Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την τύχη των γαλλικών προεδρικών εκλογών και επομένως για την τύχη τόσο του ευρώ όσο και της ΕΕ συνολικά. Στο όχι απίθανο πλέον σενάριο να περάσουν στον δεύτερο γύρο η Λεπέν με τον Μελανσόν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αλλά και οι κυβερνήσεις, βλέπουν πραγματικό εφιάλτη.
Θα είναι το χειρότερο σενάριο, καθώς η καταστροφή θα έχει ήδη επέλθει από τον πρώτο γύρο και πλέον δεν θα έχει καμία σημασία το τελικό αποτέλεσμα, ποιος δηλαδή θα είναι ο πρόεδρος. Είτε ο ένας είτε ο άλλος, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η Γαλλία θα βγεί από το ευρώ.
Πόσες πιθανότητες έχει να πιάσει ο Μελανσόν τον Μακρόν; Αρκετές. Πρώτον, έχει την τάση με το μέρος του. Τα ποσοστά του Μακρόν βαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες μειούμενα και έχει περάσει από το 26 στο 23%. Αντιθέτως, τα αντίστοιχα του Μελανσόν ξεκίνησαν από το 12 και τώρα βρίσκονται στο 19. Επομένως, η δημοσκοπική καμπύλη του Μακρόν είναι πτωτική και του Μελανσόν ανοδική και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για την τελευταία προεκλογική εβδομάδα. Εάν συνεχιστεί η τάση αυτή η νίκη του Μελανσόν θα είναι εξαιρετικά πιθανή.
Δεύτερον, από τις αναλύσεις προκύπτει πως όσοι επιλέγουν Μακρόν δεν είναι και τόσο βέβαιοι για την επιλογή τους- μόνον οι μισοί. Και στο σημείο αυτό υπερέχει ο Μελανσόν, οι ψηφοφόροι του οποίου είναι σχεδόν όλοι βέβαιοι για την επιλογή τους. Το στοιχείο αυτό καθιστά το τελικό αποτέλεσμα απολύτως αβέβαιο ως προς τον Μακρόν.
Τρίτον, η γενικευμένη οργή των Γάλλων τόσο για την πολιτική Ολαντ όσο και για την υποβάθμιση του ρόλου της Γαλλίας εντός της ΕΕ βρίσκει στον Μελανσόν έναν απρόσμενο εναλλακτικό δρόμο, πέραν της γαλλικής ακροδεξιάς. Είναι σαφές πως η πλειοψηφία των Γάλλων εξακολουθεί να παραμένει κεντροαριστερή και επομένως η πολιτική αγανάκτηση των ευρύτερων στρωμάτων της μεσαίας και των λαϊκών τάξεων ευκολότερα θα επιλέξει Μελανσόν απ’ ό,τι Λεπέν ή Ομόν. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως όσο τα ποσοστά του Μελανσόν ανεβαίνουν τα αντίστοιχα του Ομόν πέφτουν. Έχουμε δηλαδή μια ευδιάκριτη ριζοσπαστικοποίηση των γάλλων σοσιαλιστών που τροφοδοτεί τον Μελανσόν. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική πολιτική αλλαγή, η οποία δεν αποκλείεται καθόλου να κρίνει τις εκλογές.
Τέταρτον, ο Μακρόν είναι ένα δημιούργημα των ΜΜΕ και των συστημικών γαλλικών κύκλων, που ήθελαν να έχουν κάτι διαφορετικό απέναντι στον συντηρητικό Φιγιόν. Αυτό σημαίνει πως η εικόνα του είναι κατασκευασμένη σε μεγάλο βαθμό, εκπροσωπεί τους γαλλικούς τραπεζικούς κύκλους, είναι πολιτικός που υιοθετεί το συνολικό πακέτο της γερμανικής νεοφιλελεύθερης Ευρώπης- ένας τυπικός πολιτικός της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι η διείσδυσή του στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, αλλά και στη μεσαία τάξη, είναι περιορισμένη.
