Η παγκοσμιοποίηση του πολέμου, του Michel Chossudovsky

«Η παγκοσμιοποίηση του πολέμου» αποτελεί τον ηγεμονικό σχεδιασμό των Η.Π.Α. στη μετά την 11^η Σεπτέμβρη εποχή, σύμφωνα με τον οποίο η αμερικανο-νατοϊκή στρατιωτική μηχανή -σε συνδυασμό με συγκαλυμμένες επιχειρήσεις μυστικών υπηρεσιών, με οικονομικές κυρώσεις και την εξώθηση προς «καθεστωτικές αλλαγές»- αναπτύσσεται σε όλες τις σημαντικές περιοχές του κόσμου.

Η απειλή ενός «προληπτικού» πυρηνικού πολέμου χρησιμοποιείται επίσης ως μέθοδος εκβιασμού προκειμένου να εξαναγκάσουν διάφορες χώρες σε υποταγή.

Michel Chossudovsky, Η παγκοσμιοποίηση του πολέμου, σελ. 288, Αθήνα 2016, εκδόσεις Πιρόγα

Ο πόλεμος έχει περιβληθεί με έναν ανθρωπιστικό μανδύα, υπό την πολιτική του ΝΑΤΟ. Τα θύματα, των καθοδηγούμενων από τις ΗΠΑ πολέμων, παρουσιάζονται ως θύτες. Ο άμαχος πληθυσμός σε Γιουγκοσλαβία, Παλαιστίνη, Ουκρανία, Λιβύη, Συρία, Ιράκ είναι υπεύθυνοι για τον ίδιο το θάνατό τους. (σελ. 22)

* * *

Το αυτοκρατορικό σχέδιο στοχεύει στην οικονομική κατάκτηση, πράγμα που σημαίνει την καταλήστευση και εκμετάλλευση του πλούτου και των πόρων κυρίαρχων κρατών. Στη μέση Ανατολή, διαδοχικοί πόλεμοι στοχεύουν στην καταλήστευση του πετρελαίου και των αποθεμάτων αερίου.

Χώρες καταστρέφονται, μεταβαλλόμενες συχνά σε απλές εκτάσεις. Η κρατική κυριαρχία αποτελεί παρελθόν, οι εθνικοί θεσμοί καταρρέουν, η εθνική οικονομία καταστρέφεται μέσω της επιβολής μεταρρυθμίσεων της «ελεύθερη αγοράς» υπό την επίβλεψη του ΔΝΤ, η ανεργία καλπάζει, οι κοινωνικές υπηρεσίες αποδιαρθρώνονται, οι μισθοί καταρρέουν και οι άνθρωποι φτωχοποιούνται.

Οι άρχουσες καπιταλιστικές ελίτ σ’ αυτές τις χώρες εξαρτώνται από αυτές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Η εθνική περιουσία και οι φυσικοί πόροι μεταφέρονται στα χέρια ξένων επενδυτών μέσω ενός προγράμματος ιδιωτικοποίησης που επιβάλλεται από τις δυνάμεις κατοχής σε συντονισμό με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. (σελ. 37)

* * *

Η κρίση στην Ιαπωνία έχει, επίσης, αναδείξει τη σιωπηρή σχέση μεταξύ πυρηνικής ενέργειας και πυρηνικού πολέμου.

Η πυρηνική ενέργεια δεν είναι οικονομική δραστηριότητα των πολιτών. Είναι παράρτημα της πυρηνικής οπλοβιομηχανίας, που είναι υπό τον έλεγχο των λεγόμενων εργολάβων άμυνας. Τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα πίσω από την πυρηνική ενέργεια και τα πυρηνικά όπλα συμπίπτουν.

Και τα ΜΜΕ, και οι κυβερνήσεις έχουν εφησυχάσει σχετικά με τους κινδύνους της πυρηνικής ακτινοβολίας, που εκπέμπει η βιομηχανία πυρηνικής ενέργειας, καθώς και τη δυνητική χρήση πυρηνικών όπλων.

Και στις δύο περιπτώσεις, αρνούνται αδιάφορα τις συγκλονιστικές συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας για την υγεία. (σελ. 149)

* * *

Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα αποτελούν παίκτες κλειδιά στη διαδικασία της οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης. Ενώ ενεργούν υπό την αιγίδα ενός διακυβερνητικού σώματος, οι μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ τείνουν να υποστηρίζουν τη στρατηγική και τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Έχοντας ως βάση την επονομαζόμενη «συναίνεση της Ουάσιγκτον» τα μέτρα λιτότητας και αναδιάρθρωσης του ΔΝΤ με τις ολέθριες επιπτώσεις τους, συχνά πυροδοτούσαν κοινωνικές και εθνικές διαμάχες. Οι μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ πολλές φορές επιτάχυναν την πτώση εκλεγμένων κυβερνήσεων. Σε ακραίες περιπτώσεις οικονομικής και κοινωνικής αποσάθρωσης, το πικρό φάρμακο του ΔΝΤ συνέβαλε στην αποσταθεροποίηση ολόκληρων χωρών, όπως στην περίπτωση της Σομαλίας, της Ρουάντα και της Γιουγκοσλαβίας.

