1.Ο Τσίπρας κλήθηκε στην Ουάσιγκτον: Ο πρωθυπουργός δεν πήγε στην Ουάσιγκτον για να υποβάλλει κάποιο αίτημα, ούτε γιατί ο Τραμπ θέλησε να τον γνωρίσει. Ο Αλέξης Τσίπρας κλήθηκε στην Ουάσιγκτον για να επισφραγιστεί η ικανοποίηση των αμερικανικών αιτημάτων τα οποία εδώ και αρκετούς μήνες έχουν επεξεργαστεί και διατυπωθεί από αρμόδιες αμερικανικές υπηρεσίες σε επαφές τους με την ελληνική κυβέρνηση. Το προφανές (και ίσως μοναδικό) αντάλλαγμα που θα λάβει ο Αλέξης Τσίπρας για την ικανοποίηση των αμερικανικών απαιτήσεων είναι η φωτογραφία του με τον πλανητάρχη.
2. Αυτοί που έχουν αιτήματα (απαιτήσεις) είναι οι Αμερικανοί: Οι αμερικανικές απαιτήσεις από τη «σύμμαχο» Ελλάδα εξειδικεύονται εξ αιτίας της αποσταθεροποίησης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Μετά την αποτυχία τους να ανατρέψουν τον Ερντογάν οι Αμερικανοί εργάζονται πυρετωδώς για να προετοιμάσουν την αναδιάταξη των στρατιωτικών τους δυνάμεών ώστε να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν ακόμη και την κατάρρευση των σχέσεών τους με την Τουρκία. Αυτό πρακτικά σημαίνει:
Διεύρυνση των διμερών ελληνοαμερικανικών στρατιωτικών συμφωνιών
Διεύρυνση (και διαιώνιση) των ελληνικών εξυπηρετήσεων στις αμερικανικές δυνάμεις στη Σούδα
Παραχώρηση διευκολύνσεων χρήσης άλλων ελληνικών εγκαταστάσεων σε αεροδρόμια (πχ Ανδραβίδα για στάθμευση μοίρας Μη Επανδρωμένων Βομβαρδιστικών) και λιμάνια
Δημιουργία (πιθανότατα στο ναυπηγείο της Σύρου) ναυπηγοεπισκευαστικής υποδομής για τις ανάγκες του αμερικανικού στόλου
3.Αυτός που παρακαλεί για κάποιο αντάλλαγμα είναι ο Ελληνας πρωθυπουργός: Αυτός που, στην προκειμένη περίπτωση, καλείται να ικανοποιήσει τις αμερικανικές απαιτήσεις, προφανώς είναι ο Ελληνας πρωθυπουργός και το ερώτημα είναι, «για πιο αντάλλαγμα»;
Για να τοποθετήσει κάποιος αυτήν την ελληνοαμερικανική επαφή κορυφής αλλά και γενικότερα τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις στην πραγματική τους βάση θα πρέπει να παραδεχτεί ότι:
η Ελλάδα ως μια κατεστραμμένη οικονομικά χώρα και με ένα πολιτικό σύστημα που αναζητά την έξωθεν προστασία έχει ελάχιστα περιθώρια διαπραγμάτευσης απέναντι στις ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ , ειδικά σε χώρες μηδαμινής ισχύος όπως η Ελλάδα συμπεριφέρονται όπως οι αυτοκρατορίες στους υποτελείς τους.
Με άλλα λόγια η Ουάσιγκτον θα προσφέρει στον Αλέξη Τσίπρα υποσχέσεις προστασίας έναντι «εξωτερικών κινδύνων» και υποστήριξης για την οικονομική ανόρθωση της χώρας. Έναντι αυτών των υποσχέσεων η ελληνική κυβέρνηση θα αναλάβει δεσμεύσεις συμμόρφωσης με την αμερικανική ατζέντα. Αυτό για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας σημαίνει προβλήματα με:
- Τη Ρωσία (πάγο στην ενεργειακή συνεργασία)
- Την Κίνα (φρένο στην οικονομική διείσδυση προς όφελος άλλων, αρεστών στις ΗΠΑ)
- (επιπρόσθετα) με την Τουρκία (η αμερικανοτουρκική ένταση μπορεί να πυροδοτήσει τα χρονίζοντα ελληνοτουρκικά προβλήματα)
- Το Ιράν (η εκ νέου στοχοποίηση της Τεχεράνης από τον Τραμπ υπονομεύει τις μεγάλες δυνατότητες ελληνοιρανικής συνεργασίας η οποία έχει δρομολογηθεί)
- Την Γερμανία. (δεδομένη η δυσφορία του Βερολίνου, καθώς θεωρεί ότι «πληρώνει» την Ελλάδα και ως εκ τούτου έχει τον πρώτο λόγο για την διαχείριση του ελληνικού «οικοπέδου»
Υ.Γ. Μετά την επίσκεψη Τσίπρα στο Οβαλ γραφείο και τα ωραία λόγια που θα ακουστούν θα χρειαστεί κάποιος χρόνος μέχρι να γίνει σαφές πόσο ακριβά πουλάνε οι Αμερικανοί μια φωτογραφία στο Λευκό Οίκο
ΠΗΓΗ
=============
Μια πρωτοφανής γεωπολιτική ανατροπή
Της Συνταξης της Ρήξης (φ. 137)
Η μη χορήγηση βίζας σε Τούρκους ταξιδιώτες στις ΗΠΑ και η συνάντηση Τσίπρα-Τραμπ, αποτελούν τα τελευταία επεισόδια μιας μεγάλης γεωπολιτικής ανατροπής που με κυριολεκτικά υπερηχητικές ταχύτητες λαμβάνει χώρα στη Μ. Ανατολή.
