Έφυγε ένας κάποιος Πάτσο…

«Στο κάτω-κάτω, ο θάνατος είναι μόλις ένα σύμπτωμα του γεγονότος ότι υπήρχε ζωή». Μ’ αυτά τα λόγια τέλειωσε την επιστολή που εξηγούσε τους λόγους της επικείμενης αυτοκτονίας του ο Αργεντίνος Εντουάρντο Ντελατζιοβάνα, που στα τέλη της δεκαετίας του ’70 κατέφυγε στην Ιταλία για να γλιτώσει από τη χούντα του Βιντέλα. Ο πρώην αντάρτης, που όλοι τον ήξεραν με το παρατσούκλι Πάτσο, γράφει λίγες ώρες πριν δώσει τέλος στη ζωή του το περασμένο Σάββατο: «Δεν με λύγισαν οι Αργεντίνοι στρατιωτικοί. Αλλά ομολογώ ότι δεν αντέχω πια. Υποτίμησα τον εχθρό, δεν πίστευα ότι το σύστημα ήταν τόσο απάνθρωπο και μοχθηρό όπως έλεγε ο Γκαλεάνο. Τέλος πάντων. Δεν μετανιώνω για την αγωνιστική δράση μου στη Νότια Αμερική, ούτε για τη διεθνιστική δουλειά μου εδώ στην Ιταλία. Χάρη σ’ αυτά γνώρισα την αυθεντική ανθρώπινη γενναιοδωρία». Από εκεί και πέρα, η επιστολή του αποτελεί μια κραυγή απελπισίας…
«34 χρόνια συνεισφέρω στο ιταλικό συνταξιοδοτικό σύστημα. Εξαιτίας των περικοπών, είμαι άνεργος από τον Ιούνιο του 2015. Τον Απρίλιο λήγει το πενιχρό επίδομα ανεργίας που λαμβάνω. Και η πιθανότητα να βρω δουλειά είναι ίδια με το να κερδίσω το Λότο, και μάλιστα χωρίς να έχω παίξει. Έλαβα το τελευταίο επίδομα στις 14 Δεκεμβρίου: 599 ευρώ έναντι των 880 που ήταν αρχικά. Διάβασα και τις δηλώσεις ενός υπουργού, ότι με 350 ευρώ μπορεί να ζήσει κάποιος αξιοπρεπώς. Το είπε αυτό ένας κύριος που παίρνει τουλάχιστον 10.000 ευρώ το μήνα…
Έχω χάσει την αυτοεκτίμησή μου. Το μόνο που με παρακινεί να σηκωθώ κάθε πρωί από το κρεβάτι είναι η ουροδόχος κύστη μου και η πείνα των γάτων μου. Δεν μπορώ να πληρώσω πια κανένα λογαριασμό, απλά διότι δεν έχω λεφτά. Δεν πάω σε οφθαλμίατρο και οδοντίατρο, διότι δεν έχω λεφτά. Λυπάμαι που φεύγω δίχως να ξεχρεώσω τη νοικοκυρά μου, που με ανέχεται ενώ έχω να πληρώσω νοίκι εφτά μήνες. Αυτές τις μέρες κάπνισα κάνοντας τράκα από τη γενναιόδωρη Ελιζαμπέτα κι έφαγα χάρη στον Μπέπε και τον Τζίτζιο. Συγγνώμη για την ακαταστασία στο σπίτι, τώρα τελευταία ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε»…
Πηγή