Τι σημαίνει το νέο τοπίο στη Γερμανία για την Ελλάδα; Δύο μεγάλα προβλήματα και μία (χαμένη) ευκαιρία…
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Oμολογώ ότι δεν συγκινήθηκα ιδιαίτερα από τους κλαυθμούς και τις οιμωγές της…δημοκρατικής Ευρώπης για την εντυπωσιακή άνοδο των ακροδεξιών στην Γερμανία.
Θυμίζουν λιγάκι τον πανικό του συστήματος για την εκλογή Τράμπ και το Brexit…συνέχεια εδώ
Κατ΄αρχήν να διευκρινίσουμε ότι στην συγκεκριμένη χώρα που γέννησε τον ναζισμό, το ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο φασίστας, είναι κάτι το σχετικό. Ο φασίζων ηγεμονισμός είναι βαθιά ριζωμένος στο DNA του συγκεκριμένου λαού και φυσικά της κρατούσας πολιτικής τάξης που συντηρεί τις επεκτατικές τάσεις της Γερμανίας με ένα είδος οικονομικού ιμπεριαλισμού εις βάρος των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Νοσταλγοί και απόγονοι των Ναζί υπάρχουν πολλοί στην Γερμανία ακόμη και στα λεγόμενα mainstream πολιτικά κόμματα, ή όπως θα έλεγαν κάποιοι δικοί μας «δημοκράτες», στον χώρο του εκεί…συνταγματικού τόξου. Επιπλέον πολλά από τα…καλόπαιδα του AfD, ο ιδρυτής του και ο βασικός ηγετικός πυρήνας του προέρχονται από την Χριστιανοκοινωνική Ενωση της Βαυαρίας, που αποτελεί στην ουσία όμορο πολιτικό μετερίζι. Ξέρετε, την CSU που συμμετέχει σταθερά εκ δεξιών στους κυβερνητικούς συνασπισμούς της κυρίας Μέρκελ και υποστηρίζει σθεναρά την παραμονή του προσφιλούς μας, ντόκτωρ Σόιμπλε στο γερμανικό υπουργείο οικονομικών. Συνεπώς ας αφήσουμε τις υποκρισίες και τα κροκοδείλια δάκρυα και ας δούμε τι σημαίνει στην πραγματικότητα η εκτίναξη του συγκεκριμένου υπερσυντηρητικού, ξενοφοβικού και αντι-ισλαμικού κόμματος για την πολιτική ισορροπία στην Γερμανία, ειδικότερα όμως για την μελλοντική αντιμετώπιση της Ελλάδας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το νέο εκλογικό τοπίο αλλάζει τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς και για το «ελληνικό πρόβλημα» καθώς ποσοστό μεγαλύτερο από το 30% του συνόλου των εκλεγέντων τάσσεται πλέον άμεσα ή λιγότερο ευθέως υπέρ ενός ταχέος Grexit. Η «Εναλλακτική για την Γερμανία»(AfD), εντελώς απροκάλυπτα, ακόμη με προεκλογικές δηλώσεις ανώτατων στελεχών της, όπως επίσης ανοιχτά υπέρ της ελληνικής εξόδου έχουν τοποθετηθεί οι «Ελεύθεροι Δημοκράτες» του Κρίστιαν Λίντνερ, που όπως όλα δείχνουν θα αποτελέσουν στρατηγικό εταίρο της κυρίας Μέρκελ στο νέο κυβερνητικό συνασπισμό. Επιπλέον υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη τάσσονται σταθερά αρκετοί Χριστιανοικωνιστές, εκπρόσωποι του γερμανικού βιομηχανικού κατεστημένου και διάφοροι άλλοι βουλευτές που συχνά πυκνά καταψήφιζαν τα προγράμματα δανειακής βοήθειας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι και να θέλει να το κρύψει κάτω από το χαλί η Καγκελλάριος Μέρκελ, το αγκάθι του Grexit επανέρχεται δριμύτερο και σε γρήγορο διάστημα, ίσως και όταν αρχίσουν οι πρώτες κουβέντες για το κλείσιμο της επόμενης αξιολόγησης. Υπάρχει ωστόσο ένα διαφορετικό ποιοτικό χαρακτηριστικό που