας πούλησαν έναν εθνικό τους ήρωα για την ένταξη σε έναν σαθρό υπερεθνικό μηχανισμό...
Mοναδικό του έγκλημα πως υπερασπίστηκε τον λαό του και απέτρεψε μια νέα γενοκτονία όπως αυτή του 1941-1944.Επίσης στάθηκε εμπόδιο στους σχεδιασμούς του των δυτικών απέναντι στη χώρα του.
Η συντριπτική πλειοψηφία του σερβικού λαού όμως θεωρεί τον στρατηγό εθνικό ήρωα.
Πρίν την σύλληψη σου σε δημοσκόπηση που είχε γίνει ποσοστό άνω το 60% είχε δηλώσει πως δεν θα έδινε τον στρατηγό αν γνώριζε που κρύβοταν ακόμα και για 1.000.000 ευρώ.
Τον Ράτκο μπορεί να τον κλείσανε στη φυλακή ισόβια.Το πιθανότερο είναι πως θα πεθάνει στη φυλακή,είτε απο φυσικά αίτια είτε θα τον πεθάνουν αυτοί όπως έκαναν και με τον Μιλόσεβιτς.
Το σίγουρο όμως είναι ένα.Ηγέτες σαν τον Ράτκο Μλάντιτς είτε φυλακιστούν,είτε δολοφονηθούν και όσο και να συκοφαντηθούν δεν πεθαίνουν ποτέ!!!!!Όταν η ασυνάρτητη νεοταξική κοινωνία καταρέυσει και χρειαστεί να γραφτεί η πραγματική ιστορία θα δούμε τελικά ποιοί ηταν οι αθώοι και ποιοί οι ένοχοι,ποιοί οι ήρωες και ποιοί οι δολοφόνοι....
Πρώτο του μέλημα υπήρξε να προστατέψει τον άμαχο πληθυσμό απο τις αντεκδικητικές διαθέσεις των αντρών του.Πολλοί απο αυτούς άλλωστε ηταν απο τα γύρω χωριά και είχαν χάσει αγαπημένα πρόσωπα απο τους δολοφόνους του Όριτς.Συγκέντρωσε γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους,τους επιβίβασε σε πούλμαν και τους οδήγησε στην υπο μουσουλμανικό έλεγχο πόλη Τούζλα!!!
Στη συνέχεια συγκέντρωσε τους αιχμαλώτους και τους έστειλε σε στρατόπεδα κράτησης.
Είναι γεγονός πως κάποιοι απο αυτούς εκτελέστηκαν απο τους Σερβοβόσνιους στα πλαίσια αντεκδικήσεων δίκαια η άδικα λίγη σημασία έχει.Γεγονός πάντος ο στρατηγός έκανε οτι ηταν δυνατό να τις αποτρέψει.
Η δυτική όμως ευαισθησία ηταν αποφασισμένοι να επέμβει.Ανακάλυψε στη Σρεμπρένιτσα γενοκτονία 7.000 αμάχων και βρήκε την πλυπόθητη ευκαιρία να επιτεθεί στους Σέρβους.Αεροπορικές επιδρομές,εμπάργκο και διεθνής κατακραυγή καιαπομόνωση ηταν πλέον τα πιο θανατηφόρα όπλα για τους Σέρβους.Η προβοκάτσια στην αγορά του Μερκάλε στο Σαράγεβο αργότερα θα επισφράγιζε το τελικό αποτέλεσμα.Οι βομβαρδισμοί των σερβικών θέσεων απο το ΝΑΤΟ και η προδοτική στάση του Μιλόσεβιτς που έκοψε κάθε βοήθεια στους Σέρβους είχαν σαν αποτέλεσμα να βρούν την ευκαιρία Μουσουλμάνοι και Κροάτες να επιτεθούν και να κάμψουν τους Σέρβους.Η Κραϊνα και η ανατολική Σλαβονία κατελήφθησαν απο τους Κροάτες και 250.000 Σέρβοι πήραν τον δρόμο της προσφυγίας.Κάποιοι άλλοι θέλησαν να παραμείνουν στη γή που γενήθηκαν και μεγάλωσαν.Περίπου 1500 απο αυτούς δολοφονήθηκαν απο τους Κροάτες συμμορίτες.
