“Σας καλώ να αποφασίσετε κυρίαρχα και περήφανα, όπως η ιστορία των Ελλήνων προστάζει… Δεσμεύομαι προσωπικά ότι θα σε-βαστώ το αποτέλεσμα της δημοκρατικής σας επιλογής, όποιο και αν είναι αυτό” - Αλέξης Τσίπρας, εξαγγέλλοντας την απόφαση για δημοψήφισμα, 26.6.2015
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πριν από ένα χρόνο, κατά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2016, πάνω από το 62% του ελληνικού λαού απέρριψε τις πολιτικές που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από τη συμμαχία του παγκόσμιου Χρήματος και της γερμανικής κυβέρνησης, με τη βοήθεια των υπολοίπων ευρωπαϊκών ελίτ, πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέσω των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Ψηφίζοντας όπως ψήφισαν, οι ‘Ελληνες έδωσαν στην κυβέρνησή τους αναμφισβήτητη εντολή να αντισταθεί, εκπλήσσοντας, με το ποσοστό του ‘Οχι, φίλους και εχθρούς, όπως έκαναν περισσότερες από μια φορά στη μακρά ιστορία τους.
- Κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει -και κανένας δεν προέβλεψε- αυτό το αποτέλεσμα. Οι ‘Ελληνες ψήφισαν όπως ψήφισαν ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε ήδη αρχίσει να πραγματοποιεί τις απειλές της κλείνοντας τις τράπεζες της χώρας.
- Το μήνυμα από το ευρωπαϊκό κατεστημένο και τις τράπεζες πίσω του ήταν σαφές. Σήμερα....κλείνουμε τις τράπεζές σας, αύριο θα κλείσουμε τη χώρα σας, αν ψηφίσετε ‘Οχι!
- Οι πολίτες καταλάβαιναν τη σημασία της απόφασής τους, που πιθανότατα θα τους έθετε σε τροχιά σύγκρουσης με τις πιο ισχυρές δυνάμεις στον πλανήτη.
- Ούτε καν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε σοβαρή εκστρατεία υπέρ του ‘Οχι. Τη Δευτέρα 29 Ιουνίου, είκοσι χιλιάδες οπαδοί του Ναι έκαναν συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος με σύνθημα “Μένουμε Ευρώπη”. Το βράδυ της ίδιας μέρας, μόλις τρεις μέρες μετά την εξαγγελία του δημοψηφίσματος, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης εμφανίστηκε στην ΕΡΤ για να πει ότι οι εναπομένουσες διαφορές με τους πιστωτές δεν είναι τόσο τραγικές, μην αποκλείοντας ακόμα και το ενδεχόμενο το ίδιο το δημοψήφισμα να ακυρωθεί! Ο Δραγασάκης πρόσθεσε ότι ο Τσίπρας είχε εκπληρώσει ήδη την αποστολή του κερδίζοντας τη θέση του στην ελληνική ιστορία, άφησε δηλαδή ανοιχτό το δρόμο για μια “τιμητική αποστρατεία” του Πρωθυπουργού. (Το ίδιο πρόσωπο, μια μέρα μετά την τελική συμφωνία της 13ης Ιουλίου με τους πιστωτές, ευχαρίστησε δημόσια την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τη μεγάλη συμβολή της στην … συνθηκολόγηση!).
Κι ύστερα κάτι έγινε. Μεταξύ Τρίτης και Παρασκευής οι ‘Ελληνες πήραν την απόφασή τους, με έναν τρόπο που δεν θα μπορούσε να προβλέψει κανείς δημοσκόπος, κανείς πολιτικός και κανείς αναλυτής. ‘Ηταν ένα ζήτημα λογικής και ελπίδας. Οι ‘Ελληνες ήξεραν ότι δεν είχαν να περιμένουν παρά νέες καταστροφές από τους πιστωτές – η εμπειρία πέντε χρόνων το είχε ήδη αποδείξει ευρέως. Γιατί να μη δοκιμάσουν τον άλλο δρόμο, όπως τους πρότεινε η κυβέρνησή τους;
Αλλά αυτές οι λογικές σκέψεις δεν θα ήταν από μόνες τους αρκετές για να τους κάνουν να παραβλέψουν την ελάχιστα συγκαλυμμένη απειλή από τόσο ισχυρούς εχθρούς να καταστρέψουν τη χώρα τους, όπως τόκαναν τόσες φορές στο παρελθόν. Καταλάβαιναν ότι αντιμετώπιζαν πολύ σοβαρούς κινδύνους σε αυτή την υπόθεση.
