Η ηγεσία του κομμουνιστικού
κόμματος αποκηρύσσει όλο και πιο ηχηρά το δυτικό φιλελευθερισμό και
περιορίζει την πολιτική ελευθερία. Οι επιτυχίες σε οικονομία και
τεχνολογία και οι «χτυπητές» αδυναμίες ΗΠΑ και Ευρώπης.
Το συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας είναι ορόσημο. Καθώς η εποχή του Ξι Ζινπίνγκ εισέρχεται στη δεύτερη θητεία του, η πρόκληση της Κίνας απέναντι στην Δύση γίνεται πιο απροκάλυπτη.
Υπάρχει μια αυξανόμενη βεβαιότητα των αξιωματούχων στο Πεκίνο -που αγγίζει τα όρια της αλαζονείας- πως η Κίνα βρίσκεται σε άνοδο, ενώ η Δύση σε παρακμή. Η κινεζική πρόκληση ενάντια στη Δύση πραγματοποιείται σε τρία μέτωπα: στο ιδεολογικό, το οικονομικό και το γεωπολιτικό.
Στη σφαίρα των ιδεών, η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος αποκηρύσσει όλο και πιο ηχηρά το δυτικό φιλελευθερισμό. Ο πρόεδρος Ξι Ζινγπίνγκ και οι συνεργάτες του επιχειρηματολογούν πως η μονοκομματική διακυβέρνηση λειτουργεί αποτελεσματικά για την Κίνα -και θα πρέπει να παραταθεί για πολύ καιρό στο μέλλον.
Υπάρχει περισσότερη συζήτηση της ιδέας πως το «κινεζικό μοντέλο» μπορεί να προωθηθεί στον υπόλοιπο κόσμο -ως εναλλακτική στην προώθηση της Δημοκρατίας από την Αμερική. Όπως ακριβώς η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 έπληξε την αξιοπιστία των δυτικών οικονομικών ιδεών στην Κίνα, τόσο η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και η διάσπαση της ΕΕ έχουν καταστήσει ευκολότερο για τους ηγέτες της Κίνας να αρνηθούν τις δυτικές πολιτικές πρακτικές.
Πολλοί Κινέζοι διανοούμενοι ακόμη θεωρούν τη Δύση μοντέλο πολιτικής ελευθερίας. Αλλά, όπως μου το έθεσε ένας φιλελεύθερος ακαδημαϊκός την περασμένη εβδομάδα: «Είναι πραγματικό πρόβλημα για εμάς, μέσα στην Κίνα, το ότι η Δύση φαίνεται τόσο αδύναμη».
Αντί να μετατοπίζεται προς τη Δημοκρατία, η Κίνα περιορίζει όλο και περισσότερο την πολιτική ελευθερία -με καταστολή των αντιφρονούντων και των δικηγόρων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με αυστηρότερους ελέγχους στα media και με επίσημες καμπάνιες ενάντια στην επιρροή και τις ιδέες της Δύσης. Αμερικανικές ιντερνετικές εταιρίες -όπως το Google, το Facebook και το Twitter- παραμένουν αποκλεισμένες από την Κίνα, καθώς μπλοκάρονται από το λεγόμενο «great firewall».
Κάποτε αποτελούσε συμβατική λογική στη Δύση το ότι η Κίνα θα πλήρωνε βαρύ οικονομικό τίμημα για τον περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης και πως αυτό το τίμημα θα αυξανόταν, καθώς η Κίνα θα έκανε απόπειρα απομάκρυνσης από τη μεταποίηση χαμηλού κόστους προς μια οικονομία της γνώσης.
Ωστόσο η Κίνα είναι όλο και πιο σίγουρη ότι μπορεί να συνδυάσει τον αυστηρό πολιτικό έλεγχο με την συνεχιζόμενα ραγδαία οικονομική ανάπτυξη και με την τεχνολογική καινοτομία. Η οικονομία αναπτύσσεται με 6,9% φέτος -εντυπωσιακό για μια οικονομία μεσαίου εισοδήματος που είναι αυτή τη στιγμή (ανάλογα τη μέτρηση) είτε η μεγαλύτερη, είτε η δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο.
