του Μάκη Ανδρονόπουλου –
Η νίκη του Λαϊκού Κόμματος του Σεμπάστιαν Κουρτς στην Αυστρία δικαίωσε εκλογικά την ακροδεξιά στροφή του, ιδιαίτερα σε ότι αφορά το μεταναστευτικό. Η τάση επιβεβαιώθηκε και από την άνοδο του ακροδεξιού Κόμματος των Ελευθέρων που κατά πάσα πιθανότητα θα συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Συνέχεια εδώ
Η Αυστρία, λοιπόν, μετατοπίζεται προς το μπλοκ των χωρών με ευρωσκεπτικιστικές κυβερνήσεις που βρίσκονται σε ανοιχτή αντιπαλότητα με τις Βρυξέλλες. Πρόκειται για τις τέσσερις χώρες του Βίζεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία), με τις οποίες η Αυστρία έχει ήδη συμπαραταχθεί και συνεργαστεί πολιτικά στους κόλπους της ΕΕ. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να προσχωρήσει στον συνασπισμό αυτό, καθώς το απαιτεί το εθνικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων.
Σημειωτέον ότι η «Λίγκα των 5″, με 62 εκατ. πληθυσμό, αποτελεί ένα συμπαγή γεωγραφικά χώρο, καθώς οι χώρες συνορεύουν μεταξύ τους. Υπάρχει, όμως, και ένα κοινό ιστορικό χαρακτηριστικό. Πάσχουν και οι πέντε από μια χρόνια ιστορική ρωσοφοβία (για διαφορετικούς λόγους εκάστη) και ταυτόχρονα από γερμανοφοβία (ακόμη και η Αυστρία). Αυτό το διπλό χαρακτηριστικό των πέντε ενδέχεται να αποκτήσει και γεωπολιτική διάσταση στο προσεχές διάστημα, μέσω της προστασίας των εξωτερικών συνόρων τους από την «εισβολή» των μεταναστών.
Άγνοια κινδύνου ή εθελοτυφλία;
Η αυστριακή εξέλιξη έχει πολλαπλές πολιτικές επιπτώσεις στον ευρωπαϊκό χώρο και αναδεικνύει πολλά προβλήματα, τα οποία οι ευρωπαϊκές ελίτ τα τελευταία 25 χρόνια προτιμούν να αγνοούν. Χώνουν το κεφάλι μέσα στην άμμο των συμφερόντων τους και φυσικά, συνεχίζουν να το κάνουν, σε σημείο που να προβληματίζουν τους ευρωπαϊστές για το εάν πρόκειται περί άγνοιας κινδύνου ή για ύποπτη εθελοτυφλία.Το ίδιο ισχύει για τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που τελούν σε κατάσταση καλπάζουσας παρακμής (Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Ισπανία, Ελλάδα κ.ά.). Αιτία είναι η προσχώρησή τους στο νεοφιλελεύθερο δόγμα των ανεξέλεγκτων αγορών και η εγκατάλειψη του ταξικού τους προσανατολισμού.
Κοινός παρανομαστής της ανόδου της Ακροδεξιάς και του εθνικισμού μέσα στην ΕΕ είναι η αβάσταχτη βουλιμία του Βερολίνου να καθυποτάξει οικονομικά την Ευρώπη. Να τη μετατρέψει σε ένα εργοτάξιο, όπου η Γερμανία θα καθορίζει την κατανομή των έργων και των τιμών. Το έχει σε μεγάλο βαθμό πετύχει μέσω του ευρώ και των άτυπων θεσμών της Ευρωζώνης. Η γερμανική αυτή επιτυχία οφείλεται κυρίως στο πλέγμα του ντεφετισμού (ηττοπάθειας) από την οποία πάσχει η Γαλλία. Το εν λόγω σύνδρομο ανάγεται στην εποχή του Πρώσου Γουλιέλμου Α’ που εστέφθη στην αίθουσα των Κατόπτρων στις Βερσαλλίες Αυτοκράτορας του Β΄ Γερμανικού Ράιχ, αλλά και στην εποχή του pourquoi και του Βισύ.
