ΔΝΤ και ΕΚΤ δεν θα εμπλακούν έως το καλοκαίρι του 2018 – Σχεδιάζεται 4ετής πιστωτική γραμμή CCCL για την Ελλάδα

Η Ελλάδα θα έχει πιστωτική γραμμή μετά το 2018 και αυτή η CCCL θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα 4ο μνημόνιο ένα είδος μνημονίου.

Το ΔΝΤ και η ΕΚΤ δεν θα εμπλακούν έως το καλοκαίρι του 2018 στο ελληνικό πρόγραμμα, το ΔΝΤ δεν θα αλλάξει ο ρόλος του πέραν της Συμφωνίας Επί της Αρχής ενώ και η ΕΚΤ δεν θα λάβει καμία απόφαση για την ποσοτική χαλάρωση.
Πολύ αξιόπιστη θεσμική πηγή που μίλησε στο bankingnews αναφέρει τα εξής:

• «Υπάρχει ένα ευρύτερο σχέδιο για την Ελλάδα το οποίο θα αρχίσει να αποκαλύπτεται το επόμενο διάστημα.

Το σχέδιο περιλαμβάνει μια περίοδο διαφόρων φάσεων τις οποία θα ονόμαζα περιόδους δοκιμασίας για την Ελλάδα.
Η μεγάλη δοκιμασία της Ελλάδος θα είναι η 3η αξιολόγηση που θα ξεκινήσει Οκτώβριο του 2017.

• Πολλοί λανθασμένα έχουν εκτιμήσει ότι η τρίτη αξιολόγηση επειδή εστιάζεται στην ανάπτυξη θα είναι σχεδόν περίπατος.
• Μέγα λάθος.
• Η 3η αξιολόγηση θα φέρει στην επιφάνεια δομικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Ελλάδα, μετακινήσεις δημοσίων υπαλλήλων, μειώσεις δημοσίων υπαλλήλων, ειδικά μισθολόγια, το μεγαλύτερο κύμα αποκρατικοποιήσεων που θα περιλαμβάνει όλες τις ΔΕΚΟ και δημόσιες επιχειρήσεις.

• Υπάρχει μια εκτίμηση ότι η 3η αξιολόγηση θα είναι πιο βαριά σε σχέση με την δεύτερη αξιολόγηση και θα χρειαστεί και αυτή μήνες για να ολοκληρωθεί.
• Η 3η αξιολόγηση θα είναι μια μεγάλη δοκιμασία για την Ελλάδα καθώς η επιτυχία της 3ης αξιολόγησης θα δώσει την ώθηση στην Γερμανία να εξετάσει το ζήτημα του ελληνικού χρέους πιο σοβαρά. (*blogger)
• Άρα η 3η αξιολόγηση είναι μια μεγάλη δοκιμασία για το ελληνικό χρέος.
• Όμως δεν σταματάει το ελληνικό ζήτημα εκεί…
• Για την Ελλάδα το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας, ο SSM και άλλοι μηχανισμοί σχεδιάζουν το 4ετές πλάνο της Ελλάδος.
• Το 4ετές πλάνο θα ξεκινήσει το Καλοκαίρι του 2018 και θα ολοκληρωθεί το Καλοκαίρι του 2022 δηλαδή 4 χρόνια.
• Θα περιλαμβάνει μια πιστωτική γραμμή CCCL η οποία θα έχει αξιολογήσεις και θα στηρίζεται στο capital buffer περίπου 30 δισεκ. που θα απομείνει από το τρίτο ελληνικό πρόγραμμα.

