High Χίτλερ! Πρεζόνι ο Φύρερ, μέσα στην κόκα και τις μεθαμφεταμίνες οι Ναζί

Πως η Wehrmacht κατέλαβε τη Γαλλία εν ριπή οφθαλμού; Πως οι Ες Ες άντεχαν στις υπεράνθρωπες απαιτήσεις του Κεραυνοβόλου Πολέμου; Τι ρόλο έπαιξαν η κοκαΐνη και το σημερινό «ναρκωτικό των κλαμπ» στον... ισόθεο Führer; Η απάντηση δεν είναι απλή, συμπεριλαμβάνει όμως και την παλιά καλή άσπρη σκόνη.

Κοκαΐνη, ηρωίνη, μορφίνη, και πάνω κυρίως μεθαμφεταμίνες (aka crystal meth): Ποιό ρόλο έπαιξαν τα σκληρά ναρκωτικά στην κατακλυσμιαία πορεία των Ναζί; Ένα συγκλονιστικό βιβλίο που έρχεται να ταράξει τα ήδη  ταραγμένα νερά των Γερμανών στο ζέον ζήτημα «Ναζισμός» λέει την άγνωστη στους πολλούς (γιατί οι ιστορικοί την έχουν καταγράψει πολλαπλώς) ιστορία του ρόλου των ναρκωτικών στις πρακτικές και τη δράση του Γ Ράιχ.

Ναζιστικά αρχεία - Φωτό Richard Ehrlich

Το «The Total Rush», με υπότιτλο «Blitzed (λογοπαίχνιο του συγγραφέα με αναφορά στον πόλεμο αστραπή αλλά και στο «φτιάξιμο» από τα ναρκωτικά) είναι αποτέλεσμα της ανηλεούς και συστηματικής έρευνας του Γερμανού έγκριτου συγγραφέα Norman Ohler: το βιβλίο όχι μόνο έγινε bestseller στη Γερμανία, όπου τα βιβλία για τους Ναζί είναι... «μια δεκάρα η οκά», κυριολεκτικά χιλιάδες, αλλά μεταφράστηκε σε 18 γλώσσες.

Κι αυτό γιατί η όλη προσέγγιση είναι ψύχραιμη και προϊόν έρευνας και συγκεκριμένων αποδείξεων και όχι (άλλη) μια συνομωσιολογική προσέγγιση της ιστορίας.   Ο Ohler δεν είναι ιστορικός, γράφει νουβέλες: μάλιστα σε συνεργασία με τον Βιμ Βέντερς σκάρωσαν το σενάριο της ταινίας του τελευταίου, Palermo Shooting.

Μορφίνη και πειραματικό σκεύασμα B-1034 που έδιναν σε κρατούμενους στο Άουσβιτς - Holocaust Education & Archive Research Team

Τα «σαγηνευτικά δηλητήρια» και ο... «Εβραϊκός Χαρακτήρας»: Ο πρόλογος 

Αρχικά σκόπευε να γράψει διήγημα αλλά μια πρώτη επίσκεψη στα αρχεία τον έπεισε πως η αλήθεια σε ότι έχει να κάνει με τη ναζιστική τρέλα ξεπερνάει κάθε φαντασία. Σκαλίζοντας τα χιλιάδες σκονισμένα αρχεία βρήκε τα έγγραφα του Δρ Τεοντόρ Μορέλ, του προσωπικού γιατρού του Χίτλερ, ο οποίος στο παρελθόν δεν είχε απασχολήσει ιδιαίτερα τους μελετητές.

Στους επόμενους μήνες, με την καθοδήγηση του μεγάλου Γερμανού ιστορικού και έγκριτου μελετητή του Γ' Ράιχ Χανς Μόμσεν, ο Όλερ περιηγήθηκε από έγγραφο, συλλέγοντας προσεκτικά το αποδεικτικό υλικό του – και τι υλικό ήταν αυτό! Ατελείωτοι όγκοι εγγράφων, δεν χρησιμοποίησε ούτε τα μισά απ' όσα βρήκε στο βιβλίο του... Η ιστορία του Όλερ ξεκινάει στις μέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όταν η φαρμακοβιομηχανία της Γερμανίας ανθούσε – η χώρα ήταν ηγέτιδα στις εξαγωγές οπιοειδών, όπως μορφίνη και κοκαΐνη- ενώ ποικίλα ναρκωτικά κυκλοφορούσαν «ελεύθερα» σε κάθε γωνιά.

