Mια ιστορία από τις 12 Φλεβάρη του 2012

Την ημέρα που, πριν 5 χρόνια, οι ΣαμαροΒενιζέλοι αιματοκύλισαν την Αθήνα και ψήφισαν τον θάνατο της Ελλάδας

Σάββατο 11/2/12 πρωί φτάνω στο σπίτι του Μίκη. Με περιμένει στο γνωστό γραφείο. Θυμάμαι την “εισβολή” που είχα κάνει στο ίδιο γραφείο μερικούς μήνες πριν, τον Αύγουστο του 2011, όταν του μετέφερα τις φωνές απόγνωσης των κατοίκων του Καστελορίζου, και κάποιες σοβαρές καταγγελίες που μου είχαν κάνει. 

Προσπαθούσα για μέρες να κλείσω ραντεβού με τον Μίκη χωρίς καμία επιτυχία. Έτσι ένα μεσημέρι πήρα την απόφαση και μετά την δουλειά πήγα στο σπίτι του απρόσκλητος: οδός Επιφανούς 1! Χτύπησα το κουδούνι, μου άνοιξε μία κυρία και πρίν προλάβει να μου πεί ο,τιδήποτε την ρώτησα εάν είναι ο Μίκης μέσα. Μου απάντησε καταφατικά, της είπα πως είναι πολύ σοβαρό και πρέπει να τον δώ αμέσως. Χωρίς άλλες κουβέντες με οδήγησε στο γραφείο του. Δεν θα ξεχάσω το έκπληκτο βλέμμα του Μίκη όταν με είδε να εισβάλλω απρόσκλητος!

“Είμαι ο Βήχας και θέλω να μιλήσουμε για το Καστελόριζο” του είπα χωρίς να χάσω χρόνο. Εκείνος με κάποιους άλλους ετοίμαζαν την ομιλία του στην Βέροια. Μόλις του το είπα λέει ο Μίκης: “Η Βέροια μπορεί να περιμένει, προηγείται το Καστελόριζο” και κλείνει τον φάκελο που είχε μπροστά του και συζητήσαμε για πολύ ώρα για το Καστελόριζο.

Αυτή τη φορά δεν μπήκα απρόσκλητος ως εισβολέας!

Είχα έρθει για να εξετάσω την κατάσταση της υγείας του Μίκη, εάν του επέτρεπε να κατέβει την επομένη στο Σύνταγμα και να σχεδιάσουμε όλο το πλάνο της επόμενης μεγάλης μέρας. Μόλις τελείωσα την εξέταση και καθήσαμε στο γραφείο του με ρωτάει με κείνο το χαμόγελο του αιώνιου παιδιού: “Ετοιμοθάνατος;”

“Ετοιμοπόλεμος!”, του απαντώ και τα μάτια του άστραψαν με μιας.

Έμεινα περίπου επτά ώρες! Επτά ώρες που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου! Κάποια στιγμή του λέω πως αύριο θα είναι επικίνδυνα και πως είναι πολύ πιθανό να ρίξουν χημικά τα Ματ. Και τότε με κοιτάει και μου λέει:
“είναι πολύ πιθανό αλλά δεν με ενδιαφέρει ακόμη και εάν με σκοτώσουν αύριο. Πιστεύω πως νεκρός θα προσφέρω πιό πολλά στην χώρα απ' ότι ζωντανός”.

Και συνεχίζει: “φαντάζεσαι να με σκοτώσουν αύριο; Θα ξεσηκωθεί όλη η Ευρώπη, όλος ο κόσμος! Γι αυτό σου λέω, νεκρός θα προσφέρω πιό πολλά”.

Όση ώρα μιλούσε τον έβλεπα, ήταν δίπλα μου, αλλά ένιωθα πως ήταν κάπου αλλού, πατούσε στην γή αλλά εγώ τον ένιωθα να πετάει πάνω απο την γή. Ενστικτωδώς άρχισα να τον βιντεοσκοπώ με το κινητό μου. Ήθελα να καταγράψω και κάπου αλλού πέραν της μνήμης μου αυτό που ζούσα εκείνη την στιγμή! Και κατέγραψα την περίφημη φράση του: “εάν έπρεπε αύριο να θυσιαστώ ευχαρίστως θα θυσιαζόμουν!”

Κάποια στιγμή μπαίνει στο γραφείο η γυναίκα του η Μυρτώ ανήσυχη. “Τι έμαθα Μίκη, θα κατέβεις αύριο στο Σύνταγμα, είναι αλήθεια;”

“Τι λές Μυρτώ μου, είσαι καλά, είμαι εγώ για διαδήλωση;”

“Είπα και γώ!”, είπε εκείνη και έφυγε καθησυχασμένη από το δωμάτιο.

“Τι έχει τραβήξει αυτή η γυναίκα τόσα χρόνια από μένα...”, μονολόγησε ο Μίκης.

