του Μάκη Ανδρονόπουλου –
Η κατάρρευση του συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών και Χριστιανοδημοκρατών στις εκλογές της Τσεχίας (απέσπασαν μόλις 7,3% και 5,8% αντίστοιχα) και η νίκη του λαϊκιστή ευρωσκεπτικιστή δισεκατομμυριούχου Αντρέι Μπάμπιτς, μια βδομάδα μετά την ακροδεξιά στροφή στην Αυστρία δεν μπορεί να προσπερνιέται πλέον ως δημοκρατική κανονικότητα. Ούτε από τους Ευρωπαίους δημοκράτες, ούτε από τις ευρωπαϊκές ελίτ. Συνέχεια εδώ
Προφανώς, οι αλλεπάλληλες επιτυχίες των ακροδεξιών και των ευρωφοβικών κομμάτων είναι αποτέλεσμα δημοκρατικών εκλογών, αλλά πολλοί δικτάτορες στο παρελθόν ανέλαβαν την εξουσία μέσα στο δημοκρατικό πλαίσιο. Όλα δείχνουν πως η Ευρώπη ζει τη δικιά της Βαϊμάρη. Οι αιτίες όμως αυτής της ανεξέλεγκτης στροφής είναι πέρα από τις εκλογές και προφανώς, πηγάζουν από την παραποίηση της δημοκρατίας και της βούλησης των πολιτών από τις επικυρίαρχες ελίτ.
Τέσσερις αιτίες
Πρώτη, βασικότερη μάλλον, αιτία είναι οι οικονομικές πολιτικές και η δραστική συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που επέβαλε το Βερολίνο στην ΕΕ για την ιδιοποίηση πολιτικού και οικονομικού οφέλους μέσω του μηχανισμού του ευρώ και την απομύζηση της υπεραξίας των άλλων λαών.Δεύτερη αιτία είναι η ταύτιση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και η υποταγή τους στις αγορές και κυρίως, η εγκατάλειψη του ταξικού τους προσανατολισμού. (blogger: Αν σ' ακούσει ο Βενι ...δεν σε ξεπλένει τίποτα!)
Τρίτη αιτία είναι η εισαγωγή μεταναστών στην Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης για τη μείωση του κόστους παραγωγής και για την συγκράτηση των αμοιβών για τους εργαζόμενους της Ευρώπης.
Τέταρτη αιτία είναι ο συνδυασμός της ισλαμικής διαφορετικότητας με την τρομοκρατία που έθεσε σε βαθιά δοκιμασία την ανεκτικότητα και το σύστημα αξιών των Ευρωπαίων πολιτών.
Προφανώς υπάρχουν και πολλοί άλλοι λόγοι που οδηγούν στην αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού οράματος με προσφυγή στον εθνικισμό και στην Ακροδεξιά. Αναφέρω μεταξύ άλλων την εκτεταμένη -συστηματική και συστημική- διαφθορά, την αποσάθρωση των μεσαίων στρωμάτων, τη φούσκα των δανείων, την απογοήτευση των πολιτών στις πρώην ανατολικές χώρες από τους καταναγκασμούς της ΕΕ και τη βίαιη ομογενοποίηση των κοινωνιών που επιβάλει το οικονομικό σύστημα. Όμως η λεοντή της γενικής αμφισβήτησης είναι το μεταναστευτικό που μοχλεύει τον ρατσισμό.
Αν κρίνει κανείς από τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της περασμένης βδομάδας, φαίνεται ότι οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους. Αποφεύγουν την πραγματικότητα, εμμένοντας στην προστασία των συμφερόντων των ελίτ.
