Ο επόμενος Καγκελάριος της Γερμανίας δεν θα είναι σε θέση να κυβερνά μόνος. Ένας συνασπισμός κομμάτων με διαφορετικές απόψεις για τις μεταρρυθμίσεις της ευρωζώνης και την γερμανική στρατιωτική δύναμη, θα διαμορφώσει την ευρωπαϊκή πολιτική του Βερολίνου μετά τις εκλογές.
Το αποτέλεσμα των γερμανικών γενικών εκλογών ενδιαφέρει και την υπόλοιπη Ευρώπη. Τα μεγάλα πολιτικά κόμματα της Γερμανίας είναι όλες οι διαφορετικές αποχρώσεις του φιλοευρωπαϊσμού. Αλλά έχουν διαφορετικές απόψεις για το πώς να μεταρρυθμίσουν την ευρωζώνη και ποιο είδος εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει να επιδιώξει η Γερμανία.
Έξι κόμματα αναμένεται να εισέλθουν στη Βουλή το Σεπτέμβριο: οι Συντηρητικοί Χριστιανοδημοκράτες (CDU/CSU), οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD), οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες (FDP), οι Πράσινοι, το ακροαριστερό Die Like και το ακροδεξιό Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Κανένα δεν θα είναι σε θέση να κυβερνήσει μόνο του.
Η Καγκελάριος Angela Merkel έχει αποκλείσει μια κυβέρνηση συνασπισμού των Χριστιανοδημοκρατών με το Die Linke και το AfD, αλλά έχει διατηρήσει ανοιχτές τις επιλογές της. Οι ψηφοφόροι προτιμούν έναν "ευρύ συνασπισμό” με το SPD, και ακολουθεί μια κυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών με το FDP. Αλλά οι Πράσινοι, που έχουν παρόμοιες επιδόσεις με τους φιλελεύθερους δημοκράτες στις εκλογές, είναι επίσης πρόθυμοι να εισέλθουν στην εξουσία. Με βάση διαφορετικές έρευνες, ο υποψήφιος του SPD Martin Schulz θα μπορούσε να γίνει Καγκελάριος μόνο εάν το κόμμα του δημιουργούσε συνασπισμό με τους Πράσινους και το Die Linke.
Τι θα μπορούσαν να σημαίνει αυτές οι διαφορετικές επιλογές για την προοπτική της μεταρρύθμισης της ευρωζώνης; ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron θέλει έναν ενιαίο προϋπολογισμό της ευρωζώνης, έναν Ευρωπαίοι υπουργό Οικονομικών και ένα κοινοβούλιο της ευρωζώνης, και θεωρεί πως η Γερμανία και η ΕΕ πρέπει να αυξήσουν τις επενδύσεις. Οι Χριστιανοδημοκράτες ωστόσο, είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί όσον αφορά τα σχέδια της Γαλλίας. Βάζουν ως ανώτατη προϋπόθεση την τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων της ευρωζώνης και αντιτίθενται στις προτάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αμοιβαιοποίηση του χρέους. Αλλά η Merkel γνωρίζει ότι η Γερμανία και η Γαλλία πρέπει να εργαστούν από κοινού στενά για να παρέχουν την ηγεσία που χρειάζεται η Ευρώπη. Ο επόμενός της κυβερνητικός εταίρος θα καθορίσει εάν έχει αρκετό περιθώριο για να συμβιβαστεί με τους Γάλλους.
Εάν το SPD μπορεί να παρακάμψει τις επιφυλάξεις του να είναι ο μικρότερος εταίρος για άλλη μια τετραετία, ένας εκ νέου ευρύς συνασπισμός θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για κάποια ευελιξία από τους Γερμανούς, στην τελευταία θητεία της Merkel: και ο Schulz και ο τωρινός υπουργός Εξωτερικών, Sigmar Gabriel, υποστηρίζουν μεγάλο μέρος της προσέγγισης Macron.
Εάν οι Χριστιανοδημοκράτες δημιουργήσουν κυβέρνηση με τους Πράσινους, η Merkel θα μπορούσε να "μαζέψει” τους σκληροπυρηνικούς του κόμματός της υποστηρίζοντας πως τα χέρια της είναι δεμένα. Οι πράσινοι έχουν αγκαλίιάσει όλες τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις του Macron. Θέλουν τέλος στη λιτότητα και μια ευρωπαϊκή "επενδυτική επίθεση”. Αλλά είναι απίθανο να πάρουν περισσότερο από το 10% των ψήφων και μπορεί να δυσκολευτούν να κρατήσουν τηθέση τους σε μια κυβέρνηση συνασπισμού.
Εάν οι εκλογές του Δεκεμβρίου οδηγήσουν σε συνασπισμό μεταξύ των Χριστιανοδημοκρατών και των Φιλελευθέρων, οι προοπτικές για τη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης θα είναι φτωχές. Το FDP βλέπει τον εαυτό του ως την οικονομική και ρυθμιστική συνείδηση της Γερμανίας και ωθούσε τους Χριστιανοδημοκράτες να διπλασιάσουν τις εκκλήσεις για δημοσιονομική πειθαρχία. Ο ηγέτης των Φιλελευθέρων, Christian Lindner, έχει προειδοποιήσει πως δεν θα υπάρξουν "φιλικά δώρα” στον Macron που απειλεί την ευρωπαϊκή σταθερότητα, κατηγορώντας ακόμη το SPD ότι συνεργάζεται με τον Macron για να υπονομεύσει τους ευρωπαϊκούς δημοσιονομικούς κανόνες.