Το σχέδιο στο οποίο καταλήξαμε για την επόμενη μέρα είχε ως εξής: εγώ με τον ιατρικό μου σάκο θα τους περιμένω μπροστά στην Βουλή. Ο Μίκης θα ξεκινήσει με το αυτοκίνητο και στην διαδρομή θα πάρει και τον Γλέζο και με τους δύο θα συναντηθούμε μπροστά στην Βουλή. Εκεί θα κατέβει και ο Τσίπρας και όλοι μαζί θα μπούμε στην Κοινοβούλιο. Το τελευταίο δεν έγινε ποτέ... Εννοώ πως δεν ήρθε ποτέ ο Τσίπρας γιατί στο κοινοβούλιο μπήκαμε.

Όταν μπήκαμε στην Βουλή συναντούμε τον Γλέζο και τους λέω να πάμε στο ιατρείο να τους εξετάσω. Ο Μίκης φωνάζει έξαλλος: αν ψηφίσετε σήμερα το μνημόνιο ψηφίζετε τον θάνατο της Ελλάδας! Προδότες! Οι φωνές του ακούγονται παντού μέσα στη Βουλή. Όταν του λέω να πάμε πρώτα στο ιατρείο και μετά να μπούνε στην ολομέλεια μου απαντα με δυνατή φωνή: “όταν είμαι σε επαναστατική έξαρση δεν παθαίνω τίποτα! Γι αυτό μην φοβάσαι γιατί τώρα είμαι σε επαναστατική έξαρση!”. Παρ΄όλα αυτά, τους πείθω και πάμε στο ιατρείο. Είναι και οι δύο πολύ καλά. Θαυμάζω την αντοχή αυτών των ανθρώπων! Με μισό πνευμόνι και οι δύο και είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από μένα. Κάποια στιγμή για να δώ τις δυνάμεις του λέω στον Γλέζο να μου σφίξει τα χέρια. Παρά λίγο να μου τα σπάσει!

Όταν μπήκαν μέσα στην αίθουσα της ολομέλειας εγώ έμεινα μόνος και παρατηρούσα αυτούς που περνούσαν από δίπλα μου τον Παπαδήμο, τον Βενιζέλο, Χρυσοχοΐδη και τους υπόλοιπους γραβατωμένους φονιάδες της πατρίδας. Περπατούν σαν ψυχροί δολοφόνοι, ανέκφραστοι, με παγωμένο πρόσωπο! Έξω καίγεται η Αθήνα! Εδώ μέσα δεν τους καίγεται καρφάκι!

Κάποια στιγμή ανοίγει μια πόρτα από την αίθουσα της ολομέλειας και βγαίνει φουριόζος ο πρόεδρος της Βουλής, ο Πετσάλνικος. Μόλις με βλέπει γουρλώνει τα μάτια και οπισθοχωρεί έντρομος. Εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ πως είναι η εμφάνιση μου. Η χειρουργική μάσκα κρέμεται από τον λαιμό μου, μυρίζω από πάνω έως κάτω χημικά, το πρόσωπο μου άσπρο από το μαλόξ το οποίο έχει απλωθεί στο μπουφάν μου, τα μαλλιά μου ανακατεμένα. Προφανώς ο Πετσάλνικος ο οποίος δεν γνωρίζει πως συνοδεύω τον Μίκη, νομίζει πως έχουν μπουκάρει στην Βουλή οι διαδηλωτές! Τον αφήνω να το νομίζει, δεν του λέω τίποτα, θέλω να ζήσει αυτόν τον φόβο όσο περισσότερο γίνεται! Τον κοιτάω αγριεμένος! Και δεν προσποιούμαι! Δυστυχώς ο φρουρός που ήταν εκεί κοντά καταλαβαίνει τι γίνεται και του εξηγεί και κείνος ηρεμεί. Έμεινα πάνω από τρείς ώρες μέχρι να βγεί ο Μίκης και να φύγουμε. Έξω η ατμόσφαιρα σε όλο το κέντρο της Αθήνας ήταν αποπνικτική από τους τόνους χημικών και τις φωτιές, αλλά εγώ επιτέλους ανάσαινα καθαρό αέρα!

Πολλά και άκρως αντίθετα μεταξύ τους συναισθήματα παρέλασαν μέσα μου όλες εκείνες τις στιγμές. Από το δέος, τον θαυμασμό, την υπερηφάνια για τη λεβεντιά και το μεγαλείο της ψυχής αυτών των δύο ζωντανών Ελληνικών συμβόλων, στην αηδία, την οργή, και το σίχαμα από ψυχές στεγνές από συναισθήματα παγωμένες και μαύρες!! Έξω από την βουλή έζησα στιγμές που με έκαναν υπερήφανο, που μύριζαν Ελλάδα, μέσα έζησα στιγμές που με πλήγωσαν σαν Έλληνα, στιγμές που απλώς ... μύριζαν.

του Γιώργου Βήχα*

* Ο Γ.Β. είναι ο γιατρός, υπεύθυνος για το Μητροπολιτικό Ιατρείο Ελληνικού, το κοινωνικό ιατρείο με την μεγάλη προσφορά στον αθηναϊκό λαό τα χρόνια του μνημονίου.

ΠΗΓΗ