Τη νέα Υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, δεν τη γνωρίζω.
Από μια άποψη χαίρομαι: Δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που γνώριζα, γνωρίζω, αλλά
ντρέπομαι να το πω.
Υπουργός Εργασίας λοιπόν, στα 31 της χρόνια. Από μια άποψη,
το θέμα πουλάει: «Ο Τσίπρας έβαλε στην κυβέρνηση ένα νέο άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα,
σπάζοντας τις επετηρίδες».
Διαβάζουμε στο βιογραφικό της ότι τέλειωσε λέει τη Νομική,
μετά πήρε μεταπτυχιακό και διδακτορικό δίπλωμα. Ας τα μετρήσουμε όπως ο Τσάκωνας
στην αθάνατη ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα»:
- 4 χρόνια προπτυχιακές σπουδές, 18 ως 22
- 2 χρόνια (συνήθως) μεταπτυχιακές σπουδές, 22 ως 24
- 4 χρόνια (συνήθως) για το διδακτορικό, 24 ως 28
Κάπως έτσι πάνε τα πράγματα για ένα άριστο, που δεν καθυστερεί
πουθενά και δεν έχει κενά στην πορεία του (πχ βγάζοντας όλη την ερευνητική εργασία
του καθηγητή του σαν σκλαβάκι ή κουβαλώντας τους καφέδες του).
Τι έκανε λοιπόν η Έφη από τα 28 έως τα 31;
- Διατέλεσε μέλος της Διοίκησης του ΟΑΕΔ
- Διατέλεσε μέλος της Διοίκησης του ΑΣΕΠ
- Έγινε Διευθύντρια του Πολιτικού Γραφείου του Υπουργού Εργασίας
- Ήταν υπεύθυνη για τη διαπραγμάτευση της Ελληνικής Κυβέρνησης με τους Θεσμούς σε ζητήματα σχετικά με την αγορά εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης.
- Εργάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
- Δούλεψε επίσης στον Τομέα Αστικού Δικαίου, Πολιτικής Δικονομίας και Εργατικού Δικαίου του Τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και διατέλεσε ερευνήτρια στο Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου.
Επαναλαμβάνουμε για να γίνει κατανοητό: όλα αυτά σε τρία χρόνια.
Η Έφη διοίκησε τη μισή Ελλάδα, αλλά και λίγη από την Ευρώπη. Όχι απλά ήταν ανοιχτές
οι πόρτες, αλλά μάλλον παραμέριζαν και τα κουφώματα, ίσως και ολόκληρα
τα κτίρια για να περάσει…
Κάντο όπως η Έφη λοιπόν…
Από την άλλη, εγώ έτυχε την προηγούμενη βδομάδα να συζητώ με
ένα συνάδελφο Πολιτικό Μηχανικό συνομήλικό της, με δύο μεταπτυχιακά και διδακτορικό.
Τον συνάντησα εργαζόμενο σε πάρκινγκ. Μισθός 650 ευρώ το μήνα. Και όμως ο παρκαδόρος
ήταν ευτυχισμένος, χαμογελαστός και αισιόδοξος:
«Μια χαρά είμαι. Πριν δούλευα σε Τεχνικό Γραφείο, σαν μηχανικός,
με τεράστιες ευθύνες και έπαιρνα 380 ευρώ με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, 11μηνη αμοιβή
και φυσικά με την ασφάλιση να την πληρώνω εγώ».
Θυμήθηκα τις χιλιάδες επιστημόνων (όσους δε γέμισαν ακόμη τις
βαλίτσες τους για το εξωτερικό), που δουλεύουν ταπεινωμένοι/ες για ελάχιστα χρήματα,
για 10-12 ώρες και με το κεφάλι σκυμμένο.
Για όλους αυτούς, που δε δήλωσαν σφουγκοκωλάριοι της εξουσίας,
όχι μόνο δεν είναι ανοιχτές οι πόρτες, αλλά πέφτουν και τα ταβάνια στο κεφάλι τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η σκωπτική λαϊκή έκφραση: «Τι να κάνουμε, δεν έχουμε
όλοι τον κώλο πίσω, όπως κάποιοι άλλοι».
Δεν τα βάζω με την Έφη. Με αυτή μάλλον θα οργιστεί και θα φτύσει
με αηδία η γενιά της. Δεν είναι βέβαια η
πρώτη και μοναδική περίπτωση: Η φράου Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε
από τα 26 της και χωρίς να δουλέψει ποτέ, να διοικεί την Ελλάδα και την Ευρώπη (μαζί
με τη Δαμανάκη που εισπράττει ακόμη το μισθό των 8.333 ευρώ της Επιτρόπου
της ΕΕ).
Τα βάζω με εκείνους τους «αριστερούς» και «κομμουνιστές» της
δικής μου γενιάς, λίγο πάνω ή κάτω, που από το Λένιν παίζουν στα δάχτυλα μόνο τον
«αριστερισμό». Αυτούς ακριβώς που έβγαζαν φλύκταινες και ανέβαζαν τεταρταίο πυρετό
αν τους έλεγες ότι υπάρχει συστημική, καραμπινάτη συστημική αριστερά, δεμένη
με την εξουσία, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ. Ότι αυτή δεν ταυτίζεται
με τη ΔΗΜΑΡ, αλλά περιλαμβάνει και το ΣΥΡΙΖΑ, με κοινό στοιχείο τον κυβερνητισμό,
τη λατρεία της αστικής διαχείρισης και της «αναγνώρισης του ρόλου». Αυτούς που δήλωναν
έτοιμοι μετά το Φλεβάρη του 2015, έμπλεοι «σύνεσης και αντικειμενικής κρίσης»: «στηρίζουμε
τα θετικά, αντιπαλεύουμε τα αρνητικά» στην πολιτική της νέας κυβέρνησης.
