Η μεγάλη ληστεία του πενταετούς ομολόγου

...και ο ενταφιασμός σχεδόν κάθε ελάφρυνσης του χρέους

Την ώρα που ο Γ. Βαρουφάκης, παίζοντας ανοιχτά το παιχνίδι της ΝΔ, βγάζει “λάδι και “αθωώνει” τους Σαμαρά και Στουρνάρα, τα “κοράκια” και τα κέντρα της διεθνούς κερδοσκοπίας τρίβουν τα χέρια τους, σε μια περίοδο εκχυλίζουσης ρευστότητας και κατάρρευσης των επιτοκίων διεθνώς, για το κελεπούρι του ελληνικού πενταετούς ομολόγου, που θα τους εξασφαλίσει αποδόσεις, που στους σημερινούς καιρούς δεν έχουν δει ούτε στον ύπνο τους, οι οποίες θα φτάσουν, σύμφωνα με τους πρώτους υπολογισμούς, στα 4,875%, αν και η κυβέρνηση θεωρεί ότι μπορεί να κινηθούν γύρω στο 4,5% (τελικό επιτόκιο του ομολόγου 4,625%).
Η έκδοση του ομολόγου με επιτόκιο σε αυτά τα επίπεδα, την στιγμή που ο ESM των “θεσμών” μας δάνειζε με 0,89%, αντιπροσωπεύει μια μεγάλη ληστεία αρκετά πάνω από 500 εκ. ευρώ σε βάρος του χειμαζόμενου ελληνικού λαού, χώρια τα εκατομμύρια που θα τσεπώσουν σύμβουλοι και ανάδοχες τράπεζες, οι οποίες είναι και οι μεγαλύτερες ξένες τράπεζες, οι οποίες χρυσοπληρώθηκαν για να προωθήσουν στα σίγουρα το προϊόν.

Απόδειξη του βεβιασμένου της κυβερνητικής κίνησης, η οποία έγινε κυρίως ως αντιπερισπασμός για την αλλαγή ατζέντας και ως μια βλακώδης κίνηση στήριξης του νέου success story, ήταν το γεγονός ότι έγινε την ώρα που το ΔΝΤ χαρακτήριζε ως “εξαιρετικά μη βιώσιμο το χρέος”.

• Με αυτήν την κίνηση του 5-ετούς η κυβέρνηση θάβει, αντί να αξιοποιήσει την εκτίμηση του ΔΝΤ για να επιδιώξει κούρεμα του χρέους και βγαίνει στις αγορές όταν αυτή η εκτίμηση του ΔΝΤ βαραίνει αρνητικά στο επιτόκιο και τέλος και το χειρότερο, η ίδια η κυβέρνηση βγάζει τα μάτια της χώρας, δηλώνοντας, εκ των πραγμάτων, με την έξοδο στις αγορές ότι μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της, χωρίς, σχεδόν, καμιά, έστω και ανώδυνη, ελάφρυνση.
• Μεγαλύτερο δώρο στην Γερμανία δεν θα μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας!

Στην Ελλάδα με τέτοιες ληστρικές σε βάρος του λαού και της προοπτικής της χώρας εκδόσεις ομολόγων θα έπρεπε να είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες.

Και όμως όλα τα παπαγαλάκια των μίντια, το χρηματιστικό κεφάλαιο και οι μνημονιακοί ολετήρες έχουν πέσει να αποκοιμίσουν τον ελληνικό λαό, ο οποίος, φυσικά, έχει και την δική του ευθύνη για τη “νάρκωση” της κοινωνίας.

Δήλωση Παν. Λαφαζάνη, Γραμματέα του Π.Σ της ΛΑ.Ε

Παν. Λαφαζάνης: Μεγάλη ληστεία σε βάρος του λαού και ανέλπιστο δώρο στην κερδοσκοπία και στην Γερμανία η έξοδος στις αγορές
”H κυβέρνηση Τσίπρα με την συγκεκριμένη, υπό τις Γερμανικές τυμπανοκρουσίες και την θλιβερή συναίνεση της ΝΔ και όλων των μνημονιακών κολαούζων του συστήματος, έξοδο στις αγορές, προσέφερε ένα μεγάλο δώρο στην εγχώρια και διεθνή κερδοσκοπία, έκανε μια μεγάλη προσφορά στην Γερμανία, που θέλει να θάψει και την πιο ανώδυνη ελάφρυνση του χρέους, εξασφάλισε μια καλή αρπαχτή για τις ξένες Τράπεζες αναδόχους και κυρίως εκτέλεσε ένα εγκληματικό συμβόλαιο μεγάλης ληστείας σε βάρος του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού.
Το εξοργιστικό είναι ότι τα παπαγαλάκια του συστήματος πανηγυρίζουν και από πάνω για το επίτευγμα: με μια τόσο γρήγορη κίνηση, τόσοι πολλοί, να χάσουν τόσα πολλά.”
Παραθέτουμε στη συνέχεια ενδιαφέρον ρεπορτάζ από άλλες ιστοσελίδες για την έκδοση του ομολόγου:

Η έξοδος της Ελλάδος στις αγορές είναι ασύμφορη – Ακριβό επιτόκιο 4,70% και σικέ υπερκάλυψη έως 3 φορές

Η έκδοση του νέου ελληνικού 5ετούς ομολόγου είναι μια μετριότητα, δεν ενθουσιάζει….
Η έξοδος της Ελλάδος στις αγορές είναι μια μετριότητα. 
Μετριότητα για πολλούς λόγους:

1) Το επιτόκιο θα διαμορφωθεί στο 5ετές ομόλογο θα διαμορφωθεί στο 4,70%.
Στον διεθνή τύπο γίνονται αναφορές για 4,875% αλλά προέρχεται από τις πρώτες προσφορές. Η τελική διαμόρφωση του επιτοκίου είναι 4,625%
2) Το 4,625% είναι μόλις 0,325% χαμηλότερο επιτόκιο από το παλαιό 5ετές του Σαμαρά λήξης 2019 που είχε επιτόκιο 4,95%.
Η διαφορά αυτή 0,25% δεν βελτιώνει το προφίλ βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους επί της ουσίας.
3) Για να εκδώσει το ελληνικό δημόσιο την νέα 5ετία λήξης 2022 αγοράζει το παλαιό 5ετές λήξης 2019 στο 3,15% ή 102,60 μονάδες βάσης. 
Με την κίνηση αυτή το ελληνικό δημόσιο χάρισε 144 εκατ στους κατόχους της παλαιάς 5ετίας και περίπου 30 εκατ στις ελληνικές τράπεζες αυτό το ποσό με όρους επιτοκίου είναι 0,36%. 
Άρα εάν συμψηφιστεί η απώλεια αυτή λόγω ακριβής αγοράς της παλαιάς 5ετίας το επιτόκιο διαμορφώνεται πάνω από 4,95% του Σαμαρά περίπου στο 5%.
Πρακτικά η ελληνική κυβέρνηση του Τσίπρα δανείζεται εξίσου ακριβά με τον Σαμαρά το 2014. 
4) Η υπερκάλυψη είναι σικέ.
Η υπερκάλυψη στο νέο 5ετές δεν θα έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι υπάρχουν δύο ειδών υπερκαλύψεις:
Α) Η μια υπερκάλυψη ορίζεται ως αυξημένη συμμετοχή των επενδυτών σε μια έκδοση αυτή η εξέλιξη οδηγεί σε μείωση του επιτοκίου λόγω αυξημένης ζήτησης.
Β) Ο άλλος τύπος υπερκάλυψης είναι τεχνικής υφής.
Εάν μια έκδοση έχει καλυφθεί και ένας επενδυτής θέλει να αγοράσει μέρος της έκδοσης επιλέγει να υποβάλλει πολλαπλάσια προσφορά ώστε να καλύψει τον στόχο του.
Π.χ. ένα ένας ξένος επενδυτής θέλει να αγοράσει 100 εκατ ευρώ ίσως να χρειαστεί να εκδηλώσει ενδιαφέρον για 500 εκατ για να πάρει τα 100 εκατ.
Αυτή η υπερκάλυψη δεν βελτιώνει το επιτόκιο και στόχο έχει να καλύψει τις επενδυτικές στρατηγικές των ενδιαφερομένων θεσμικών.
Στην ελληνική περίπτωση με το νέο 5ετές φαίνεται ότι βρισκόμαστε στην δεύτερη περίπτωση μεγάλη υπερκάλυψη 3 φορές αλλά χωρίς ουσιαστικό νόημα καθώς η μεγάλη ζήτηση δεν μεταφράζεται και σε συμπιεσμένο επιτόκιο.…
5) Ποιοι θα καλύψουν την νέα έκδοση του 5ετούς ομολόγου;
Οι ελληνικές τράπεζες 890 εκατ ευρώ.
Το Κοινό Κεφάλαιο 500 εκατ ευρώ
Οι ξένοι επενδυτές – ανάδοχοι 1,6 δισεκ. ευρώ
Σύνολο 3 δισεκ.
6) Ορθά πολλοί υποστήριξαν ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να δανείζεται από τον ESM στο 0,89% και από το ΔΝΤ στο 3,80% και στην 5ετία να δανείζεται από τους ιδιώτες θεσμικούς επενδυτές 4,70%.
H Ελλάδα δανείζεται από τις αγορές με 5 φορές ακριβότερο επιτόκιο από ότι δανείζει την Ελλάδα ο ESM. Τελικά ποιος είναι ο τοκογλύφος ο ESM ή οι αγορές; 