Σε αυτή ακριβώς την περίοδο ο στενός κύκλος γύρω από τον Χίτλερ άρχισε να τον αναδεικνύει σαν μια απρόσβλητη από τα προβλήματα των κοινών θνητών φιγούρα, έναν ισόθεο ηγέτη που εργαζόταν χωρίς διακοπή για τη χώρα του και δεν επέτρεπε τίποτα το επιβλαβές -ούτε καν καφέ!- να εισέλθει στο σώμα του.  «Είναι όλος ιδιοφυία και σώμα» ανέφερε ένας από τους συμμάχους του το 1930.

«Και καθυποτάσσει αυτό το σώμα με τρόπους που θα τρόμαζαν οποιονδήποτε από εμάς. Δεν πίνει, τρώει μόνο λαχανικά και δεν αγγίζει γυναίκα!». Καθόλου περίεργο το γεγονός ότι μόλις οι ναζί άρπαξαν την εξουσία το 1033, τα «σαγηνευτικά δηλητήρια» τέθηκαν αμέσως εκτός νόμου. Τα επόμενα χρόνια οι ναρκομανείς θα θεωρούνταν «εγκληματικώς παράφρονες» - κάποιοι εκτελούνταν από το Κράτος μέσω μιας θανάσιμης ένεσης, άλλοι στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Η χρήση ναρκωτικών άρχισε να συσχετίζεται με τους Εβραίους: Το Ναζιστικό Γραφείο Φυλετικής Καθαρότητας ισχυριζόταν ότι ο «Εβραϊκός Χαρακτήρας» ήταν κατά βάση εξαρτημένος από τα ναρκωτικά. Και τα δύο έπρεπε να ξεριζωθούν από τη Γερμανία. 

Βιομηχανία Temmler 

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός σε ένα χάπι»

Κάποια ναρκωτικά παρ' όλα αυτά ήταν χρήσιμα – ιδίως σε μια κοινωνία που έτρεχε και δεν έφτανε για να τα βγάλει πέρα με έναν λυσσωδώς υπερδραστήριο Χίτλερ: «Γερμανία ξύπνα!» ήταν το σύνθημα της εποχής. Μια ουσία που θα μπορούσε «να επαναφέρει τους τεμπέληδες, τους λουφαδόρους, τους ηττοπαθείς και τους κλαψιάρηδες» στο εργατικό δυναμικό θα μπορούσε ακόμη και να εγκριθεί. 

Σε μια βιομηχανία στο Βερολίνο ονόματι Temmler, ο Δρ Φριτς Χάουσιλντ, ο επικεφαλής χημικός της, εμπνευσμένος από την επιτυχή χρήση της αμερικανικής επινόησης αμφεταμίνης Βενζεδρίνης σε αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 άρχισε τις έρευνες για να επινοήσει το δικό του θαυματουργό φάρμακο. Ένα χρόνο αργότερα κατοχύρωσε την πρώτη γερμανική μεθυλ-αμφεταμίνη.

Το Pervitin, όπως ήταν η εμπορική ονομασία του, προκάλεσε πολύ σύντομα αίσθηση και το έπαιρναν όλοι οι... κανονικοί άνθρωποι για να τους τονώσει την αυτοπεποίθηση και να τους ανεβάσει τις επιδόσεις.

Το Pervitin το χρησιμοποιούσαν οι πάντες: από γραμματείς και ηθοποιοί μέχρι οδηγοί τρένων.
 

Αρχικά, δινόταν μόνο με συνταγογράφηση. Σταδιακά έφτασε να μπαίνει μέχρι και σε γλυκά: «Οι σοκολάτες Hildebrand είναι πάντοτε μια απόλαυση» ήταν το σλόγκαν. Στις γυναίκες συνιστούνταν να τρώνε δυο ή τρεις, κι έπειτα θα μπορούσαν να κάνουν στο πι και φι τις δουλειές του σπιτιού – κι από πάνω θα έχαναν και κιλά, δεδομένης της καταστροφικής επίδρασης του φαρμάκου στην όρεξη. Ο Όλερ το περιγράφει ως  «ο Εθνικοσοσιαλισμός σε ένα χάπι»!