Πιο σημαντική από τα καθαρά στοιχεία για την ανάπτυξη, είναι η επιτυχία της Κίνας στην νέα οικονομία και στις τεχνολογίες αιχμής. Η κινεζική άποψη -και δικαιολογημένη περηφάνια- είναι το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται σημαντικά πιο μπροστά σε σχέση με ΗΠΑ και Ευρώπη, στην τεχνολογία κινητών πληρωμών.
Η Κίνα έχει σημειώσει γρηγορότερη πρόοδο προς μια «κοινωνία χωρίς μετρητά», σε σύγκριση με τις περισσότερες ανεπτυγμένες οικονομίες της Δύσης. Είναι συνηθισμένο για τους Κινέζους καταναλωτές να πληρώνουν για μικρά αντικείμενα, όπως φαγητό σε υπαίθριους πάγκους, με τη χρήση των κινητών τους τηλεφώνων. Το Alipay και το WeChat Pay, τα πιο συνηθισμένα συστήματα κινητών πληρωμών, έχουν εξελιχθεί σε σύμβολα της κινεζικής καινοτομίας. Τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ιδιωτικός τομέας είναι σίγουροι πως θα υπάρξουν πολλές περισσότερες τομές την ερχόμενη δεκαετία σε ένα εύρος πεδίων, μεταξύ των οποίων η ρομποτική, τα drones, η πράσινη τεχνολογία και η τεχνητή νοημοσύνη.
- Η όλο και πιο εκλεπτυσμένη κινεζική οικονομία θα κλονίσει την υπόθεση της Δύσης (τελικά απλώς ελπίδα) πως οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές εταιρίες μπορούν να συνεχίσουν να κυριαρχούν στην οικονομία υψηλής τεχνολογίας, αφήνοντας την Κίνα να συγκεντρωθεί στο κατώτατο άκρο της αλυσίδας αξίας.
- Η ανάδειξη της Κίνας ως μεγάλου εξαγωγέα κεφαλαίου, επίσης σημαίνει πως οι εταιρίες της αναπόφευκτα θα ενισχύσουν την παρουσία τους ως ιδιοκτήτες φυσικών και πνευματικών περιουσιακών στοιχείων στη Δύση.
- Οι παγκόσμιες επενδύσεις της Κίνας έχουν επίσης στρατηγικές επιπτώσεις που θα προκαλέσουν την κυριαρχία της Δύσης στο διεθνές πολιτικό σύστημα. Διαδοχικές κυβερνήσεις στις ΗΠΑ έχουν αναπτύξει δυνάμεις του αμερικανικού ναυτικού για να συγκρατήσουν τις φιλοδοξίες του Πεκίνου στις θάλασσες ανατολικά της Κίνας -αλλά η Κίνα εστιάζει όλο και περισσότερο στα εδάφη στα δυτικά της.
Το ενδιαφέρον της Κίνας για την Ευρασία, έχει σημαντικές στρατηγικές συνέπειες. Η ινδική κυβέρνηση ανησυχεί ότι η Κίνα την περικυκλώνει με πρότζεκτ υποδομής που έχουν σαφείς στρατιωτικές επιπτώσεις, όπως τα λιμάνια που έχει οικοδομήσει η Κίνα στο Πακιστάν και στη Σρι Λάνκα. Οι σιδηροδρομικοί και θαλάσσιοι δεσμοί της χώρας θα βοηθήσουν επίσης τη χώρα να διαφυλάξει προμήθειες ενέργειας από τη Μέση Ανατολή.