Το «Πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου»
Αξίζει εδώ να θυμίσουμε στους δύσπιστους το «Πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου» του Γερμανού καγκελάριου Τέομπαλτ φον Μπέτμαν Χόλβεκ που παρουσίασε στον Κάιζερ Γουλιέλμο Β΄ στις 9 Σεπτεμβρίου 1914 (σ.σ.: περιλαμβάνεται στο εξαιρετικό έργο του Βρετανού ιστορικού Niall Ferguson «Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος» από όπου και οι περικοπές). Το εν λόγω πρόγραμμα αποτέλεσε συγκερασμό μιας πλειάδας προτάσεων εκ μέρους του γερμανικού κεφαλαίου. Πρότεινε, λοιπόν, ο καγκελάριος πριν 100 και πλέον χρόνια:«Πρέπει να δημιουργήσουμε μια Κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση μέσω τελωνειακών συνθηκών που θα περιλαμβάνουν τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Δανία, την Αυστροουγγαρία, την Πολωνία, και ίσως ακόμα την Ιταλία, τη Σουηδία και τη Νορβηγία. Αυτή η Ένωση δεν θα έχει καμιά κοινή συνταγματική ανώτατη αρχή και όλα τα μέλη της θα είναι επισήμως ίσα, αλλά στην πράξη θα υπάγονται στη γερμανική ηγεσία και θα πρέπει να σταθεροποιήσουν την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας πάνω στην Κεντρική Ευρώπη (Mitteleuropa)…
»Ολλανδία: Θα πρέπει να εξετασθεί με ποια μέσα και ποιες μεθόδους η Ολλανδία θα μπορέσει να αποκτήσει στενότερη σχέση με την Γερμανική Αυτοκρατορία. Λαμβάνοντας υπόψη τον ολλανδικό χαρακτήρα, αυτή η στενότερη σχέση θα πρέπει να μην τους δημιουργήσει κανένα αίσθημα καταναγκασμού, δεν θα πρέπει να αλλάξει κάτι στον ολλανδικό τρόπο ζωής και πρέπει επίσης να μην τους υποβάλλει σε νέες στρατιωτικές υποχρεώσεις. Η Ολλανδία, επομένως, θα πρέπει να μείνει ανεξάρτητη ως προς τους εξωτερικούς τύπους, αλλά εσωτερικά θα εξαρτάται από εμάς. Πιθανώς θα πρέπει να εξετασθεί μια επιθετική ή αμυντική συμμαχία για να καλύψει και τις αποικίες. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πρέπει να επιτευχθεί μια στενή τελωνειακή ένωση…»
Το ανατριχιαστικό αυτό σχέδιο δεν εγκαταλείφτηκε ποτέ και εφαρμόζεται με παραλλαγές. Η τιμωρία και η ατίμωση της Ελλάδας, οι διακρατικές συμφωνίες (αντί αλλαγής συνθηκών) και η «κατάσταση εξαίρεσης» που επιβάλει η Γερμανία στην Ευρωζώνη, το Brexit, η διαφοροποίηση της «ομάδας του Βίζεγκραντ» και η άνοδος της Ακροδεξιάς λόγω των αντιλαϊκών πολιτικών λιτότητας είναι αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής του Βερολίνου, που στηρίζεται στο επικαιροποιημένο σχέδιο του 1914.
Το σχέδιο των πολλών ταχυτήτων που ευαγγελίζεται η κα Μέρκελ και η αντίθεση Σόιμπλε στο ευρωπαϊκό σχέδιο Μακρόν επιβεβαιώνουν τις γερμανικές προθέσεις. Όμως, η αδυναμία του Βερολίνου να κατανοήσει τις κοινωνικές δυναμικές και την πραγματική ουσία του μεταπολεμικού ευρωπαϊσμού θα οδηγήσει τη Γερμανία σε μια νέα τραγωδία. Προηγουμένως, όμως, θα έχει προκαλέσει βαρύτατα πλήγματα στους εταίρους της…
Σχόλια