Η Ελλάδα θα έχει πιστωτική γραμμή μετά το 2018 και αυτή η CCCL θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα 4ο μνημόνιο ένα είδος μνημονίου.
Ως προς το διάστημα Καλοκαίρι 2017 με Καλοκαίρι 2018 και τον ρόλο του ΔΝΤ και της ΕΚΤ μπορεί να ειπωθεί ότι απλά δεν θα γίνει απολύτως τίποτε.
Δηλαδή η ΕΚΤ δεν θα δώσει ποσοτική χαλάρωση στην Ελλάδα και το ΔΝΤ θα παραμείνει υπό το καθεστώς της Συμφωνίας Επί της Αρχής.
Το ΔΝΤ θα παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα με αυτό τον ρόλο έως το Καλοκαίρι του 2018 και τότε θα αποφασιστεί εάν θα συμμετάσχει στην CCCL ή όχι.
Πάντως εάν πιθανολογούσα το ΔΝΤ δεν θα συμμετάσχει στην CCCL του διαστήματος 2018 με 2022.
Ως προς τις εκθέσεις βιωσιμότητας δεν θα αλλάξουν τα δεδομένα, το ελληνικό χρέος για το ορατό μέλλον θα παραμένει μη βιώσιμο».

www.bankingnews.gr ---ΠΗΓΗ

blogger: Από την αρχή της κρίσης - 2010 - η δουλική συμπεριφορά των "ελληνικών" κυβερνήσεων και πολιτικών, έδωσε την ευκαιρία στους Γάλλους και Γερμανούς να σώσουν τις τράπεζές τους και με το σύρσιμο της (μή) σωτηρίας της χώρας να μειώσουν και τις ζημίες στο ευρώ τους με την Ελλάδα θαμμένη σε μια "υγειονομική ζώνη" προς παραδειγματισμό και συνάμα την ρευστοποίηση των παγίων της προς το συμφέρον των δανειστών.  Τώρα θα βιώσουμε την τελική λύση με το πολιτικό προσωπικό μας παρατηρητή- συνένοχο στην ρευστοποίηση της χώρας. 
---------------

• Η “ευρωλαγνεία” των Ελλήνων πολιτικών και η απουσία Εθνικής Στρατηγικής: Υπάρχει ελπίδα;

• Υπάρχουν φιλελεύθεροι στην Ελλάδα;

  Η έρπουσα στρατηγική μας αμηχανία

    α. Η αντιμετώπιση της πολύ κρίσιμης κατάστασης του τόπου μας περίπου με ψευδαίσθηση ιστορικής κανονικότητας στην πορεία μας προς το μέλλον (σαν να μην είμαστε επικυριαρχούμενη χώρα ή μετανεωτερική αποικία χρέους, όπως σε πιο σύγχρονη πολιτική ορολογία λέγεται!), καταδεικνύει πως ένα απ’ τα πολλά μεγάλα ελλείμματά μας είναι αυτό της   ι σ τ ο ρ ι κ ή ς   α υ τ ο σ υ ν ε ί δ η σ η ς,  που οδηγεί και σε επικίνδυνο έλλειμμα  ι σ τ ο ρ ι κ ή ς   ε υ θ ύ ν η ς.  Η σχεδόν γενικευμένη αγανάκτηση της κοινωνίας μας - με εξαίρεση τους … νεομαυραγορίτες της πάντοτε εθνικά ασπόνδυλης οικονομικής μας ολιγαρχίας - εξαιτίας της ασύμμετρου κυνισμού λεηλασίας της από τις μνημονιακές πολιτικές, καθόλου δε σημαίνει πως έχουμε, ως εθνική συλλογικότητα, και βαθιά συνείδηση του τι και γιατί μας συμβαίνει, άρα και πώς θα ξεπεράσουμε αυτό που μας συμβαίνει.

