Συνοπτικά: Ευρώ και Εθνικό Νόμισμα

Σπύρος Στάλιας, 

[Οικονομολόγος Ph.D]

Από τον πατέρα της Πολίτικης Οικονομίας Adam Smith μάθαμε ότι ο Πλούτος ενός Έθνους δεν μετριέται με χρηματικές αξίες, αλλά από την ικανότητα του Έθνους να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες, με άλλα λόγια να απασχολεί πλήρως το εργατικό του δυναμικό με όρους αξιοπρέπειας.

Από τον Λόρδο John Maynard Keynes μάθαμε, ότι για να επιτευχθεί ο παραπάνω στόχος, η διαχείριση του χρήματος πρέπει να γίνεται από το Κράτος, το όποιο χρήμα αποκλειστικά εκδίδεται από το Κράτος και αποτελεί κοινωνικό αγαθό.

Σε αυτές τις επιστημονικά ελεγμένες θέσεις, που μας οδηγούν σε κοινωνίες πολιτισμένες, οι Νεοφιλελεύθεροι αντιπροτάσουν άλλες δήθεν επιστημονικές γνώμες, που επί της ουσίας είναι απόψεις προστασίας των Τραπεζιτών και των κατόχων του πλούτου. 

Είναι  απόψεις που τρομοκρατούν και φοβίζουν τους ανθρώπους, και με βία τους σύρουν στην δουλεία. Με άλλα λόγια οι Νεοφιλελεύθεροι και οι Πολιτικοί του Ευρώ –όλοι όσοι είναι σήμερα στη Βουλή- είναι ανελέητοι τραμπούκοι και τρομοκράτες. Έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.

Παρακάτω συνοψίζω 8 κομβικά σημεία διαφοράς μεταξύ του εν είδη ζούγκλας νεοφιλελεύθερου υποδείγματος του ευρώ και πολιτισμένου υποδείγματος το κρατικού χρήματος.

1) Η Πρόσφορα του Χρήματος

Οι νεοφιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι η Κεντρική Τράπεζα μπορεί να ελέγχει την προσφορά χρήματος επειδή μπορεί να ελέγχει τις καταθέσεις των Τραπεζών στην Κεντρική Τράπεζα, τις καταθέσεις στις Εμπορικές Τράπεζες των πολιτών και του Κράτους και οποιαδήποτε ποσότητα χρήματος κυκλοφορεί στην αγορά. 

Αυτό όμως αποτελεί ένα τεράστιο μύθο. Το χρήμα δεν είναι καθορισμένο, και δημιουργείται από την δαπάνη του κράτους και από τα δάνεια που συνάπτει ο ιδιωτικός τομέας με τις Εμπορικές Τράπεζες. Κατά συνέπεια η προσφορά χρήματος είναι αδύνατον να ελεγχθεί από οποιαδήποτε Κεντρική Τράπεζα. 

2) Καθορισμός Βασικού Επιτοκίου

Σε συνεχεία του παραπάνω συλλογισμού οι Νεοφιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι επειδή η Κεντρική Τράπεζα ελέγχει την προσφορά χρήματος άρα μπορεί να καθορίσει και το ύψος του βασικού  επιτοκίου στην αγορά χρήματος. 

Φυσικά αυτός ο ισχυρισμός είναι επίσης λανθασμένος. Η Κεντρική Τράπεζα μπορεί να το κάνει αυτό, δηλαδή   να καθορίσει και το ύψος του βασικού επιτοκίου, γιατί είναι ο μόνος πωλητής χρήματος στην οικονομία.  

3) Αποταμίευση, Επένδυση και Επιτόκιο

Η Κεντρική Τράπεζα με βάση τις πληθωριστικές πιέσεις, θέτει πάντα το βασικό επιτόκιο σε αντιστοιχία με το φυσικό επιτόκιο, δηλαδή με το επιτόκιο εκείνο που καθορίζεται από τις αποταμιεύσεις και τις επενδύσεις. Δηλαδή επί της ουσίας ισχυρίζονται ότι το επιτόκιο ορίζεται από την πραγματική οικονομία. 

Φυσικά αυτή είναι μια λανθασμένη θέση. Το επιτόκιο είναι ένα νομισματικό φαινόμενο, η Κεντρική Τράπεζα πάντοτε το ελέγχει και το καθορίζει εξωγενώς, δηλαδή με απόφαση της.