Η Δεξιά εγκαταλείπει τα προσχήματα
Ο Χριστιανοδημοκράτης καγκελάριος Χέλμουτ Κολ είχε την ιστορική ευκαιρία να λειτουργήσει και εν τέλει να καταγραφεί ως ο καλύτερος σοσιαλδημοκράτης. Οι σημερινοί Χριστιανοδημοκράτες πρωθυπουργοί αντίθετα, είναι υποχρεωμένοι για να διατηρήσουν την εξουσία να διολισθαίνουν και να υιοθετούν ακροδεξιές θέσεις και πολιτικές, κυρίως για το μεταναστευτικό, αλλά όχι μόνο. Η απουσία απειλής από την υποκριτική σοσιαλδημοκρατία, επιτρέπει στη Δεξιά να εγκαταλείψει τα προσχήματα και να δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο.Το κάνει η καγκελάριος Μέρκελ, η οποία υποτάσσεται στη βούληση των ακροδεξιών Βαυαρών του CSU και ετοιμάζεται να συμμαχήσει με τους ανερμάτιστους Φιλελεύθερους του FDP. Στην πραγματικότητα πρόκειται για καθαρόαιμους ακροδεξιούς υπό τον μανδύα του νεοφιλελευθερισμού. Το έκανε και ο Σεμπάστιαν Κουρτς στην Αυστρία. Υιοθέτησε ακροδεξιές θέσεις και τώρα ετοιμάζεται να συμμαχήσει με τους κρυπτοφασίστες Ελεύθερους.
Στην Τσεχία, φαίνεται ότι αναλαμβάνει ο Μπάμπιτς. Στη Γαλλία, ο κόσμος ψήφισε το νεοφιλελεύθερο σοσιαλδημοκράτη Εμμανουέλ Μακρόν για να αποφύγει το ατύχημα Λεπέν. Έτσι βρέθηκε μπροστά σε ένα ορυμαγδό δεξιών πολιτικών, όχι μόνο με το αντεργατικό νομοσχέδιο που απορυθμίζει την αγορά εργασίας, αλλά και με τον αμφιλεγόμενο αντιτρομοκρατικό νόμο που περιλαμβάνει πολλά μέτρα που ίσχυσαν στη διάρκεια του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης.
Φλερτ με το νεοναζισμό
Ο Μακρόν προωθεί τώρα μια φορολογική μεταρρύθμιση που ήδη εκλαμβάνεται ως δώρο προς τους πλούσιους. Είναι κοινοβουλευτικά τόσο ισχυρός που ετοιμάζει -τι ειρωνεία!- φιέστα για τα 50χρονα της εξέγερσης του Μάη του 1968 «χωρίς δογματισμούς ή προκαταλήψεις». Προφανώς για να αποδομήσει τα ιδεολογικά θεμέλια που αυτή είχε δημιουργήσει στον γαλλικό λαό.Είναι σαφές πως όλα αυτά δεν αποτελούν πολιτική αφέλεια, ούτε πρόκειται για αδυναμία κατανόησης του τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Οι κυρίαρχες ελίτ δεν θα διστάσουν να τα βρουν μεθαύριο με ακροδεξιές κυβερνήσεις, όπως έκαναν οι Γερμανοί βιομήχανοι με τους ναζιστές. Τη μεταστροφή(;) αυτή έχει εξαιρετικά περιγράψει ο μαρξιστής σκηνοθέτης, κόμης του Λονάτε Ποτσόλο, Λουκίνο Βισκόντι στην ταινία του «Οι καταραμένοι» (1969).
Την εποχή της κατάρρευσης της Βαϊμάρης, ο συγγραφέας της γνωστής Αλεξάντερ-πλατς Άλφρεντ Ντέμπλιν έγραφε: «Πρέπει να προστατεύσεις τον εαυτό σου από τη μάζα. Είναι η θεομηνία των ημερών και το πραγματικό εμπόδιο για να γίνουμε αληθινά άνθρωποι. Η μάζα είναι ένας αλαζονικός ταραξίας και πάνω από όλα ένας ακατάλυτος δεσπότης και τύραννος. Είτε αυτοανακηρύσσεται απερίφραστα σε αυτοκράτορα είτε μεταμφιέζεται σε «κοινό συμφέρον», σε «συλλογικότητα», μην αφεθείς να αποβλακωθείς. Όλοι έχουν το ίδιο πράγμα στο μυαλό τους, θέλουν να σε καταβροχθίσουν» (από τη συλλογή άρθρων «Φωνές από τη Βαϊμάρη» εκδ. Ύψιλον, 2011).
ΠΗΓΗ
Σχόλια