Με αποκαΐδια τι σπίτι να χτίσεις!

του Απόστολου Αποστολόπουλου –

Όταν το 2010 μπήκαμε στα Μνημόνια άρχισε μια κυριολεκτικά λυσσασμένη προπαγάνδα περί τεμπέληδων Ελλήνων ανεπρόκοπων, ανάξιων και ό,τι άλλο φανταστεί ο νους. Η προπαγάνδα έρχονταν απ’ έξω, αλλά εγχώρια φερέφωνα την προώθησαν με όλα τα διαθέσιμα μέσα. Προχθές, από τις ΗΠΑ, ο πρωθυπουργός διακήρυξε υπερηφάνως ότι η Ελλάδα επιστρέφει. Ξεπέρασε τα προβλήματα και ξεκινάει νέα ελπιδοφόρα πορεία, είπε. Συνέχεια εδώ

Η προτελευταία φορά που ακούσαμε τέτοια λόγια αισιοδοξίας ήταν η εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» του Κώστα Σημίτη, η εποχή της ληστείας με το Χρηματιστήριο, η εποχή των Ιμίων. Η τελευταία φορά ήταν όταν ο Γιώργος Παπανδρέου δήλωσε ότι «λεφτά υπάρχουν». Και μετά μας έχωσε στο πρώτο, θανατηφόρο, Μνημόνιο. Η τρίτη εξαγγελία αισιοδοξίας από τον σημερινό πρωθυπουργό δεν προδιαγράφεται πιο τυχερή από τις δυο προηγούμενες.
Η Eurostat ανακοίνωσε ότι το 2016 στην Ελλάδα, 3,8 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας και της ένδειας. Δηλαδή, το 35,6% του πληθυσμού (έναντι 28,1% το 2008 στην αρχή της κρίσης) και παρά τα δυο χρόνια διακυβέρνησης από την «πρώτη φορά Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτω από το όριο της φτώχειας, που σημαίνει εισόδημα μικρότερο από το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος, είναι το 21%. Σε κατάσταση ένδειας είναι το 22%, όσοι αδυνατούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις οικονομικές υποχρεώσεις. Κίνδυνο εισόδου στην ανεργία αντιμετωπίζει το 17%. Στην ΕΕ τα αντίστοιχα ποσοστά είναι κάτω από το όριο της φτώχειας το 17%, σε κατάσταση ένδειας το 7,5% και σε κίνδυνο ανεργίας το 10%.
Συνοπτικά, αλλά πολύ εύγλωττα και παραστατικά, στη συνάντηση Τσίπρα-Λαγκάρντ όσα ειπώθηκαν ήταν κοινοτοπίες, αοριστίες και ευχολόγια. Η Λαγκάρντ ήταν σαφέστατη: θα εκπληρώσετε τις υποχρεώσεις σας (το λέει ακούραστα κάθε φορά) και θα συζητηθεί «μια ελάφρυνση του χρέους» στο μέλλον (το επαναλαμβάνει ακούραστα με τον ίδιο αόριστο τρόπο) και δικαίως.
Το χρέος δεν εξαρτάται τόσο από τη Λαγκάρντ και το ΔΝΤ, αλλά κυρίως από τη Γερμανία. Η όποια μεταβολή στάσης του ΔΝΤ απέναντι στην Ελλάδα έχει συμβεί πριν και ανεξάρτητα από το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και συγκλίνει με το γενικό κλίμα «διόρθωσης» της πολιτικής της ΕΕ/Γερμανίας ώστε να σωθεί ό,τι (και αν) μπορεί να σωθεί από την κυβερνητική κατάρρευση.
Βρυξέλλες και Βερολίνο κατάλαβαν αργά ότι πρέπει να τρέξουν για να προλάβουν μήπως διασώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από την παταγώδη κατάρρευση. Αν το Σύστημα μείνει με ένα μόνο πυλώνα θα γκρεμιστεί, χωρίς κανείς να το σπρώξει. Η επιχείρηση «κεντροαριστερά» είναι ισχνή εκ γενετής. Με αποκαΐδια τi σπίτι να χτίσεις!