Η μέγιστη
καταστροφή που συντελείται με την κρίση στη χώρα μας έχει να κάνει με το δημογραφικό ζήτημα [1], ιεραρχικά είναι το πρώτο ως φλέγον, εκτός των
υπολοίπων. Φυσικά τα κόμματα του Κυνοβουλίου που εδράζουν απ' τα
αριστερά μέχρι τα δεξιά (ή τούμπαλιν στη φορά τούτη) του άλλοτε παλατιού
του Όθωνα, ποιούν την νήσσαν και δεν ψελλίζουν λέξη επ' αυτού του
ζητήματος (είτε επί σκοπώ, είτε αφελώς που καθίστανται επικίνδυνοι λόγω
της ανικανότητας τους και οι δύο περιπτώσεις συνηγορούν καταστροφή για
το γένος μας).
Έτσι κι ο κόσμος που ακολουθεί ως πρόβατο τους το κοπάδι δεν ασχολείται κι αυτός με το ζήτημα τούτο αφού δεν
το 'πε η τηλεόραση κι ο πολιτικός τους βοσκός. Ενώ θα 'πρεπε να τον
απασχολεί πρωτίστως τούτο το ζήτημα και να 'χει καθημερινές συζητήσεις
στις παρέες του κι όχι μόνο στο τι έγινε στο Σερβάιβορ. Φευ!
Εν ολίγοις
και καταχρεώνουμε αλόγιστα τις επόμενες γενεές αφήνοντας τες υπόδουλες
απ' την πρώτη μέρα της ζωής τους μέχρι την τελευταία τους ως
καταδικασμένες άτιμα και άδικα αλλά και τις αφήνουμε ελάχιστες
πληθυσμιακά ώστε να αντεπεξέλθουν με καλύτερους όρους στη καταδίκη τους
που συντελείται και με τη δική μας συναίνεση κι συνδρομή, πλην των
εταίρων μας και των ντόπιων φυλάρχων-εντολοδόχων τους (βλέπε Μνημόνιο
Πόρτερ [2]). Το χρέος τους είναι να σκοτώσουν την σημερινή Ελλάδα και
την μελλοντική ή έστω να την συρρικνώσουν οι νεο-γραικύλοι. Θα τα
καταφέρουν, άραγε; Αρκεί λίγο Σερβάιβορ ακόμη, λίγη μπάλα, τα μισθά μας,
οι συντάξεις μας, οι ιδεολογικές μηχανικές κατασκευές των πιστεύω του
καθενός, νοσταλγία για τα καταναλωτικά μας αγαθά προ κρίσεως, εν ολίγοις
μία κοντόφθαλμη ομφαλοσκοπική ματιά. Η ιδιοτέλεια του σαρκίου μας προς
χάρη της θυσίας του μεγάλου δάσους που καίγεται που 'ναι η απελευθέρωση
του τόπου και εμάς των ίδιων αλλά και των επόμενων γενεών απ' εμάς.
Εν
κατακλείδι, όπως είπε ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής, ο Κωνσταντίνος
Καβάφης στο ποίημα του το "Απολείπειν ο θεός Αντώνιον" [3]:
"Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις".
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
[1]: http://www.dianeosis.org/2016/09/greece_demographic_crisis/
[2]:https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B5%CF%81
[3]: http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=78
Σχόλια