Αυτά τα θύματα για τους δυτικούς δεν ηταν άνθρωποι και η ζωή τους δεν άξιζε όσο αυτή των 7.000 ανύπαρκτων νεκρών της Σρεμπένιτσα.Στη Βοσνία οι Σέρβοι αντιστεκόνταν γεναία όσο μπορούσαν και σε πολλές περιπτώσεις καθήλωσαν υπέρτερες δυνάμεις.Σε αντίθεση με τους πολιτικάντιδες,τους τυχοδιώκτες και τους γλύφτες του Βελιγραδίου ο Ράτκο είχε σκοπό να μείνει και να πολεμήσει στην Βοσνία.Με βάση της συνθήκες και τις δυνατότητες που είχε έπραξε το καλύτερο.Γνωρίζοντας πως δεν μπορούσε για πολύ να κρατήσει το μέτωπο και με τις Κροατομουσουλμανικές δυνάμεις να προελαύνουν πρός την Μπάνια Λούκα(την μεγαλύτερη σερβική πόλη της Βοσνίας)έπεισε τον Πρόεδρο της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας Ράντοβαν Κάραζιτς να εξουσιοδοτήσει τον Μιλόσεβιτς να συζητήσει ανακωχή και ειρήνευση.
Η συμφωνία του Ντέιτον υπήρξε το τέλος του πολέμου.Ο στρατηγός μπορεί να μη κατάφερε να καταλάβει όλη την Βοσνία η έστω να ενώσει τα σερβικά εδάφη της με την Γιουγκοσλαβία,αλλά κατάφερε να σώσει τον στρατό και να κρατήσει όσα εδάφη ηταν δυνατόν να κρατηθούν,με σκοπό στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να έχει κάποια ισχυεί η σερβική πλευρά.Με την συνθήκη αυτή το 49% της Βοσνίας τέθηκε κάτω απο την διοίκηση των Σέρβων οι οποίοι διατήρησαν το κράτος τους ως αυτόνομο εντός της νέας Βοσνίας.Όσο και να ακούγεται κυνικό κάτι ηταν και αυτό.Τουλάχιστον δεν υπέστησαν την ήττα και των ξεριζωμό που υπέστησαν οι ομοεθνείς τους στην Κράϊνα και τελικά αργότερα στο Κόσοβο.
Η Βοσνία σήμερα είναι ένα προβληματικό κράτος.Επιζεί γιατί απλά θέλουν οι δυτικοί να επιζήσει.
Μεγάλο μέρος τρομοκρατών είναι απο την Βοσνία στην οποία άλλωστε εδρεύουν ισχυροί πυρήνες της διεθνούς τρομοκρατίας.Είναι βέβαιο πως η χώρα αυτή θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον ως βάση των τζιχαντιστών και ως πηγή στρατολογίας για επιθέσεις ενατίον της Ευρώπης.Μιας Ευρώπης που για άγνωστο λόγο βοήθησε την δημιουργία μιας τέτοιας απειλής εναντίον της ίδιας της της ύπαρξης.
Μιας Ευρώπης που καταδίκασε και φυλάκισε με δίκες-παρωδίες τους ηγέτες των Σέρβων και που επιδεικτικά αφήνει να αλωνίζουν πραγματικοί εγκληματίες πολέμου όπως ο Όριτς,ο Θάτσι,ο Γκοτοβίνα και άλλοι.Μιας Ευρώπης και μιας Δύσης που ακόμα δεν έχει δεί τίποτα,απο όσα έχουν να συμβούν στο μέλλον απο τα φίδια που η ίδια έθρεψε στον κόρφο της.
Ο στρατηγός μεταπολεμικά διέφυγε στη Γιουγκοσλαβία.Στα χρόνια του Μιλόσεβιτς δεν χρειαζόταν να κρύβεται.Η ανατροπή του αμφιλεγόμενου ηγέτη ανάγκασε τον Μλάντιτς να είναι πιο προσεχτικός.Μετά απο χρόνια ερευνών,τελικά το 2011 συνελήφθει και παραδόθηκε απο την Σερβία στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης.Την επόμενη της σύλληψης άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Σερβίας στη Ε.Ε.Οι γραφειοκράτες και οι ολιγάρχες της νέας Σερβίας πούλησαν έναν εθνικό τους ήρωα για την ένταξη σε έναν σαθρό υπερεθνικό μηχανισμό...
