Στ. Λυγερός: Γερμανική Αδιαλλαξία και Ευρωπαϊκά Διλήμματα

Η γερμανική αδιαλλαξία τορπίλισε τις προσπάθειες να βρεθεί συμφωνία και καθιστά αβέβαιη την προοπτική να προκύψει λύση στη σύνοδο της 15ης Ιουνίου. Το κλίμα που έχει διαμορφωθεί επιδρά αρνητικά στην ήδη δραματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.Αυτό που πραγματικά εκπλήσσει είναι η αδυναμία-απροθυμία των υπολοίπων παραγόντων του ευρωιερατείου να θέσουν όρια στο Βερολίνο. Με αυτή την οπτική μίλησε για τις εξελίξεις στον 9.84 ο αρθρογράφος-αναλυτής και επικεφαλής του site stavroslygeros.gr .

Ο ίδιος μίλησε και για την ανοιχτή κόντρα Τράμπ - Μερκελ, με στόχο από την πλευρά των ΗΠΑ ένα νέο σημείο ισορροπίας , υπογραμμίζοντας ότι η Γερμανία χωρίς την Ε.Ε. είναι μια μεσαία διεθνώς δύναμη, ενώ σε ρόλο ηγέτη της Ε.Ε. διεκδικεί ρόλο οικονομικής υπερδύναμης , που η στρατιωτικής της μετεξέλιξη χωρίς εκτροπή από την πολιτική λιτότητας είναι αδύνατη. 

blogger: Τελικά αυτός ο άθλιος Λυγερός τολμάει να σχολιάζει την πετυχεσιά του Βενιζέλου με το PSI και δεν ...ντρέπεται. Ρώτησε τον Ε. Βενιζέλο πριν μιλήσει για το PSI; (Ένας Βενιζέλος που έχει μείνει μόνος να μιλάει για την επιτυχία του PSI, που θα μείνει στην ιστορία σαν μια μεγάλη οικονομική απάτη σε βάρος της Ελλάδας).
Kαι άλλα για το PSI ..
============

• Εγκλημάτησαν ΟΛΟΙ στη διαχείριση της κρίσης… ιδού λοιπόν

  

   Δυστυχώς, στη Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού δεν αντιλαμβάνεται τα της διεθνούς οικονομίας, πράγμα κατανοητό. Αυτό που είναι όμως αδικαιολόγητο, είναι η αρρωστημένη ταύτιση των πολιτών με τους πολιτικούς και η τάση να πηγαίνουν με αγελαία συμπεριφορά προς την κατεύθυνση αυτού που θα τους τάξει τα περισσότερα, παρότι επί δεκαετίες γνωρίζουν ότι τα προεκλογικά ψέματα στην Ελλάδα είναι τερατώδη, με αυτά της τελευταίας προεκλογικής περιόδου να ξεπερνούν κάθε προηγούμενο.

  Γράφει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
  Επειδή οι πολιτικοί στη χώρα μας έχουν πάλι αρχίσει το αγαπημένο τους σπορ, να τα ρίχνει ο ένας στον άλλον, με τον κόσμο εν πολλοίς να ακολουθεί, ας τους βοηθήσουμε να τα βάλουν σε μια τάξη στο μυαλό τους, για να κατανοήσουν ότι κανένας τους δεν είναι άμοιρος ευθυνών και έκαναν τα πάντα να αποφύγουν τις μεταρρυθμίσεις που όμως θα είχαν ως τίμημα να χαθεί το «λάφυρο», να χαθεί το «φέουδο» της Μεταπολίτευσης επί του οποίου στήθηκε το «παιχνίδι» από όλους, που δεν ήταν άλλο από τον έλεγχο του Δημοσίου (άμεσου και έμμεσου, με το δεύτερο να είναι χειρότερο του πρώτου), που συντηρούσε εκ περιτροπής, τους κομματικούς στρατούς.
  Και αντί οι σημερινοί που ευαγγελίζονταν το νέο, το καινούργιο, να είναι αυτοί που θα «ξεμπρόστιαζαν» τους προηγούμενους δείχνοντας στη χώρα «τον ίδιο δρόμο», λειτουργούν με πανομοιότυπο τρόπο, με την ίδια αυτοκαταστροφική λογική, προσπαθώντας να κάνουν το ελάχιστο δυνατό από όσα ζητούνται, αρκεί να μην πειραχτεί το υπερτροφικό, αντιπαραγωγικό και αδικαιολόγητα πολυδάπανο για χρεοκοπημένη χώρα (από το 2010) Δημόσιο, ρίχνοντας το βάρος στη φορολογία που έχει «γονατίσει» την κοινωνία, η οποία όμως πληρώνει το κόστος των επιλογών της… Πάμε λοιπόν.
  Το σκάνδαλο που όλοι στο εσωτερικό καταγγέλλουν εναντίον της Ελλάδας είναι το μικρό σκάνδαλο και είναι αμελητέο μπροστά στο μεγάλο, για το οποίο μεγάλο σκάνδαλο το Κογκρέσο εγκαλεί το ΔΝΤ. Το μεγάλο σκάνδαλο είναι λοιπόν η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρώτο πρόγραμμα που έγινε κατά παράβαση όλων των κανονισμών και αρχών του ΔΝΤ, για να σωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες και να μην καταρρεύσει ο τραπεζικός τομέας της Ευρωζώνης. Κατανοητό;
  Κι αυτό γιατί μετά τις γαλλογερμανικές τράπεζες, σειρά είχαν οι ισπανικές και ιταλικές τράπεζες που ήταν υπό κατάρρευση τότε, όπου το «Domino Effect» θα συμπαρέσυρε και τις πορτογαλικές και ιρλανδικές τράπεζες που ήταν είδη στο μάτι του κυκλώνα.
  Η απόφαση ήταν πολιτική -με σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης Ομπάμα- να μπει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα για να δοθεί χρόνος στις γαλλογερμανικές τράπεζες να «ξεφορτώσουν» τα ελληνικά ομόλογα με αντάλλαγμα να στηρίξουν τις ισπανικές και ιταλικές τράπεζες να μην καταρρεύσουν. Εκεί όμως χάθηκε και η ελληνική ευκαιρία όπως θα καταδειχθεί…
  Η αμερικανική κυβέρνηση το δέχτηκε για να αποφύγει την κατάρρευση της Ευρωζώνης, το οποίο θα σήμαινε κατάρρευση επί της ουσίας του ΝΑΤΟ. Όταν αργότερα οι Αμερικανοί πίεζαν τη Γερμανία για το ελληνικό χρέος (οι ΗΠΑ βλέπουν τα πράγματα πάντα γεωστρατηγικά, όχι αμιγώς οικονομικά), εννοούσαν αλλά δεν το έλεγαν, ότι ζητούσαν να ανταποδώσει η Γερμανία τη χάρη που της είχε κάνει η Αμερική, η οποία επέτρεψε τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο αρχικό πρόγραμμα, να στηρίξει την Ελλάδα.
  
