«Όχι» στο Ξεπούλημα του Νερού

Σύμφωνα με την ισχύουσα νεοφιλελεύθερη λογική, ιδιωτικοποίηση του νερού λέγεται κάθε συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης. Αυτό συμβαίνει όταν οι επιχειρήσεις αναλαμβάνουν τον έλεγχο των υπηρεσιών του νερού η ακόμα και τον έλεγχο των ίδιων των υδάτινων πόρων. Ουσιαστικά, η ιδιωτικοποίηση του νερού υλοποιεί την ιδέα ότι το νερό δεν είναι αγαθό αλλά εμπόρευμα και οι υπηρεσίες του μπορούν να πουληθούν στην αγορά.

Οι ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης ήταν συνηθισμένες κάποτε στην Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Λατινική Αμερική μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Στην Αγγλία και την Ουαλία, η εμφάνιση των πρώτων ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Η σημασία τους σταδιακά άρχισε να ξεθωριάζει μετά τις αρχές του 20ου αιώνα, αφού αποδείχθηκαν ανίκανες να διευρύνουν την πρόσβαση των πολιτών στο νερό και άρχισαν να ισχυροποιούνται παντού οι δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, έγινε η δεύτερη επέλαση των ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης, στον απόηχο των ιδιωτικοποιήσεων της Θάτσερ στην Αγγλία, την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την παγκόσμια έμφαση που ακολούθησε στις πολιτικές της ελεύθερης αγοράς. Η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο σε όλη αυτή τη διαδικασία μέσω των νέων προϋποθέσεων δανεισμού.

Το ρεύμα εμφανίστηκε δυναμικά το 1989, όταν η συντηρητική κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ ιδιωτικοποίησε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης στην Αγγλία και την Ουαλία.

Συγκέντρωση έξω από τη Βουλή πραγματοποίησαν την ώρα που ψηφιζόταν άλλο ένα πολυνομοσχέδιο με προαπαιτούμενα η ΑΔΕΔΥ, εργαζόμενοι της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ μαζί με το ΠΑΜΕ, όπως και κόμματα και συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μεταξύ των οποίων η ΛΑ.Ε., η Πλεύση Ελευθερίας, το Κόκκινο Δίκτυο, η πρωτοβουλία ΔιΕΕξόδος και η Λαϊκή Αντίσταση ΑΑΣ.

Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ ξεκαθάρισαν ότι και μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, οι αγώνες θα συνεχιστούν με στόχο να μην εφαρμοστούν ποτέ όσα προβλέπονται σε αυτό για τις δημόσιες επιχειρήσεις. Οι εκατοντάδες πολίτες που συμμετείχαν μίλησαν για «πρωτοφανές ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας». [Πηγή: efsyn, 27/09/2016]

Στην Σκωτία, οι τοπικές κυβερνήσεις που ελέγχονται από το Εργατικό κόμμα διατηρούν τα συστήματα του νερού υπό δημόσιο έλεγχο. Ο τομέας του νερού στη Γαλλία ανέκαθεν χαρακτηριζόταν από την συνύπαρξη δημόσιας και ιδιωτικής διαχείρισης, με τα αντίστοιχα μερίδιά τους να κυμαίνονται αναλόγως.

Η ύδρευση του Παρισιού ιδιωτικοποιήθηκε το 1985, όταν ένας συντηρητικός δήμαρχος ανάθεσε σε δύο εταιρείες την ύδρευση της πόλης, με την καθεμιά να καλύπτει το ήμισυ της πόλης, αλλά το 2010, ένας σοσιαλιστής δήμαρχος επαναδημοτικοποίησε το σύστημα ύδρευσης της γαλλικής πρωτεύουσας.