Τούτων δοθέντων, το αποτέλεσμα της Κυριακής θα είναι καθοριστικό για τις τύχες της Ευρώπης. Εάν ο Μακρόν και ο Φιγιόν αποτύχουν, τότε θα πάμε σε ένα δεύτερο γύρο πρωτόγνωρο. Θα επιλεγεί ο δρόμος διάλυσης του ευρώ: είτε θα είναι ο δρόμος της εθνικής αναδίπλωσης, είτε ο δρόμος της αριστεράς, ένας δρόμος ακόμα ασαφής πολιτικά. Βεβαίως, οι πιθανότητες εξακολουθούν να παραμένουν στον Μακρόν και στον Φιγιόν, ο οποίος δεν αποκλείεται καθόλου την τελευταία στιγμή να ξεπεταχθεί δεύτερος, εφόσον η γκωλική δεξαμενή εξακολουθεί να είναι μεγάλη- άνω του 30%
Στην περίπτωση πάντως του διδύμου Λεπέν- Μελανσόν τον πρώτο λόγο θα έχει πλέον η Μαρίν Λεπέν, διότι οι γκωλικοί μοιάζει απίθανο να στηρίξουν Μελανσόν. Αλλά τίποτα δεν θα αποκλείεται πλέον και όλα θα κριθούν οριακά.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως ούτως ή άλλως η πολιτική ατζέντα έχει ήδη αλλάξει και όποιος και να εκλεγεί πρόεδρος θα υποχρεωθεί να διοικήσει έχοντας απέναντί του το ισχυρό Εθνικό Μέτωπο και την αναβαθμισμένη πλέον γαλλική αριστερά, η οποία φυσικά εννοεί αυτά που προαναγγέλλει και όλοι γνωρίζουν πως εάν φτάσει και μέχρι την προεδρία της Γαλλίας δεν θα υπαναχωρήσει επ’ ουδενί και επομένως δεν θα υπάρχουν περιθώρια διαπραγματεύσεων, υπαναχωρήσεων και συμβιβασμών-όπως τα είδαμε στην αντίστοιχη ελληνική περίπτωση.
Οι γάλλοι- όπως και οι άγγλοι- δεν είναι έλληνες. Δεν ελίσσονται.
ΠΗΓΗ
----------------------------
Είναι το πιο πρόσφατο πουλέν των δημοσκοπήσεων στη Γαλλία. Τις τελευταίες εβδομάδες ο Ζαν Λικ Μελανσόν καλπάζει, σε κάποιες έρευνες φέρεται να είναι τρίτος, σε απόσταση αναπνοής από τον Μακρόν και την Λεπέν, ενώ για μερικούς αναλυτές δεν αποκλείεται ένας δεύτερος γύρος Μελανσόν – Λεπέν. Ο απόλυτος εφιάλτης της φιλοευρωπαϊκής Γαλλίας.
Ενας σοσιαλιστής από τα παλιά προκαλεί την Ευρώπη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Είναι υποψήφιος της Ακρας Αριστεράς λένε οι αντίπαλοί του, αλλά πόσο απειλητικός είναι ένας άνθρωπος που ήταν ήδη υπουργός στην κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν το 2000-2002. «Δεν σκοπεύω να εγκαταλείψω την Ευρώπη, θέλω να επαναδιαπραγματευτώ τις συνθήκες» λέει στους ευρωπαίους δημοσιογράφους που τον συνοδεύουν σε συνέντευξη Τύπου εν πλω στον Σηκουάνα. Το περασμένο Σάββατο προειδοποίησε τους Γερμανούς: «Εγώ δεν είμαι Τσίπρας, δεν θα κάτσω να με προσβάλλουν για δεκαεπτά ώρες» είπε αναφερόμενος στην δήθεν «ηρωϊκή» διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015. Αλλά παρά τις μεγαλοστομίες ο έμπειρος πολιτικός αφήνει χώρο στη συζήτηση, παραδέχεται ότι και η Γαλλία έχει ανάγκη την Ευρώπη.
«Δεν είμαι εγώ η απειλή για την Ευρώπη» λέει ο γάλλος υποψήφιος πρόεδρος. «Δεν ευθύνομαι για το Brexit, δεν υποδαύλισα την έξαρση των εθνικισμών». Το χιούμορ του είναι καυστικό και δεν ενδιαφέρεται για διπλωματικές ευγένειες όταν αναφέρεται στους σημερινούς επικεφαλής της ΕΕ. «Η Ευρώπη δεν μπορεί χωρίς τη Γαλλία. Αν εκλεγώ θα πρέπει να ακούσουν τις απαιτήσεις μου. Η δικαιολογία ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτε πρέπει να τελειώνει, δεν μπορούμε να αφήνουμε τους λαούς να πεθαίνουν όπως συμβαίνει στην Ελλάδα».