Το πρόγραμμα του ΔΝΤ αποτελεί ένα συνεπές εργαλείο οικονομικής αποδιάρθρωσης. Οι μεταρρυθμίσεις του συντελούν στο μετασχηματισμό και τη συρρίκνωση των Κρατικών θεσμών μέσω δραστικών μέτρων λιτότητας. Αυτά τα μέτρα εφαρμόζονται παράλληλα με άλλες μορφές παρεμβάσεων και πολιτικών επεμβάσεων, συμπεριλαμβάνοντας τις συγκαλυμμένες δράσεις υποστήριξης της CIA σε αντάρτικες παραστρατιωτικές ομάδες και αντιπολιτευόμενα πολιτικά κόμματα.

Επιπλέον, οι επονομαζόμενες «μετασυγκρουσιακές» και «επείγουσας ανάκαμψης» μεταρρυθμίσεις συχνά εισάγονται υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ, στον απόηχο ενός εμφυλίου πολέμου, μιας αλλαγής καθεστώτος ή «μιας εθνικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης». (σελ. 178-179)

* * *

Οι μηχανισμοί της «κατασκευής της διαφωνίας» απαιτούν ένα χειριστικό περιβάλλον, μια διαδικασία εξαναγκασμού και λεπτής διαχείρισης των ανθρώπων, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε προοδευτικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων αντιπολεμικών συνασπισμών, οικολόγους και κινήματα εναντίον της παγκοσμιοποίησης.

Ενώ τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης «κατασκευάζουν συναίνεση», το πολύπλοκο δίκτυο των ΜΚΟ (συμπεριλαμβανομένου τιμήματος των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης) χρησιμοποιείται από τις ελίτ ώστε να οριοθετήσουν και να χειραγωγήσουν τα κινήματα διαμαρτυρίας.

Έπειτα από την απελευθέρωση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, τη δεκαετία του ’90 και τον ταχύ πλουτισμό του οικονομικού κατεστημένου, η χρηματοδότηση μέσω ιδρυμάτων και μη κερδοσκοπικών οργανώσεων εκτοξεύθηκε.

Τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός πως κομμάτι των κερδών της Wall Street, τα οποία αποκτήθηκαν με δόλια μέσα τα τελευταία χρόνια έχουν ανακυκλωθεί μέσω των αφορολόγητων ιδρυμάτων και μη κερδοσκοπικών οργανισμών των ελίτ. Αυτά τα απροσδόκητα οικονομικά κέρδη όχι μόνο χρησιμοποιήθηκαν για την εξαγορά πολιτικών αλλά και διοχετεύθηκαν σε ΜΚΟ, σε ινστιτούτα ερευνών, σε κοινοτικά κέντρα, εκκλησιαστικές ομάδες, οικολόγους, εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης, σε ομάδες για τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.α. Η «κατασκευή της διαφωνίας» επιχειρείται και στη «ρεφορμιστική αριστερά» και σε «προοδευτικά» μέσα ενημέρωσης, τα οποία χρηματοδοτούνται από διάφορες ΜΚΟ ή και απευθείας από ιδρύματα.

Ο απώτερος σκοπός είναι να «κατασκευάσουν τη διαφωνία» και να θέσουν τα όρια μιας «πολιτικά σωστής» αντιπολίτευσης. Με τη σειρά τους, στις διάφορες ΜΚΟ έχουν διεισδύσει πληροφοριοδότες, οι οποίοι συχνά δρουν εκ μέρους δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Επιπλέον, ένα τμήμα των προοδευτικών μέσων ενημέρωσης του ίντερνετ, που συνεχώς αυξάνεται, είναι πλέον εξαρτημένο από τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων αυτών. (σελ. 277-278)

* * *

Ο Πόλεμος και η Οικονομική Κρίση συνδέονται στενά. Η παγκόσμια επιβολή νεοφιλελεύθερων μέτρων μακροοικονομικής πολιτικής αποτελεί μέρος της ευρύτερης ιμπεριαλιστικής ατζέντας. Ο πόλεμος αποτελεί, επίσης, ένα μέσο κατάκτησης σε οικονομικό επίπεδο. Κατά συνέπεια, το ευρύτερο κίνημα εναντίον του νεοφιλελευθερισμού θα πρέπει να ενταχθεί στο αντιπολεμικό κίνημα.

• Η διάλυση του «Μεγάλου Ψέματος», σύμφωνα με το οποίο ο πόλεμος παρουσιάζεται ως ανθρωπιστική αποστολή, σημαίνει τη διάλυση ενός εγκληματικού σχεδίου μιας παγκόσμιας καταστροφής, για το οποίο η αναζήτηση κέρδους αποτελεί την κινητήρια δύναμη.
• Η διοργάνωση μαζικών διαδηλώσεων και αντιπολεμικών διαμαρτυριών δεν είναι αρκετή. Αυτό που χρειάζεται είναι η ανάπτυξη ενός ευρέος και καλά οργανωμένου αντιπολεμικού δικτύου βάσης, εθνικού και διεθνιστικού, το οποίο θα αμφισβητεί τις δομές της εξουσίας και των θεσμών, όπως επίσης και την ίδια τη φύση του Καπιταλισμού. Οι λαοί θα πρέπει να κινητοποιηθούν όχι μόνο ενάντια στη στρατιωτική ατζέντα. Η ίδια η εξουσία του κράτους και των αξιωματούχων του θα πρέπει να αμφισβητηθούν.

Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να στοχοποιηθούν. 

Τα ψέματα και τα μυθεύματα, τα οποία συντηρούν την πολεμική ατζέντα, θα πρέπει να αποκαλυφθούν. 

Ένα ουσιαστικό αντιπολεμικό κίνημα απαιτεί την αποδόμηση της συναίνεσης στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και των μηχανισμών προπαγάνδας του. (σελ. 286)

Πηγή