Adiós comandante...

Fidel Alejandro Castro Ruz

(13/8/1926 - 25/11/2016) 

 

Πηγή 

Συνεπής επαναστάτης. Μπορεί να διαφωνεί κανείς μαζί του σε πολλά. Σ' ένα πράγμα οφείλουμε να "βγάλουμε το καπέλο" (προς τιμή του):   Έζησε με συνέπεια. Συνέπεια: μια κακοποιημένη  λέξη -  έννοια που όλο και θα είναι το ζητούμενο.
(Eδώ σχετικά με την συνέπεια στο ...ψεύδος)

 ---------------

Πατρίδα ή Θάνατος!

«Η αγάπη, μάνα, για την πατρίδα
δεν είναι η γελοία αγάπη για τη γη
ούτε για το χορτάρι που πατάνε τα πόδια μαςείναι το άσβεστο μίσος γι’ αυτόν που την καταπιέζει
είναι η αιώνια έχθρα γι’ αυτόν που της επιτίθεται…»
Jose Marti

Comandante

ΟΗΕ – UNESCO τoν αναγνώρισαν ως σύμβολο αλληλεγγύης. Εσύ βλάκα;

Η ιστορική ομιλία του Κάστρο στον ΟΗΕ το 1979 – video με ελληνικούς υπότιτλους

Aleida Guevara: "Η Κούβα δικτατορία; Ποια δικτατορία εκπαιδεύει τον λαό της να είναι αλληλέγγυος προς άλλους λαούς;"

Η περίφημη ομιλία του Φιντέλ στον ΟΗΕ

Οι δημοκρατικές δομές μιας "δικτατορίας"

Αφού υπάρχουν και χειρότερα...

Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ

Είναι να τρελαίνεται κανείς με τα όσα γράφονται και λέγονται μια εβδομάδα τώρα για τον μακαρίτη Φιντέλ Κάστρο και την κουβανέζικη επανάσταση και κοινωνία, από ανθρώπους που είτε δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στο νησί, είτε το επισκέφτηκαν μόνο σαν τουρίστες, για να μην πω σεξο-τουρίστες.

Και που, σε κάθε περίπτωση, διακατέχονται από βαθύτατη εμπάθεια για τα επιτεύγματα αυτού του μοναδικού, σε αντοχές και κουράγια, αλλά και δίψα για ζωή και ελευθερία, λαού της Καραϊβικής.

Νιώθω λοιπόν την ανάγκη, έχοντας ταξιδέψει επανειλημμένα στη Κούβα σε μια πολύ ιδιαίτερη περίοδο, μεταξύ 2000 και 2005, έχοντας μελετήσει όσο μπόρεσα την Ιστορία και την κουλτούρα της, μιλώντας τη γλώσσα και διατηρώντας έκτοτε επαφή με αρκετούς ανθρώπους που γνώρισα εκεί, όλων των «αποχρώσεων» και πεποιθήσεων, να γράψω εδώ δυο-τρία σταράτα λόγια.

Με την ειλικρίνεια δηλαδή του Ευρωπαίου αριστερού (βάλτε εσείς όσα εισαγωγικά θέλετε) που ξέφυγα από το τουριστικό μονοπάτι, μακριά από τα ξενοδοχεία και τις πιάτσες των μεγαλουπόλεων, που έζησα έστω και για λίγους μήνες, συνολικά, στον δικό τους ρυθμό, που μοιράστηκα το φαγητό και τις συνήθειές τους, που έζησα στο πετσί μου τη φτώχεια, αλλά και την απροσκύνητη αξιοπρέπεια και περηφάνια και το γλέντι και τη μελαγχολία του μέσου Κουβανού πολίτη.

Που είδα με τα μάτια μου όλες τις παθογένειες, τα στραβά και τ’ ανάποδα του «σοσιαλισμού των τροπικών», αλλά είμαι σε θέση να τα ζυγίσω με τα αντίστοιχα στραβά του δικού μας ιστορικού χωροχρόνου.

Δυο πράγματα, λοιπόν, πρέπει οπωσδήποτε να λάβει κανείς υπόψη του, πριν προχωρήσει σε οποιαδήποτε αξιολογική κρίση για την Κούβα και την ημιτελή, κουρασμένη, αλλά νικηφόρα επανάστασή της.

Το πρώτο είναι η τραγική κατάσταση που επικρατούσε στην Κούβα πριν από τον θρίαμβο του 1959: μια χώρα-προτεκτοράτο, που έγινε δήθεν «ανεξάρτητη» μετά τον ισπανο-αμερικανικό πόλεμο του 1898, αλλά στην πραγματικότητα παρέμενε αποικία, θέρετρο και μπουρδέλο των ΗΠΑ και της μαφίας της.