Mοναδικό του έγκλημα πως υπερασπίστηκε τον λαό του και απέτρεψε μια νέα γενοκτονία όπως αυτή του 1941-1944.Επίσης στάθηκε εμπόδιο στους σχεδιασμούς του των δυτικών απέναντι στη χώρα του.
Η συντριπτική πλειοψηφία του σερβικού λαού όμως θεωρεί τον στρατηγό εθνικό ήρωα.
Πρίν την σύλληψη σου σε δημοσκόπηση που είχε γίνει ποσοστό άνω το 60% είχε δηλώσει πως δεν θα έδινε τον στρατηγό αν γνώριζε που κρύβοταν ακόμα και για 1.000.000 ευρώ.
Τον Ράτκο μπορεί να τον κλείσανε στη φυλακή ισόβια.Το πιθανότερο είναι πως θα πεθάνει στη φυλακή,είτε απο φυσικά αίτια είτε θα τον πεθάνουν αυτοί όπως έκαναν και με τον Μιλόσεβιτς.
Το σίγουρο όμως είναι ένα.Ηγέτες σαν τον Ράτκο Μλάντιτς είτε φυλακιστούν,είτε δολοφονηθούν και όσο και να συκοφαντηθούν δεν πεθαίνουν ποτέ!!!!!Όταν η ασυνάρτητη νεοταξική κοινωνία καταρέυσει και χρειαστεί να γραφτεί η πραγματική ιστορία θα δούμε τελικά ποιοί ηταν οι αθώοι και ποιοί οι ένοχοι,ποιοί οι ήρωες και ποιοί οι δολοφόνοι....
Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι μερικές μόνο απο αυτές που δείχνουν τα
εγκλήματα των Μουσουλμάνων απέναντι στους Σέρβους. Για τη δύση δεν
υπήρξαν ούτε γενοκτονίες, ούτε εγκλήματα πολέμου. Μάλλον τα θύματα ηταν
παιδιά ενός αλλουνού Θεού. Ίσως αν εικόνες σαν αυτές απεικονίσουν στο
μέλλον πρόσωπα πολιτών της δύσης να κατάλαβουν τότε κάποιοι τον
εγκληματικό τους ρόλο και την επιλεκτική και κατευθυνόμενη 'ευαισθησία'
τους...
«Δεν δέχομαι την καταδίκη σας, δεν είμαι εγκληματίας πολέμου»,
φωνάζει 72χρονος Σλόμπονταν Πράλγιακ και το μόνο που προδίδει την
καταιγίδα απόγνωσης που χωρίς αμφιβολία έχει ξεσπάσει μέσα του είναι ένα
φούντωμα, ένα κατακόκκινο χρώμα που διαπερνά για ελάχιστα δευτερόλεπτα
το πρόσωπό του και ένα τρέμουλο του χεριού. Δεν είναι αρκετό για να
εμποδίσει μία καλά προμελετημένη πράξη.
Ο άνδρας αυτός ήταν ο 72χρονος Σλόμπονταν Πράλγιακ, ένας από τους έξι Κροάτες πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες που βρίσκονται ενώπιον του δικαστηρίου της Χάγης με βαρύτατες κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια της διετίας 1992-1994. Είχε ήδη καταδικαστεί σε 20 χρόνια φυλάκισης για εγκλήματα στο Ανατολικό Μόσταρ το 2013. Μεταξύ αυτών το δικαστήριο είχε αναγνωρίσει μαζικές εκτελέσεις, εκτοπίσεις και δολοφονίες μουσουλμάνων.
Ο Πράλγιακ θεωρήθηκε ότι ήταν αυτός που ζήτησε την καταστροφή μιας γέφυρας του 16ου αιώνα στη Μοστάρ, το Νοέμβριο του 1993. Η γέφυρα λεγόταν «Στάρι Μοστ» που σημαίνει παλιά γέφυρα στα βοσνιακά και αποτέλεσε μία από πιο συμβολικές εικόνες αυτού του «πολέμου μέσα στον πόλεμο». Ο ίδιος είχε δηλώσει το 2004: «'Ήταν απλώς μια παλιά γέφυρα».
Η πράξη του, όμως, θεωρήθηκε από τους δικαστές ότι «προκάλεσε δυσανάλογη βλάβη στο μουσουλμανικό πληθυσμό». Το δικαστήριο είχε χαρακτηρίσει, μάλιστα, στην πρωτόδικη απόφασή του τη δράση του ως «κοινή εγκληματική επιχείρηση, προκειμένου να επιβάλει την κροατική κυριαρχία, χρησιμοποιώντας την εθνοκάθαρση στις περιοχές τις οποίες έλεγχαν οι δυνάμεις του».