  Αν μάλιστα αναγνώσουμε εις βάθος το πρόσφατο αποτέλεσμα των τριπλών εκλογών, δεν θα δυσκολευτούμε να διαπιστώσουμε - παρά την ιστορική ευρωεκλογική πρωτιά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και την εξαιρετικού συμβολισμού νίκη του στην περιφέρεια Αττικής - την έρπουσα   σ τ ρ α τ η γ ι κ ή   α μ η χ α ν ί α  στη βάση της κοινωνίας μας, όπως αυτή εκφράζεται με τον αμήχανο φυγοκεντρισμό των επιλογών του λαού και τους αντίστοιχους εκλογικούς συσχετισμούς. Καθώς ακόμα και το πιο ισχυρό ρεύμα, το προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, υπολείπεται κατά τι του προ διετίας ποσοστού των εθνικών εκλογών (27%), με το δεύτερο ισχυρότερο και σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση ρεύμα, το προς τη ΝΔ, να έχει περιοριστεί περίπου στο 23% του εκλογικού σώματος. Χωρίς τα μικρότερα ποσοστά να σηματοδοτούν κάτι άλλο.
  
  β. Δεν πρόκειται απλώς για συγκυριακή και χωρίς ιδιαίτερο βάθος διλημματική «κατάσταση», αλλά για ιστορικών διαστάσεων αμηχανία της συλλογικότητάς μας, που, έκθετη σε μεγάλους κινδύνους, μοιάζει να «σέρνεται» προς το μέλλον με το νόμο της… αδράνειας, χωρίς  ι σ τ ο ρ ι κ ή   α υ τ ε π ί γ ν ω σ η , χωρίς   ε θ ν ι κ ή   ε γ ρ ή γ ο ρ σ η   και χωρίς   ε θ ν ι κ έ ς   σ υ ν τ ε τ α γ μ έ ν ε ς   πορείας προς το μέλλον. Με μια διαχειριστική (ενίοτε και… αντιδιαχειριστική!) μυωπία στα όρια της εθνικής τύφλωσης, καθώς ακόμα και στα μείζονα ενεργούμε χωρίς τη μεγάλη εικόνα της εθνικής μας μοίρας στα μάτια μας. Χωρίς μάλιστα καθόλου να ταραζόμαστε που το κακό γυροφέρνει επικινδύνως στην ευρύτερη γειτονιά μας (πόλεμοι και γεωπολιτικοί αναδασμοί).
  
  Πορευθήκαμε χωρίς   ε θ ν ι κ ή   σ τ ρ α τ η γ ι κ ή  κατά της δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, «εφησυχασμένοι» εν πολλοίς στον στρατηγικό προσανατολισμό αλλά και στην ίδια την ένταξή μας στην Ευρώπη (ΕΟΚ - Ευρωπαϊκή Ένωση), που περίπου λειτούργησε και ως … αυτόματος πιλότος μας, ή, ακόμα χειρότερα, εκλαμβάνοντας ως στρατηγική ηχηρά συνθηματολογικά υποκατάστατά της, όπως την περιώνυμη «Αλλαγή» του Αντρέα και τον «εκσυγχρονισμό» του Σημίτη.
  
  Το πολύ μεγάλο, όμως, κακό είναι πως και μετά την οδυνηρή χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης, που συνιστά μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες του νεότερου Ελληνισμού, επίσης, εξακολουθούμε να πορευόμαστε χωρίς εθνική στρατηγική, με τα υπολείμματα των ένοχων για τα εφιαλτικά μας αδιέξοδα πολιτικών δυνάμεων του δικομματικού αστισμού να έχουν αποδεχτεί (δια των μοιραίων ηγετών τους: Γιωργάκη, Βενιζέλου και Σαμαρά)   τη   δ ι α χ ε ι ρ ι σ τ ι κ ή    υ π ο τ έ λ ε ι α  έναντι των επικυρίαρχων «δανειστών» μας. Με την Αριστερά (ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ) να είναι η μόνη ελπιδοφόρα δύναμη  ε ν α λ λ α κ τ ι κ ο ύ  π ρ ο σ α ν α τ ο λ ι σ μ ο ύ. Χωρίς όμως και αυτή να έχει μπορέσει ως τώρα - παρά τα σωστά  στρατηγικά ανοίγματα (με πυρήνα «την πατριωτική και δημοκρατική συμμαχία του λαού») του ηγέτη της, Αλέξη Τσίπρα - να αποτυπώσει με σωστή ιεράρχηση τις μεγάλες μας προτεραιότητες σε μια εμπνευσμένη και πειστική εθνική στρατηγική, που θα βγάλει τον τόπο μας από το βαθύ τροϊκανό χαντάκι και θα τον βάλει σε αναθεμελιωτική τροχιά ανόρθωσης και αναγέννησής του.
  
