Ξεκινούσαμε με φαγητό και κρασί για να καταλήξουμε σε συζητήσεις για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Η παλιά ομοιογένεια στις παρέες δεν υπάρχει πια. Από δέκα χωριά χωριάτες γίναμε. Οι παλιές διαφοροποιήσεις επαυξήθηκαν με τις νέες διασπάσεις και τους νέους προσανατολισμούς που εμφανίστηκαν ανάμεσα σε ανθρώπους προερχόμενους από την Αριστερά. Και δεν είναι μόνο ότι η Αριστερά μετά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη. Έχουν συμβάλλει σ’ αυτή την αποσύνθεση και παλιοί μας σύντροφοι που μέσα στα χρόνια απομακρύνθηκαν τόσο πολύ από την Αριστερά που μόλις άρχισε η χώρα να στριμώχνεται για τα καλά, αυτοί ήταν έτοιμοι να προσχωρήσουν όχι στον διευρυμένο ΣΥΡΙΖΑ, που λίγο ως πολύ χώραγε τους πάντες, αλλά στο Ποτάμι και τη ΔΗΜΑΡ! Όχι οργανωτικά∙ περισσότερο σαν ένα χώρο διαφοροποίησης από την Αριστερά και τη Δεξιά με πιο έντονο και σαφή τον ευρωπαϊσμό και μια αντίληψη για το τέλος των ιδεολογιών και των οραμάτων. Φιλοευρωπαϊστές, παλιάς και νέας κοπής, που ανακουφίστηκαν από την κατάπτωση του ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο κι αν αυτό δεν είναι τόσο καινούργιο, ξαφνιάζει η έκταση της προσαρμογής τους. Και μάλιστα, σήμερα, που ο ευρωπαϊσμός είναι σε μεγάλη κρίση, σε παρακμή όπως λένε όλο και περισσότεροι πολίτες της Ευρώπης από ένα πολύ ευρύ φάσμα πολιτικών θέσεων. Γιατί ο ευρωπαϊσμός αμφισβητείται όχι μόνο από τους κλασικούς αντιευρωπαϊστές, την κατερχόμενη κομμουνιστογενή Αριστερά και την ανερχόμενη εθνικιστική Δεξιά, αλλά και από ένα αυξανόμενο ρεύμα που δεν έχει ορισμένο πολιτικό χρωματισμό ούτε σαφή ταξική οριοθέτηση. Ρεύμα που είναι πολύ ισχυρότερο κατά βάθος, καθώς ένα μεγάλο τμήμα του, ίσως το μεγαλύτερο, δεν εκδηλώνεται με ένα συμπαγή και εμφανή τρόπο παρά μόνο περιστασιακά, π.χ. στα δημοψηφίσματα που ήδη βρίσκονται υπό διωγμό ακριβώς γιατί εκφράζουν αυτό το ρεύμα πιο εμφαντικά και –γιατί όχι;- πιο δημοκρατικά. Γι’ αυτό, με τα στοιχεία αυτής της παρακμής τόσο γνωστά και προφανή, είναι ακόμα πιο αξιοπερίεργος –και αξιοθρήνητος- αυτός ο όψιμος φιλοευρωπαϊσμός ιδίως των προερχομένων από την κομμουνιστική Αριστερά, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται οι σύντροφοι που συναντούμε στις γιορτινές μας μαζώξεις.