Χθες, όταν και έλαβε χώρα το πρωτοφανές αυτό περιστατικό στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, ο αξιωματικός άκουγε από τους δικαστές την τελική ετυμηγορία επί της προσφυγής του, μαζί με άλλους έξι πρώην πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες της Βοσνίας-Κροατίας που επίσης είχαν καταδικαστεί για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα καταδικάστηκε για γενοκτονία και άλλα εγκλήματα ο Σερβο-βόσνιος στρατιωτικός Ράκτο Μλάντιτς.
Όπως ήταν φυσικό, αμέσως μετά το περιστατικό η ακρόαση διακόπηκε, καθώς ο δικηγόρος του άρχισε να φωνάζει: «Ο πελάτης μου λέει ότι πήρε δηλητήριο». Ο δικαστής κάλεσε άμεσα γιατρό στην αίθουσα, στην οποία επικράτησε πανικός. Ο 72χρονος άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, ενώ η ολλανδική αστυνομία κήρυξε τόπο εγκλήματος την αίθουσα του δικαστηρίου όπου ο Πράλγιακ κατάπιε το δηλητήριο.
«Και τώρα στο στόμα μου ταΐζω, το γλυκύτερο δηλητήριο»,
Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Αντώνιος και Κλεοπάτρα»
Εθνικός ήρωας για τους Κροάτες ο Πράλγιακ
Μεγάλη μερίδα της κροατικής κοινής γνώμης αντιμετώπιζε εξαρχής τον στρατηγό ως εθνικό ήρωα και η πράξη του, κατά την άποψή τους, «σφράγισε» την υστεροφημία του. Ο πρωθυπουργός της Κροατίας Αντρέι Πλένκοβιτς δήλωσε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου που παραχώρησε ότι η «ενέργεια του Πράλγιακ αποτυπώνει τη βαθιά ηθική αδικία που διαπράττει το δικαστήριο της Χάγης και σε βάρος του λαού της Κροατίας».
Την περασμένη εβδομάδα η πρόεδρος της χώρας Κολίντα Γκράμπαρ-Κιτάροβιτς τον εκθείασε κατά τη διάρκεια της παρουσίας της σ’ ένα θεατρικό έργο που έφερε το όνομά του. «Η συμβολή του στρατηγού Σλόμπονταν Πράλγιακ ήταν τεράστιας σημασίας τόσο για την υπεράσπιση της Κροατίας και της Βοσνίας απέναντι στη μεγάλη σερβική επίθεση, όσο και για την επιβίωση του κροατικού λαού στην ιστορικό έδαφός του κατά τη διάρκεια του πατριωτικού πολέμου».
Ήταν τέτοια η αίσθηση που προκάλεσε η είδηση της αυτοκτονίας του που μετά την ανακοίνωσή της από τα κροατικά ΜΜΕ, η πρόεδρος διέκοψε «επειγόντως», όπως, είπε, ένα προγραμματισμένο ταξίδι στην Ισλανδία. Οι κεντρικοί δρόμοι, μάλιστα, γέμισαν από πολίτες που θέλησαν να πραγματοποιήσουν ολονυχτία, τιμώντας έτσι τη μνήμη του.
Ο Πράλγιακ πριν τον πόλεμο δεν ήταν στρατιωτικός, αλλά μηχανικός που έγινε διευθυντής θεάτρου, λόγω της αγάπης που είχε για αυτό. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος ανέβηκε γρήγορα τις βαθμίδες των κροατικών δυνάμεων και αναδείχθηκε ως Αντιστράτηγος κατά την περίοδο του Βοσνιο-Κροατικού Πολέμου. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στον πόλεμο της Βοσνίας υπήρξαν αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στις τρεις κοινότητες της περιοχές (Σέρβοι της Βοσνίας, Κροάτες της Βοσνίας και Μουσουλμάνοι της Βοσνίας
=======================
Ουίλιαμ Σαιξπηρ “Αντώνιος και Κλεοπάτρα”
«Δεν δέχομαι την καταδίκη σας, δεν είμαι εγκληματίας πολέμου», φωνάζει και το μόνο που προδίδει την καταιγίδα απόγνωσης που χωρίς αμφιβολία έχει ξεσπάσει μέσα του είναι ένα φούντωμα, ένα κατακόκκινο χρώμα που διαπερνά για ελάχιστα δευτερόλεπτα το πρόσωπό του και ένα τρέμουλο του χεριού. Δεν είναι αρκετό για να εμποδίσει μία καλά προμελετημένη πράξη.