Η μεγαλύτερη φιλοδοξία της πρωτοβουλίας της «Ζώνης και του Δρόμου», είναι να μετατρέψει την περιοχή της Ευρασίας σε μια οικονομική και στρατηγική περιοχή που θα ανταγωνιστεί -και τελικά θα ξεπεράσει- την ευρωατλαντική πλευρά. Εξωτερικοί παρατηρητές που έχουν αποπειραθεί να απορρίψουν αυτή τη φιλοδοξία, μπορεί να σκέφτονται ότι η Κίνα είναι ήδη ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας.
Παρά τις τυμπανοκρουσίες που περιέβαλαν την ομιλία του προέδρου Ξι την περασμένη εβδομάδα, η δημόσια ρητορική του Κινέζου ηγέτη είναι ακόμη σχετικά μετριοπαθής και προσεκτική. Αλλά ενώ κανείς δεν συναγωνίζεται τον πρόεδρο Τραμπ όταν πρόκειται για στομφώδη ρητορική, το υποβόσκον όραμα του Αμερικανού ηγέτη για τη χώρα του φαίνεται πλέον μικρό και οπισθοδρομικό, σε σχέση με τις μεγαλόπνοες φιλοδοξίες που έχει σκιαγραφήσει ο πρόεδρος Ξι για την Κίνα.
ΠΗΓΗ
του Αιμίλιου Αυγουλέα –
Το δεύτερο είναι η συνεχώς αυξανόμενη επενδυτική δραστηριότητα των εταιρειών της Κίνας στην Ευρώπη. Οι κινέζικες εταιρείες είναι ο πρώτος ξένος επενδυτής. Για παράδειγμα, στα καθ’ ημάς, οι μόνες εταιρίες με επενδυτικές προτάσεις που έστω και από απόσταση προσεγγίζουν την ιστορική (διαχρονική) χρηματική αξία επιχειρήσεων και υποδομών στην καθημαγμένη Ελλάδα, είναι κινέζικες.Τέσσερα πρόσφατα γεγονότα υπογράμμισαν και πάλι την συνεχή άνοδο της Κίνας ως παγκόσμιου οικονομικού ηγέτη: Το πρώτο είναι το αξίας ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων σχέδιο δημιουργίας συγκοινωνιακών υποδομών για την υποστήριξη μιας ενιαίας ζώνης εμπορίου στην κεντρο-ανατολική Ασία (one road-one belt project) που θα εκτείνεται ως την Ευρώπη. Σχέδιο, το οποίο εγκαινιάσθηκε με την παρουσία τουλάχιστον σαράντα αρχηγών κρατών και πρωθυπουργών.
Οι υπόλοιποι είτε ζητούν εκπτώσεις για να αγοράσουν άκρως υποτιμημένα περιουσιακά στοιχεία, είτε προτιμούν τη γνωστή μέθοδο του τζάμπα. Ζητούν, δηλαδή, αγορά σε πολύ χαμηλές τιμές, χρηματοδοτημένη με δάνεια από εγχώριες τράπεζες που αργότερα θα αναπροσαρμοσθούν (βλέπε διαγραφούν).
Το τρίτο γεγονός είναι ο εναγκαλισμός της ΕΕ με την Κίνα, λόγω της ενόχλησης των Ευρωπαίων από την προεδρία Τράμπ. Ξαφνικά οι πάντες ανακάλυψαν το οικολογικό πρόσωπο της Κίνας, παρότι η εν λόγω χώρα αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα περιβαλλοντικής μόλυνσης, μάλλον το χειρότερο στον κόσμο.