Στην Ισπανία, η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρεία ύδρευσης είναι η Aguas de Barcelona, που πέρασε σταδιακά υπό γαλλικό έλεγχο στις αρχές του 21ου αιώνα. Ευρωπαϊκές και τοπικές ιδιωτικές επιχειρήσεις νερού επεκτάθηκαν στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, οι ιδιωτικές εταιρείες έφθασαν κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990, ιδιαίτερα στη Βουλγαρία, την Τσεχία, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία.

Υπάρχουν δύο κύριοι τύποι ιδιωτικοποίησης του νερού: το βρετανικό μοντέλο και το γαλλικό μοντέλο.

Κατά το βρετανικό μοντέλο, οι εταιρείες ιδιωτικοποιούν τόσο τα περιουσιακά στοιχεία όσο και την εκμετάλλευσή τους. Δηλαδή περιουσιακά στοιχεία σε σχέση με το δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης, εγκαταστάσεις επεξεργασίας, κ.λπ.

Στο γαλλικό μοντέλο, τα περιουσιακά στοιχεία παραμένουν κρατικά.

Συχνά παίζουν ρόλο εξωτερικές επιρροές, π.χ. από την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), όπως στην περίπτωση της Βολιβίας και σε πολλές αφρικανικές χώρες. Αυτό μπορεί να γίνει με την μορφή προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής.

Επίσης, άλλοι Οργανισμοί Βοήθειας υποστήριξαν την ιδιωτικοποίηση του νερού, όπως η Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης (Inter-American Development Bank) στον Ισημερινό, την Κολομβία και την Ονδούρα, η Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης (AsianDevelopment Bank) στην Κίνα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (European Bank for Reconstruction and Development) στην Ανατολική Ευρώπη, η γερμανική συνεργασία ανάπτυξης μέσω του τραπεζικού ομίλου KfW (π.χ., στην Αλβανία, την Αρμενία, την Ιορδανία και το Περού), η γαλλική συνεργασία ανάπτυξης (π.χ., στη Σενεγάλη) και η βρετανική συνεργασία ανάπτυξης (π.χ., στην Τανζανία και τη Γουιάνα).

Στην Βρετανία, το Παγκόσμιο Κίνημα Ανάπτυξης (World Development Movement) αντιτάχθηκε στην στήριξη της ιδιωτικοποίησης του νερού μέσω κρατικών ενισχύσεων. Παράλληλα, δεκάδες κινήματα έχουν οργανωθεί γιαυτό και ξεφυτρώνουν παντού σ' όλο τον κόσμο από καταναλωτές, εργαζόμενους και μικροεισοδηματίες που υψώνουν φωνή για να αντισταθμίσουν την αυξανόμενη δύναμη των μεγάλων πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται τον "γαλάζιο χρυσό".

Αυτό που θέλουν οι "παγκοσμιοποιητές" της Νέας Τάξης είναι κάποια μέρα, σύντομα, οι επιχειρήσεις να κατέχουν όλο το νερό του κόσμου. Έτσι δρούν οι τύποι αυτοί.

Εδώ και καιρό, άλλωστε, σχεδιάζουν την καταστροφή της οικονομίας, να μας κατακλύσουν με ΓΤΟ (γενετικά τροποποιημένα) τρόφιμα που να μην μπορούμε να αποκλείσουμε από την διατροφή μας, την καταστροφή της ατμόσφαιρας με αεροψεκασμούς, την καταστροφή των απαράγραπτων ανθρώπινων δικαιωμάτων και την επιβολή σαρωτών σώματος βιομετρικών στοιχείων, την καταστροφή της πραγματικής εκπαίδευσης, έτσι ώστε η φοίτηση ενός παιδιού σε δημόσιο σχολείο να μην είναι εφικτή - ούτε όμως θα μπορεί να διδαχθεί από τους γονείς στο σπίτι του, αφού, λόγω της χρεοκωπημένης οικονομίας, όλοι θα ψάχνουν για πολλαπλές εργασίες προσπαθώντας να επιβιώσουν, οπότε δεν θα τους μένει χρόνος για τα παιδιά τους.