  Η Γερμανία όμως απαντούσε ότι το αντάλλαγμα που είχε συμφωνηθεί ήταν να στηριχθούν η Ισπανία και Ιταλία και ότι στη συμφωνία δεν περιλαμβανόταν η σωτηρία και της Ελλάδας! Είναι γνωστό, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι στους κρατούντες, ότι η Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο βλέπει τα πράγματα μόνο οικονομικά και δευτερευόντως στην εσωτερική πολιτική τους διάσταση και δεν την απασχολεί ιδιαίτερα η πρωτοκαθεδρία της γεωστρατηγικής οπτικής γωνίας.
  Εδώ πρέπει να σημειωθεί, ότι όλα τα πολιτικά κόμματα στην Ευρωζώνη τελούσαν σε γνώση της κομπίνας – κυριολεκτώ – και τηρούν σιγή ιχθύος για τα πραγματικά γεγονότα και μόνο τα δικά μας πολιτικά «φρούτα» αντιλήφθηκαν με χαρακτηριστική καθυστέρηση το παιχνίδι που παίχτηκε εις βάρος τους και εις βάρος της Ελλάδας.
  Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάνης Βαρουφάκης που γνώριζαν καλά όσα συνέβαιναν, πίστευαν ότι θα μπορούσαν να εκβιάσουν την Ευρώπη και ειδικότερα την Γερμανία και τη Γαλλία αποκαλύπτοντας την αλήθεια. Δεν τα είχαν όμως υπολογίσει όλα και πολύ καλά…
  Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει ήταν ότι πλέον ήταν αργά, αφού αποκαλύπτοντας ένα σκάνδαλο εκ των υστέρων, χωρίς πρακτικές επιπτώσεις για την Ευρώπη, δεν θα κέρδιζαν τίποτε. Αντίθετα θα έχαναν τα πάντα, μιας και η ελληνική οικονομία δεν είχε ορθοποδήσει ακόμη και εξαρτιόταν απόλυτα από την χρηματοδότηση των δανειστών.
  Το τελειωτικό χτύπημα στην Ελλάδα και την αξιοπιστία της, το είχαν ήδη δώσει οι Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να περισώσουν το υπάρχον πολιτικό σύστημα, απέφευγαν τις ριζικές τομές που ζητούσαν οι δανειστές με το πρώτο και δεύτερο μνημόνιο και αντί για την αναπόδραστη αναμόρφωση της χώρας, αν επιθυμούσαν να τη στήσουν στα πόδια της, εφάρμοζαν εξ αρχής εισπρακτικά μέτρα, τα λεγόμενα «ισοδύναμα». Τα θυμάστε…
  Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την καθολική του πολιτική ήττα στη διαπραγμάτευση, αναγκάστηκε να κάνει όσα δεν έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά και επιπλέον να επιβάλει εξοντωτικά εισπρακτικά μέτρα, διότι πέραν της απροθυμίας για μεταρρυθμίσεις, έχει μείνει ουσιαστικά χωρίς επιλογές.
  
  Να μου το θυμηθείτε, σε περίπτωση που χάσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ και η νέα κυβέρνηση θα ακολουθήσει την ίδια ουσιαστικά πολιτική, θέλει δεν θέλει. Εκτός κι αν αποφασίσουμε να κάνουμε γρήγορα όσα πρέπει στις δομές του κράτους μας, αν θέλουμε να δούμε αντιστροφή της κατάστασης. Κάποια στιγμή.