Ας θυμηθούμε για την αφεντιά τους μερικά ...περιεκτικά κείμενα.
Τα «βαποράκια» του κατεστημένου
O John Swinton, προσωπάρχης των New York Times με τη φήμη του «κοσμήτορα του επαγγέλματος», καλούμενος να κάνει μία πρόποση το 1953 ενώπιον της Λέσχης του Τύπου της Νέας Υόρκης, προέβη στην εξής αποκαλυπτική εξομολόγηση:
-------------------------
Και δηλαδή όταν ο Μεγάλος Ηλίθιος ''πέρναγε'' στην Βουλή το
Μνημόνιο και την επί της ουσίας κατάργηση της Εθνικής ανεξαρτησίας, με μόνον 150 τόσους βουλευτές, αντί για 180 που απαιτεί το Σύνταγμα για τέτοιες περιπτώσεις,
..πού ήταν όλα αυτά τα κανάλια και οι ''έγκριτοι'' δημοσιογράφοι, να απαιτήσουν εξηγήσεις απ' την τότε κυβέρνηση;
Όταν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου έπεφταν σαν χαλάζι, χωρίς μάλιστα να επικυρώνονται από την Βουλή στο χρονικό περιθώριο που ορίζει το Σύνταγμα, αυτά κοιτούσαν το success story της ανεργίας-ρεκόρ στην Ευρώπη, τού 25,8%;
Τώρα τους μάρανε (με εντολή τού ''μιά φορά δωσίλογος πάντα προδότης'', Ψευταρά) να ζητούν τον λόγο, γιατί η κυβέρνηση θα φέρει ή δεν θα φέρει, ή θα φέρει μόνο για ενημέρωση την τετράμηνη παράταση που συμφωνήθηκε, στην Βουλή;
Αν αυτό που ισχυρίζονται τα διάφορα επιτελεία της κυβέρνησης, πως δηλαδή μία ψήφιση της παράτασης από την Βουλή σημαίνει ταυτόχρονα και την αποδοχή των προηγούμενων Μνημονίων,
..ή τουλάχιστον έτσι θα παρερμηνευτεί από τον Άξονα των ελληνικών μνημονιακών κομμάτων-διεθνών απατεώνων-τοκογλύφων εταίρων,
..αν αυτός ο ισχυρισμός είναι σωστός, τότε πολύ καλά κάνει η κυβέρνηση και δεν ''περνάει'' από ψηφοφορία στην Βουλή την τετράμηνη παράταση!
Και μόνον η επιμονή επί του θέματος των ''κομμάτων των δανειστών'', του μεγαλοεκβιαστή Ντράγκι, και του νεοναζιστικού οικονομικού επιτελείου του γερμανικού Δ' Ράϊχ, φτάνει για να δικαιώσει την υποψία πως η κυβέρνηση έχει δίκιο!
Το ότι κερδήθηκε από τον λαό η μάχη των εκλογών,
..δεν σημαίνει ότι ο πραγματικός εχθρός, αυτός που κάθε μέρα εκπέμπει εικόνες και χολή στο σαλόνι του σπιτιού μας το έβαλε κάτω.
Ίσα-ίσα, τώρα που βλέπει ή υποψιάζεται, ότι τα άνομα κεκτημένα του κινδυνεύουν,
..τόσο περισσότερο λυσσομανάει,
..και κάθε μέρα δολοφονεί μπροστά στα μάτια μας την αλήθεια και την κοινή λογική!
Το ξαναείπαμε και δεν θα κουραστούμε να το λέμε: η μάχη με την διαπλοκή, την δολοπλοκία, την πολιτική και δημοσιογραφική κακουργία, πρέπει να είναι καθημερινή.
Τίποτα δεν κερδήθηκε ακόμη.
Ο πόλεμος θα είναι μακρύς και επίπονος:
Τα συμφέροντά τους απέναντι στις ζωές μας!..
