Στις 20 Σεπτεμβρίου του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ πέτυχαν κάτι το όντως αξιοθαύμαστο: τη δεύτερη εκλογική τους νίκη μέσα σε οκτώ μήνες, η οποία εξελίχθηκε στη συνέχεια σε μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές απάτες των τελευταίων (τουλάχιστον) 40 χρόνων. Δεν είναι και λίγο να υπόσχεσαι ως αντιπολίτευση το «Αλφα», να κάνεις στροφή 180 μοιρών και να υλοποιείς το «Ωμέγα» και, παρόλα αυτά, να νικάς με άνεση.
Ευλόγως, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός
εξέδωσε επετειακή πανηγυρική δήλωση. Με την οποία, αφού «εξηγεί» πως συνετελέσθη αυτή η εξαπάτηση, υπόσχεται (ξανά) ότι έχει σχέδιο για «μια νέα Ελλάδα», η οποία θα έχει «δίκαιη ανάπτυξη, κοινωνική προκοπή και δικαιοσύνη» και έτσι «θα αξίζει σε εμάς και κυρίως στη νέα γενιά αυτού του τόπου» (περισσότερα εδώ, για όσους αντέχουν).
Εκτός από αυτήν την Ελλάδα που «μας αξίζει», αξίζει σίγουρα να θυμηθούμε ποιος ήταν ο καμβάς πάνω στον οποίο έχτισε ο κ. Τσίπρας το (τότε) αφήγημά του, το οποίο πίστεψε η πλειοψηφία του 36%. Ανατρέχουμε στην τελευταία προεκλογική ομιλία του, στην πλατεία Συντάγματος, στις 18 Σεπτεμβρίου 2015. Ιδού:
Εξαπάτηση πρώτη: Ο κ. Τσίπρας είχε θέσει το ερώτημα «θέλουμε μια Ευρώπη της λιτότητας και της κοινωνικής αναλγησίας;», υποσχόμενος, φυσικά, ότι η εκλογική του νίκη θα άλλαζε αυτή την Ευρώπη. Ολοι γνωρίζουμε τη συνέχεια. Η λιτότητα και η κοινωνική αναλγησία εγκαταστάθηκαν για τα καλά στην Ελλάδα της αριστερής διακυβέρνησης. Οι δε Γερμανοί ετοιμάζονται να επιβραβεύσουν την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, την αναλγησία των οποίων (υποτίθεται ότι) πολέμησαν ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ.
Εξαπάτηση δεύτερη: Ο κ. Τσίπρας είχε διαβεβαιώσει ότι η συμφωνία που είχε πετύχει το καλοκαίρι του 2015 «μειώνει τα πρωτογενή πλεονάσματα κατά 20 δισεκατομμύρια, εξασφαλίζοντας δημοσιονομικό χώρο για την επόμενη τριετία». Πού να φανταζόταν ότι 20 μήνες μετά θα υπέγραφε νέα συμφωνία με δυσθεώρητα πλεονάσματα (3,5% του ΑΕΠ έως το 2022), η οποία, αντί να δίνει χώρο, προκαλεί δημοσιονομική ασφυξία.
Εξαπάτηση τρίτη: Ο κ. Τσίπρας επαιρόταν τότε ότι «εξασφαλίσαμε την αξιοποίηση και όχι την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας». Ποια είναι η αλήθεια; Ότι η δημόσια περιουσία εκχωρήθηκε ουσιαστικά στους δανειστές για 99 χρόνια, κάτι που οι προηγούμενες (μη αριστερές) κυβερνήσεις ούτε που είχαν διανοηθεί να αποτολμήσουν. Μια κυβερνητική βουλευτής το αποτίμησε έτσι.
Εξαπάτηση τέταρτη: Ο κ. Τσίπρας είχε θέσει τότε το ερώτημα «ποιος θα διαπραγματευθεί για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα; Ο κ. Μεϊμαράκης και ο κ. Σαμαράς, που τους μετέτρεψαν σε ημιαπασχολούμενους και ημιάνεργους;». Διαπραγματεύθηκε ο Κατρούγκαλος και η συνέχεια είναι γνωστή. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα σήμερα είναι πλήρως απασχολούμενοι και δεν προλαβαίνουν να παίρνουν αυξήσεις. Ιδού το κατόρθωμα με στοιχεία του (αριστερού) υπουργείου Εργασίας.
Εξαπάτηση πέμπτη: Ο κ. Τσίπρας είχε, επίσης, ρωτήσει «ποιος θα προστατεύσει τα συμφέροντα των νέων, που ξενιτεύονται κατά χιλιάδες;». Ως γνωστόν, η αριστερή διακυβέρνηση αυτά τα δύο χρόνια όχι μόνο σταμάτησε τη νεανική μετανάστευση, αλλά έφερε πίσω και όσους είχαν φύγει λόγων των ανάλγητων προηγούμενων (μη αριστερών) κυβερνήσεων…
Αυτά υποσχόταν ο κ. Τσίπρας στις 18 Σεπτεμβρίου 2015, δύο ημέρες πριν από την εκλογική νίκη του. Σήμερα, στην επέτειο των δύο χρόνων από τη νίκη εκείνη, επαίρεται διότι «για πρώτη φορά έγινε σεβαστό το δικαίωμα του λαού να γνωρίζει πριν αποφασίσει». Μόνο που ο λαός άλλα γνώριζε (όπως του τα έλεγε ο κ. Τσίπρας μέχρι τότε) και άλλα είδε μετά την απόφασή του στις εκλογές. Ετσι, σήμερα ο κ. Τσίπρας είναι σαν να λέει σε όσους τον ψήφισαν το γνωστό «μετά την απομάκρυνσιν εκ της κάλπης ουδέν λάθος(των ψηφοφόρων) αναγνωρίζεται». Διαφορετικά, «μπράβο (μας) που σας εξαπατήσαμε».
Ο Αγγλος στοχαστής Τόμας Φούλερ το είχε πει αλλιώς: «Αυτός που έχει εξαπατηθεί δυο φορές από τον ίδιο άνθρωπο είναι συνεργός στην απάτη». Ας πρόσεχαν.
Και του χρόνου…
Πηγή
Σχόλια