Αλλά βεβαίως τίποτε δεν συγκρίνεται σε τοξικότητα με ένα Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο που λέει στη γερμανική ηγεσία της ΕΕ (πλην Βρετανίας πια) πως όποιος θέλει την προστασία της αμυντικής ομπρέλας των ΗΠΑ οφείλει να πληρώσει τον δίκαιο οβολό του στο ενοριακό ταμείο του ΝΑΤΟ. Και όχι να συμπεριφέρεται σαν τον Εμπενίζερ Σκρούτζ, διάσημο ήρωα στο γνωστό αφήγημα του Ντίκενς «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία». Ειδικώς δε όταν η Γερμανία έχει μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα σε βάρος των ΗΠΑ, λόγω του υποτιμημένου ευρώ. Και επιπροσθέτως, συνθλίβει με το βάρος των πλεονασμάτων της τον ευρωπαϊκό Νότο, κυρίως την Ιταλία.
Το τέταρτο γεγονός είναι η ένθερμη υπεράσπιση της παγκοσμιοποίησης από τον πρόεδρο και την ηγεσία της Κίνας, γεγονός που συνιστά πολύ σημαντική (μακροσκοπικά) εξέλιξη.
Η δυτική ανάγνωση της Κίνας
Εάν, βεβαίως, πιστεύαμε τον βρετανικό και αμερικανικό Τύπο, η άνοδος της Κίνας ως παγκόσμιου οικονομικού ηγέτη είναι ένα εξαιρετικό παράδοξο. Σύμφωνα με τις ίδιες «σοφές» πέννες, η Κίνα είναι μια στυγνή δικτατορία, με ένα σαθρό χρηματοπιστωτικό σύστημα, μια βαριά βιομηχανία που σαπίζει και μια οικονομία που καταρρέει. Με άλλα λόγια προβλέπουν οσονούπω κοινωνική επανάσταση και βίαιη πολιτική αλλαγή.Δεν πρόκειται για στυγνή προπαγάνδα. Πρόκειται κυρίως για παροράματα. Όπως θα λέγαμε στην στατιστική και στα οικονομικά, οι εν λόγω λανθασμένες εκτιμήσεις οφείλονται στο σφάλμα της σύνθεσης (the fallacy of composition). Δηλαδή, πολλές επιμέρους ακριβείς διαπιστώσεις προστίθενται για να οδηγήσουν σε παντελώς λανθασμένα συμπεράσματα για το όλον, δηλαδή για το παρόν και το μέλλον της Κίνας.
Ο μέσος Δυτικός αναλυτής βλέπει τις παρωχημένες κρατικές βιομηχανίες που διευθύνονται από ενίοτε όχι και τόσο έντιμους και όχι ιδιαίτερα ικανούς κομματικούς αξιωματούχους. Βιομηχανίες με στρατό απασχολουμένων που έχουν προσθέσει δυσβάσταχτα βάρη (λόγω δανείων-μαμούθ) στον προϋπολογισμό των περιφερειακών κυβερνήσεων.
Δεν βλέπει, όμως, τις εκατομμύρια μικρομεσαίες επιχειρήσεις που καινοτομούν συνεχώς και κατασκευάζουν προϊόντα, ή προσφέρουν υπηρεσίες αιχμής ιδίως στον τομέα των νέων τεχνολογιών. Αυτές οι επιχειρήσεις παράγουν πια ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ΑΕΠ της Κίνας.
Με τον ίδιο τρόπο, τα υπαρκτά προβλήματα, οι κίνδυνοι και οι αδυναμίες του χρηματοπιστωτικού τομέα της Κίνας καλύπτουν την πραγματικότητα. Το ίδιο ισχύει και με τη συχνή νοοτροπία τυχοδιώκτη-χρυσοθήρα που επικρατεί στον ανεπίσημο χρηματοοικονομικό τομέα (shadow banking). Η Κίνα -και όχι οι ΗΠΑ ή η Ευρώπη- διαθέτει την πλέον ανεπτυγμένη τεχνολογικά χρηματοπιστωτική βιομηχανία, κυρίως στον τομέα των πληρωμών (FinTech), με επιτεύγματα που τα ζηλεύουν οι δυτικές οικονομίες.