Φυσικά, δεν πέρασε καιρός μέχρι οι στρατιώτες να βασίζονται σε αυτό για να τα βγάλουν πέρα. Στο βιβλίο του ο Όλερ παρουσιάζει ένα γράμμα που έστειλε το 1939 από το μέτωπο στους γονείς του ο μετέπειτα Νομπελίστας Χάινριχ Μπελ, στο οποίο τους εκλιπαρεί να του στείλουν Pervitin, το μόνο που μπορούσε να κατανικήσει τον μεγάλο εχθρό, τον Ύπνο.  

«Το ναρκωτικό των κλαμπ» έκρινε την τύχη της Γαλλίας;

Το 1940, ενώ τα σχέδια για εισβολή στην Γαλλία μέσω της οροσειράς των Αρδεννών είχαν ήδη μπει σε εφαρμογή, βγήκε «διαταγή για διεγερτικά» στους στρατιωτικούς ιατρούς, που συνιστούσε οι στρατιώτες να παίρνουν ένα χάπι την ημέρα, δύο τη νύχτα κοντά κοντά, και ακόμη ένα ή δύο μετά από δύοπ έως τρεις ώρες, αν ήταν απαραίτητο. Η Βέρμαχτ παρήγγειλε 35 εκατομμύρια χάπια για τον στρατό και την Λουφτβάφε και η βιομηχανία Temmler αναγκάστηκε να αυξήσει την παραγωγή. 

Ήταν λοιπόν ο Πόλεμος-Αστραπή (πολεμική τακτική, την οποία επινόησε και εφάρμοσε ο Γερμανός στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου) κατά κύριο λόγο αποτέλεσμα του γεγονότος ότι το γερμανικό στράτευμα βασιζόταν στην αντοχή, ευφορία και αίσθηση ισχύος που δίνει η κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη. 

Πόση επιρροή είχε όμως το σημερινό «ναρκωτικό των κλαμπ» στην Γερμανική πολεμική απόδοση;

Σε ποιό ποσοστό καθόρισε τα συγκεκριμένα επιτεύγματα στο πεδίο της μάχης ενός στρατεύματος που σάρωσε την Ευρώπη;
«Ο Μόμσεν λέει πως δεν πρέπει να είμαστε οπαδοί της μιας και μόνης αιτίας. Αλλ' όμως η εισβολή στη Γαλλία κατέστη εφικτή από τα ναρκωτικά. Χωρίς ναρκωτικά, δεν θα υπήρχε εισβολή. Όταν ο Χίτλερ άκουσε το σχέδιο να επιτεθούν μέσω Αρδεννών, το λάτρεψε (οι Σύμμαχοι είχαν συγκεντρωθεί στο ύψος του Βελγικού βορρά). Αλλά η ανωτέρα διαταγή έλεγε: δεν γίνεται, τη νύχτα πρέπει να ξεκουραστούμε και οι σύμμαχοι θα υπαναχωρήσουν και εμείς θα εγκλωβιστούμε στα βουνά.

Αλλά έπειτα, βγήκε μια διαταγή για διεγερτικά, και έτσι μπόρεσαν να μείνουν άυπνοι  τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Ο Ρόμμελ (ο οποίος τότε ηγούνταν μια από τις μεραρχίες  πάντσερ, τεθωρακισμένα άρματα μάχης) και όλοι οι διοικητές των τανκς ήταν φτιαγμένοι – και χωρίς τα τανκς, οι Γερμανοί σε καμία περίπτωση δεν θα νικούσαν». Από τότε, τα ναρκωτικά θεωρούνταν ως αποτελεσματικό όπλο από την ανωτέρα διοίκηση, ένα όπλο που αντιπαρέθεταν απέναντι ακόμη και στις πλέον τρομακτικές δυσκολίες. 

Το 1944-45 για παράδειγμα, όταν γινόταν όλο και πιο εμφανές ότι η νίκη κατά των συμμάχων ήταν σχεδόν αδύνατη, το γερμανικό ναυτικό ανέπτυξε μια γκάμα από υποβρύχια με πλήρωμα έναν και μόνο άντρα (φωτογραφία). Η ιδέα ήταν ότι αυτά τα λιλιπούτεια υποβρύχια θα ανέβαιναν τις εκβολές του Τάμεση. Αλλά δεδομένου ότι μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο αν οι ναυτίλοι που τα πιλοτάριζαν μπορούσαν να μείνουν ξύπνιοι επί μέρες, χωρίς ανάπαυλα, ο Δρ Γκέρχαρντ Ορζετσόφκσι, επικεφαλής φαρμακολόγος της ανώτατης διοίκησης του Ναυτικού στη Βαλτική, δεν είχε άλλη επιλογή παρά να αρχίσει να εργάζεται για τη δημιουργία ενός νέου υπερ-φαρμάκου – μια τσίχλα κοκαΐνης, που επρόκειτο να είναι το πιο σκληρό ναρκωτικό που πήραν ποτέ Γερμανοί στρατιώτες. Δοκίμασαν την απόδοσή του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Σάχσενχάουζεν (φωτογραφία).