7) Η Ελλάδα θα υποστηρίξουν πολλοί έπρεπε να βγει στις αγορές.
Επίσης και σε άλλες χώρες οι πρώτες απόπειρες ήταν ακριβές π.χ. η Κύπρος όταν δανείστηκε στην 5ετία το 2016 πλήρωσε επιτόκιο 4,75% και μετά από ένα χρόνο πλήρωσε 2,80%.
Αυτό είναι αλήθεια αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Η Ελλάδα συνεχίζει να κάνει χρήση των δανείων του ESM ενώ π.χ. η Κύπρος όταν βγήκε στις αγορές είχε βγει από τα μνημόνια.
Καμία χώρα δεν δανειζόταν από τον ESM – EFSF και ταυτόχρονα έβγαινε στις αγορές για να δανειστεί από τους ιδιώτες.
Ούτε η Πορτογαλία κινήθηκε έτσι, ούτε η Ιρλανδία.

8) Η Ελλάδα στην δεύτερη απόπειρα εξόδου στις αγορές θα δανειστεί φθηνότερα.
Ναι αυτό είναι αληθές εφόσον εκδώσει 3ετή. Η Ελλάδα έχει μια χρονική ζώνη ασφαλείας έως το 2022. Μέχρι τότε υπάρχουν συμφωνίες για πρωτογενή πλεονάσματα και μέτρα.
Μέσα σε αυτή την χρονική ζώνη οι εκδόσεις ομολόγων είναι ασφαλείς κοινώς θα πληρωθούν.
Ωστόσο ακόμη η Ελλάδα δεν μπορεί να εκδώσει 7ετή ή κυρίως 10ετή.
Η Ελλάδα χρειάζεται ECCL πιστωτική γραμμή που θα λειτουργήσει ως μηχανισμός ασφαλείας για τις μελλοντικές εκδόσεις.

9) Τα σενάρια ότι η Ελλάδα θα μπει μετά τις γερμανικές εκλογές στο QE είναι αέρας κοπανιστός.  Η Ελλάδα δεν θα μπει στο QE γιατί η ΕΚΤ για να πάρει τέτοια απόφαση θα πρέπει να πραγματοποιήσει έκθεση βιωσιμότητας DSA με βασικό και δυσμενές σενάριο και θα πρέπει να κρίνει το χρέος βιώσιμο. Εάν το κρίνει βιώσιμο τότε δεν χρειάζονται μέτρα αναδιάρθρωσης. Είναι απίθανο να κριθεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος χωρίς να υπάρχουν σοβαρά μέτρα διευθέτησης του χρέους. Το QE είναι μια πλάνη.

Πηγή: bankingnews.gr
---------------

• Η ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ! Γιατί είναι (μαζί με τον Σόιμπλε) μια καλοστημένη εξαπάτηση...
• ΑΓΟΡΕΣ : ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
• Πλήρης έξοδος στις αγορές αλλιώς… 4ο μνημόνιο ή και «κάτι χειρότερο»

Γράφει ο Ceteris Paribus 

Μπορεί χωρίς ρύθμιση του χρέους και χωρίς «κανονική» συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα να είναι πλήρης η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που καθορίζει το μέλλον του ελληνικού προγράμματος. Το αμέσως επόμενο σε σημασία, αλλά απολύτως σχετιζόμενο, ερώτημα είναι: μπορούν οι τράπεζες να αποφύγουν άλλη μία, την τέταρτη, ανακεφαλαίωση;

Η απάντηση στα δύο ερωτήματα δεν είναι ταυτόσημη, και αυτό δεν έχει να κάνει με κάποια οικονομική αναγκαιότητα αλλά με καθαρά πολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίες «κατοικούν» στο σύνολό τους στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Εξηγούμαι καταρχήν και στη συνέχεια πιο αναλυτικά.