Η άλλη όψη του ΚΚΚ
Ίδιας φύσης είναι και οι πλάνες των αμερικανικών ΜΜΕ και των Αμερικανών αναλυτών όσον αφορά τον τρόπο λήψης αποφάσεων στη Κίνα. Ας σημειωθεί ότι οι Ευρωπαίοι είναι μονίμως καλύτεροι στην ορθή αν και όχι σε βάθος κατανόηση της Κίνας.Η πραγματική και έντονη έλλειψη δημοκρατικών θεσμών και κομματικού πλουραλισμού, ο μη σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξισώνεται με αναπηρία στη λήψη αποφάσεων. Όμως, το ΚΚΚ (Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας) δεν είναι μόνον ένα ιδεολογικό εργαλείο. Εάν ήταν μόνον αυτό είναι αμφίβολο εάν θα ξεπερνούσε το 5% σε ελεύθερες εκλογές.
Μετά την στροφή της ηγεσίας του ΚΚΚ σε μια εκδοχή της οικονομίας της αγοράς, ο περίφημος κρατικός καπιταλισμός και το άνοιγμα της Κίνας στις παγκόσμιες αγορές προκάλεσαν άνοδο του ΑΕΠ, των ιδιωτικών εισοδημάτων και της ποιότητας ζωής. Το ΚΚΚ έχει μετατραπεί κυρίως σε ένα εργαλείο κοινωνικής και οικονομικής ανόδου. Αποτελείται κυρίως από μεσαία στρώματα με στελέχη που έχουν διαβάσει περισσότερο τον Φρίντμαν παρά τον Μαρξ.
Αυτό σημαίνει πως το στερεότυπο του απαρχαιωμένου κομματικού γραφειοκράτη είναι υπαρκτό, αλλά όχι το μοναδικό μοντέλο στα κομματικά όργανα. Περαιτέρω, οι σημαντικές αποφάσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας λαμβάνονται πολύ υψηλότερα, κυρίως στον κύκλο του εκάστοτε ισχυρού άνδρα (αρχή του ενός). Αυτό ήταν το πρότυπο του Μάο και κυρίως του Ντένγκ, το οποίο βεβαίως είναι σε απόλυτη αρμονία με την τρισχιλιετή αυτοκρατορική παράδοση της Κίνας.
Σε αυτό το επίπεδο η διαμάχη για την κατάληψη της πρωτοκαθεδρίας είναι αμείλικτη και συχνά σιωπηλώς βίαιη (π.χ. ενθάρρυνση διώξεων εναντίον των ανταγωνιστών κυρίως για διαφθορά). Την ίδια στιγμή, ο κύριος παράγων λήψης αποφάσεων οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής είναι ο κύκλος του ενός, ο κύκλος του ηγέτη. Η ποιότητα των αποφάσεων εξαρτάται από το όραμα και από την ποιότητα του επιτελείου.
Η παράμετρος αυτή, ωστόσο, παραμένει ηθελημένα ερμητικά κλειστή για τα βλέμματα των δυτικών αναλυτών. Αυτοί έτσι κι αλλιώς δεν αντιλαμβάνονται εκ των προτέρων πότε η άρχουσα ομάδα του ΚΚΚ διαγκωνίζεται για το ποιος θα υπηρετήσει πιο πιστά το όραμα του Ντένγκ και πότε έχουν το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν.
Ο Δράκος και ο χρόνος
Με τον ίδιο τρόπο η επενδυτική διείσδυση στις ευρωπαϊκές αγορές δημιουργεί μακροχρόνιες οικονομικές και κυρίως πολιτικές συμμαχίες που εν καιρώ θα φανούν χρήσιμες. Για την ακρίβεια, όταν κορυφωθεί ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ.