Ο άνδρας αυτός ήταν ο 72χρονος Σλόμπονταν Πράλγιακ, ένας από τους έξι Κροάτες πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες που βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου της Χάγης με βαρύτατες κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια της διετίας 1992-1994. Είχε ήδη καταδικαστεί σε 20 χρόνια φυλάκισης για εγκλήματα στο ανατολικό Μόσταρ το 2013. Μεταξύ αυτών το δικαστήριο είχε αναγνωρίσει μαζικές εκτελέσεις, εκτοπίσεις και δολοφονίες μουσουλμάνων.
Η πράξη του, όμως, θεωρήθηκε από τους δικαστές ότι «προκάλεσε δυσανάλογη βλάβη στον μουσουλμανικό πληθυσμό». Το δικαστήριο είχε χαρακτηρίσει, μάλιστα, στην πρωτόδικη απόφασή του τη δράση του ως «κοινή εγκληματική επιχείρηση, προκειμένου να επιβάλει την κροατική κυριαρχία, χρησιμοποιώντας την εθνοκάθαρση στις περιοχές τις οποίες έλεγχαν οι δυνάμεις του».
Χθες, όταν και έλαβε χώρα το πρωτοφανές αυτό περιστατικό στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, ο αξιωματικός άκουγε από τους δικαστές την τελική ετυμηγορία επί της προσφυγής του. Την άκουγε μαζί με άλλους έξι πρώην πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες των Κροατών της Βοσνίας που επίσης είχαν καταδικαστεί για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα είχε καταδικαστεί για γενοκτονία και για άλλα εγκλήματα ο Σερβοβόσνιος στρατιωτικός ηγέτης Ράτκο Μλάντιτς.
Όπως ήταν φυσικό, αμέσως μετά το περιστατικό η ακρόαση διακόπηκε, καθώς ο δικηγόρος του άρχισε να φωνάζει «Ο πελάτης μου λέει ότι πήρε δηλητήριο». Ο δικαστής κάλεσε άμεσα γιατρό στην αίθουσα, στην οποία επικράτησε πανικός. Ο 72χρονος άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, ενώ η ολλανδική αστυνομία κήρυξε τόπο εγκλήματος την αίθουσα του δικαστηρίου, όπου ο Πράλγιακ κατάπιε το δηλητήριο.
Την περασμένη εβδομάδα η πρόεδρος της Κροατίας Κολίντα Γκράμπαρ-Κιτάροβιτς τον εκθείασε κατά τη διάρκεια της παρουσίας της σ’ ένα θεατρικό έργο που έφερε το όνομά του. «Η συμβολή του στρατηγού Σλόμπονταν Πράλγιακ ήταν τεράστιας σημασίας τόσο για την υπεράσπιση της Κροατίας και της Βοσνίας απέναντι στη μεγάλη σερβική επίθεση, όσο και για την επιβίωση του κροατικού λαού στην ιστορικό έδαφός του κατά τη διάρκεια του πατριωτικού πολέμου».
Ήταν τέτοια η αίσθηση που προκάλεσε η είδηση της αυτοκτονίας του που μετά την ανακοίνωσή της από τα κροατικά ΜΜΕ, η πρόεδρος διέκοψε επειγόντως, όπως είπε, ένα προγραμματισμένο ταξίδι στην Ισλανδία. Οι κεντρικοί δρόμοι, μάλιστα, γέμισαν από πολίτες που θέλησαν να πραγματοποιήσουν ολονυχτία, τιμώντας έτσι τη μνήμη του.
Πριν τον πόλεμο, ο Πράλγιακ δεν ήταν στρατιωτικός. Ήταν μηχανικός που έγινε διευθυντής θεάτρου, λόγω της αγάπης που είχε γι’ αυτό. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος ανέβηκε γρήγορα τις βαθμίδες των κροατικών δυνάμεων και αναδείχθηκε στο βαθμό του αντιστρατήγου. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στον πόλεμο της Βοσνίας ανάμεσα στις τρεις κοινότητες της περιοχής (Σέρβοι, Κροάτες και Μουσουλμάνοι) έλαβαν χώρα αιματηρές συγκρούσεις και ακρότητες εναντίον αμάχων.