Μια πλούσια χώρα με λίγους διαπλεκόμενους πλούσιους λευκούς, τσιφλικάδες και βιομηχάνους, ραντιέρηδες και κομπραδόρους των ξένων και εκατομμύρια φτωχούς. Μια χώρα με 70% αναλφαβητισμό και σχεδόν ένα εκατομμύριο πόρνες.

Μια διεφθαρμένη ώς το κόκαλο χώρα που κυβερνιόταν φεουδαρχικά από τους γαιοκτήμονες και το καθολικό παπαδαριό και όπου όλες οι σημαντικές πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονταν από την πρεσβεία των ΗΠΑ και τους ντόπιους εκπροσώπους των ξένων καρτέλ.

Οπου οι μεθυσμένοι Αμερικανοί ναύτες κατουρούσαν το άγαλμα του Μαρτί, μπροστά στο Καπιτώλιο της Αβάνας, και κανείς δεν τολμούσε να τους βάλει στη θέση τους. Σας θυμίζει κάτι;

Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με το σήμερα.

Σχίζουν τα ρούχα τους γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές για την «ανελευθερία» και την «καταπίεση» της σημερινής Κούβας. Ποια είναι όμως η «φιλελεύθερη» εναλλακτική που θα έπρεπε να ακολουθήσει το νησί του Μαρτί και του Μασέο για να ικανοποιήσει τους επικριτές του;

Ας δούμε τους γείτονες της Κούβας -τη διαρκή τραγωδία της Αϊτής και της Γουατεμάλας, το ναρκω-κράτος του Μεξικού, τον χωρίς τέλος εμφύλιο της Κολομβίας.

Ο,τι και να μου πούνε για την Κούβα, εγώ είδα με τα μάτια μου ότι σε αυτό το νησί η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια αξίζει περισσότερο απ’ ό,τι στις περισσότερες άλλες χώρες που έχω επισκεφτεί, περιλαμβανομένων και πολλών «προηγμένων» οικονομικά, αλλά βαθιά άνισων και άδικων κοινωνιών της Εσπερίας.

Υπήρξαν βέβαια και μερικοί ηγέτες, με πρώτο τον υπέροχο Αλιέντε στη Χιλή, που επιχείρησαν να προχωρήσουν σε σοσιαλιστικά πειράματα αναδιανομής ακολουθώντας το δημοκρατικό, συναινετικό μοντέλο.

Κι εγώ με τον Αλιέντε είμαι, έτσι θέλω να προχωρούν οι κοινωνίες, με τη συναίνεση της κάλπης και την όσο γίνεται πιο άμεση δημοκρατία, κι όχι με την εξουσία της βίας, που κρέμεται από την κάννη του όπλου και αργά ή γρήγορα οδηγεί στη δικτατορία του ενός.

Για την ακρίβεια, ούτε ο Αλιέντε μού φτάνει -γουστάρω αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείριση, παρισινή Κομμούνα και ουκρανική Μαχνόβιτσα, γουστάρω Ντουρούτι και το θαύμα της ισπανικής επανάστασης.

Ποιο όμως από όλα αυτά τα θαυμάσια ιστορικά πειράματα αφέθηκε να ανθήσει απρόσκοπτα, έστω και για δοκιμή, έστω και για μερικά χρόνια; Ποιο δεν πνίγηκε στο αίμα από τους βάρβαρους επικυρίαρχους, από τις στρατιές των ντόπιων και ξένων ελίτ;

Ξέρετε τι είναι για μένα η Κούβα; Είναι αυτό που θα μπορούσε, θεωρητικά, να είναι η Ελλάδα, αν ο Κολοκοτρώνης είχε σφάξει ή εξορίσει τους κοτζαμπάσηδες και τους Φαναριώτες το 1823-24 και έπαιρνε την εξουσία χωρίς τη βοήθεια των ξένων «σωτήρων».

Ή αν ο Αρης Βελουχιώτης, τις ιδιοφυείς αντάρτικες τακτικές του οποίου γνώριζε και θαύμαζε ο Φιντέλ και οι μπαρμπούδος του, αψηφούσε την εθελοδουλία του Κόμματος (και το μυστικό χαρτάκι του Τσόρτσιλ και του «Πατερούλη») και συνέχιζε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του hasta la victoria siempre, μέχρι την τελική νίκη και χειραφέτηση του λαού μας.

Ή έστω, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, αν πέρσι το καλοκαίρι είχαμε κάνει το «απονενοημένο βήμα» και στέλναμε στον διάολο κι ακόμη παραπέρα τους μοντέρνους τυράννους μας, τους μη εκλεγμένους δικτάτορες των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Είναι, κοντολογίς, το έπος και το δράμα ενός λαού έντεκα εκατομμυρίων ψυχών -όσοι κι εμείς- που πήγε κόντρα στο πεπρωμένο του Ραγιά και τα ‘βαλε στα ίσια με το αφεντικό του, τον δυνάστη του, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα πλήρωνε ακριβά και για πολλές γενιές αυτή του την ιστορική αποκοτιά.