==========
Τα «βαποράκια» του κατεστημένου
- Ο υποκριτικός και χωρίς γενναιοδωρία κόσμος θα διώξει από τους κόλπους του το ταλέντο, όπως η Αθήνα έδιωξε τον Αριστείδη. Θα δούμε τις εφημερίδες, που διευθύνονται καταρχήν από έντιμους ανθρώπους, να πέφτουν αργότερα στα χέρια των πιο μέτριων, που έχουν την υπομονή και την προστυχιά της γομολάστιχας, που τους λείπουν τα σωστά μυαλά, ή των μπακάληδων που έχουν τα λεφτά ν’ αγοράσουν πένες. Τα βλέπουμε ήδη αυτά. Αλλά μέσα σε δέκα χρόνια το πρώτο κωλόπαιδο που θα βγει από το κολέγιο θα θεωρηθεί μεγάλος άντρας, θ’ αναρριχηθεί στη στήλη μιας εφημερίδας για να χτυπήσει τους προγόνους του, θα τους τραβήξει από τα πόδια για να πάρει τη θέση τους.
ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚ (1835)
- Ο Μπαλζάκ από το 1835 είχε διαγνώσει σωστά τη «δημοσιογραφική αλητεία». Σήμερα, ίσως, να μην υπάρχει ούτε ένας που να μη γνωρίζει ότι όλοι αυτοί οι μεταπράτες και οι ελεγκτές της κοινής γνώμης ασκούν κατευθυνόμενη και πληρωμένη αδρά δημοσιογραφία. Αυτό που προκαλεί όμως ακόμα περισσότερο είναι ότι εμφανίζονται και ως κήρυκες της «εντιμότητας» και της «ελεύθερης έκφρασης»!!!
----------------------------
«Είμαστε διανοούμενες πόρνες»
Του Eric Jon Phelps
Τεύχος 24, Ιανουάριος 2007
Του Eric Jon Phelps
Τεύχος 24, Ιανουάριος 2007
O John Swinton, προσωπάρχης των New York Times με τη φήμη του «κοσμήτορα του επαγγέλματος», καλούμενος να κάνει μία πρόποση το 1953 ενώπιον της Λέσχης του Τύπου της Νέας Υόρκης, προέβη στην εξής αποκαλυπτική εξομολόγηση:
- Δεν υπήρξε στην παγκόσμια ιστορία, στην Αμερική, αυτό που λέμε ανεξάρτητος τύπος. Το ξέρετε και το ξέρω. Δεν υπήρχε ούτε ένας από σας που να τολμά να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, και αν το κάνατε γνωρίζατε προκαταβολικά ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν εκτυπωμένη. Πληρώνομαι έναν εβδομαδιαίο μισθό για να κρατώ την ειλικρινή μου γνώμη εκτός της εφημερίδας στην οποία γράφω. Άλλοι από εσάς πληρώνονται παρόμοιους μισθούς για παρόμοια πράγματα, και όποιος από σας θα ήταν τόσο ανόητος ώστε να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, θα βρισκόταν στο δρόμο και θα έψαχνε για άλλη δουλειά. Εάν επέτρεπα την ειλικρινή μου γνώμη να εμφανιστεί σε μία έκδοση της εφημερίδας μου, πριν περάσουν 24 ώρες θα βρισκόμουν χωρίς δουλειά.
- Το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται εντελώς, να διαστρεβλώνει, να δυσφημεί να φέρεται δουλοπρεπώς στα πόδια του μαμμωνά και να πουλάει την πατρίδα του και το γένος του για τον επιούσιο. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω, και τι είδους βλακεία είναι αυτή να κάνουμε πρόποση για ένα ανεξάρτητο τύπο. Είμαστε τα εργαλεία και οι δουλοπάροικοι πλουσίων ανδρών πίσω από τη σκηνή. Είμαστε οι μαριονέτες που τους τραβούν τους σπάγκους και χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι ικανότητές μας και οι ζωές μας είναι όλα περιουσιακά στοιχεία άλλων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες.
-------------------------
Πόλεμος..