  γ.  Δεν θα χαράξουμε όμως τέτοια στρατηγική χωρίς  β α θ ι ά   σ υ ν ε ί δ η σ η,  με γνώμονα πάντοτε τους καιρούς που ζούμε: 
  Πρώτον, του  τ ί   μ α ς   σ υ μ β α ί ν ε ι, του βαθύτερου δηλαδή χαρακτήρα της χρεοκοπίας της Μεταπολίτευσης και τις επιπτώσεις της στην ελλαδική μας υπόσταση και στη συνολική συνακόλουθα μοίρα του Ελληνισμού. 
  Δεύτερον, του  γ ι α τ ί   μ α ς   σ υ μ β α ί ν ε ι,  του πώς δηλαδή οι «χρυσοφόρες» δεκαετίες της μεταπολιτευτικής… χαύνωσης {των πολλών ευρωπαϊκών «πακέτων», της «Αλλαγής», του «εκσυγχρονισμού» και «της ισχυρής Ελλάδας»} μας οδήγησαν, δια της χαρίεσσας ολιγόνοιας του Γιωργάκη (Καστελόριζο), στη μετανεωτερική υποτέλειά μας εντός της … Ευρωπαϊκής Ένωσης (με καλλιεργούμενη ψευδαίσθηση ισοτιμίας και ανεξαρτησίας στο πλαίσιό της!). 
  Τρίτον, τέλος, του  π ώ ς   θ α   β γ ο ύ μ ε   από τα πνιγηρά αδιέξοδά μας και θα μπούμε στη δύσκολη τροχιά της  ε θ ν ι κ ή ς   μ α ς   α ξ ι ο π ρ έ π ε ι α ς,   με πλήρη επίγνωση των απαιτούμενων σε βάθος χρόνου μεγάλων θυσιών από τον (καλά ενημερωμένο!) λαό μας.
  
  Αλλά, δυστυχώς, τέτοια  β α θ ι ά   σ υ ν ε ί δ η σ η   δεν υπάρχει, όπως ιδιαιτέρως έδειξαν και οι νοσηρές αντιστάσεις της Μεταπολίτευσης στις τοπικές κοινωνίες (κατά τις τελευταίες εκλογές), από τις οποίες μας ήρθε το μελαγχολικό για την αυτεπίγνωσή τους μήνυμα: «Η Μεταπολίτευση είναι … εδώ!».
  
  Που σημαίνει πως, έστω και με καθυστέρηση… τετραετίας, πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ο βαθύτερος χαρακτήρας της «χρεοκοπίας», που , πέραν της οδυνηρά βιούμενης  ο ι κ ο ν ο μ ι κ ή ς   της  διάστασης, έχει και  π ο λ ι τ ι κ ή  (χρεοκοπία του πολιτικού μας συστήματος) και  κ ο ι ν ω ν ι κ ή  (αποσύνθεση της θεσμικής βάσης της κοινωνίας μας) αλλά και π ο λ ι τ ι  σ τ ι κ ή  διάσταση, καθώς έχει αγγίξει το ίδιο το πολιτιστικό μας κύτταρο και την υπαρξιακή αξιακή μας βάση (που αυτό σχεδόν καθόλου δεν μας …απασχολεί)!
  
