«ΕΕ-Φρανκενστάιν τζούνιορ»: Η διατήρηση μιας Ένωσης μέσω του κατατεμαχισμού της

Το μανιφέστο των 4 υπέρ μιας «Ευρώπης πολλών ταχυτήτων» ως προσαρμογή στη μη αναστρέψιμη πορεία αποσύνθεσής της.

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Δεν δι­καιού­μα­στε να εί­μα­στε έκ­πλη­κτοι με τη «γραμ­μή» που επέ­λε­ξαν οι κατά συν­θή­κη τέσ­σε­ρις ισχυ­ρό­τε­ρες χώρες της ΕΕ ως οδικό χάρτη απο­τρο­πής της διά­λυ­σής της. Η Μέρ­κελ είχε αρ­κε­τά νω­ρί­τε­ρα δια­κη­ρύ­ξει ότι στη μετά Brexit εποχή η «Ευ­ρώ­πη των πολ­λών τα­χυ­τή­των» απο­τε­λεί μο­να­δι­κή επι­λο­γή επι­βί­ω­σής της. Για τη γερ­μα­νι­κή ηγε­σία, εξάλ­λου, αυτός είναι και ο πιο πρό­σφο­ρος τρό­πος διαιώ­νι­σης της κυ­ριαρ­χί­ας της σε μια Ένωση κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη σε ομά­δες εθνι­κών ελίτ οι οποί­ες σε άλλα πεδία αντα­γω­νί­ζο­νται για να ανα­κτή­σουν κρα­τι­κή κυ­ριαρ­χία και σε άλλα για να επι­τύ­χουν τον μέ­γι­στο συ­ντο­νι­σμό.

Αυτό όμως που απο­σα­φή­νι­σε η συ­νά­ντη­ση των Βερ­σαλ­λιών ανά­με­σα στους ηγέ­τες Γερ­μα­νίας, Γαλ­λί­ας, Ιτα­λί­ας και Ισπα­νί­ας είναι η αμα­χη­τί υπο­τα­γή των τριών στη στρα­τη­γι­κή της πρώ­της. Πράγ­μα.... λο­γι­κό από πολ­λές από­ψεις. Οι τρεις χώρες που συ­νω­θού­νται πλάι στη Γερ­μα­νία για να δια­τη­ρή­σουν μια θέση, κάτω από τον ψυχρό ήλιο του Βε­ρο­λί­νου, στον σκλη­ρό πυ­ρή­να της ΕΕ είναι ταυ­τό­χρο­να το αλη­θι­νό μεί­ζον πρό­βλη­μα της Ευ­ρω­ζώ­νης. Επι­πλέ­ουν σε βουνά δη­μό­σιου χρέ­ους, βυ­θί­ζο­νται σε δη­μο­σιο­νο­μι­κά και εμπο­ρι­κά ελ­λείμ­μα­τα και είναι πο­λι­τι­κά εκτε­θει­μέ­νες σε εξε­λί­ξεις που μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σουν σοκ πολ­λα­πλά­σιας ισχύ­ος απ’ αυτό του Brexit. Με πρώτη τη Γαλ­λία φυ­σι­κά. Έτσι, οι Ολάντ και Τζε­ντι­λό­νι εγκα­τα­λεί­πουν τα μα­ξι­μα­λι­στι­κά ομο­σπον­δια­κά ορά­μα­τά τους, ενώ ο Ραχόι ακο­λου­θεί πρό­θυ­μα το γερ­μα­νι­κό σχέ­διο της αλά καρτ ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης για τους λί­γους και εκλε­κτούς.