=============================
Ο άνδρας αυτός ήταν ο 72χρονος Σλόμπονταν Πράλγιακ, ένας από τους έξι Κροάτες πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες που βρίσκονται ενώπιον του δικαστηρίου της Χάγης με βαρύτατες κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια της διετίας 1992-1994. Είχε ήδη καταδικαστεί σε 20 χρόνια φυλάκισης για εγκλήματα στο Ανατολικό Μόσταρ το 2013. Μεταξύ αυτών το δικαστήριο είχε αναγνωρίσει μαζικές εκτελέσεις, εκτοπίσεις και δολοφονίες μουσουλμάνων.
Ο Πράλγιακ θεωρήθηκε ότι ήταν αυτός που ζήτησε την καταστροφή μιας γέφυρας του 16ου αιώνα στη Μοστάρ, το Νοέμβριο του 1993. Η γέφυρα λεγόταν «Στάρι Μοστ» που σημαίνει παλιά γέφυρα στα βοσνιακά και αποτέλεσε μία από πιο συμβολικές εικόνες αυτού του «πολέμου μέσα στον πόλεμο». Ο ίδιος είχε δηλώσει το 2004: «'Ήταν απλώς μια παλιά γέφυρα».
Η πράξη του, όμως, θεωρήθηκε από τους δικαστές ότι «προκάλεσε δυσανάλογη βλάβη στο μουσουλμανικό πληθυσμό». Το δικαστήριο είχε χαρακτηρίσει, μάλιστα, στην πρωτόδικη απόφασή του τη δράση του ως «κοινή εγκληματική επιχείρηση, προκειμένου να επιβάλει την κροατική κυριαρχία, χρησιμοποιώντας την εθνοκάθαρση στις περιοχές τις οποίες έλεγχαν οι δυνάμεις του».
Χθες, όταν και έλαβε χώρα το πρωτοφανές αυτό περιστατικό στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, ο αξιωματικός άκουγε από τους δικαστές την τελική ετυμηγορία επί της προσφυγής του, μαζί με άλλους έξι πρώην πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες της Βοσνίας-Κροατίας που επίσης είχαν καταδικαστεί για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα καταδικάστηκε για γενοκτονία και άλλα εγκλήματα ο Σερβο-βόσνιος στρατιωτικός Ράκτο Μλάντιτς.
Όπως ήταν φυσικό, αμέσως μετά το περιστατικό η ακρόαση διακόπηκε, καθώς ο δικηγόρος του άρχισε να φωνάζει: «Ο πελάτης μου λέει ότι πήρε δηλητήριο». Ο δικαστής κάλεσε άμεσα γιατρό στην αίθουσα, στην οποία επικράτησε πανικός. Ο 72χρονος άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, ενώ η ολλανδική αστυνομία κήρυξε τόπο εγκλήματος την αίθουσα του δικαστηρίου όπου ο Πράλγιακ κατάπιε το δηλητήριο.
«Και τώρα στο στόμα μου ταΐζω, το γλυκύτερο δηλητήριο»,
Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Αντώνιος και Κλεοπάτρα»
Εθνικός ήρωας για τους Κροάτες ο Πράλγιακ
Μεγάλη μερίδα της κροατικής κοινής γνώμης αντιμετώπιζε εξαρχής τον στρατηγό ως εθνικό ήρωα και η πράξη του, κατά την άποψή τους, «σφράγισε» την υστεροφημία του. Ο πρωθυπουργός της Κροατίας Αντρέι Πλένκοβιτς δήλωσε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου που παραχώρησε ότι η «ενέργεια του Πράλγιακ αποτυπώνει τη βαθιά ηθική αδικία που διαπράττει το δικαστήριο της Χάγης και σε βάρος του λαού της Κροατίας».
Την περασμένη εβδομάδα η πρόεδρος της χώρας Κολίντα Γκράμπαρ-Κιτάροβιτς τον εκθείασε κατά τη διάρκεια της παρουσίας της σ’ ένα θεατρικό έργο που έφερε το όνομά του. «Η συμβολή του στρατηγού Σλόμπονταν Πράλγιακ ήταν τεράστιας σημασίας τόσο για την υπεράσπιση της Κροατίας και της Βοσνίας απέναντι στη μεγάλη σερβική επίθεση, όσο και για την επιβίωση του κροατικού λαού στην ιστορικό έδαφός του κατά τη διάρκεια του πατριωτικού πολέμου».