Θέλουν να επιβάλλουν ακόμα την ουσιαστική κατάργηση της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο με την εξάλειψη την δυνατότητάς για πρόσβαση σε αληθινή ενημέρωση ελεύθερων ανθρώπων, την πλύση εγκεφάλου και την απομάκρυνση από την εξουσία όλων εκείνων που αντιτίθενται στην ελίτ, βάζοντας στη θέση τους μόνο αυτούς που θα υπακούουν στις διαταγές για την εφαρμογή της παγκόσμιας φασιστικής κοινωνίας.

Η αντίσταση μας πρέπει να γενικευτεί τώρα, να τους σταματήσουμε πριν να κάνουν πράξη τις εντολές των πολυεθνικών και να λογοδοτήσουν για το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας.

Πηγή
--------

Ένα μακρύ ψέμα με κοντά ποδάρια

------------------

10+2 ερωτήσεις για το ξεπούλημα της ΕΥΑΘ

Τι σημαίνει η ένταξη μιας ΔΕΚΟ στο νέο υπερταμείο για 99 χρόνια; Οι εταιρείες που εντάσσονται στο υπερταμείο θα μπορούν να πωληθούν σε ιδιώτες ή εξ ολοκλήρου ή ένα σημαντικό ποσοστό τους το οποίο συνήθως συνοδεύεται με το management της εταιρείας.

Πώς επη­ρε­ά­ζει την ΕΥΑΘ η έντα­ξη της στο νέο Υπερ­τα­μείο; Με την ει­σα­γω­γή της ΕΥΑΘ στο Υπερ­τα­μείο ου­σια­στι­κά αλ­λά­ζει ο σκο­πός και ο ρόλος της εται­ρεί­ας. Σή­με­ρα σκο­πός της ΕΥΑΘ είναι να πα­ρέ­χει κα­θα­ρό και ποιο­τι­κό νερό, καθώς και ασφα­λείς συν­θή­κες υγιει­νής στους Θεσ­σα­λο­νι­κείς. Πλέον ο σκο­πός της ΕΥΑΘ στο Υπερ­τα­μείο θα είναι η απο­πλη­ρω­μή του Χρέ­ους, κάτι που συ­νε­πά­γε­ται ανα­γκαία αύ­ξη­ση κερ­δών για το σκοπό αυτό, η οποία ανα­πό­φευ­κτα θα επι­διω­χθεί με αύ­ξη­ση της τιμής του νερού. Το νερό, λοι­πόν, με­τα­τρέ­πε­ται σε είδος προς κερ­δο­σκο­πία, ένα ΕΜΠΟ­ΡΕΥ­ΣΙ­ΜΟ είδος, όπως π.χ. ένα ανα­ψυ­κτι­κό ή μια μπύρα! Εκ των πραγ­μά­των δεν υπάρ­χει πλέον χώρος για δια­φά­νεια, συμ­με­το­χή των πο­λι­τών, οι­κο­λο­γι­κές και βιώ­σι­μες πρα­κτι­κές και άλλες μη χρη­μα­το­θη­ρι­κές πα­ρα­μέ­τρους.