  Γιατί, παρά τα όσα, για προφανείς λόγους, διατείνεται η  δ ι α μ ε σ ο λ α β η τ ι κ ή μεταξύ επικυρίαρχων και λαού πολιτική εξουσία μας, η χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης δεν είναι μια κακή παρένθεση, που όπου να’ ναι … περνάει, αλλά μια ιστορικών διαστάσεων συμφορά με προδιαγεγραμμένη μακρά περίοδο μετανεωτερικής επικυριαρχίας μας. Μια  ε θ ν ι κ ή  σ υ μ φ ο ρ ά   καθώς στη δύσμοιρη χώρα μας: ξεπουλιέται ο εθνικός πλούτος, ξεθεμελιώνεται το (όποιο) κοινωνικό κράτος, εξοντώνεται ο λαός (μείζων ανθρωπιστική κρίση), φεύγουν τα νιάτα, υπονομεύεται η εθνική άμυνα …, τίθεται εν τέλει σε κίνδυνο η ίδια της η υπόσταση και το μέλλον του Ελληνισμού.
  
  Ας μη φανεί υπερβολικό, με αυτή την «χρεοκοπία» δεν τελειώνει μόνο η Μεταπολίτευση, αλλά κλείνει και ο μεγάλος κύκλος της Ελλάδας των 200 χρόνων, καθώς έχει αναιρεθεί, δια της επικυριαρχίας των «δανειστών», και το ίδιο το διατακτικό της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Κι είναι απορίας άξιον, αν δεν υπάρξει αφυπνιστικός εθνικός συναγερμός, το πώς θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια της παλιγγενεσίας υπό τους … Ραϊχενμπαχ!
  
  δ.  Μαζί, όμως, με την κοινή συνείδηση του χαρακτήρα της «χρεοκοπίας», πρέπει να έχουμε και κοινή συνείδηση των βαθύτερων αιτίων της, με έμφαση στο πολιτικό σύστημα και τη γρήγορη μετάλλαξή του σε διαχειριστικό – κλεπτοκρατικό νομέα της εξουσίας, που αφρόνως ρευστοποίησε μερίσματα των μελλοντικών γενεών (υπερχρέωση) οδηγώντας τη χώρα στα … βράχια. Γιατί, αν δεν τα φωτίσουμε καλά ως τις πιο βαθιές ρίζες τους (και χωρίς λαϊκίστικες συγκαλυπτικές εκπτώσεις για «μοιραίους» πρωταγωνιστές και «φίλιες» καταστάσεις!), δεν θα υπάρξει η καθαρή  ι δ ε ο λ ο γ ι κ ή   ρ ή ξ η (πολιτική, πολιτιστική, αξιακή) με τις νοσηρότητες της Μεταπολίτευσης (λογικές, νοοτροπίες, πρακτικές) που είναι και το θεμελιώδες προαπαιτούμενο, το εκ των ων ουκ άνευ, για μια πραγματικά   ε ν α λ λ α κ τ ι κ ή   π ο ρ ε ί α (αναθεμελιωτική, ανορθωτική, αναγεννητική) του τόπου μας προς το μέλλον.
  
  Καθώς μόνο με αυτή την βαθιά ιδεολογική ρήξη στη συνείδηση της κοινωνίας μας με το νοσηρό μεταπολιτευτικό χθες: δε θα σέρνεται η ψευδαίσθηση της προειρημένης ιστορικής κανονικότητας, που επιτρέπει στην πολιτικής εξουσία της διαχειριστικής υποτέλειας να μιλάει για μια … κακή παρένθεση, δεν θα υπάρχουν περιθώρια παραπλάνησης του λαού από μεταμφιεσμένες πολιτικές εκδοχές του αμαρτωλού πλέγματος εξουσίας (Ποτάμια, Κεντροαριστερές και ό,τι άλλο!), αλλά και θα διασφαλίζεται, που είναι και το μείζον, το αδιαπραγμάτευτο της εναλλακτικής πορείας μας προς το μέλλον, την πρωταγωνιστική ευθύνη της οποίας έχει αναδεχθεί από τις τελευταίες εθνικές εκλογές ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
  