Η Συν­θή­κη της ΕΕ δια­κο­σμη­τι­κό κεί­με­νο

Το μα­νι­φέ­στο των τεσ­σά­ρων «ισχυ­ρών» της ΕΕ αντι­στοι­χεί στο τρίτο από τα πέντε εναλ­λα­κτι­κά σε­νά­ρια για το μέλ­λον της ενο­ποί­η­σης που πα­ρου­σί­α­σε πριν από με­ρι­κές μέρες ο Ζαν-Κλοντ Γιούν­κερ ως «Λευκή Βίβλο» της Κο­μι­σιόν και θα απα­σχο­λή­σει την πα­νη­γυ­ρι­κή σύ­νο­δο της Ρώμης, στην 60ή επέ­τειο από την ομώ­νυ­μη Συν­θή­κη (25/3). Ο εκλαϊ­κευ­τι­κός τί­τλος του σε­να­ρί­ου αυτού ήταν: «Όσοι θέ­λουν πε­ρισ­σό­τε­ρα, κά­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρα». Ο Ολάντ το προ­χώ­ρη­σε πιο πέρα με τη φράση: «Ορι­σμέ­νες χώρες θα μπο­ρού­σαν να προ­χω­ρή­σουν γρη­γο­ρό­τε­ρα και ισχυ­ρό­τε­ρα, χωρίς οι άλλες να απο­κλεί­ο­νται αλλά και χωρίς να μπο­ρούν να αντι­τα­χθούν».

Η ουσία του σχε­δί­ου είναι ότι η ενο­ποί­η­ση μπο­ρεί να προ­χω­ρή­σει χωρίς να χρεια­στεί να αλ­λά­ξει λέξη από τη Συν­θή­κη της ΕΕ. Άρα, χωρίς να χρεια­στεί να υπο­βλη­θούν εν­δε­χό­με­νες αλ­λα­γές της στην «απε­χθή» δια­δι­κα­σία της δη­μο­κρα­τι­κής έγκρι­σης με δη­μο­ψη­φί­σμα­τα, που κατά κα­νό­να κα­τα­λή­γουν σε φιά­σκο για το ευ­ρω­παϊ­κό ιε­ρα­τείο. Στην πράξη, αυτή κα­θε­αυ­τήν η Συν­θή­κη της ΕΕ θα μεί­νει κεί­με­νο προ­αι­ρε­τι­κής ισχύ­ος σε πολλά πεδία της. Η Ένωση θα λει­τουρ­γεί με «συμ­μα­χί­ες προ­θύ­μων», με τη μορφή των δια­κυ­βερ­νη­τι­κών συμ­φω­νιών, χωρίς οι «απρό­θυ­μες» να μπο­ρούν να αντι­τά­ξουν βέτο. Έτσι, άλ­λω­στε πο­ρεύ­τη­κε η ΕΕ και η Ευ­ρω­ζώ­νη μετά τη χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή κρίση. Το Δη­μο­σιο­νο­μι­κό Σύμ­φω­νο, η συν­θή­κη του ESM, το Σύμ­φω­νο για το Ευρώ+, βάσει των οποί­ων ασκεί­ται η δη­μο­σιο­νο­μι­κή επι­τή­ρη­ση, είναι δια­κυ­βερ­νη­τι­κές συν­θή­κες, εκτός ευ­ρω­παϊ­κού νο­μι­κού κε­κτη­μέ­νου. Αυτό δίνει το «πλε­ο­νέ­κτη­μα» στα θε­σμι­κά όρ­γα­να που τις εφαρ­μό­ζουν εκτός οποιασ­δή­πο­τε λο­γο­δο­σί­ας. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η νο­μο­λο­γία του Ευ­ρω­παϊ­κού Δι­κα­στη­ρί­ου αλλά και το πεί­ρα­μα των Μνη­μο­νί­ων.