..πού ήταν όλα αυτά τα κανάλια και οι ''έγκριτοι'' δημοσιογράφοι, να απαιτήσουν εξηγήσεις απ' την τότε κυβέρνηση;
Όταν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου έπεφταν σαν χαλάζι, χωρίς μάλιστα να επικυρώνονται από την Βουλή στο χρονικό περιθώριο που ορίζει το Σύνταγμα, αυτά κοιτούσαν το success story της ανεργίας-ρεκόρ στην Ευρώπη, τού 25,8%;
Τώρα τους μάρανε (με εντολή τού ''μιά φορά δωσίλογος πάντα προδότης'', Ψευταρά) να ζητούν τον λόγο, γιατί η κυβέρνηση θα φέρει ή δεν θα φέρει, ή θα φέρει μόνο για ενημέρωση την τετράμηνη παράταση που συμφωνήθηκε, στην Βουλή;
Αν αυτό που ισχυρίζονται τα διάφορα επιτελεία της κυβέρνησης, πως δηλαδή μία ψήφιση της παράτασης από την Βουλή σημαίνει ταυτόχρονα και την αποδοχή των προηγούμενων Μνημονίων,
..ή τουλάχιστον έτσι θα παρερμηνευτεί από τον Άξονα των ελληνικών μνημονιακών κομμάτων-διεθνών απατεώνων-τοκογλύφων εταίρων,
..αν αυτός ο ισχυρισμός είναι σωστός, τότε πολύ καλά κάνει η κυβέρνηση και δεν ''περνάει'' από ψηφοφορία στην Βουλή την τετράμηνη παράταση!
Και μόνον η επιμονή επί του θέματος των ''κομμάτων των δανειστών'', του μεγαλοεκβιαστή Ντράγκι, και του νεοναζιστικού οικονομικού επιτελείου του γερμανικού Δ' Ράϊχ, φτάνει για να δικαιώσει την υποψία πως η κυβέρνηση έχει δίκιο!
Το ότι κερδήθηκε από τον λαό η μάχη των εκλογών,
..δεν σημαίνει ότι ο πραγματικός εχθρός, αυτός που κάθε μέρα εκπέμπει εικόνες και χολή στο σαλόνι του σπιτιού μας το έβαλε κάτω.
Ίσα-ίσα, τώρα που βλέπει ή υποψιάζεται, ότι τα άνομα κεκτημένα του κινδυνεύουν,
..τόσο περισσότερο λυσσομανάει,
..και κάθε μέρα δολοφονεί μπροστά στα μάτια μας την αλήθεια και την κοινή λογική!
Το ξαναείπαμε και δεν θα κουραστούμε να το λέμε: η μάχη με την διαπλοκή, την δολοπλοκία, την πολιτική και δημοσιογραφική κακουργία, πρέπει να είναι καθημερινή.
Τίποτα δεν κερδήθηκε ακόμη.
Ο πόλεμος θα είναι μακρύς και επίπονος:
Τα συμφέροντά τους απέναντι στις ζωές μας!..
==========
Πόση δημοκρατία χωρούν τα ΜΜΕ;
του Γιώργου Σωτηρέλη –
Η σημερινή σύνθεση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης παρέχει όλες τις αναγκαίες εγγυήσεις ως προς το ότι αυτή τη φορά θα εφαρμοσθούν πλήρως οι συνταγματικές επιταγές, Επίσης, ότι η προ πολλού αναγκαία αδειοδότηση θα γίνει αυτή τη φορά με όρους θεσμικής αξιοπιστίας και διαφάνειας και χωρίς την παρείσφρηση μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Ωστόσο, ο ρόλος του ΕΣΡ ως προς την συνταγματικά επιβαλλόμενη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, δεν εξαντλείται με την προκήρυξη του διαγωνισμού. Εξ ίσου σημαντικό είναι να επιβάλει πλήρως στα ήδη λειτουργούντα τηλεοπτικά αλλά και στα ραδιοφωνικά μέσα –για τα οποία δεν τίθεται αυτή τη στιγμή θέμα αδειοδότησης– τις συνταγματικές αρχές που πρέπει να διέπουν την λειτουργία τους. Κι αυτό, επειδή αυτήν την στιγμή καταστρατηγούνται κατάφωρα.Ανακοινώθηκαν πρόσφατα τα νέα δεδομένα ως προς την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, που ανοίγουν πλέον τον δρόμο για να προχωρήσει επιτέλους η σχετική διαγωνιστική διαδικασία, μετά από την πολλαπλά ατυχή έκβαση της προηγούμενης.