Εκεί οι κρατούμενοι περπατούσαν και περπατούσαν μέχρι να πέσουν κάτω, για να τεστάρουν αν είναι αρκετά ανθεκτικές οι καινούριες σόλες για λογαριασμό των γερμανικών βιομηχανιών...  «Ήταν τρελό, τρομακτικό» αφηγείται ο Όλερ. «Ακόμη και ο καθηγητής Μόμσεν σοκαρίστηκε απ΄αυτό. Δεν το είχε ξανακούσει ποτέ πριν». 

“Οι νέοι του ναυτικού, καθηλωμένοι στα μεταλλικά κουτιά τους, μη μπορώντας να κουνηθούν και αποκομμένοι από τον έξω κόσμο, πάθαιναν ψυχωτικά επεισόδια καθώς δρούσαν τα ναρκωτικά και συχνά χάνονταν, οπότε το γεγονός ότι μπορούσαν να παραμείνουν άυπνοι έως και επτά μέρες (!) δεν είχε καμιά σημασία.  Ήταν σουρεαλιστικό. Δεν ήταν δυνατό να είναι αλήθεια. Όταν όμως πολεμάς έναν εχθρό ισχυρότερο από σένα, δεν έχεις επιλογή. Πρέπει με κάποιο τρόπο να υπερβείς τις δυνάμεις σου.»

Από τις ενέσεις βιταμινών στο Ευδοκάλ: Η κάθοδος στην κόλαση του Ασθενή Α

Εντωμεταξύ στο Βερολίνο, ο Χίτλερ ζούσε τη δική του μη πραγματικότητα, με μόνο σύμμαχό του σε όλο τον κόσμο τον κοντόχοντρο, ανασφαλή προσωπικό γιατρό του, τον Δρ Μορέλ. Στα τέλη της δεκαετίας του '20, ο Μορέλ έκανε πελατεία με τις τότε μοδάτες ενέσεις βιταμινών. Γνώρισε τον Χίτλερ μέσω του επίσημου φωτογράφου των Ναζί, του Χάινριχ Χόφμαν, και άρχισε να καλοπιάνει τον Φύρερ που υπέφερε από πόνους στην κοιλιά.

Ο Μορέλ του έγραψε Μουταφλόρ, βασισμένο σε προβιοτικά για την εντερική μικροχλωρίδα και όταν ο Ασθενής Α, κωδική ονομασία του Φύρερ, καλυτέρεψε, άρχισε ανάμεσά τους μια σχέση εξάρτησης. Και οι δύο ήταν απομονωμένοι. Ο Χίτλερ σταδιακά άρχισε να μην εμπιστεύεται κανέναν παρά μόνο το γιατρό του, ενώ ο Μορέλ δεν θα ήταν τίποτα έξω από το γραφείο του Ηγέτη.  Στη φάση που ψυχορραγούσε το Γ Ράιχ, ο Χίτλερ ήταν σε κακά χάλια.

Αρρώστησε βαριά το 1941 και οι ενέσεις βιταμινών του Δόκτωρος Μορέλ δεν του έκαναν τίποτα. Έτσι ο γιατρός άρχισε να τσιτώνει τα γκάζια: ενέσεις ορμονών από ζώα σε αυτόν τον διαβόητο χορτοφάγο, κι έπειτα όλο και πιο δυνατά φάρμακα - μέχρι που έφτασε στο Ευδοκάλ. Ένα τεχνητό οπιούχο, πρωτοξάδερφο της ηρωίνης, το οποίο μπορούσε να επιφέρει μια κατάσταση έντονης ευφορίας (σήμερα είναι γνωστό ως οξυκοδόνη).