    

4) Πληθωρισμός και Προσφορά Χρήματος

Οι Νεοφιλελεύθεροι του Ευρώ ισχυρίζονται ότι μια αύξηση της προσφοράς χρήματος, δηλαδή να αγοράζει το κράτος ομόλογα, πιθανότατα να αυξήσει βραχυχρονίως την απασχόληση, αλλά οπωσδήποτε μακροχρονίως  το αποτέλεσμα θα είναι ο πληθωρισμός. 

Λάθος. Η αύξηση της προσφοράς χρήματος ή η μείωση της προσφοράς χρήματος γίνεται από την Κεντρική Τράπεζα για τον καθορισμό του βασικού επιτοκίου, και δεν έχει να κάνει με τις αποφάσεις για δαπάνη του κράτους ή του ιδιωτικού τομέα και κυρίως με τον πλούτο του ιδιωτικού τομέα.

5) Πολιτικοί και Δημοσιονομική Πολιτική

Οι νεοφιλελεύθεροι του ευρώ ισχυρίζονται ότι επειδή οι πολιτικοί ρέπουν προς την διαφθορά γι αυτό το κράτος θα πρέπει να έχει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, αλλιώς θα πτωχεύσει αν δανειστεί υπέρμετρα, σύμφωνα με τα κριτήρια της τραπεζικής αγοράς. Με άλλα λόγια το κράτος απαγορεύεται να εκδίδει δικό του νόμισμα. 

Αυτός ο ισχυρισμός είναι η βάση της απόκτησης κρατών και λαών από το τραπεζικό κεφάλαιο και από τις χώρες που αυτό βρίσκεται. Μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα μέσω της δημοσιονομικής πολίτικης, μπορεί να εκτελεί τα δημοσιά έργα, να ενισχύει την υγεία, την παιδεία, να παρέχει αξιοπρεπείς συντάξεις και το κυριότερο να αυξάνει τον πλούτο του ιδιωτικού τομέα.

6) Φορολογία

Σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα του ευρώ, η φορολογία είναι μέσω χρηματοδότησης των κρατικών δαπανών. Από αυτό τον ισχυρισμό μας προκύπτει ότι το κράτος πρέπει να είναι το ελάχιστο δυνατό και όλα να αφεθούν στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Φυσικά αυτός είναι ακόμα ένας άθλιος ισχυρισμός υπέρ του τραπεζικού κεφαλαίου. Σε μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα η φορολογία είναι μέσω για την προστασία του εθνικού νομίσματος από τυχόν πληθωρισμό και κατ ουδέν λόγο εργαλείο εύρεσης χρήματος για να δαπανά το κράτος. Αν ένα κράτος εκδίδει το νόμισμα του πρώτα δαπανά και αν χρειαστεί μετά, φορολογεί προοδευτικά.

      

7) Κρατικές και Ιδιωτικές Δαπάνες

Σύμφωνα με την λογική των απολογητών του ευρώ αν το κράτος δαπανά πιο πολλά κεφάλαια από όσα εισπράττει θα πρέπει να δανειστεί  και έτσι τα κεφάλαια για τον ιδιωτικό τομέα μειώνονται και τα επιτόκια αυξάνονται, αφού το χρήμα είναι δεδομένο.

Μα όταν ένα κράτος εκδίδει το δικό του χρήμα δεν έχει κανένα λόγο να δανειστεί και το κυριότερο όταν το κράτος εκδίδει ομολόγα το κάνει άπλα να ορίσει τα επιτόκια στο ύψος που είναι βολικό για τις επενδύσεις.

8) Ανάπτυξη και Θέσεις Εργασίας

Αναγκαίος όρος για την ανάπτυξη και την δημιουργία θεσεων εργασίας είναι η ευέλικτη αγορά εργασίας και η ελεύθερη διαμόρφωση μισθών και ημερομισθίων.

Στο Κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα, η ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας, επέρχεται μέσω εκείνων των ελλειμμάτων του κράτους, που επιτρέπει στον ιδιωτικό τομέα να αποταμιεύει αυτό που επιθυμεί. 

spyridonstalias@hotmail.com

ΠΗΓΗ