Είναι η πώ­λη­ση του 23% της ΕΥΑΘ ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση; Σή­με­ρα το 74% της ΕΥΑΘ ανή­κει στο Δη­μό­σιο μέσω του ΤΑΙ­ΠΕΔ. Το επι­χεί­ρη­μα της κυ­βέρ­νη­σης είναι ότι που­λώ­ντας το 23% σε ιδιώ­τη, το δη­μό­σιο θα συ­νε­χί­σει να έχει τον έλεγ­χο αφού θα κα­τέ­χει το 51%. Αυτό δεν ισχύ­ει: ο πρω­θυ­πουρ­γός ανα­κοί­νω­σε στη ΔΕΘ ότι θα μπει στρα­τη­γι­κός επεν­δυ­τής (και) στην ΕΥΑΘ, δη­λα­δή ο ιδιώ­της -πέρα από το 23%- θα έχει λόγο ΚΑΙ στη διοί­κη­ση της εται­ρεί­ας. Πρό­κει­ται λοι­πόν για μια έμ­με­ση ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση, για ένα ΣΔΙΤ (Σύ­μπρα­ξη Δη­μό­σιου και Ιδιω­τι­κού Τομέα). Εκ­θέ­σεις της ίδιας της Πα­γκό­σμιας Τρά­πε­ζας προ­τρέ­πουν πλέον τις πο­λυ­ε­θνι­κές να στα­μα­τή­σουν τις πλή­ρεις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και να στρα­φούν στα ΣΔΙΤ, ως πιο επι­κερ­δείς και χα­μη­λό­τε­ρου ρί­σκου επεν­δύ­σεις.

Αφού το Δη­μό­σιο θα ελέγ­χει το 51% πώς είναι ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση; Το ίδιο μο­ντέ­λο ακο­λου­θή­θη­κε στο Πα­ρί­σι και στο Βε­ρο­λί­νο. Η εται­ρεία ύδρευ­σης τε­λι­κά επέ­στρε­ψε στον δήμο. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα του ΣΔΙΤ ήταν:

Αύ­ξη­ση της τιμής του νερού.

Υπο­βάθ­μι­ση της ποιό­τη­τάς του, λόγω των επεν­δύ­σε­ων που ΔΕΝ έκανε (για λό­γους οι­κο­νο­μί­ας) η ιδιω­τι­κή εται­ρεία.

Κα­τό­πιν αυτών ο δήμος ανα­γκά­στη­κε να σπά­σει τη σύμ­βα­ση με τον ιδιώ­τη, γε­γο­νός που οδή­γη­σε σε απο­ζη­μί­ω­ση ύψους σχε­δόν 1 δισ. ευρώ από την πλευ­ρά του δήμου. Να το­νί­σου­με ότι στη σύμ­βα­ση πα­ρα­χώ­ρη­σης της ΕΥΑΘ το 2014 είχε επί­σης προ­βλε­φθεί ανά­λο­γος όρος απο­ζη­μί­ω­σης του ιδιώ­τη, ακόμη και των πι­θα­νών μελ­λο­ντι­κών του κερ­δών σε πε­ρί­πτω­ση που το Δη­μό­σιο τον έδιω­χνε!

Όπως σε όλα τα μο­ντέ­λα ΣΔΙΤ, το κρά­τος ή η κοι­νό­τη­τα αφή­νει τη δια­χεί­ρι­ση στον ιδιω­τι­κό τομέα, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι το Δη­μό­σιο εξα­κο­λου­θεί να κα­τέ­χει το 51% ή πα­ρα­πά­νω. Αυτό δεν είναι τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ένα επι­κοι­νω­νια­κό κόλπο, για να νο­μί­ζουν οι πο­λί­τες ότι εξα­κο­λου­θεί να είναι υπό δη­μό­σιο έλεγ­χο.

Δε θα αυ­ξη­θούν οι θέ­σεις ερ­γα­σί­ας λόγω των επεν­δύ­σε­ων των ιδιω­τών; Στο Βε­ρο­λί­νο ΧΑ­ΘΗ­ΚΑΝ 7.000 θέ­σεις ερ­γα­σί­ας από μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις που συ­νερ­γά­ζο­νταν με την εται­ρεία ύδρευ­σης, λόγω των απο­ε­πεν­δύ­σε­ων που έγι­ναν στο όνομα της οι­κο­νο­μί­ας και της κερ­δο­σκο­πί­ας των ιδιω­τών.

