Μπορεί η σχέση της Ελλάδας με τους εταίρους της να έχει εδώ και καιρό αλλάξει, αλλά δεν έχει αλλάξει όσο χρειάζεται για να εξέλθει από την παγίδα «αργού θανάτου». Κι αυτό, παρότι έχει πληρώσει βαρύ τίμημα, που με την υπερψήφιση των πρόσθετων μέτρων την περασμένη εβδομάδα γίνεται βαρύτερο.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον απομονωμένη, είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για να ξεφύγει από την παγίδα. Στην πραγματικότητα, το μίγμα οικονομικού εθνικισμού και πολιτικής αδιαλλαξίας που χαρακτηρίζει τη στάση του Βερολίνου μας υποχρεώνει να κρατάμε μικρό καλάθι. Η στάση του Σόιμπλε στο Eurogroup της 22ας Μαΐου επιβεβαιώνει αυτή τη θεώρηση.
Η γερμανική αδιαλλαξία τορπίλισε τις προσπάθειες να βρεθεί συμφωνία τη Δευτέρα. Η εξέλιξη αυτή έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ήδη δραματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Ταυτοχρόνως, όμως, υποσκάπτει και την πίστη των ευρωπαϊκών λαών στην ικανότητα της Ευρωζώνης να δίνει λύσεις σε ζωτικά προβλήματα των χωρών-μελών, αλλά και στο δικό της υπαρκτό πρόβλημα επιβίωσης.
Υπό το βάρος ταυτόχρονων κρίσεων-προκλήσεων το ευρωιερατείο πιέζεται να βάλει νερό στο κρασί του. Η διαδικασία αυτή έχει αρχίσει από το 2016, ειδικά μετά το Brexit. Είναι ενδεικτικό ότι τότε η Κομισιόν δεν είχε επιβάλει κυρώσεις εναντίον της Ισπανίας και της Πορτογαλίας για τα υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματά τους. Η κίνηση εκείνη, όμως, δεν είχε συνέχεια.
Η ΕΕ παλινδρομεί, ανίκανη να χαράξει σαφή πορεία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το μέλλον της να παραμένει το κύριο θέμα στην ατζέντα. Παρά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων είναι αμφίβολο εάν μπορούν να ληφθούν δραστικές αποφάσεις, ικανές να προσδώσουν μία νέα δυναμική στο ενοποιητικό εγχείρημα. Οι συμφωνίες στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή το μόνο που εξασφαλίζουν είναι τη συνέχιση της χαμηλής πτήσης που συντηρεί την κρίση.
Η σαρωτική νίκη του Μακρόν και οι συχνές διακηρύξεις ότι η Ευρώπη παραμένει ενωμένη και δυνατή δεν λύνουν από μόνες τους τα προβλήματα. Οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία και κυρίως οι εκλογές του Σεπτεμβρίου στη Γερμανία αποτρέπουν ουσιαστικές κινήσεις μέχρι το φθινόπωρο.
Πολύ περισσότερο που οι επί της ουσίας διαφορές στους κόλπους της ΕΕ μοιάζουν ολοένα και πιο αγεφύρωτες. Μπορεί στο Βερολίνο να ζητωκραύγασαν για την εκλογή του Μακρόν, αλλά είναι μπροστά η διαμόρφωση της νέας σχέσης στους κόλπους του γαλλογερμανικού άξονα.
Μέτωπο εναντίον της λιτότητας
Από πέρυσι, ο Τσίπρας είχε πρωτοστατήσει στην προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα μέτωπο των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου εναντίον της λιτότητας. Ο Ολάντ είχε συμπράξει, αλλά η πρωτοβουλία, αν και είχε συνέχεια, προσγειώθηκε σε χαμηλότερο επίπεδο από τις αρχικές προσδοκίες.
Η έκβαση της μάχης εναντίον της λιτότητας στην Ευρώπη θα εξαρτηθεί αφενός από τη στάση του προέδρου Μακρόν, αφετέρου από τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία. Οι πρόσφατες ενδείξεις στη γερμανική πολιτική σκηνή δείχνουν ότι οι αρχικές προσδοκίες για την εκλογική δυναμική των Σοσιαλδημοκρατών του Σουλτς δεν επιβεβαιώνονται.
Οι εκκλήσεις προς το Βερολίνο για χαλάρωση της λιτότητας δεν έβρισκαν και πιθανότατα θα συνεχίσουν να μη βρίσκουν ανταπόκριση. Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε έδειξε κάποιες στιγμές σημάδια ευελιξίας, αλλά στην πορεία αποδείχθηκε ότι δεν είναι διατεθειμένο να αλλάξει γραμμή πλεύσης.
Θα το πράξει μόνο εάν υποχρεωθεί. Και θα υποχρεωθεί μόνο εάν συνασπισθούν απέναντι το Παρίσι και η Ρώμη, γεγονός που θα συσπειρώσει πίσω από αυτό τον άξονα και αρκετές μικρότερες χώρες-μέλη.
Προς το παρόν, όμως, αυτό είναι μεν ένα ενδεχόμενο, αλλά όχι πολύ πιθανό. Όσο, όμως, τα πράγματα παραμένουν στις ράγες του Σόιμπλε, μεταξύ των άλλων, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Γκρίλο θα εδραιώνει την πρώτη θέση στην ιταλική πολιτική σκηνή, με βάση τις δημοσκοπήσεις.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ "Παραμονή στη μέγγενη με σφραγίδα Σόιμπλε"
Σχόλια