του Μάκη Ανδρονόπουλου –
Η αλυσιδωτή αντίδραση των Ευρωπαίων ψηφοφόρων απέναντι στη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας σε κόμμα-δεκανίκι των άπληστων αγορών, αλλά και απέναντι στον εξιμπισιονιστικό κονφορμισμό των σοσιαλδημοκρατών πολιτικών έχει οδηγήσει τη δημοκρατική Ευρώπη σε ένα επικίνδυνο αδιέξοδο.
Η κατάρρευση του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος μετά την σκανδαλώδη προεδρία Ολάντ, η συνεχής συρρίκνωση του γερμανικού SPD, το γκρέμισμα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σε Αυστρία και Τσεχία τελευταία, τεκμηριώνουν την αποστροφή των πολιτών απέναντι στα κόμματα που πρόδωσαν τις αρχές τους και ουσιαστικά έγιναν το άλλοθι των αντιλαϊκών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Απορύθμισαν την αγορά εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων, τραυματίζοντας την ίδια τη δημοκρατία.
Αναζητώντας εναλλακτική
Είναι πλέον σαφές, ότι ο κόσμος της εργασίας δεν εμπιστεύεται πια τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και αναζητά νέα δημοκρατική έκφραση. Τώρα, τα βλέμματα όλων στρέφονται στο Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας και στον Τζέρεμι Κόρμπιν, αλλά και στον παλαίμαχο Αμερικανό σοσιαλιστή Μπέρνι Σάντερς που εκπροσωπούν την επιστροφή στις δημοκρατικές και σοσιαλιστικές αρχές. Όμως και οι δύο απέχουν από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση και το ενδεχόμενο ανάληψης της εξουσίας.Φυσικά, οι ηγεσίες παίζουν κρίσιμο ρόλο, αλλά η ανασυγκρότηση του σοσιαλιστικού χώρου χρειάζεται άλλα πράγματα για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Στην Ευρώπη υπάρχουν πολλά μέτωπα πολιτικής δέσμευσης των σοσιαλιστικών κομμάτων και της Αριστεράς που μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία αυτής της αναγέννησης: η επαναρρύθμιση της αγοράς εργασίας, η ανασυγκρότηση των κοινωνικού κράτους, η φορολόγηση του πλούτου, ο εκδημοκρατισμός των ευρωπαϊκών θεσμών και η σύγκλιση των οικονομιών. Αυτά είναι τα μέτωπα, στα οποία πρέπει να δοθούν μάχες. Έτσι θα καταργηθεί στην πράξη η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων.
Χρειάζεται η εκπόνηση συγκροτημένων πολιτικών προτάσεων για όλα αυτά, αλλά και πάλι δεν αρκούν. Οι προοδευτικοί δημοκράτες και οι σοσιαλιστές ξέρουν ότι χρειάζονται δομικές παρεμβάσεις στο οικονομικό σύστημα που έχει διαμορφωθεί τα 30 τελευταία χρόνια για να σωθεί η δημοκρατία που έχει ευτελισθεί και για να μην εκτραπούν στον φασισμό οι κοινωνίες. Χρειάζεται ένας ριζικός ανασχηματισμός και μία δημοκρατική νομιμοποίηση της Ευρωζώνης μέσω του κοινωνικού ελέγχου του πιστωτικού συστήματος και των αγορών που μόνο χρέη παράγουν για το 99% και κέρδη για το 1% του πληθυσμού.
Από την καθίζηση στην αναγέννηση;
Τα υπαρκτά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν τώρα την ευκαιρία της αλλαγής και της επαναδέσμευσης στα συμφέροντα των εργαζομένων, όχι μέσα από τη λογική του ανταγωνισμού, αλλά της κοινωνικής αποτελεσματικότητας και του εκδημοκρατισμού των ευρωπαϊκών και των εθνικών θεσμών. Ο χρόνος τρέχει και η Ακροδεξιά καλπάζει. Οι ανατροπές πρέπει να γίνουν τώρα στις ηγεσίες των κομμάτων και να αναδειχθούν ηγέτες με ταξικό πρόσημο.Η επιχειρούμενη ανασυγκρότηση του χώρου του ΠΑΣΟΚ υπό τον μανδύα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αποτελεί μια υποκριτική προσπάθεια των βαρονέτων του χώρου που προσδοκούν στη νομιμοποίησή τους και στη διαγραφή του παρελθόντος τους. Κανένας υποψήφιος δεν τοποθετήθηκε απέναντι στα κρίσιμα ζητήματα της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας.
Με ένα δήθεν καθωσπρέπει λαϊκισμό καταφέρονται κατά του ΣΥΡΙΖΑ και καταγγέλλουν τον νεοφιλελευθερισμό που εφάρμοσαν ανενδοίαστα. Η όλη διαδικασία είναι αμφιλεγόμενη, όχι μόνο για την εκλογή αρχηγού, αλλά και για το ιδρυτικό συνέδριο. Ως εκ τούτου, η ανασυγκρότηση του σοσιαλιστικού χώρου στην Ελλάδα θα αρχίσει μετά την εκλογική καθίζηση του “νέου” σχήματος στις εκλογές.
ΠΗΓΗ
Σχόλια