Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιστροφή στη δραχμή υπό τις παρούσες συνθήκες, χωρίς καμία ουσιαστική προετοιμασία και με όρους ταπεινωτικής αποπομπής από την ευρωζώνη, που θα επιχειρήσουν να επιβάλουν οι δανειστές, αποτελεί μία εξαιρετικά προβληματική διαδικασία.
Και προφανώς απευκταία.
- Μία χώρα χρεοκοπημένη, με πληθυσμιακή συρρίκνωση, χωρίς παραγωγική βάση, χωρίς εξαγωγικό προσανατολισμό, που έχει αφήσει στην τύχη της την πρωτογενή παραγωγή και στηρίζεται μόνο στις φυσικές ομορφιές και την πολιτιστική κληρονομιά της, δεν είναι δυνατόν να σταθεί στα πόδια της με ένα αδύναμο εθνικό νόμισμα.
Το πολύ πολύ να καταντήσει απ’ άκρη σ’ άκρη τουριστική λουτρόπολη φτωχών ιθαγενών που θα τρέχουν να εξυπηρετούν Γερμανούς συνταξιούχους μήπως και πληρωθούν σε «συνάλλαγμα».
Από την άλλη πλευρά, όμως, το συνεχές bullying εις βάρος των λεγόμενων «δραχμιστών», η τρομολαγνεία γύρω από ένα «ακαριαίο» Grexit και η απαγόρευση κάθε συζήτησης για εναλλακτικό πλάνο ανασυγκρότησης εκτός ευρωζώνης έχουν ως αποτέλεσμα τη διαιώνιση μιας άλλης μορφής δουλοπαροικίας. Με δανειακή εξάρτηση, ξένη εποπτεία και ασφυκτικό έλεγχο που επεκτείνεται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα έως τις κοινωφελείς υπηρεσίες.
H συνέχιση αυτής της πορείας θα έχει απλά ως αποτέλεσμα την περαιτέρω φτωχοποίηση και το ξεπούλημα των ασημικών της χώρας. Πιθανόν βέβαια κάποιοι έτσι να βολεύονται και στο εσωτερικό. Είναι οι σύγχρονοι γερμανοτσολιάδες (σ.σ.: δεν ντρέπομαι καθόλου για τον όρο), υπάλληλοι δηλαδή γερμανικών συμφερόντων στο ευρύτερο πολιτικό σύστημα, στο επιχειρηματικό στερέωμα και τα μέσα ενημέρωσης που ταυτίζουν την ύπαρξή τους με τις επιθυμίες του Βερολίνου. Αυτοί οι τελευταίοι, μαζί με κάτι πυροβολημένους ευρωλάγνους που νομίζουν ότι αν βγούμε από το ευρώ θα πάψουν να τους σερβίρουν καφέ τα γκαρσόνια στην Grand Place των Βρυξελλών, έχουν δυστυχώς καταφέρει να περιχαρακώσουν το πλαίσιο του διαλόγου για το μέλλον της χώρας στα μέτρα του δικού τους… «πολιτικά ορθού».
Κάθε κουβέντα για μελλοντική έστω μετάβαση σε εθνικό ή διπλό νόμισμα εξοβελίζεται με αριστοτεχνικό τρόπο στα άκρα του πολιτικού φάσματος και εμφανίζεται ως επικίνδυνη γραφικότητα. Και κάθε αναφορά στη δραχμή συνοδεύεται με ένα στερεότυπο κατεβατό άκρατης κινδυνολογίας περί βενεζουελοποίησης της χώρας.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της δαιμονοποίησης, που αποτελεί, ξαναλέω, ένα είδος ανεπίτρεπτου για δημοκρατική χώρα bullying, είναι να μη γίνεται σοβαρή συζήτηση για αυτά που πρέπει να επιδιώξουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Οπως η στροφή στην πρωτογενή παραγωγή, η ενίσχυση του ελληνικού branding, η υιοθέτηση εξαγωγικού προσανατολισμού και η δημιουργία κινήτρων για επαναπατρισμό «εγκεφάλων».
Ολη η κουβέντα περί μεταρρυθμίσεων από τους εγχώριους «ευρωπαϊστές» εξαντλείται στην απολύτως αντίθετη κατεύθυνση: Μέτρα υπέρ των πολυεθνικών, ολιγοπωλιακή ασυδοσία, εδραίωση εργασιακής ζούγκλας και διάλυση της αμιγώς ελληνικής παραγωγής. Μπορεί συνεπώς η δραχμική προσέγγιση να μην είναι η ενδεδειγμένη σε πρώτο χρόνο, αλλά και το «ευρώ με κάθε κόστος» παραπέμπει ευθέως στο σκοταδιστικό «πίστευε και μη ερεύνα», που εξυπηρετεί μόνον τις ανάγκες των δανειστών.
Υπάρχει βεβαίως και μια μικρή λεπτομέρεια. Αυτό που ξορκίζουν οι χλευαστές των «δραχμιστών» μπορεί να μας συμβεί από βούληση τρίτων. Και τότε θα φέρουν βαριά ευθύνη, ακριβώς γιατί δεν κάτσαμε να συζητήσουμε τους όρους με τους οποίους θα επιδιώξουμε να το διαχειριστούμε. Το λέω λοιπόν ορθά κοφτά για να το χωνέψουν κάποιοι. Αν αύριο εκδιωχθούμε κακήν κακώς από την ευρωζώνη και βρεθούμε από τη μια μέρα στην άλλη με τα απόρρητα σχέδια Μοσχοβισί, ένα φιλοδώρημα και το εισιτήριο του λεωφορείου Παγκράτι - Κολιάτσου, συγκεκριμένα πρόσωπα θα κληθούν να απολογηθούν. Οχι οι «δραχμιστές».
- Οι άλλοι, του «ανήκομεν στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε.», που τόσο καιρό άφησαν ανοχύρωτη τη χώρα μπροστά στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία ενός Grexit - «ξαφνικού θανάτου». Αυτοί που απαγόρεψαν κάθε συζήτηση για τις προϋποθέσεις μετάβασης στο εθνικό νόμισμα.
Γιώργος Χαρβαλιάς
ΠΗΓΗ
Σχόλια