Ένας φιλοευρωπαϊσμός που στην εξέλιξη ενός ζωντανού διαλόγου εκπλήσσει με τα στοιχεία που τον συνθέτουν, τα οποία δείχνουν μια πολύ βαθιά μεταστροφή στους φορείς αυτών των αντιλήψεων. Που κάνουν κριτική στον υποταγμένο κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν είναι ακόμα πιο δοτικός στην Ευρώπη που επιβάλλει στη χώρα τα μνημόνια. Που θεωρούν ότι υπαίτια για την κρίση είναι η κοινωνία, ο ελληνικός λαός, οι αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι συνταξιούχοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, ότι οι πολίτες αδίκως και υπερμέτρως βελτίωσαν τα οικονομικά τους, επαναλαμβάνοντας τα γνωστά περί τεμπέληδων, απατεώνων, καταχραστών, κλεφτών κ.λπ. Ότι, αντιθέτως, οι Ευρωπαίοι ήταν πολύ γενναιόδωροι, δεν είναι εχθροί, αλλά ευεργέτες, γι’ αυτό δικαίως θυμώνουν οι Τσέχοι, οι Σλοβάκοι και οι υπόλοιποι με τους Έλληνες.
Κι όταν ρωτάς, με μεγάλη απογοήτευση και συγκρατημένη αγανάχτηση, αν το ίδιο ένοχοι, κλέφτες, τεμπέληδες κ.λπ., είναι οι πολίτες για την κατάντια στην Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ισλανδία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία, σε όλες σχεδόν τις χώρες με την εκδηλωμένη δυσαρέσκεια πλειοψηφικών τμημάτων της κοινωνίας γι’ αυτή την Ευρώπη, στη Μεγάλη Βρετανία, την Αυστρία, την Πολωνία, τη Λετονία κ.λπ., απάντηση δεν παίρνεις. Όπως δεν παίρνεις απάντηση όταν ρωτάς για τη συμμετοχή των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, της Λιβύης, της Συρίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν και για τα τεράστια μεταναστευτικά κύματα, με τα τραγικά επακόλουθα, που προξενούν οι τυχοδιωκτικοί πόλεμοί τους. Για την αφωνία τους για όσα συμβαίνουν στην Υεμένη, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και το Μπαχρέιν. Για όσα κάνουν στο Σουδάν, τη Σομαλία, το Μάλι, το Τσαντ, τη Σιέρα Λεόνε, το Νίγηρα, το Κονγκό, αλλά και στην Ουκρανία. Και βέβαια, αλλάζουν συζήτηση όταν τους λες για τα σκάνδαλα με τις δωροδοκίες και απάτες των ευρωπαϊκών κολοσσών όπως οι Siemens, Volkswagen, Novartis, HDW και Ferostahl για τα υποβρύχια ή τα τανκς Leopard και τόσα άλλα ξεσκεπασμένα και αξεσκέπαστα των τιμίων και εργατικών εταίρων μας. Είναι, λοιπόν, made in Greece η μεγάλη –και διδακτική- διαφθορά ή εισαγόμενη;
Και φτάνει πια η κουβέντα σε αδιέξοδο, αφού οι παλιοί μας σύντροφοι και συναγωνιστές έχουν λησμονήσει τις ταξικές διακρίσεις, δεν συνεκτιμούν ότι υπάρχει αποικιοκρατία και ιμπεριαλισμός, ούτε τους χαλάει ο καπιταλισμός στην πιο επιθετική μορφή του που καταπίνει αμάσητες τις κοινωνίες. Αφού για όλα τα δεινά του κόσμου φταίνε τα θύματα και όχι οι θύτες. Εκεί φτάσαμε…
Τεμπελχανάς,
Γκαούρ
Πηγή
Blogger: Αριστερό Αλτσχάιμερ…. είναι ο τίτλος. Μάλλον θάπρεπε να είναι: "Αριστερό" Αλτσχάιμερ… Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί που φαντάζονταν ότι έιναι αριστερά αποδείχθηκε ότι έμοιαζαν τόσο με δεξιά και ντρέπονταν να το πουν μέχρι τώρα. Στην πραγματικότητα ήταν πάντα εταιροκαροριζόμενο δουλικό πολιτικό γκρουπούσκουλο που κρυβόταν πίσω από τις δάφνες αριστερών με μόνο ένα στόχο. Να βρεθεί στην καρέκλα. Και να μείνει στην καρέκλα με όποιο τίμημα για τον λαό και τη χώρα.
Σχόλια