Δεν γνωρίζω πως μπορεί να αξιολογηθεί αυτό το γεγονός. Ή αν μπορεί καν να αξιολογηθεί. Εξάλλου είναι γνωστό ότι υποστηρίζω την άποψη ότι,
«Ο διάλογος μεταξύ ετεροφρόνων είναι αδύνατος
και μεταξύ ομοδόξων περιττός». (Blogger: κάποιος θα καταλάβει τώρα γιατί δεν χρειάζεται να ξαναμιλήσουμε...)
Συνεπώς μπορεί ο διάλογος να είναι αδύνατος.
Παρόλα αυτά, θέτοντας ως αξιολογικό κριτήριο (δια συμβάσεως)
για τον χαρακτήρα του προϋπολογισμού, αυτό
που ονομάζεται κοινώς, αναπτυξιακή διάσταση, και αφήνοντας παράμερα τον αδόκιμο
πολιτικό λόγο, ένθεν και εκείθεν, μπορούμε να συνάγουμε κάποιο ασφαλές
συμπέρασμα.
Συγκεκριμένα και απλά:
1. Αν λάβουμε υπόψη, ότι
το κατ’ εξοχήν αναπτυξιακό μέγεθος, οι δημόσιες επενδύσεις, το 2018,
παραμένουν στο ίδιο ύψος (6,750 δις ευρώ) με το 2017 , υπάρχει η πρώτη ένδειξη
ότι απουσιάζει ο αναπτυξιακός χαρακτήρας από τον προϋπολογισμό.
2. Παράλληλα, επειδή έχουμε μείωση των πρωτογενών δαπανών του προϋπολογισμού
(πρόβλεψη έτους 2018: 43,157 δις ευρώ, εκτίμηση έτους 2017: 43,601 δις ευρώ,)
με ταυτόχρονη αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης (άμεσοι και έμμεσοι φόροι ) (πρόβλεψη
του έτους 2018: 48,427 δις ευρώ, εκτίμηση 2017: 47,472 δις ευρώ), και με την προϋπόθεση ότι η στόχευση για το
πρωτογενές πλεόνασμα είναι 3,5% του ΑΕΠ, εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα ότι και
από αυτή την πλευρά ο συγκεκριμένος
προϋπολογισμός, στερείται αναπτυξιακής διαστάσεως.
Εάν όμως αποδεχθούμε τις
θεωρητικές μπούρδες που εξαπλώθηκαν με ραγδαία ταχύτητα σε ολόκληρο τον δυτικό
κόσμο και από τότε κυριαρχούν , ότι η συνεχής δημοσιονομική προσαρμογή είναι
εγγενώς αναπτυξιακή (sic)
τότε θα μπορούσε να υποστηριχθεί η αναπτυξιακή διάσταση του προϋπολογισμού.
Σχόλια