Έστρωσαν έτσι (μπαζώνοντας από τα «αριστερά») όλο το παιχνίδι
για τη φρίκη που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.
Για να στρώσει αυτός με τη σειρά του όλο το παιχνίδι για την
φασιστική ακροδεξιά, που βρίσκει γόνιμο για αυτήν το δηλητηριασμένο έδαφος
της «αριστερής» διαχείρισης της πιο αντεργατικής και αντικοινωνικής πολιτικής που
εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα.
από το «http://www.pandiera.gr/»
Πηγή
--------------------
--------------------
Ο διασυρμός της νεότητας
του Θέμη Τζήμα
Από τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, πέρα από τις χάρες στην Εκκλησία -η οποία άλλωστε μαζί με την τρόικα καθορίζει όπως μάθαμε την επιβίωση ή όχι της κυβέρνησης, ελέω Τσίπρα και Καμμένου- τις χάρες στην ακροδεξιά, ενδεχομένως στο Μαρινάκη και φυσικά στην τρόικα αξίζει να προσέξει κανείς τον ευτελισμό και διασυρμό της νεότητας.- Από τις κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου ακόμα, αρκετοί εξ ημών τονίζαμε την απολίτικη και άρα αντιδραστική, υποτιμητική και εξευτελιστική, παράθεση “ωραίων χαμόγελων” στην υπηρεσία νεοφιλε-λεύθερων, συντηρητικών, γηρασμένων πολιτικών.
- Προερχόμενα από προσωπικά περιβάλλοντα ευνοιοκρατίας- ποτέ από μαζική κομματική δράση- με μηδενική κοινωνική και αγωνιστική γείωση, ανύπαρκτη εργασιακή εμπειρία στη σκληρή καθημερινότητα της νεολαίας και όχι μόνο, πρέσβευαν τον επικοινωνιακό “βιολογισμό” στην πολιτική, δηλαδή την απορρόφηση της τελευταίας από φτηνά επικοινωνιακά κόλπα, βασισμένα στη βιολογική ηλικία, στην υπηρεσία των πλέον αντιδραστικών πολιτικών.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, μπροστά στην κοινωνική και εκλογική εξαΰλωση και με δεδομένη την ....έλλειψη εφεδρείας επιστρατεύει και τέτοια τερτίπια. Την ώρα που οι συνταξιούχοι οδηγούνται στην απόλυτη φτώχεια, οι εργαζόμενοι βιώνουν εργοδοτική χούντα και οι νέοι καλούνται να δουλέψουν σε συνθήκες ταπείνωσης και υπερεκμετάλλευσης χωρίς τέλος, η εργασιακή εμπειρία της νέας υπουργού Εργασίας προέρχεται, όπως μαθαίνουμε από το γεγονός ότι βοηθούσε να υλοποιηθούν αυτές ακριβώς οι πολιτικές από τη θέση της διευθύντριας του προηγούμενου υπουργικού γραφείου.Είναι πράγματι πρωτότυπο, ο/η υπουργός Εργασίας να μη διαθέτει ούτε ένα ένσημο εκτός του περιβάλλοντος της εύνοιας του προηγούμενου υπουργού. Θα ήταν πολύ βεβαίως, να αναμέναμε από μια μνημονιακή κυβέρνηση να έχει στη θέση του υπουργού Εργασίας έναν αριστερό άνθρωπο, με κοινωνική δράση και με βίωμα της επισφάλειας και της εκμετάλλευσης που περνάει η νεολαία -και όχι μόνο. Αλλά το να διαθέτει ο υπουργός εργασίας τη βασική έστω εργασιακή θα μπορούσε να θεωρείται προαπαιτούμενο.Εν τέλει, με “προσόν” τη βιολογική νεότητα, διορίζεται υπουργός εργασίας μια -αντικειμενικά και υποκειμενικά - εχθρός της γενιάς της, η οποία αφού προφανώς απέδειξε στην τρόικα πόσο έτοιμη είναι να υλοποιήσει τις μνημονιακές πολιτικές, ανέλαβε να κάνει περαιτέρω τη βρόμικη δουλειά που μάλλον κανένας άλλος από το ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε. Κοινώς, ο αμοραλισμός με νεανικό χαμόγελο. Δεν πρόκειται μόνο για τα επιμέρους πρόσωπα. Έχει κυρίως να κάνει με την έμπρακτη υποτίμηση μιας ολόκληρης γενιάς που αγωνίζεται κάθε μέρα και η οποία διασύρεται με ψευτο-εκπροσώπους της, οι οποίοι “πουλάνε” ηλικιακό επικοινωνισμό, την ώρα που κατοικοεδρεύουν στα σαλόνια της εύνοιας της τρόικας.
Σχόλια