Μεταξύ των άλλων, η ολοκλήρωση αυτού του σχεδίου θα σημάνει την συγκοινωνιακή ένωση της κεντρο-ασιατικής στέππας και των χωρών περί τα Ιμαλάια με τη θάλασσα και το θαλάσσιο εμπόριο. Από την ολοκλήρωση του εν λόγω σχεδίου θα προκύψουν τεράστια οικονομικά οφέλη για χώρες όπως το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Νεπάλ και η Μογγολία. Τεράστια, όμως, θα είναι και τα γεωπολιτικά οφέλη για την Κίνα.
Αυτή η περιοχή αποτέλεσε παραδοσιακό πεδίο θανάσιμου ανταγωνισμού μεταξύ της ρωσικής και των ινδο-περσικών αυτοκρατοριών στην αρχή και μεταξύ της Αυτοκρατορικής Ρωσίας και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αργότερα. Τώρα, έρχεται να εγκατασταθεί ως αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος και οικονομικός ηγεμόνας η Κίνα.
Πρόκειται για ιστορικό άθλο που κατόρθωσε πολύ εφήμερα η «χρυσή ορδή» του Τσένγκις Χαν και αργότερα (και ακόμη πιο εφήμερα) ο Τιμούρ ο Χωλός, γνωστός ως Ταμερλάνος. Δηλαδή, η ηγεσία της Κίνας θα έχει σύντομα πραγματοποιήσει το πάντοτε φευγαλέο όνειρο της τρισχιλιετούς αυτοκρατορικής Κίνας. Και είναι αυτό το ιδιοφυές μίγμα οικονομικής δύναμης και μακροπρόθεσμης στόχευσης που στην ουσία τροφοδοτεί την αδιάκοπη άνοδο της Κίνας ως παγκόσμιου ηγέτη.
του Αιμίλιου Αυγουλέα –
Αυτό εξηγεί την καλπάζουσα είσοδο των κινεζικών εταιρειών στις (εν πολλοίς παρατημένες στην τύχη τους) αφρικανικές οικονομίες. Όχι μόνον έτσι εξασφαλίζεται η παροχή φθηνών πρώτων υλών στις κινέζικες βιομηχανίες, αλλά και μελλοντικές αγορές κινέζικων προϊόντων. Οι κινέζικες επενδύσεις θα δώσουν ώθηση στις οικονομίες των χωρών αυτών και κατ’ επέκτασιν στην καταναλωτική δύναμη των πολιτών τους.Το κλειδί στο «παράδοξο» της διαφαινόμενης κινέζικης κυριαρχίας βρίσκεται στη σχέση της με τον χρόνο. Σε μια Δύση που σκέφτεται και ενεργεί βραχυπρόθεσμα, με στόχευση τα πρόσκαιρα οφέλη, ο στρατηγικός στόχος της σημερινής ηγετικής ομάδας, που διευθύνει την Κίνα είναι η επίτευξη μακροπρόθεσμου οφέλους.
Με τον ίδιο τρόπο η επενδυτική διείσδυση στις ευρωπαϊκές αγορές δημιουργεί μακροχρόνιες οικονομικές και κυρίως πολιτικές συμμαχίες που εν καιρώ θα φανούν χρήσιμες. Για την ακρίβεια, όταν κορυφωθεί ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ.
Ο νέος «δρόμος του μεταξιού»
Το κορυφαίο, όμως, παράδειγμα είναι το σχέδιο ενιαίας ζώνης εμπορίου και δημιουργίας συγκοινωνιακών υποδομών στην κεντρο-ανατολική Ασία. Δεν πρόκειται για έναν αυτοκινητόδρομο, αλλά κυρίως για τη δημιουργία πολλών περιφερειακών αεροδρομίων.Μεταξύ των άλλων, η ολοκλήρωση αυτού του σχεδίου θα σημάνει την συγκοινωνιακή ένωση της κεντρο-ασιατικής στέππας και των χωρών περί τα Ιμαλάια με τη θάλασσα και το θαλάσσιο εμπόριο. Από την ολοκλήρωση του εν λόγω σχεδίου θα προκύψουν τεράστια οικονομικά οφέλη για χώρες όπως το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Νεπάλ και η Μογγολία. Τεράστια, όμως, θα είναι και τα γεωπολιτικά οφέλη για την Κίνα.