Όλα ξεκίνησαν με τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη που προκάλεσε την Τουρκία του Νταβούτογλου και του Ερντογάν να συνταχθεί ανοικτά με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και να επιταχύνει την ισλαμοποίηση της τουρκικής πολιτικής. Στην ίδια κατεύθυνση, η Τουρκία οδηγήθηκε σε γενικευμένη αντιπαράθεση με τη Συρία και με την Αίγυπτο, ενώ οξύνθηκαν και οι σχέσεις της με τη Ρωσία και το Ιράν. Παράλληλα, ενίσχυσε το Ισλαμικό Κράτος και την αλ Κάιντα στη λογική της δημιουργίας ενός σουνιτικού διαδρόμου από τη Σ. Αραβία μέχρι την Τουρκία, διασπώντας τον σιιτικό διάδρομο που αρχίζει από το Ιράν και μέσω Ιράκ και Συρίας έφθανε στη Χεσμπολάχ.
Όμως, το μόνο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, ήταν να ενισχυθεί η παρουσία της Ρωσίας, να διαρραγεί ο άξονας Τουρκίας-Ισραήλ, και κυρίως, να αναπτυχθεί η κουρδική παρουσία και στην υπό αποσύνθεση Συρία. Η Τουρκία είχε αποτύχει σε όλα τα μέτωπα. Έφθασε στα πρόθυρα ανοικτής σύγκρουσης με τη Ρωσία, οι Κούρδοι απειλούσαν να φθάσουν μέχρι τη Μεσόγειο, ενώ και το Ισλαμικό Κράτος που άρχισε να ηττάται εστράφη και εναντίον της ίδιας της Τουρκίας. Το αποκορύφωμα υπήρξε το πραξικόπημα του καλοκαιριού του 2016, το οποίο εάν δεν υποκινήθηκε από Ισραηλινούς και Αμερικανούς είχε τη στήριξή τους ενώ πιθανότατα ο Πούτιν ειδοποίησε τον Ερντογάν για το πραξικόπημα…
Ήταν καιρός λοιπόν για την μεγάλη στροφή. Η Τουρκία θα συμφωνήσει με τη Ρωσία για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής στη Συρία, με αντιπάλους τους Κούρδους και… τους Αμερικανούς. Το κουρδικό ζήτημα –κομβικής σημασίας για το Ιράκ το Ιράν την Τουρκία και τη Συρία–, οδηγεί σε ανατροπή των συμμαχιών. Η Τουρκία προσεγγίζει το σιιτικό Ιράν και Ιράκ και σταδιακώς τον ίδιο τον Άσσαντ, με την μεσολάβηση της Ρωσίας. Η ρήξη με το Ισραήλ βαθαίνει και εξάλλου στήριξε ανοιχτά το κουρδικό δημοψήφισμα στο Ιράκ. Στο απέναντι στρατόπεδο, κατά παράδοξο τρόπο, οι ΗΠΑ το Ισραήλ και ο …. Κοτζιάς με τον Τσίπρα!
Έχουμε εισέλθει σε μια νέα φάση του μεσανατολικού, όπου οι παλιές συμμαχίες κινδυνεύουν με ανατροπή και ανοίγεται μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδος για μια χώρα όπως η Ελλάδα που έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος της εσωτερικής της ισχύος και στηρίζεται όλο και περισσότερο σε διεθνείς και κάποτε εφήμερες συμμαχίες. Διότι βέβαια, η Τουρκία εξακολουθεί να βρίσκεται στο ΝΑΤΟ και να αποτελεί μείζονα οικονομικό εταίρο της Δύσεως.
Και στις διεθνείς σχέσεις η εσωτερική ισχύς αποτελεί τη μόνη σταθερή βάση της πολιτικής.- ===========
Σχόλια