Δεν θα ωφε­λη­θεί η ΕΥΑΘ από την τε­χνο­γνω­σία του ιδιώ­τη με τον οποίο θα συ­νερ­γα­στεί; Όχι. Τα πα­ρα­δείγ­μα­τα διε­θνώς έχουν δεί­ξει ότι οι ιδιω­τι­κές εται­ρεί­ες δη­μιουρ­γούν μι­κρό­τε­ρες θυ­γα­τρι­κές οι οποί­ες στη συ­νέ­χεια «που­λά­νε» εξει­δι­κευ­μέ­νες υπη­ρε­σί­ες στην εται­ρεία ύδρευ­σης, οδη­γώ­ντας σε μια πλήρη εξάρ­τη­σή της από αυτές. Η απο­χώ­ρη­ση έμπει­ρων στε­λε­χών λόγω συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης και η μη ανα­νέ­ω­ση του προ­σω­πι­κού της εται­ρεί­ας δη­μιουρ­γούν ένα «έλ­λειμ­μα γνώ­σης» και οδη­γούν σε μια κα­τά­στα­ση ομη­ρί­ας της από τις συ­νερ­γα­ζό­με­νες θυ­γα­τρι­κές, που έχουν τε­λι­κά και όλη την τε­χνο­γνω­σία. Ακόμη κι αν επα­να­κρα­τι­κο­ποι­η­θεί η ΕΥΑΘ, θα πα­ρα­μεί­νει όμη­ρος των θυ­γα­τρι­κών αυτών.

Το Δη­μό­σιο θα έχει τον έλεγ­χο, πως μπο­ρεί να αλ­λά­ξει η δομή της ΕΥΑΘ; Ακόμη κι αν η ΕΥΑΘ τε­λι­κά επα­να­κρα­τι­κο­ποι­η­θεί, η εται­ρεία ύδρευ­σης δε θα είναι ποτέ ίδια με πριν. Η όλη δομή της εται­ρεί­ας θα έχει αλ­λά­ξει. Ακόμη κι αν το κρά­τος ή ο δήμος είναι ο μο­να­δι­κός ιδιο­κτή­της, θα εξα­κο­λου­θεί να εξαρ­τά­ται από τις θυ­γα­τρι­κές εται­ρεί­ες των πο­λυ­ε­θνι­κών και θα ανα­γκα­στεί να αγο­ρά­σει τη γνώση που είχε κλα­πεί από αυτήν. Το πα­ρά­δειγ­μα του Βε­ρο­λί­νου (όπως και άλλες πε­ρι­πτώ­σεις) δεί­χνει ότι, από τη στιγ­μή που αυτή η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη δομή εγκα­θι­δρυ­θεί σε μια εται­ρεία ύδρευ­σης, στη συ­νέ­χεια και παρά την επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση, η λο­γι­κή του κέρ­δους πα­ρα­μέ­νει.

Τι θα γίνει με το κοι­νω­νι­κό τι­μο­λό­γιο της ΕΥΑΘ; Η ΕΥΑΘ σή­με­ρα ως δη­μό­σια εται­ρεία ασκεί κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή, είτε με μειω­μέ­νο τι­μο­λό­γιο σε ευ­πα­θείς ομά­δες είτε ακόμη και με την πα­ρο­χή ΔΩ­ΡΕ­ΑΝ νερού σε οι­κο­νο­μι­κά ασθε­νείς οι­κο­γέ­νειες. Ο ιδιώ­της θα έρθει στην ΕΥΑΘ για να κερ­δί­σει, κα­νείς δεν εγ­γυά­ται τη συ­νέ­χι­ση του κοι­νω­νι­κού προ­γράμ­μα­τος.

