Στην Αμερική βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος. Ο πρώτος (1776-1783) καθόρισε την δομή του «νέου κόσμου» και υπό την έννοια αυτή το μέλλον της ανθρωπότητας με την δημιουργία της «δεύτερης Ρώμης» στη Δύση. Σήμερα, το «δια ταύτα» είναι πιο περίπλοκο.
Δεν πρόκειται για το κατά πόσον στις αυτόνομες αποικίες θα υπάρξει μια ισχυρή Ομοσπονδία (Βόρειοι) ή μια χαλαρή Ομοσπονδία, που παραπέμπει στη σημερινή ΕΕ (Νότιοι). Πρόκειται για το κατά πόσον οι λαοί, έστω στη βάση της πλήρους ανισότητας θα εξακολουθούν να έχουν «ιδιοκτησία» ως προς τα μερίδια ευημερίας ή όχι. Πέραν του Ατλαντικού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη το απόλυτο «power game».
Τα δύο στρατόπεδα
Αντιμέτωπες είναι από τη μία πλευρά οι παγκόσμιες δυνάμεις των «εθνικιστών» και από την άλλη οι παγκόσμιες δυνάμεις των «διεθνιστών». Και οι μεν και οι δε πιστεύουν και υπηρετούν τον καπιταλισμό. Ωστόσο, με πολύ σημαντικές διαφορές μεταξύ τους ως προς τις παραμέτρους.
Οι «διεθνιστές» αντιμάχονται τρείς βασικές δομές του Δυτικού πολιτισμού στον σύγχρονο κόσμο. Τα εθνικά κράτη (σύνορα), τους λαούς και τη δημοκρατία. Από την άλλη πλευρά, οι «εθνικιστές» υπερασπίζονται τις τρείς αυτές ενότητες ως βάση του πολιτισμού τόσο στον χρόνο όσο και στον χώρο.
Οι πρώτοι κυριάρχησαν στην διεθνή συγκρότηση μετά και τον τρίτο πόλεμο του 20ου αιώνα (τον Ψυχρό Πόλεμο). Επιχειρούν να επιβάλουν μια παγκόσμια δομή, όπου οι πολίτες ουσιαστικά δεν θα έχουν εμφανή ταυτότητα (εθνική, φυλετική, θρησκευτική, ιδεολογική, πολιτική, ηθική, σεξουαλική κλπ). Επιχειρούν να επιβάλουν έναν κόσμο, όπου οι τοπικές ελίτ θα υπακούουν και θα εκτελούν οδηγίες μία διεθνούς ολιγαρχίας. Όπου οι πολίτες θα ενσωματώνονται προς τα κάτω, χάνοντας τα ατομικά τους χαρακτηριστικά. Είναι στην ουσία μια εταιρική διακυβέρνηση του κόσμου με πολύ «αυστηρή πυραμίδα».
Τα τρία «λάθη»
Το πρώτο «λάθος» που οδήγησε εδώ δείχνει να έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν άρχισε να κυριαρχεί διεθνώς το νεοφιλελεύθερο ρεύμα στη Βρετανία με τη Θάτσερ και στις ΗΠΑ με τον Ρήγκαν. Όταν η υπεροχή και η ελευθεριότητα των αγορών και του φιλελευθερισμού επηρέασαν την διεθνή τάξη που είχε διαμορφωθεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα εθνικά κράτη και η διαφορετικότητα στο πλαίσιο της διεθνούς οικονομίας έπαψαν σταδιακά να είναι τα θεμέλια της διεθνούς τάξης.
Το δεύτερο «λάθος» δείχνει να συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Τότε, η Μόσχα του Γκορμπατσώφ και στη συνέχεια του Γιέλτσιν αποδέχθηκε ως διαχρονική αξία την δέσμευση του Γερμανού Καγκελάριου Κολ και του Αμερικανού Προέδρου Τζορτζ Μπους (του πρεσβύτερου) ότι το ΝΑΤΟ, σε συνέχεια της Γιάλτας, δεν θα επιχειρήσει να επεκτείνει τα σύνορα του προς την Ανατολική Ευρώπη. Στη συνέχεια, οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ και οι φεντεραλιστές στην Ευρώπη ακύρωσαν εκείνη τη δέσμευση.
Το τρίτο «λάθος» προέκυψε με την εκλογή του Μπιλ Κλίντον στην προεδρία των ΗΠΑ, του Τόνι Μπλέρ στην Βρετανία και συμπληρώθηκε με τη Συμφωνία του Μάαστριχτ (1992) για την συγκρότηση της Ευρωζώνης.
Η εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ και το Brexit στην Ευρώπη αποτελούν εκ των πραγμάτων την κύρια «γραμμή άμυνας» των δυνάμεων που υπερασπίζονται την «ιδιοκτησία» ως προς τα μερίδια ευημερίας, αλλά τελικώς και τη δημοκρατία. Αν αυτή καταπέσει το κεφαλαιοκρατικό imperium των «διεθνιστών» θα μετατρέψει τον κόσμο σε μία μεταμοντέρνα ζούγκλα, όπου θα ισχύει απολύτως ο νόμος του εκάστοτε ισχυρού. ΠΗΓΗ
Σχόλια