  
  
  Μια α ν α δ ο χ ή, όμως, που πέραν της λυσσώδους πολεμικής του «κατεστημένου», με αιχμή τους οικονομικό-μιντιακούς ολιγάρχες, δυστυχώς προσκρούει και στις δικές του ε σ ω τ ε ρ ι κ έ ς  «α ν τ ι σ τ ά σ ε ι ς»  (αριστερές παθολογίες, αριστεροί στραβισμοί, εθνικές … δυσανεξίες, ελλείμματα ποιότητας και άλλα παρόμοια), καθώς περισσότερο και από τους πολέμιούς του, είναι αυτές οι  ε γ γ ε ν ε ί ς     α δ υ ν α μ ί ε ς   που δεν του επιτρέπουν να αναδειχθεί, όπως ο βηματισμός και τα μηνύματα του Αλέξη Τσίπρα υπόσχονται, σε  η γ έ τ ι δ α   ε θ ν ι κ ή   δ ύ ν α μ η, σπονδυλώνοντας ένα  π α ν ε θ ν ι κ ό   κ ί ν η μ α   σ ω τ η ρ ί α ς   τ ο υ   τ ό π ο υ  μας.  Με αυτονόητη την παραδοχή (όπως τηρουμένων των αναλογιών, διδάσκει η μεγαλειώδης ΕΑΜική Αριστερά!) πως στις μεγάλες κρίσεις και δοκιμασίες των κοινωνιών και των λαών ο ι   ε θ ν ι κ έ ς  π ρ ο τ ε ρ α ι ό τ η τ ε ς   ε ί ν α ι   τ α   κ α τ’  ε ξ ο χ ή ν   α ρ ι σ τ ε ρ ά   π ρ ο τ ά γ μ α τ α,  αν θέλουμε να μη βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο και να μη μένουμε με τα «αριστερόμετρα στο χέρι», βλέποντας … τα τρένα να περνούν. Όπως θα γίνει, αν ο ηγέτης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν αναμετρηθεί με τις προειρημένες «αδυναμίες», τώρα πιά … βιάζοντας τον ιστορικό χρόνο. Κάτι που θα έπρεπε να είχε αρχίσει να γίνεται αμέσως μετά το 27% των εθνικών εκλογών.
  
  ε. Γιατί, αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν ανταποκριθεί στον ιστορικό εναλλακτικό του ρόλο, όπως πειστικά τον ορίζει ο ηγέτης του, ο  τ ό π ο ς  μ α ς  θ α  σ έ ρ ν ε τ α ι  στις ράγες της διαχειριστικής υποτέλειας, άγνωστο σε τι βάθος χρόνου, πάντως όχι για λίγο, και με ποιό εθνικό κόστος, σίγουρα όχι μικρό.
  
  ...Κι οι προοπτικές μας μόνο αισιόδοξες δεν είναι, ιδίως αν, μαζί με όλα τα άλλα, ιδιαιτέρως σκεφτόμαστε τις βαθύτερες ρίζες της  ι σ τ ο ρ ι κ ή ς  μ α ς   χ α ύ ν ω σ η ς   στις τρυφηλές δεκαετίες της Μεταπολίτευσης και της έρπουσας   ι σ τ ο ρ ι κ ή ς   μ α ς   α μ η χ α ν ί α ς  (με παρακμιακά συμπτώματα   ι σ τ ο ρ ι κ ή ς   α φ α σ ί α ς ), που συνοδεύει την οδυνηρά βιούμενη  «χρεοκοπία» μας.  Αν  δηλαδή σκεφτόμαστε το σκοτεινό βάθος της εθνικής μας κρίσης!
  
  
  Δημοσιεύτηκε στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 22-07-2014