Όλοι οι παράγοντες που εμπλέκονται στη διαχείριση του ελληνικού προγράμματος στην Ευρώπη (ελληνικές τράπεζες, ελληνική κυβέρνηση, ΕΚΤ, Βρυξέλλες), έχουν λόγους, καθένας τους δικούς του, να θέλουν να αποφύγουν μια νέα ανακεφαλαίωση των ελληνικών συστημικών τραπεζών. Το ΔΝΤ όμως δεν έχει! Και η πρόσφατη απόφαση-ανακοίνωση του Εκτελεστικού του Συμβουλίου αναδεικνύει σε κεντρικό το ζήτημα της κεφαλαιακής επάρκειας των ελληνικών τραπεζών.

Πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά υπόψη μας ότι ειδικά αυτή η απόφαση-ανακοίνωση του ΔΝΤ αποτελεί δεσμευτικό για τις μελλοντικές αποφάσεις κείμενο, και σίγουρα θα πρέπει να ελέγχθηκε δεκάδες φορές ακόμη και για τις… άνω τελείες, πολύ περισσότερο για θέματα όπως η ανακεφαλαίωση των τραπεζών – δεν είναι σαν τις δηλώσεις του Ντάισελμπλουμ, που μπορεί τη μια μέρα να γίνονται και την άλλη να ξεχνιούνται ή και να αναιρούνται. Το ΔΝΤ, λοιπόν, θέτει ένα νέο ζήτημα από το οποίο δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Αυτό θα το φέρει σε τροχιά ρήξης με όλους τους ευρωπαϊκούς συντελεστές του ελληνικού προγράμματος.

Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα όσον αφορά την αναδιάρθρωση του χρέους. Αν στο ζήτημα αυτό δεν υπάρξει γερμανική υποχώρηση, το ΔΝΤ δεν πρόκειται να μείνει στο πρόγραμμα.

Συνεκτιμώντας τις δύο αυτές παραμέτρους, πόσες είναι οι πιθανότητες παραμονής του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα; Κατά τη γνώμη μου, μικρές!

Πλήρης έξοδος χωρίς το ΔΝΤ;

Έγραψα πρόσφατα ότι οι ανακοινώσεις του ΔΝΤ απέπνεαν ισχυρή αυτοπεποίθηση. Και δικαίως: χωρίς το ΔΝΤ δεν υπάρχει πλήρης έξοδος στις αγορές! Οι αγορές γνωρίζουν και εμπιστεύονται έναν «εγγυητή» όσον αφορά τις πραγματικές προοπτικές του ελληνικού προγράμματος, όσον αφορά το αξιόχρεο του ελληνικού Δημοσίου: το ΔΝΤ. Γνωρίζουν καλύτερα από μας ότι οι διαβεβαιώσεις της ελληνικής κυβέρνησης, των Βρυξελλών και του Βερολίνου έχουν σχετική αξία διότι βαρύνονται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό κατά περίπτωση, από πολιτικές (κυρίως) ή άλλες σκοπιμότητες, ισορροπίες κ.λπ.

Τυχόν αποχώρηση του ΔΝΤ θα κλείσει το δρόμο για πλήρη έξοδο της Ελλάδας στις αγορές! Αυτό μας δίνει έναν οδηγό για να καταλάβουμε τι συμβαίνει και τι είναι πιθανόν να συμβεί. Αρκεί να θυμόμαστε ότι για τις αγορές, περισσότερο από τα οικονομικά δεδομένα καθαυτά, μετράει το «σύστημα εγγυήσεων» και η αξιοπιστία των «εγγυητών»…

Γιατί τόση βιασύνη;