«Και αν δεν καταφέρετε να πετύχετε αυτά που θέλετε με τις διαπραγματεύσεις, θα φύγετε από το ευρώ» ερωτάται από τους δημοσιογράφους; «Μα και βέβαια, θα προτιμούσα ακόμα και το κινεζικό νόμισμα» απαντά με γερή δόση σαρκασμού. Ο Μελανσόν ξέρει να χαϊδεύει τα αφτιά των Γάλλων που αισθάνονται ταπεινωμένοι από τη σημερινή θέση της χώρας, ουρά της γερμανικής ηγεμονίας. Θεωρεί ότι Μέρκελ και Σόιμπλε δεν διαχειρίστηκαν σωστά το ευρώ. «Το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα θα πρέπει να γίνει ξανά εργαλείο στην υπηρεσία των λαών» λέει. Στην Ελλάδα το έχουμε ακούσει ξανά και τον λογαριασμό τον πληρώνουμε ακόμα.
Αλλά ο Μελανσόν έχει ένα δίκιο, η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα, η Ευρώπη θα πρέπει να μιλήσει μαζί του αν πράγματι κάνει την έκπληξη και φτάσει μέχρι το προεδρικό μέγαρο. Αλλά με ποια Ευρώπη θα μπορούσε να συζητήσει ένας άνθρωπος που απορρίπτει σχεδόν όλη την πολιτική ηγεσία της ΕΕ; «Με τους φίλους των Podemos και του Die Linke», απαντά προκλητικά. Βεβαίως δεν είναι ανόητος, γνωρίζει ότι αυτό δεν επαρκεί και δεν κόβει όλες τις γέφυρες.
«Συνειδητά επέλεξα να μη συζητήσω με εκείνη την Ευρώπη που θέλει μόνο τους yen men πολιτικούς. Η Μέρκελ είναι καγκελάριος της Γερμανίας, όχι της Ευρώπης. Αλλά αποδείχτηκε επίμονη και λογική. Αντίθετα οι δύο τελευταίοι γάλλοι πρόεδροι υπήρξαν ανίκανοι και τώρα όλοι εκπλήσσονται που εγώ ζητώ μια συζήτηση σε νέες βάσεις. Υπάρχει όμως προηγούμενο: Ο Ντε Γκολ σηκώθηκε και έφυγε από πολλές συναντήσεις όταν διαπραγματευόταν την κοινή αγροτική πολιτική και στο τέλος πήρε αυτό που ήθελε». Ο αριστερός υποψήφιος πατάει στην εικόνα του συντηρητικού στρατηγού για να πάρει φόρα προς το προεδρικό μέγαρο.
Το πρόγραμμά μου δεν είναι ακροαριστερό», επιμένει, «δεν υπόσχομαι την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Προτείνω την επανεκκίνηση της οικονομίας πάνω σε οικολογικές βάσεις». «Εκατό δισεκατομμύρια ευρώ σε νέες επενδύσεις, ένα πρόγραμμα που κάποτε ήταν των σοσιαλιστών». Μπηχτή για τον υποψήφιο των σοσιαλιστών Μπενουά Αμόν, που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να έχει μείνει πολύ πίσω στην προεκλογική κούρσα.
Ο επικεφαλής της «Ανυπότακτης Γαλλίας» αρνείται να απαντήσει στα αγγλικά σε βρετανό δημοσιογράφο και δεν μπορεί να αποφύγει ένα ειρωνικό σχόλιο για τον εξ απαλών ονύχων ιμπεριαλισμό των αγγλοσαξόνων. Τι θέλει; Επαναφορά των κοινωνικών δικαιωμάτων, μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος και αλλαγή του καταστατικού της ΕΚΤ ώστε ο ρόλος να είναι η υπεράσπιση της εργασίας. Είναι διπλωματικός όταν απαντά για το φαινόμενο Λεπέν και για το πόσο αντισυστημικός είναι. «Θέλω να πείσω ακόμα και τους ψηφοφόρους της Λεπέν. Η Γαλλία δεν είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που έχει ακροδεξιά. Ελπίζω να την νικήσω στις εκλογές».
Θα τα καταφέρει; Για πολλούς Ευρωπαίους είναι εξίσου επικίνδυνος με την ακροδεξιά αντίπαλό του, για κάποιους άλλους η μεγάλη ελπίδα της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ο τελικός λόγος ανήκει στους Γάλλους και η Ευρώπη κρατά – για μία ακόμη φορά – την ανάσα της.
Πηγή: protagon.gr
--------------------
Σχόλια