Αφορμή της παρούσας παρέμβασης στάθηκε μια ματιά (μου) στην ιστορία: “Έτσι ξεκίνησε ο Χίτλερ” αλλά και διάφορα, σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την πρόσφατη, παγκόσμια ιστορία. Όπως π.χ. στην μια άκρη του κόσμου, στις ΗΠΑ, η μερίδα “αυτή” θα λέγαμε πως ανήκει στους συντηρητικούς Ρεπουπλικανούς (βλέπε λόγους της νίκης Τραμπ) και στην άλλη άκρη, στην “καρδιά” της Ευρώπης, τη Γερμανία, οι ακροδεξιοί καταφέρνουν να μπουν για πρώτη φορά στο κοινοβούλιο και να αλλάζουν τα δεδομένα. Να σημειωθεί πως θέλουν πιο αυστηρή πολιτική σε σχέση με το νότο (Ελλάδα).
Γιατί ενισχύεται η ακροδεξιά ανά τον κόσμο; Και το παράδοξο, γιατί τα αριστερά κόμματα έχασαν την (εργατική) αίγλη τους, ενώ η πάλη είναι μεταξύ του (εργατικού-άνεργου) λαού ενάντια στα κεφάλαια; (Βλέπε μνημόνια, ΔΝΤ, κλπ).
Θεωρώ πως η απάντηση βρίσκεται στην αδυναμία της “αριστερής” φιλοσοφίας να εναρμονιστεί με τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής και ακόμη περισσότερο να στείλει εκείνα τα μηνύματα προς τον απλό κόσμο ότι “μπορεί” να τον προστατεύσει από την απειλή των “κεφαλαίων”, μιας και κάτι τέτοιο, ανέκαθεν ήταν η βασική αρχή ισότητας των πλείστων αριστερών παρατάξεων. Στο παρελθόν, κάτι τέτοιο ήταν “απαράβατος κανόνας”, με τα αριστερά, εργατικά κόμματα να προσελκύουν πλειάδα κόσμου. Παρόλα αυτά, σήμερα, φαίνεται πως η “ενσωμάτωση” τους με τα “κεφάλαια”, η αποτυχία τους να πείσουν για τις “αγνές” αξίες ισότητας και προστασίας του εργάτη, ειδικά του ντόπιου εργάτη της χώρας τους, σε συνδυασμό με την “κατάρρευση” των συνόρων (νόμιμη είσοδος κάθε λογής εθνικοτήτων για την ΕΕ, και παράνομη, μέσω των συνόρων Μεξικού και Καναδά, για τις ΗΠΑ), αυτό οδήγησε στην ενδυνάμωση των ακροδεξιών κομμάτων.
Θα ήταν καλό να αναφέρουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ενδεικτικό παράδειγμα στα πιο πάνω. Οι Έλληνες, στα μάτια του Αλέξη Τσίπρα, είχαν δει τον αριστερό άνθρωπο, τον αριστερό εργάτη, τον αγνό “αρχηγό” ως τον σωτήρα τους. Εξού και η εκτόξευση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, όπου κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές και να αναρριχηθεί στην εξουσία της Ελλάδας. Τι έγινε όμως στη διαδρομή; Γιατί “κέρδισε” το μνημόνιο και όχι ο αριστερός Αλέξης; Ο καθένας μπορεί να κρίνει!
Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως ένας μέσος ψηφοφόρος, δεν σημαίνει απαραίτητα πως ασπάζεται όλη τη βάση του “καταστατικού” των ακροδεξιών κομμάτων (π.χ. Εθνικό Μέτωπο-Γαλλία, AfD-Γερμανία, ακόμη και Χρυσή Αυγή (Ελλάδα) και ΕΛΑΜ (Κύπρος). Όμως, η πίεση που ένιωσε (ο ψηφοφόρος) τα τελευταία χρόνια, η καταπίεση που του προκάλεσαν τα μνημόνια, η απώλεια της εργασίας του (την οποία νιώθει πως του έκλεψαν άλλοι, εκτός της χώρας του) είναι μερικοί σημαντικοί παράγοντες που έσπρωξαν τον κόσμο, ανά το παγκόσμιο, να επαναστατήσει. Κάτι που επιβεβαιώνεται, όχι μόνον στην Ευρώπη αλλά και εδώ στις ΗΠΑ. “Ναι, να κτίσει τοίχος ο Τραμπ για να μην μπαίνουν οι λαθρομετανάστες να μας τρώνε τις δουλειές”, “Ναι, να απελάσει τα εκατομμύρια των παράνομων μεταναστών που έφτιαξαν οικογένειες εδώ στις ΗΠΑ για να μην κινδυνεύουν οι δουλειές και η ασφάλεια τους”. Το ίδιο και στο Η.Β. με το Brexit, όπου ένας σημαντικός λόγος της απόφασης εξόδους του ΗΒ από την ΕΕ, ήταν “οι ξένοι”!
Σίγουρα υπάρχει πληθώρα λόγων να αναλυθούν, οι οποίοι και δεν χωράνε σε μια, δυο σελίδες, ίσως ούτε και σε δέκα βιβλία. Όμως θεωρώ πως τα πιο πάνω αποτελούν τους σημαντικότερους παράγοντες “υποχώρησης” της αριστεράς (ως ο προστάτης του λαού), όπου με την αδυναμία της αυτή, “έσπρωξε” και συνεχίζει να σπρώχνει τον κόσμο προς την άκρα δεξιά. Και όσο κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο, θεωρώ πως η πλειοψηφία των σημερινών ψηφοφόρων των ακροδεξιών κομμάτων, δεν σημαίνει πως ασπάζονται τον εθνικισμό, αυτόν καθεαυτόν αλλά υπερασπίζονται τον εαυτό τους και την οικογένεια τους μέσα από μια “στάση” που το αποτέλεσμα της πλειοψηφίας των απλών ψηφοφόρων της ακροδεξιάς (όχι των ηγεσιών και του πυρήνα αυτών), οδηγεί σε “δράση”, “αντίδραση” που “συνταυτίζεται” με ακραία, εθνικιστικά στοιχεία. Και μέσα στον όχλο της απόγνωσης, μέσα στον τρόμο της απώλειας, μέσα στο αβέβαιο αύριο, μέσα στην καταπίεση των μνημονίων, των φόρων, των κουρεμάτων, κλπ, το αποτέλεσμα είναι απλό:
Η σημερινή παγκόσμια αριστερά αδυνατεί να προσαρμοστεί! Χωρίς να το πάρει χαμπάρι, “σπρώχνει” την δεξιά πιο δεξιά!
Υ.Γ. Η Κύπρος δεν εξαιρείται του κανόνα, ειδικά έχοντας ως κυριότερο πρόβλημα την τουρκική εισβολή και κατοχή!
ΠΗΓΗ
Σχόλια