Αφού το 51% θα ανή­κει στο Δη­μό­σιο τι κερ­δί­ζει ο ιδιώ­της; Οι ιδιω­τι­κές εται­ρεί­ες έχουν εγ­γυ­η­μέ­νο κέρ­δος, που προ­βλέ­πε­ται στη σύμ­βα­ση που υπο­γρά­φουν. Για να εξα­σφα­λι­στεί αυτό, οι συμ­βά­σεις: είναι πάντα μα­κρο­πρό­θε­σμες, συχνά για 30 χρό­νια και εγ­γυώ­νται κέρ­δος για όλη τη διάρ­κεια της σύμ­βα­σης (η τιμή που η κυ­βέρ­νη­ση του Βε­ρο­λί­νου κα­τέ­βα­λε για τις με­το­χές Veolia και RWE βα­σί­στη­κε στο εγ­γυ­η­μέ­νο κέρ­δος τους μέχρι το 2028!)

είναι μυ­στι­κές, επει­δή το αντι­κεί­με­νο της δια­πραγ­μά­τευ­σης υπά­γε­ται στο πλαί­σιο του εμπο­ρι­κού δι­καί­ου

όλη η δια­χεί­ρι­ση είναι στα χέρια της ιδιω­τι­κής εται­ρεί­ας (αυτό μπο­ρεί να κα­λύ­πτε­ται από χω­ρι­στές συμ­φω­νί­ες μέσα στη σύμ­βα­ση).

Τι είναι το fix price; Είναι ένα κόλπο για να πει­στεί η κοινή γνώμη ότι δεν επη­ρε­ά­ζε­ται η τιμή του νερού. Για μια μικρή πε­ρί­ο­δο (π.χ. 5 χρό­νια), η τιμή πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρή σύμ­φω­να με τη σύμ­βα­ση, στη συ­νέ­χεια όμως ο ιδιώ­της ανε­βά­ζει την τιμή σύμ­φω­να με τα συμ­φέ­ρο­ντα του, στο Πα­ρί­σι οι αυ­ξή­σεις έφτα­σαν το 260%.

Η κυ­βέρ­νη­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι η μπο­ρεί να ελέγ­ξει τον ιδιώ­τη μέσω της Ρυθ­μι­στι­κής Αρχής Υδά­των. Η Ρυθ­μι­στι­κή Αρχή Υδά­των δεν έχει συ­στα­θεί ακόμη, την υπο­κα­θι­στά η ει­δι­κή γραμ­μα­τεία υδά­των. Σε ερώ­τη­ση μας το 2014 πως θα επο­πτεύ­ει τον ιδιώ­τη που θα μπει στην ΕΥΑΘ η απά­ντη­ση ήταν: « με εξω­τε­ρι­κούς συ­νερ­γά­τες», δη­λα­δή θα βά­λουν έναν το­πι­κό ιδιώ­τη συ­νερ­γά­τη να επο­πτεύ­ει τις με­γα­λύ­τε­ρες πο­λυ­ε­θνι­κές του νερού!

Συμ­φέ­ρει η πώ­λη­ση του 23% της ΕΥΑΘ; Πόσα θα ει­σπρά­ξει η κυ­βέρ­νη­ση (η τρόι­κα); Με ση­με­ρι­νή τιμή με­το­χής, η αξία του 23% εκτι­μά­ται γύρω στα 30.000.000 ευρώ. Η ΕΥΑΘ έχει κα­θα­ρά κέρδη 14.000.000 ευρώ το χρόνο, ενώ έχει και 50.000.000 ευρώ στα απο­θε­μα­τι­κά της. Γί­νε­ται εύ­κο­λα κα­τα­νοη­τό ότι σε δύο χρό­νια ο ιδιώ­της θα κάνει από­σβε­ση των χρη­μά­των του.

Η αξία του 23% είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά στα­γό­να στον ωκε­α­νό του χρέ­ους!

* Ο Γιώρ­γος Αρ­χο­ντό­που­λος είναι πρό­ε­δρος του Συλ­λό­γου Ερ­γα­ζο­μέ­νων στην ΕΥΑΘ

Πηγή: https://rproject.gr/article/102-erotiseis-gia-xepoylima-tis-eyath

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:

Όχι στην ιδιωτικοποίηση του νερού - Αλέξης Τσίπρας [Μαΐ 2014]

Πηγή