Η χαμένη ευκαιρία της ΕΡΤ
Πράγματι, η σημερινή εικόνα των ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ είναι άκρως αποκαρδιωτική. Θέτει ένα μείζον ζήτημα ως προς την συμβατότητα της ενημέρωσης που παρέχουν με το ευρωπαϊκό κεκτημένο της ανοιχτής και δημοκρατικής κοινωνίας. Ας δούμε όμως τα πράγματα συγκεκριμένα: Από την μία έχουμε την κρατική ραδιοτηλεόραση, η οποία αποτελεί, δυστυχώς, ακόμα μία χαμένη ευκαιρία για την σημερινή κυβέρνηση. Η ΕΡΤ όφειλε να αποτελέσει, μετά την ολική επαναφορά της, ένα πρότυπο πολυφωνικής και ποιοτικής ενημέρωσης, που θα έθετε ψηλά τον πήχη και για την ιδιωτική ραδιοτηλεόραση. Αντί γι’ αυτό, διαμορφώθηκε εξ υπαρχής στην λογική ενός κυβερνητικού προπαγανδιστικού μηχανισμού, ο οποίος υπηρετεί διατεταγμένα και συστηματικά –άλλοτε κραυγαλέα και άλλοτε τηρώντας κάποια προσχήματα– τις σκοπιμότητες των κομμάτων της πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια η σημερινή κυβέρνηση αντιμετώπισε την δημόσια τηλεόραση ακριβώς όπως και η προηγούμενη (με την αλήστου μνήμης ΝΕΡΙΤ), αλλά όπως και οι περισσότερες από τις κυβερνήσεις του παρελθόντος. Υπήρξαν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που δεν πρέπει να υποτιμώνται, ή να αντιμετωπίζονται με άκριτο ισοπεδωτισμό. Όσον αφορά δε το υπόλοιπο πρόγραμμά της (πλην του ενημερωτικού), η ΕΡΤ είναι κατά κανόνα σοβαρότερη και ποιοτικότερη από την ιδιωτική. Αλλά και εκεί εμφορείται από γενικότερες ιδεολογικές και αισθητικές εμμονές, οι οποίες, σε συνδυασμό με έναν έκδηλο δήθεν προοδευτικό ελιτισμό, την καθιστούν εν πολλοίς μονομερή και μονοδιάστατη, συχνά δε πληκτική και απωθητική. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα εκπληκτικά χαμηλά ποσοστά θεαματικότητας και ακροαματικότητας (αντίστοιχα ή και χειρότερα της ΝΕΡΙΤ), που πόρρω απέχουν από αυτά των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Τα χαμηλά ποσοστά την καθιστούν αμελητέα τόσο από την άποψη της πολιτικής ενημέρωσης, διότι είναι φανερό ότι έχει καταντήσει θεραπαινίδα μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, όσο και από την άποψη της διαμόρφωσης ποιοτικών ψυχαγωγικών και αισθητικών προτύπων που θα αγγίζουν το ευρύτερο κοινό.Η προπαγάνδα των ιδιωτικών
Από την άλλη, τα ιδιωτικά ραδιοφωνικά και ιδίως τηλεοπτικά Μέσα λειτουργούν πλέον ολοένα και πιο κραυγαλέα και προκλητικά σαν προέκταση των οικονομικών συμφερόντων των ιδιοκτητών τους, Ταυτοχρόνως και σαν φερέφωνα των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ιδίως της ΝΔ. Στα Μέσα αυτά η έννοια της είδησης έχει χάσει το νόημά της. Οι παρουσιαστές κατά κανόνα προτάσσουν, με ύφος τιμητή ή με ειρωνικά σχόλια και εξυπνακισμούς, τον αντικυβερνητικό σχολιασμό της «είδησης» που ακολουθεί. Προκαταλαμβάνουν εξ υπαρχής την πολιτική της αντιμετώπιση και απαξιώνουν συστηματικά κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία, πριν καν την μεταδώσουν. Στην συνέχεια, και αφού τελειώσει το κυρίως «ειδησεογραφικό» μέρος