Το γεγονός αυτό εξηγεί τη βιασύνη της κυβέρνησης να βγει στις αγορές, αλλά και το εκ πρώτης όψεως παράδοξο να είναι ακόμη πιο βιαστικοί ο κ. Σόιμπλε, ο κ. Ρέγκλινγκ και ο κ. Μοσκοβισί. Μια ματιά στο διάγραμμα, μας εξηγεί το λόγο: Τα χρεολύσια του 2018 καλύπτονται από τις δόσεις του τρέχοντος προγράμματος, αλλά τα χρεολύσια του 2019 δεν καλύπτονται και -φευ- είναι σχεδόν τριπλάσια σε ύψος, περίπου 13 δισ. ευρώ. Το περιβόητο «μαξιλαράκι» για το οποίο γίνεται λόγος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά απόθεμα ρευστότητας για τα χρεολύσια του 2019. Η κυβέρνηση «έβαλε στην άκρη» με την πρώτη έκδοση 3 δισ. ευρώ. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος υποσχέθηκε άλλες δύο εκδόσεις τον επόμενο χρόνο – είναι το πιο αισιόδοξο σενάριο. Ας υποθέσουμε ότι έτσι εξασφαλίζονται άλλα 6 δισ. ευρώ. Θα απομένουν άλλα τουλάχιστον 5 δισ. ευρώ για τα χρεολύσια του 2019 συν ολόκληρη τη δαπάνη για τόκους, συν χρεολύσια και δαπάνη για τόκους των μηνών του 2018 ύστερα από τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος τον Αύγουστο του 2018. Συνολικά, περίπου 12 δισ. ευρώ.

Ένα τέτοιο ποσό, για διάστημα 16 μηνών ύστερα από τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, απαιτεί πλήρη έξοδο της Ελλάδας στις αγορές, αλλιώς δεν εξασφαλίζεται! Επιστρέφουμε λοιπόν σε αυτό που είπα πριν: χωρίς το ΔΝΤ, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας ύστερα από τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος δεν θα μπορούν να καλυφθούν.

Η βιασύνη προετοιμάζει… τα χειρότερα!

Αν, όπως εκτιμώ, η βιασύνη για εξακολουθητική έξοδο στις αγορές πριν μπούμε στην «καυτή» χρονική ζώνη των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ για αναδιάρθρωση χρέους κ.λπ. σχετίζεται με την έλλειψη διάθεσης για συμφωνία με το ΔΝΤ, τότε προετοιμάζει τη ρήξη με το ΔΝΤ. Πώς όμως; Υπάρχουν δύο εκδοχές: Είτε 4ο πρόγραμμα (ένα «κανονικό» 4ο πρόγραμμα μπορεί να λειτουργήσει κάπως αντισταθμιστικά στην έλλειψη εγγυήσεων από το ΔΝΤ) είτε σκληρή εκδοχή πιστωτικής γραμμής-ECCL (μια εγγύηση έναντι της χρεοκοπίας ή έναντι πιστωτικού γεγονότος, αλλά όχι και έναντι των νέων εκδόσεων ομολόγων). Σε αυτή την περίπτωση, το 4ο πρόγραμμα θα είναι η καλύτερη λύση! Διότι θα αποτελεί διπλή εγγύηση, τόσο χρηματοδοτική όσο και γενικότερη. Αντίθετα, η λύση της «σκληρής» ECCL* θα είναι και μεσοβέζικη και επικίνδυνη: συνεχίζοντας να εκτίθεται με μειωμένες εγγυήσεις στις αγορές, η Ελλάδα μπορεί να υποστεί αργά ή γρήγορα πανωλεθρία, τα επιτόκια δανεισμού να αυξηθούν, να κλείσει ο δρόμος προς τις αγορές και να προκύψει ένα νέο δραματικό αδιέξοδο. Τότε, μπορεί να εξεταστούν σενάρια πολύ πιο επικίνδυνα και από ένα 4ο πρόγραμμα…

Η βιαστική έξοδος στις αγορές και οι ανάγκες της κυβέρνησης να χτιστεί πολιτική αφήγηση εξόδου από τα μνημόνια, μπορεί να αποδειχτούν το «όπιο του λαού» αλλά και «η δεύτερη ευκαιρία του… Γερμανού» να εκπληρώσει τις βαθύτερες επιθυμίες του…

* Υπάρχουν δύο εκδοχές προληπτικής πιστωτικής γραμμής: η ήπια και η σκληρή, η οποία συνδέεται με δεσμεύσεις που ελάχιστα διαφέρουν από τις αντίστοιχες κανονικού προγράμματος.

Υ.Γ. Εννοείται πως μια έστω και μεσαίου βεληνεκούς αναταραχή στις παγκόσμιες ή ευρωπαϊκές αγορές μπορεί να κλείσει την πρόσβαση στις αγορές οποιαδήποτε στιγμή και ασχέτως λοιπών προϋποθέσεων και εξελίξεων