Ήταν τέτοια η αίσθηση που προκάλεσε η είδηση της αυτοκτονίας του που μετά την ανακοίνωσή της από τα κροατικά ΜΜΕ, η πρόεδρος διέκοψε «επειγόντως», όπως, είπε, ένα προγραμματισμένο ταξίδι στην Ισλανδία. Οι κεντρικοί δρόμοι, μάλιστα, γέμισαν από πολίτες που θέλησαν να πραγματοποιήσουν ολονυχτία, τιμώντας έτσι τη μνήμη του.
Ο Πράλγιακ πριν τον πόλεμο δεν ήταν στρατιωτικός, αλλά μηχανικός που έγινε διευθυντής θεάτρου, λόγω της αγάπης που είχε για αυτό. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος ανέβηκε γρήγορα τις βαθμίδες των κροατικών δυνάμεων και αναδείχθηκε ως Αντιστράτηγος κατά την περίοδο του Βοσνιο-Κροατικού Πολέμου. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στον πόλεμο της Βοσνίας υπήρξαν αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στις τρεις κοινότητες της περιοχές (Σέρβοι της Βοσνίας, Κροάτες της Βοσνίας και Μουσουλμάνοι της Βοσνίας
=======================
Ένα τέλος με αξιοπρέπεια
«Και τώρα στο στόμα μου ταΐζω, το γλυκύτερο δηλητήριο»Ουίλιαμ Σαιξπηρ “Αντώνιος και Κλεοπάτρα”
Το ξερό άκουσμα μίας ποινής. Ένας ηλικιωμένος άνδρας ευθυτενής, ανέκφραστος. Ένα μπουκαλάκι εμφανίζεται από το πουθενά. Το περιεχόμενό του άγνωστό, αλλά και συνάμα γνωστό, καθώς η χρήση δηλητήριου έχει ίδια ηλικία με εκείνη του ανθρώπου. Έχει αφήσει το αποτύπωμά του στην ιστορία από το σωκρατικό κώνειο, έως και τις προηγμένες νευροτοξίνες της CIA.Θα μπορούσε να είναι σκηνή από χολιγουντιανή ταινία, από κάποιο δικαστικό δράμα. Και μάλιστα από αυτά που σε καθηλώνουν και σου παγώνουν το αίμα. Η σκηνή, όμως, που έκανε τον γύρο των Mίντια και έκοψε την ανάσα όσων την είδαν, ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Αποδεικνύεται για μία ακόμα φορά ότι η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει την φαντασία.
«Δεν δέχομαι την καταδίκη σας, δεν είμαι εγκληματίας πολέμου», φωνάζει και το μόνο που προδίδει την καταιγίδα απόγνωσης που χωρίς αμφιβολία έχει ξεσπάσει μέσα του είναι ένα φούντωμα, ένα κατακόκκινο χρώμα που διαπερνά για ελάχιστα δευτερόλεπτα το πρόσωπό του και ένα τρέμουλο του χεριού. Δεν είναι αρκετό για να εμποδίσει μία καλά προμελετημένη πράξη.
Ο άνδρας αυτός ήταν ο 72χρονος Σλόμπονταν Πράλγιακ, ένας από τους έξι Κροάτες πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες που βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου της Χάγης με βαρύτατες κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια της διετίας 1992-1994. Είχε ήδη καταδικαστεί σε 20 χρόνια φυλάκισης για εγκλήματα στο ανατολικό Μόσταρ το 2013. Μεταξύ αυτών το δικαστήριο είχε αναγνωρίσει μαζικές εκτελέσεις, εκτοπίσεις και δολοφονίες μουσουλμάνων.