Μια επέ­κτα­ση των «δια­κυ­βερ­νη­τι­κών συμ­φω­νιών», αντί των ομό­φω­νων απο­φά­σε­ων των 27 κρα­τών, και σε άλλα πεδία πο­λι­τι­κής ση­μαί­νει, για πα­ρά­δειγ­μα, ότι οι τέσ­σε­ρις χώρες του Βί­σε­γκραντ μπο­ρούν να αυ­το­ε­ξαι­ρε­θούν διά πα­ντός από τη με­τα­να­στευ­τι­κή πο­λι­τι­κή και την πο­λι­τι­κή ασύ­λου ή να με­τα­τρέ­ψουν τις επι­κρά­τειές τους σε στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης «ανε­πι­θύ­μη­των». Άλλες χώρες μπο­ρεί να εξαι­ρε­θούν από την κοινή αμυ­ντι­κή πο­λι­τι­κή, από τη Σέν­γκεν, ή να ανα­στεί­λουν την ελευ­θε­ρία με­τα­κί­νη­σης πο­λι­τών από άλλες χώρες της ΕΕ, όπως ακρι­βώς ήθελε η Βρε­τα­νία, ή όπως πι­θα­νώς θα θε­λή­σει μια Γαλ­λία υπό τη Λεπέν. Γε­νι­κώς, η θε­σμι­κή κου­ρε­λο­ποί­η­ση της ΕΕ ανοί­γει τον ασκό του Αιό­λου και κα­θι­στά απρό­βλε­πτη τη μελ­λο­ντι­κή μορφή της.

Η Ευ­ρω­ζώ­νη αυ­το­νο­μεί­ται

Από αυτήν τη χα­ο­τι­κή εκ πρώ­της όψεως… ενο­ποί­η­ση διά της διά­λυ­σης της ΕΕ δεν απου­σιά­ζει ένα στοι­χειώ­δες σχέ­διο. Η μα­κια­βε­λι­κή στρα­τη­γι­κή της γερ­μα­νι­κής ελίτ ανα­βιώ­νει το παλιό «όραμα» του Β. Σόι­μπλε για μι­κρό­τε­ρη, συ­νε­κτι­κό­τε­ρη και πιο ευ­έ­λι­κτη ΕΕ, με πυ­ρή­να την Ευ­ρω­ζώ­νη, όχι απα­ραί­τη­τα και των 19 κρα­τών-με­λών. Ποιοι θα πε­ρισ­σεύ­ουν, με ποια κρι­τή­ρια θα επι­λε­γούν και με ποια δια­δι­κα­σία θα εξαι­ρε­θούν, δεν είναι σαφές. Όμως είναι σαφές ότι η Ευ­ρω­ζώ­νη αυ­το­νο­μεί­ται νο­μι­κά ως οντό­τη­τα από την υπό­λοι­πη ΕΕ, ακο­λου­θώ­ντας τα­χύ­τε­ρη δια­δι­κα­σία ενο­ποί­η­σης. Το γε­γο­νός ότι εξ ορι­σμού θα λει­τουρ­γεί αντα­γω­νι­στι­κά στους υπό­λοι­πους «κύ­κλους» χωρών της ΕΕ δεν πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί αστο­χία αλλά επι­δί­ω­ξη.

Το ερώ­τη­μα είναι τι κάνει βέ­βαιους τους σχε­δια­στές της «ΕΕ-Φραν­κεν­στάιν» ότι η νέα τε­ρα­τώ­δης κα­τα­σκευή τους είναι βιώ­σι­μη και όχι η λη­ξιαρ­χι­κή πράξη θα­νά­του της.

από το «rproject.gr»
================

Φόβοι από την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων

Για "σιδηρούν παραπέτασμα" έκανε λόγο η Πολωνία στη συζήτηση για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Γιούνκερ: "Υπάρχει ήδη στην πράξη". Υπέρ των ενισχυμένων συνεργασιών η Ελλάδα υπό όρους.