του δελτίου, αρχίζει μια ατελείωτη παρουσίαση πανομοιότυπων επιτηδευμένων ρεπορτάζ. Η στόχευσή τους δεν είναι η ενημέρωση για τα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία βεβαίως είναι υπαρκτά και οι ευθύνες γι αυτά πρέπει να καταλογίζονται. Στόχευσή τους είναι να καταδειχθεί με ακραίους προπαγανδιστικούς τόνους η απέραντη μιζέρια και δυστυχία, στην οποία μας έχει οδηγήσει η σημερινή (και μόνο!) κυβέρνηση. Στον τομέα του ψυχαγωγικού προγράμματος (όταν ο χρόνος δεν καλύπτεται από συνεχείς επαναλήψεις), οι νέες ποιοτικές εκπομπές είναι η εξαίρεση. Κατά κανόνα πρυτανεύει μια αβάσταχτη ελαφρότητα, σε συνδυασμό με φτηνό κουτσομπολιό και με απείρου κάλλους γλωσσικούς και αισθητικούς βαρβαρισμούς…Οι εξαιρέσεις και τα «πιστόλια»
Με βάση αυτά τα δεδομένα, αν κανείς παρακολουθεί τα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά Μέσα νομίζει ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι σε λίγο όλα τα προβλήματά μας θα είναι παρελθόν. Αντίθετα, αν παρακολουθεί ιδιωτικά Μέσα, στο τέλος έχει μια έντονη διάθεση αυτοκτονίας. Η εικόνα που παρουσιάζουν είναι τόσο μαύρη και άραχνη που ούτε να περιμένει την σωτηρία από την ΝΔ δεν έχει κουράγιο! Δεν ισχυρίζομαι, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Υπάρχουν και ελάχιστα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά Μέσα που ή είναι φιλοκυβερνητικά (με τρόπο ακόμα πιο κραυγαλέο) ή κρατούν κάποιες ισορροπίες. Αλλά και εντός των δημόσιων και των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών Μέσων υπάρχουν εκπομπές που καταφέρνουν να ανθίστανται στην γενική γραμμή και να σέβονται –λιγότερο ή περισσότερο– τις βασικές συνταγματικές αρχές. Κάποιες, μάλιστα, σε πείσμα των καιρών, είναι σχεδόν υποδειγματικές. Ωστόσο, όλα αυτά είναι απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Και ο κανόνας, δυστυχώς, δεν είναι μόνον η μεροληπτική και συχνά προπαγανδιστική ενημέρωση, ή η απουσία έστω και στοιχειωδών ποιοτικών προδιαγραφών. Ακόμη χειρότερο είναι ότι η πλειονότητα των δημοσιογράφων –δεδομένης και της οικονομικής κρίσης– υποτάσσεται ολοένα και περισσότερο στο κυρίαρχο μοντέλο. Κάποιοι από αυτούς αποδέχονται, περίπου σαν νομοτέλεια, την μικρότερη ή μεγαλύτερη παραβίαση των κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Κάποιοι, μάλιστα, προχωρούν και ένα βήμα παραπάνω: μετατρέπονται σε «πιστόλια» των εργοδοτών τους. Πρόκειται, συνολικότερα, για μια σαφή οπισθοδρόμηση στο πεδίο της λειτουργίας των ραδιοτηλεοπτικών Μέσων, τα οποία, όπως λειτουργούν, παραβιάζουν κατάφωρα το Σύνταγμα και βλάπτουν σοβαρά την δημοκρατία. Εναπόκειται λοιπόν στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης να σταματήσει αυτόν τον κατήφορο και να επιβάλει, επιτέλους –και χωρίς βεβαίως να περιμένει να ολοκληρωθεί η αδειοδότηση– τις συνταγματικές επιταγές της ισότητας, της αντικειμενικότητας και της ποιότητας, τόσο στην δημόσια όσο και στην ιδιωτική ραδιοτηλεόραση.
Σχόλια