Μπορεί οι ηγέτες των κρατών μελών του νότου
της Ε.Ε. να συγκεντρώθηκαν ξανά και να είπαν όσα είπαν για την πορεία
της Ευρώπης, μπορεί, ειδικότερα στην Ελλάδα, να υπήρξαν εκ νέου ελπίδες –
και, αντίστοιχα, αυταπάτες – για την πορεία του ελληνικού προγράμματος,
μπορεί η Κριστίν Λαγκάρντ να είπε κι εκείνη όσα είπε για το χρέος της
χώρας πριν τη συνάντησή της με την Ανγκελα Μέρκελ στη Γερμανική
πρωτεύουσα – αλλά δεν είπε τίποτα μετά τη συνάντηση -, όμως, όλα αυτά,
όπως βέβαια ήταν αναμενόμενο για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί για την
πορεία της Ε.Ε., ουσιαστικά δεν έχουν την παραμικρή πραγματική σημασία
για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα.
Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι, τελικά, το Βερολίνο μίλησε. Και, μάλιστα, μίλησε τριπλά και ταυτόχρονα: μέσω του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας, μέσω της καγκελαρίας και, τέλος – αυτό είναι το «νέο» στοιχείο – μέσω του υποψήφιου καγκελάριου των σοσιαλδημοκρατών Μάρτιν Σουλτς ο οποίος ήρθε να προστεθεί στην πάγια γραμμή της κυβέρνησής του – κάτι φυσικά που θα έπρεπε να το αναμένουν όλοι ακριβώς επειδή το κόμμα του μετέχει στην κυβέρνηση, έχει υπογράψει αυτή την πολιτική και ουδέποτε, επί χρόνια, έθεσε εμπόδια στην άσκησή της, εκτός από σποραδικές ανώδυνες ρητορικές «επιφυλάξεις» που έχει εκφράσει στο παρελθόν όχι για άλλο λόγο, αλλά ως φύλλο συκής για να κρύψει την πλήρη πραγματική του ταύτιση με την πολιτική Μέρκελ – Σόιμπλε και να «προστατεύσει» όσο το δυνατόν τη δική του «διαφορετική» ιδεολογική ταυτότητα.
Το κοινό μήνυμα που εξέπεμψαν όλοι οι παραπάνω είναι ένα και μοναδικό και δεν επιδέχεται διαφοροποιήσεις ή δεύτερες «εναλλακτικές» αναγνώσεις: τα πράγματα συνεχίζουν ως έχουν.
Αντίθετα, αν υπάρχει μια διαφοροποίηση, ένα «νέο» στοιχείο, είναι ότι, επί της ουσίας, τώρα και οι σοσιαλδημοκράτες υιοθετούν πλέον και εκείνοι την απειλή του Grexit ως συνάρτηση της πορείας του ελληνικού προγράμματος.
Επί πολλά χρόνια τώρα η Ελλάδα ζει μέσα στη θλιβερή αυταπάτη ότι η πολιτική του Βερολίνου είναι απλώς το αποτέλεσμα εμμονών ενός υπουργού Οικονομικών.
Η βασική ιδέα που την περιβάλλει είναι ότι οφείλεται σε εκείνον και ότι ακόμα και η ίδια η καγκελάριος είναι «επιφυλακτική» αλλά δεν μπορεί, δήθεν, να κάνει αλλιώς, λόγω ισορροπιών στη γερμανική κυβέρνηση. Ότι δηλαδή δήθεν δεν πρόκειται για την εθνική πολιτική της Γερμανίας, η οποία καθορίζει τα πάντα στην Ελλάδα και σχεδόν τα πάντα στην Ευρώπη.
Τώρα, αυτή η «ανάλυση» καταρρέει πια οριστικά με κρότο. Πρέπει να βρούμε άλλο παραμύθι να λέμε στον εαυτό μας…
Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι, τελικά, το Βερολίνο μίλησε. Και, μάλιστα, μίλησε τριπλά και ταυτόχρονα: μέσω του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας, μέσω της καγκελαρίας και, τέλος – αυτό είναι το «νέο» στοιχείο – μέσω του υποψήφιου καγκελάριου των σοσιαλδημοκρατών Μάρτιν Σουλτς ο οποίος ήρθε να προστεθεί στην πάγια γραμμή της κυβέρνησής του – κάτι φυσικά που θα έπρεπε να το αναμένουν όλοι ακριβώς επειδή το κόμμα του μετέχει στην κυβέρνηση, έχει υπογράψει αυτή την πολιτική και ουδέποτε, επί χρόνια, έθεσε εμπόδια στην άσκησή της, εκτός από σποραδικές ανώδυνες ρητορικές «επιφυλάξεις» που έχει εκφράσει στο παρελθόν όχι για άλλο λόγο, αλλά ως φύλλο συκής για να κρύψει την πλήρη πραγματική του ταύτιση με την πολιτική Μέρκελ – Σόιμπλε και να «προστατεύσει» όσο το δυνατόν τη δική του «διαφορετική» ιδεολογική ταυτότητα.
Το κοινό μήνυμα που εξέπεμψαν όλοι οι παραπάνω είναι ένα και μοναδικό και δεν επιδέχεται διαφοροποιήσεις ή δεύτερες «εναλλακτικές» αναγνώσεις: τα πράγματα συνεχίζουν ως έχουν.
Αντίθετα, αν υπάρχει μια διαφοροποίηση, ένα «νέο» στοιχείο, είναι ότι, επί της ουσίας, τώρα και οι σοσιαλδημοκράτες υιοθετούν πλέον και εκείνοι την απειλή του Grexit ως συνάρτηση της πορείας του ελληνικού προγράμματος.
Επί πολλά χρόνια τώρα η Ελλάδα ζει μέσα στη θλιβερή αυταπάτη ότι η πολιτική του Βερολίνου είναι απλώς το αποτέλεσμα εμμονών ενός υπουργού Οικονομικών.
Η βασική ιδέα που την περιβάλλει είναι ότι οφείλεται σε εκείνον και ότι ακόμα και η ίδια η καγκελάριος είναι «επιφυλακτική» αλλά δεν μπορεί, δήθεν, να κάνει αλλιώς, λόγω ισορροπιών στη γερμανική κυβέρνηση. Ότι δηλαδή δήθεν δεν πρόκειται για την εθνική πολιτική της Γερμανίας, η οποία καθορίζει τα πάντα στην Ελλάδα και σχεδόν τα πάντα στην Ευρώπη.
Τώρα, αυτή η «ανάλυση» καταρρέει πια οριστικά με κρότο. Πρέπει να βρούμε άλλο παραμύθι να λέμε στον εαυτό μας…
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=873381
Σχόλια