Τη διαφύλαξη της ενότητας της ΕΕ μετά το Brexit, επανέλαβαν την Παρασκευή το απόγευμα κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και ηγέτες. Ωστόσο μια μεγάλη ομάδα χωρών τάσσεται υπέρ της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, δηλαδή αυτοί που θα θέλουν να προχωρήσουν περισσότερο σε έναν τομέα να μπορούν να το κάνουν χωρίς να εμποδίζονται από τους υπόλοιπους.
«Σιδηρούν παραπέτασμα»

Άρνηση της πρωθυπουργού της Πολωνίας Μπεάτε Σίντλο για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων

Αυτό το είναι βασικό συμπέρασμα της συζήτησης για το μέλλον της Ευρώπης, που έγινε στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ενόψει της προετοιμασίας της διακήρυξης που θα δημοσιοποιήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στις 25 Μαρτίου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 60 χρόνια της ΕΕ. Σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, υπέρ της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων τάχθηκαν οι περισσότερες χώρες, ενώ κάποιες άλλες, εννοώντας προφανώς εκείνες της Ανατολικής Ευρώπης, παρομοίασαν τις πολλές ταχύτητες με τον ψυχρό πόλεμο και το «σιδηρούν παραπέτασμα».
Το σενάριο των πολλών ταχυτήτων είναι το τρίτο από τα πέντε που παρουσίασε η Κομισιόν, μέσω της Λευκής Βίβλου, για το μέλλον της Ευρώπης. Στο εν λόγω σενάριο τονίζεται ότι: «Η ΕΕ των 27 προχωρά όπως σήμερα, αλλά επιτρέπει στα κράτη μέλη που το επιθυμούν να αναπτύξουν μεγαλύτερη δράση σε συγκεκριμένους τομείς, όπως η άμυνα, η εσωτερική ασφάλεια ή τα κοινωνικά θέματα. Διαμορφώνονται μία ή περισσότερες «συμμαχίες πρόθυμων κρατών». Πρόκειται για τις λεγόμενες διαφορετικές ταχύτητες, που σήμερα υπάρχουν, για παράδειγμα η Ευρωζώνη και η συμφωνία Σένγκεν για την ελεύθερη διακίνηση.
Υπέρ των ενισχυμένων συνεργασιών η Ελλάδα υπό όρους

Η Άγκελα Μέρκελ με τον Αλέξη Τσίπρα

Ο κ. Γιούνκερ θέλησε να καθησυχάσει τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης υπογραμμίζοντας ότι αυτή τη στιγμή η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων υπάρχει στην πράξη και έφερε τα παραδείγματα της Ευρωζώνης και τη συμφωνία του Σένγκεν. «Η Πολωνία δεν συμφωνεί με την ιδέα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων και δεν πρόκειται να δεχθεί να συμμετάσχει σε καμία συζήτηση για το θέμα αυτό», προειδοποίησε χθες η πρωθυπουργός της Πολωνίας Μπεάτα Σίντλο. Βέβαια, οι Πολωνοί είναι ιδιαίτερα ενοχλημένοι από την προχθεσινή απομόνωσή τους στη διαδικασία εκλογής του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, και η χθεσινή κατηγορηματική άρνησή τους, ίσως ήταν υπερβολική, σε κάθε περίπτωση στις 25 Μαρτίου στη Ρώμη θα πρέπει να ανοίξουν τα χαρτιά τους.
Αναφορικά με την ελληνική θέση ο πρωθυπουργός τάχθηκε υπέρ των ενισχυμένων συνεργασιών υπό δύο προϋποθέσεις: 1) να γίνουν εντός του πλαισίου των συνθηκών, και 2) οι συνεργασίας να είναι ανοικτές χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις. Στην παρέμβασή του ανέφερε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για Ευρώπη ενός σκληρού πυρήνα και κάποιων που θα ακολουθούν, αλλά από την άλλη δεν μπορούν αυτοί που θέλουν την κοινωνική και πολιτική εμβάθυνση της ΕΕ να μένουν στάσιμοι επειδή δεν το θέλουν ορισμένοι άλλοι.
Νίκος Μπέλος, Βρυξέλλες  ΠΗΓΗ