το διαχωρίζει από την εμμονική ιδέα της «τιμωρητικής αποπομπής» όπως αυτή διαμορφωνόταν στο μυαλό του Σόιμπλε τα προηγούμενα χρόνια. Το Grexit που θα βαφτιζόταν «διάλειμμα συμμόρφωσης», αλλά στην πράξη θα αποτελούσε οριστική έξωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αποτελούσε για τον Σόιμπλε, εκτός από μάθημα παραδειγματισμού για τον υπόλοιπο Ευρωπαικό Νότο και κίνηση «εξυγίανσης», η οποία-πάντα σύμφωνα με την ίδια λογική- θα βοηθούσε στην ενίσχυση της ευρωπαικής ενοποίησης. Την εδραίωση δηλαδή της κυριαρχίας του Βερολίνου σε μία περισσότερο εύρωστη Ευρωζώνη, απαλλαγμένη από «αδύναμους» και διαφόρων ειδών…σαπρόφυτα. Γι αυτό και οι κατά καιρούς «προτάσεις» του Γερμανού υπουργού εξωτερικών στις ελληνικές κυβερνήσεις, ήταν στο όριο του εξευτελισμού με «αντίδωρο» μία συμβολική διαγραφή χρέους, που δεν θα επέτρεπε καμία ουσιαστική προοπτική ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Η Ελλάδα θα αφηνόταν στην τύχη της με ένα νόμισμα δραματικά υποτιμημένο και μαζί όλα τα σενάρια τρόμου που καλλιεργούν και οι δικοί μας ευρω-υποτελείς πολιτικοί. Δυστυχώς για τον Σόιμπλε, οι υπερσυντηρητικοί του AfD δεν βλέπουν έτσι το ζήτημα. Προκρίνουν την ελληνική έξοδο ως «πρόγευση» ξηλώματος ολόκληρου του πουλόβερ με απώτερο στόχο την διάλυση της Ευρωζώνης. Προς αυτή την κατεύθυνση μάλιστα είναι διατεθειμένοι να δεχτούν δραστική διαγραφή του ελληνικού χρέους, που θεωρούν αδύνατον να εξυπηρετηθεί ούτως ή άλλως. Καθόλου τυχαίες προς αυτή την κατεύθυνση δεν ήταν οι πρόσφατες δηλώσεις της ευρωβουλευτού και αναπληρώτριας προέδρου της «Εναλλακτικής για την Γερμανία» Beatrix von Storch στην Deutsche Welle για την θέση του κόμματος της γύρω από το ελληνικό πρόβλημα: «Για την Ελλάδα το ευρώ είναι ένα σκληρό νόμισμα. Αυτό καταστρέφει την ελληνική οικονομία…Η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη βλάπτει τον Ελληνα πολίτη», αναφέρει η Γερμανίδα πολιτικός και σε αμέσως επόμενη ερώτηση του δημοσιογράφου για το τι θα γίνει με το χρέος σε περίπτωση Grexit δηλώνει απερίφραστα: «Θα πρέπει να το ξεγράψουμε…Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Το καλύτερο για την Ελλάδα είναι να κηρύξει πτώχευση. Και αυτό σημαίνει ότι ο δανειζόμενος απελευθερώνεται από τα χρέη του και ο δανειστής παραιτείται από την αξίωση επιστροφής του δανείου». Σύμφωνα με την Beatrix fon Storch ο λόγος που δεν διαγράφονται τα ελληνικά χρέη σχετίζεται με το κόστος αυτού του μέτρου που δεν θέλουν να επωμιστούν η γερμανική και οι υπόλοιπες ευρωπαικές ηγεσίες. Το παράδοξο είναι όμως ότι τα ίδια ακριβώς λέει και ο αρχηγός των Φιλελεύθερων(«Ελεύθερων Δημοκρατών»)που είναι ο δεύτερος ουσιαστικός νικητής των εκλογών και αναμένεται να συμμετάσχει στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Μερικούς μήνες μόνο πριν κι όταν είχε ανάψει η συζήτηση για την συμμετοχή του ΔΝΤ στο τρίτο δανειακό πρόγραμμα ο Κρίστιαν Λίντνερ είχε ομολογήσει αφοπλιστικά: «Δεν μπορείς να περιμένεις ούτε από την Ελλάδα, ούτε από τους Γερμανούς φορολογούμενους να ζήσουν με μία ακόμη αβεβαιότητα. Γι αυτό θα πρέπει τώρα να ξεκινήσει το Grexit, ώστε να απελευθερωθεί η χώρα από το ευρώ και από τα χρέη της, παραμένοντας όμως στην Ευρωπαική Ενωση». Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό ότι σε αντίθεση με τους Ελληνες ψοφοδεείς πολιτικούς του «ευρωτόξου» που ισχυρίζονται ξεδιάντροπα ότι έξοδος από την Ευρωζώνη σημαίνει και έξοδο από την ενωμένη Ευρώπη, τόσο οι Ακροδεξιοί του AfD, όσο και οι Φιλελεύθεροι του Λίντνερ συζητούν την προοπτική του Grexit υπό την προοπτική παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωπαική Ενωση. Δηλαδή στο καθεστώς που έχουν άλλες χώρες μέλη οι οποίες δεν χρησιμοποιούν το κοινό νόμισμα. Αν σε αυτή την ενδιαφέρουσα συλλογιστική προσθέσει κανείς και την σχετικά ευνοική τοποθέτηση των Πρασίνων(επίσης πιθανού εταίρου στον νέο κυβερνητικό συνασπισμό)για την άμεση ανάγκη απομείωσης του ελληνικού χρέους και επιστροφή των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα που διακρατούν ευρωπαικές κεντρικές τράπεζες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι για πρώτη φορά προκύπτει ένα momentum για ονομαστική διαγραφή των δανειακών βαρών ή μεγάλου τμήματος τους. Μία ασφαλώς εξαιρετικά προκλητική προοπτική που θα άξιζε να τύχει συζήτησης, έστω και αν συνοδεύεται από το φάσμα πιέσεων υπέρ ενός Grexit που ούτως ή άλλως δεν έχουμε οριστικά αποφύγει. Ποιος σώφρων άνθρωπος θα τολμούσε να πει ότι δεν συζητάει έξοδο από το ευρώ με αντάλλαγμα μία ολική διαγραφή του δημόσιου χρέους της χώρας; Στο χέρι μας θα είναι να μπορέσουμε να διαχειριστούμε την ανάκαμψη όταν μηδενιστεί το κοντέρ των δανειακών υποχρεώσεων. Δυστυχώς είναι βέβαιον ότι η κρατούσα πολιτική τάξη στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αντιλαμβάνονται την δυνητική ευκαιρία από τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων που δημιουργούν για πρώτη φορά ένα “consensus” για δραστική περικοπή του ελληνικού χρέους. Θα συνεχίσουν να κλαίνε για την «άνοδο των ακροδεξιών», το φάντασμα του Ναζισμού και τα…«αυγά του φιδιού», παραγνωρίζοντας ότι η πραγματικά φασιστική νοοτροπία απέναντι στην Ελλάδα που προβλέπει την αέναη «τιμωρία», χωρίς προοπτική λύτρωσης είναι αυτή που εκφράζει η σημερινή κρατούσα πολιτική τάξη στην Γερμανία: Ο Σοιμπλε, η Μέρκελ, ο Σούλτζ, ο Γκάμπριελ και οι Ευρωπαίοι ιπποκόμοι τους, τύπου Γιούγκερ, Ντομπρόβσκις και Ντάισενμπλουμ. Ετσι λοιπόν μοιραίοι και άβουλοι αυτοί που δυστυχώς μας έφεραν ως εδώ θα αφήσουν κι αυτή την ευκαιρία να περάσει. Και θα βρεθούν σύντομα αντιμέτωποι με το άλλο μεγάλο πρόβλημα που αναδεικνύει η αλλαγή του κοινοβουλευτικού τοπίου στη Γερμανία. Την σκληρή στάση στο μεταναστευτικό που εκτός από τους Ακροδεξιούς πρεσβεύουν μετ΄ επιτάσεως και οι Φιλελεύθεροι. Και είναι αυτή που θα υποχρεώσει την κυρία Μέρκελ, μέσα από μία αμφίπλευρη πολιτική πίεση, να φορτώσει νέα βάρη στην Ελλάδα, μετατρέποντας την εκτός από χρεοκοπημένη τουριστική αποικία και σε χαβούζα λαθρομεταναστών…
Πηγή:
Σχόλια