Τι θα σημαίνουν οι εκλογές για την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας της Γερμανίας; Με μια κυβέρνηση Merkel, η Γερμανία έχει για πρώτη φορά δεσμευτεί να δαπανήσει το 2% του ΑΕΠ στην άμυνα. Είναι υπέρ των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, εποπτεύει την ανάπτυξη των γερμανικών στρατευμάτων στη Λιθουανία και στο Μάλι, και υποστήριξε τις πρωτοβουλίες για ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής. Αυτά τα μέτρα σηματοδοτούν μια απόκλιση από τη γερμανική στάση-αποχής του παρελθόντος. Αλλά πολλοί ψηφοφόροι παραμένουν σκεπτικοί για ένα μεγαλύτερο στρατιωτικό ρόλο για τη Γερμανία, και αμφισβλητούν την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη διαμάχη με τη Ρωσία.
Σε έναν ευρύ συνασπισμό, το SPD θα μπορούσε να διατηρήσει τον έλεγχο του υπουργείο Εξωτερικών. Οι Σοσιαλδημοκράτες αντιτίθενται στην αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού της Γερμανίας, κάτι που θεωρούν ως μια προσπάθεια από το Βερολίνο να φτάσει τις ΗΠΑ. Οι Schulz και Gabriel αντιθέτως θέλουν περισσότερα λεφτά για αναπτυξιακή βοήθεια. Οι ηγετικές προσωπικότητες των Σοσιαλδημοκρατών έχουν επίσης ασκήσει κριτική στις αποτρεπτικές δραστηριότηρες του ΝΑΤΟ στην Κεντρική και Ανατολική ΕΥρώπη. Είναι υπέρ της αποκλιμάκωσης και του διαλόγου με τη Ρωσία. Το SPD χρησιμοποιεί την άμυνα στην προεκλογική του εκστρατεία και θα μπορούσε να μαλακώσει τη στάση του μετα τις εκλογές, αλλά θα συνεχίσει να αντιτίθεται σε μια πιο ισχυρή γερμανική εξωτερική και αμυντική πολιτική.
Οι Πράσινοι θα είναι ευκολότερος εταίρος για τους Χριστιανοδημοκράτες όταν πρόκειται για θέματα άμυνας και ασφάλειας. Ενώ οι Πράσινοι απορρίπτουν τις εκκλήσεις για περισσότερες αμυντικές δαπάνες, έχουν καταφερθεί εναντίον του SPD για την κριτική του στο ΝΑΤΟ, υποστηρίζουν τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και είναοι "ανοιχτοί” στις στρατιωτικές παρεμβάσεις ως "έσχατη λύση”.
ΟΙ ΦΙλελεύθεροι, όπως και οι Χριστιανοδημοκράτες, θέλουν η Γερμανία να είναι μια ενεργή στρατιωτική δύναμη, και στην εξωτερική πολιτική. Ο Lindner θα ήθελε να δει μια μεγαλύτερη γερμανική αμυντική δέσμευση με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και υποστηρίζει την αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού. ΟΙ φιλελεύθεροι είναι υπέρ μιας σκληρής γραμμής εναντίον του Putin της Ρωσίας και μιας στενότερης συνεργασίας με τους ανατολικούς γείτονες όπως η Ουκρανία. Θέλουν μια ισχυρή διατλαντική εταιρική σχέση, ακόμη και με την κυβέρνηση Trump, και απορρίπτουν τον ενστικτώδη αντι-αμερικανισμό της γερμανικής αριστεράς.
Τέλος, τι γίνεται με την πιθανότητα μιας συνεργασίας Σοσιαλδημοκρατών με το Die Like με Καγκελάριο τον Schulz; Οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι θα ταίριαζαν καλά: υποστηρίζου και οι δύο τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις της Γαλλίας, και έχουν μιλήσει ανοιχτά εναντίον των υψηλότερων αμυντικών δαπανών και υπέρ της αύξησης της αναπτυξιακής βοήθειας. Αλλά είναι απίθανο να συγκεντρώσουν αρκετές ψήφους για να κυβερνήσουν χωρίς ένα τρίτο κόμμα, και οι ψηφοφοροι τόσο της κεντροδεξιάς όσο και της κεντροαριστεράς είναι ιδιαίτερα σκεπτικοί για το Die Linke. Η άρνηση της ακροαριστεράς να συμβιβαστεί στο πρόγραμμα εξωτερικής της πολιτικής -θέλει να διαλυθεί το ΝΑΤΟ και να καταργήσει όλες τις μυστικές υπηρεσίες, και αρνείται να καταδικάσει την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία- την καθιστά έναν σχεδόν αδύνατο εταίρο συνασπισμού για τους Πράσινους ή τους Σοσιαλδημοκράτες.
Η Angela Merkel φαίνεται ότι θα επανεκλεγεί το Σεπτέμβριο. Αλλά η Ευρώπη θα πρέπει να κοιτάξει πιο μακριά από το ποιος θα γίνει ο επομενος Καγκελάριος -έχει επίσης σημασία με ποιον θα έλθει σε συμφωνία για την κυβέρνηση συνασπισμού.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.cer.eu/publications/archive/bulletin-article/2017/what-german-elections-mean-europe
ΠΗΓΗ
Σχόλια