Δεν άργησε να φτάσει η μέρα που ο Χίτλερ έκανε ενέσεις Ευδοκάλ πολλές φορές στο εικοσιτετράωρο. Στο τέλος, το συνδύαζε με δύο δόσεις ημερησίως καθαρής κοκαϊνης, την οποία έπαιρνε αρχικά για ένα πρόβλημα στα αυτιά του, που έπαθε μετά από έκρηξη στη Φωλιά του Λύκου, το μπούνκερ του στο ανατολικό μέτωπο.  Έκανε ο Μορέλ επίτηδες το Χίτλερ ένα... σκέτο πρεζόνι; Ή απλώς δεν μπορούσε να αντικρούσει την εξαρτησιακή φύση του Φύρερ; «Δεν νομίζω πως ήταν εσκεμμένο» λέει ο Όλερ.

«Ο Φύρερ τον εμπιστευόταν. Όταν το επιτελείο του προσπάθησε να απομακρύνει τον Δρ Μορέλ το φθινόπωρο του 1944, Ο Χίτλερ τον υπερασπίστηκε. Τα έβρισκαν οι δυο τους. Ο Μορέλ γούσταρε να κάνει ενέσεις και ο Χίτλερ να του τις κάνουν. Δεν του άρεσαν τα χάπια γιατί είχε αδύναμο στομάχι. Και τον πίεζε ο χρόνος – πίστευε πως θα πεθάνει νέος.»

Ο Φύρερ με την κουστωδία του και τον Δρ Μορέλ (4ος, Β' σειρά). Δεξιά, ο Δρ Μορέλ παρασημοφορείται.

Πότε ο Χίτλερ συνειδητοποίησε ότι ήταν εξαρτημένος;

«Αρκετά αργά. Κάποιος τον άκουσε να λέει στον Μορέλ ''μου δίνεις όλη την ώρα οπιούχα''. Αλλά συνήθως μιλούσε συγκαλυμμένα γι αυτό. Δεν του άρεσε να αναφέρει ρητώς το Ευδοκάλ. Ίσως να ήθελε να το διώχνει απ' το μυαλό του. Κι ο Μορέλ δεν θα του έλεγε ποτέ πως είναι εξαρτημένος, το πέρναγε σαν φάρμακο». Τη μια στιγμή ο Χίτλερ ήταν ράκος, την άλλη στιγμή έβγαζε πύρρινους λόγους προς τον Μουσολίνι.

Τον οποίο επίσης... κουράριζε ο Δρ Μορέλ.Ο Ασθενής D, από το Il Duce, έλαβε εντολή να τεθεί υπό την επιτήρηση του γιατρού. Πάντως, τα ιατρικά αρχεία δεν επιτρέπουν να ειπωθεί πως ο Ιταλός ήταν εξαρτημένος από ναρκωτικά «Έγιανε, παίζει τένις... γερός σαν άλογο». Ο Χίτλερ όμως, την είχε άσχημα. Όταν οι σύμμαχοι βομβάρδισαν τις βιομηχανίες που παρήγαγαν το Περβιτίν και το Ευδοκάλ, άρχισαν να στερεύουν τα αποθέματα.

Το Φεβρουάριο του 1945 ο Φύρερ υπέφερε πλέον από στερητικό σύνδρομο.

Διπλωμένος στα δυο και με τα σάλια να τρέχουν, τρυπώντας το δέρμα του με χρυσά τσιμπιδάκια  – αξιοθρήνητος.  «Όλοι περιγράφουν την άθλια κατάσταση του Χιτλερ μέσα στο μπούνκερ του, εκείνες τις τελευταίες μέρες του Γ Ράιχ. Δεν υπάρχει όμως εξήγηση γι' αυτήν. Λέγεται ότι υπέφερε από νόσο του Πάρκινσον. Αλλά για μένα είναι σαφές πως επρόκειτο εν μέρει για στερητικό σύνδρομο.

Να χάνεις έναν παγκόσμιο πόλεμο και να έχεις ξεμείνει κι από ναρκωτικά...» καταλήγει ο Όλερ.  Η ναζιστική Γερμανία δεν ήταν το δομημένο, τακτοποιημένο, καλοκουρδισμένο σύστημα που μας άφηνε να πιστεύουμε η κολοσσιαία ναζιστική προπαγάνδα. Ήταν ένα απόλυτο χάος. Και Η μεθαμφεταμίνη κράταγε τους ανθρώπους μέσα στο σύστημα, χωρίς  να χρειάζεται να το καλοσκεφτούν...

Με πληροφορίες από τον Guardian 

ΠΗΓΗ