«Ήταν απλώς μια παλιά γέφυρα»
Ο Πράλγιακ θεωρήθηκε ότι ήταν αυτός που ζήτησε την καταστροφή μιας γέφυρας του 16ου αιώνα στο Μοστάρ το Νοέμβριο του 1993. Η γέφυρα λεγόταν “Στάρι Μοστ” που σημαίνει παλιά γέφυρα στα βοσνιακά και αποτέλεσε μία από πιο συμβολικές εικόνες αυτού του «πολέμου μέσα στον πόλεμο». Ο ίδιος είχε δηλώσει το 2004: «Ήταν απλώς μια παλιά γέφυρα».Η πράξη του, όμως, θεωρήθηκε από τους δικαστές ότι «προκάλεσε δυσανάλογη βλάβη στον μουσουλμανικό πληθυσμό». Το δικαστήριο είχε χαρακτηρίσει, μάλιστα, στην πρωτόδικη απόφασή του τη δράση του ως «κοινή εγκληματική επιχείρηση, προκειμένου να επιβάλει την κροατική κυριαρχία, χρησιμοποιώντας την εθνοκάθαρση στις περιοχές τις οποίες έλεγχαν οι δυνάμεις του».
Χθες, όταν και έλαβε χώρα το πρωτοφανές αυτό περιστατικό στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, ο αξιωματικός άκουγε από τους δικαστές την τελική ετυμηγορία επί της προσφυγής του. Την άκουγε μαζί με άλλους έξι πρώην πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες των Κροατών της Βοσνίας που επίσης είχαν καταδικαστεί για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα είχε καταδικαστεί για γενοκτονία και για άλλα εγκλήματα ο Σερβοβόσνιος στρατιωτικός ηγέτης Ράτκο Μλάντιτς.
Όπως ήταν φυσικό, αμέσως μετά το περιστατικό η ακρόαση διακόπηκε, καθώς ο δικηγόρος του άρχισε να φωνάζει «Ο πελάτης μου λέει ότι πήρε δηλητήριο». Ο δικαστής κάλεσε άμεσα γιατρό στην αίθουσα, στην οποία επικράτησε πανικός. Ο 72χρονος άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, ενώ η ολλανδική αστυνομία κήρυξε τόπο εγκλήματος την αίθουσα του δικαστηρίου, όπου ο Πράλγιακ κατάπιε το δηλητήριο.
Εθνικός ήρωας στην Κροατία
Μεγάλη μερίδα της κροατικής κοινής γνώμης αντιμετώπιζε εξαρχής τον στρατηγό σαν εθνικό ήρωα και η σημερινή πράξη του, κατά την άποψή τους, σφράγισε την υστεροφημία του. Ο πρωθυπουργός της Κροατίας Αντρέι Πλένκοβιτς δήλωσε –κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου που παραχώρησε– ότι η «ενέργεια του Πράλγιακ αποτυπώνει τη βαθιά ηθική αδικία που διαπράττει το δικαστήριο της Χάγης και σε βάρος του λαού της Κροατίας».Την περασμένη εβδομάδα η πρόεδρος της Κροατίας Κολίντα Γκράμπαρ-Κιτάροβιτς τον εκθείασε κατά τη διάρκεια της παρουσίας της σ’ ένα θεατρικό έργο που έφερε το όνομά του. «Η συμβολή του στρατηγού Σλόμπονταν Πράλγιακ ήταν τεράστιας σημασίας τόσο για την υπεράσπιση της Κροατίας και της Βοσνίας απέναντι στη μεγάλη σερβική επίθεση, όσο και για την επιβίωση του κροατικού λαού στην ιστορικό έδαφός του κατά τη διάρκεια του πατριωτικού πολέμου».
Ήταν τέτοια η αίσθηση που προκάλεσε η είδηση της αυτοκτονίας του που μετά την ανακοίνωσή της από τα κροατικά ΜΜΕ, η πρόεδρος διέκοψε επειγόντως, όπως είπε, ένα προγραμματισμένο ταξίδι στην Ισλανδία. Οι κεντρικοί δρόμοι, μάλιστα, γέμισαν από πολίτες που θέλησαν να πραγματοποιήσουν ολονυχτία, τιμώντας έτσι τη μνήμη του.
Πριν τον πόλεμο, ο Πράλγιακ δεν ήταν στρατιωτικός. Ήταν μηχανικός που έγινε διευθυντής θεάτρου, λόγω της αγάπης που είχε γι’ αυτό. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος ανέβηκε γρήγορα τις βαθμίδες των κροατικών δυνάμεων και αναδείχθηκε στο βαθμό του αντιστρατήγου. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στον πόλεμο της Βοσνίας ανάμεσα στις τρεις κοινότητες της περιοχής (Σέρβοι, Κροάτες και Μουσουλμάνοι) έλαβαν χώρα αιματηρές συγκρούσεις και ακρότητες εναντίον αμάχων.
=============================
Σχόλια