Αυτή η περιοχή αποτέλεσε παραδοσιακό πεδίο θανάσιμου ανταγωνισμού μεταξύ της ρωσικής και των ινδο-περσικών αυτοκρατοριών στην αρχή και μεταξύ της Αυτοκρατορικής Ρωσίας και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αργότερα. Τώρα, έρχεται να εγκατασταθεί ως αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος και οικονομικός ηγεμόνας η Κίνα.
Πρόκειται για ιστορικό άθλο που κατόρθωσε πολύ εφήμερα η «χρυσή ορδή» του Τσένγκις Χαν και αργότερα (και ακόμη πιο εφήμερα) ο Τιμούρ ο Χωλός, γνωστός ως Ταμερλάνος. Δηλαδή, η ηγεσία της Κίνας θα έχει σύντομα πραγματοποιήσει το πάντοτε φευγαλέο όνειρο της τρισχιλιετούς αυτοκρατορικής Κίνας. Και είναι αυτό το ιδιοφυές μίγμα οικονομικής δύναμης και μακροπρόθεσμης στόχευσης που στην ουσία τροφοδοτεί την αδιάκοπη άνοδο της Κίνας ως παγκόσμιου ηγέτη.
Οι εσωτερικές αντιφάσεις
Η Κίνα όμως είναι Κίνα και όπως πάντοτε τα σημαντικότερα εμπόδια στην κυριαρχία της θα ανεγερθούν στο εσωτερικό της.- Πρώτον, η οικονομική ευμάρεια αργά η γρήγορα θα γιγαντώσει το κίνημα εκδημοκρατισμού και φιλελευθεροποίησης που ήδη έχει σημαντικές ρίζες μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, ειδικά στην ολοένα και καλύτερα σπουδαγμένη κινέζικη κοινωνία. Είναι άγνωστο πως θα μπορέσει το ΚΚΚ να ανταποκριθεί σε αυτήν την τεράστια πρόκληση και να απεμπολήσει τη μονοκρατορία του, την στιγμή μάλιστα που διαθέτει τον απόλυτο έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών ασφάλειας.
- Δεύτερον, το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα χρειασθεί σύντομα βαθιές μεταρρυθμίσεις για να αποφύγει μια πιθανή μελλοντική συστημική κρίση [Βλ. Emilios AVGOULEAS, Duoqi XU, “Overhauling China’s Financial Stability Regulation: Policy Riddles and Regulatory Dilemmas”, 4(1) Asian Journal of Law and Society (2017, Cambridge University Press)]. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει χωρίς αντιδράσεις από τα άριστα δικτυωμένα συμφέροντα της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας, των οποίων τα κέρδη και η επιρροή θα περιορισθούν σημαντικά εάν νομοθετηθούν οι αναγκαίες σταθεροποιητικές μεταρρυθμίσεις.
- Τρίτον, ο πιο σημαντικός κίνδυνος μεσοπρόθεσμα συνδέεται άμεσα με την «αρχή του ενός». Αν και δεν είναι το πιθανότερο σενάριο, είναι εντούτοις άγνωστο εάν η επόμενη ηγετική ομάδα και ο επικεφαλής της θα συνεχίσουν την πολιτική του σημερινού πρόεδρου και των περισσότερων προκατόχων του. Βεβαίως, μια βίαιη ανατροπή της τωρινής οικονομικής πολιτικής αποκλείεται. Εκείνο, όμως, που διόλου δεν αποκλείεται είναι μια σημαντική επιβράδυνση του περαιτέρω ανοίγματος της οικονομίας της Κίνας και των κοινωνικών ανοιγμάτων του ΚΚΚ στο όνομα της παρακαταθήκης του μεγάλου τιμονιέρη.
Σχόλια