Ενός λαού που αξίζει, γαμώτο, λίγο παραπάνω σεβασμό για τα κατορθώματά του και λίγη περισσότερη κατανόηση για τα λάθη του -ιδίως όταν η κριτική προέρχεται από τους γερμανοτσολιάδες, τους παρτάκηδες, τους άκαπνους και τους ανίδεους, «αριστερούς» ή δεξιούς.

Ή από κάτι τύπους που προσκυνάνε τον Ομπάμα και τη Μέρκελ, αποκαλούν «πρόεδρο» και κάνουν μπίζνες με τον Αιγύπτιο δικτάτορα Αλ Σίσι ή με τον Ουκρανό Ποροσένκο, ενώ αποκηρύσσουν ως «τύραννο» τον λαογέννητο Φιντέλ...

===============

 

«Φόρος τιμής στον Φιντέλ» του Eduardo Galeano (1940-2015) 

Οι εχθροί του λένε ότι ήταν ένας μη εστεμμένος βασιλιάς που μπέρδευε την ενότητα με την ομοφωνία. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Οι εχθροί του λένε πως εάν ο Ναπολέων είχε μια εφημερίδα όπως η Granma, κανένας Γάλλος δεν θα είχε μάθει την καταστροφή στο Βατερλό. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο. Οι εχθροί του λένε ότι άσκησε την εξουσία μιλώντας πολύ και ακούγοντας λίγο, γιατί είχε μάθε να ακούει περισσότερο ήχους παρά φωνές. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.
Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα λένε οι εχθροί του:

ότι δεν έβαλε ποτέ στα βιβλία της ιστορίας το γεγονός ότι πρόταξε στο στήθος του στις σφαίρες των εισβολέων,
ότι αντιμετώπισε τυφώνες ως ίσος προς ίσο, τυφώνας προς τυφώνα,
ότι επέζησε από 637 απόπειρες κατά της ζωής του,
ότι η μεταδοτική ενέργειά του ήταν καθοριστική στο να βγει η χώρα του από το καθεστώς της αποικίας,
και δεν ήταν από την κατάρα του Εωσφόρου ή θαύμα του Θεού ότι η νέα χώρα κατάφερε να επιζήσει από δέκα Αμερικανούς προέδρους, οι οποίοι είχαν φορέσει ήδη την πετσέτα στο λαιμό και ήταν έτοιμοι να τον φάνε με το μαχαιροπήρουνο.
Και οι εχθροί του δεν αναφέρουν ποτέ ότι η Κούβα είναι μια σπάνια χώρα που δεν ανταγωνίζεται μαζί τους για το Παγκόσμιο Κύπελλο Doormat.
Και δεν λένε ότι η επανάσταση, η οποία τιμωρείται για το έγκλημα της αξιοπρέπειας, είναι αυτό που κατάφερε να είναι και όχι αυτό που ευχόταν να γίνει. Ούτε λένε ότι το τείχος που χωρίζει την επιθυμία από την πραγματικότητα έγινε ψηλότερο και πιο φαρδύ εξαιτίας του ιμπεριαλιστικού εμπάργκο, το οποίο πνίγει τη δημοκρατία κουβανέζικου στιλ- μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία- και γέννησε τη γραφειοκρατία, πάντα έτοιμη με ένα πρόβλημα για κάθε λύση, δίνοντάς της τα άλλοθι που απαιτούνται για να δικαιολογεί και να διαιωνίζει τον εαυτό της.
Και δεν λένε ότι παρά όλη τη θλίψη, παρά την εξωτερική επιθετικότητα και την εσωτερική αυθαιρεσία, αυτό το λυπημένο και πεισματάρικο νησί έχει γεννήσει τη λιγότερο άδικη κοινωνία στη Λατινική Αμερική.
Και οι εχθροί του δεν λένε ότι αυτό το κατόρθωμα ήταν το αποτέλεσμα της θυσίας του λαού της, καθώς επίσης και της πεισματάρικης θέλησης και της παλιομοδίτικης αίσθησης της τιμής του ιππότη που πάντα πολέμησε στο πλευρό των ηττημένων, όπως ο διάσημος συνάδελφός του στα πεδία της Καστίλης.

* από το βιβλίο του Ουρουγουανού συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο “Καθρέφτες”.

Ο Γκαλεάνο πέθανε τον Απρίλιο του 2015.

efsyn.gr