‘Ηταν σε αυτό το σημείο που ενεργοποιήθηκε ο θεμελιώδης μηχανισμός που προκαλεί στην Ιστορία τις εξεγέρσεις, είτε αυτές είναι βίαιες, είτε ειρηνικές.
Το φοβερό δίλημμα που αντιμετώπιζαν ενεργοποίησε τα βαθύτερα στρώματα του ατομικού και συλλογικού υποσυνείδητου. Η Αξιοπρέπεια νίκησε τον Φόβο.
‘Αλλωστε, η Ελλάδα, ως έννοια και ως σχέδιο, ήταν ανέκαθεν οργανικά συνδεδεμένη με την αντίσταση στους ξένους εισβολείς, με τις έννοιες της ανθρώπινης ελευθερίας, του πολίτη, της δημοκρατίας. Αυτές οι έννοιες γεννήθηκαν εδώ, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία. Κι αυτές επέτρεψαν την νίκη των ελληνικών πόλεων επί της συντριπτικής ισχύος της δεσποτικής Αυτοκρατορίας των αρχαίων χρόνων. Από αυτή τη μάχη γεννήθηκε η ιδέα της Ευρώπης.
Στα νεώτερα χρόνια, για να δώσουμε ένα μόνο παράδειγμα, οι ‘Ελληνες συγκαταλέγονται στα ελάχιστα ευρωπαϊκά έθνη, όπως και οι Βρετανοί, που αντιστάθηκαν στον ανερχόμενο ολοκληρωτισμό του 1940-41, παρέχοντας στους Σοβιετικούς τον πολύτιμο χρόνο που χρειάζονταν για να αποφύγουν την κατάληψη της Μόσχας και να συντρίψουν τελικά το Τέρας.
Το δημοψήφισμα απέδειξε ότι τα βαθύτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής ταυτότητας δεν πέθαναν, όπως πολλοί είχαν νομίσει, αλλά παρέμεναν ζωντανά και ενεργοποιήθηκαν όταν οι ‘Ελληνες τα χρειάστηκαν.
Δυστυχώς, αυτό δεν είναι το μόνο σχεδόν μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής ιστορίας. ‘Ενα άλλο είναι οι επανειλημμένες προδοσίες των Ελλήνων από τους ηγέτες τους – η δυσκολία αυτού του έθνους να συγκροτήσει μια ηγεσία αντίστοιχη προς τον ηρωϊσμό που επιδεικνύει σε κρίσιμες στιγμές. Τη συνοψίζει ο ‘Ελληνας εθνικός ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός, που έγραψε τον ‘Υμνο προς την Ελευθερία, το ποίημα που διηγείται την Επανάσταση του 1821 και που έγινε ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας, με την ιστορική φράση του στην “Προς Επτανησίους” επιστολή του: “Λαέ μου πολυαγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε”. ‘Η μήπως είναι αυτή η μοίρα των “ιδεαλιστών”, των “ουτοπιστών”, όσων αγαπούν την ελευθερία;
Την Παρασκευή 3 Ιουλίου, εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι, ίσως και περισσότεροι, συνέκλιναν στην Πλατεία Συντάγματος για να βροντοφωνάξουν το ‘Οχι στην Αυτοκρατορία του Χρήματος που κυβερνούσε και κατέστρεφε τη χώρα τους, σε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην ελληνική ιστορία.
- Το βράδυ της Κυριακής 5ης Ιουλίου, η ετυμηγορία ήταν εκεί, αναμφισβήτητη, εις κοινή θέα. Η κυβέρνηση, χωρίς να το υποπτεύεται, χωρίς να το θέλει ή να τόχει προετοιμάσει, ξύπνησε τους Θεούς της Ιστορίας. Το φως του Απόλλωνα έλουσε για μια στιγμή και πάλι αυτή τη χώρα, καταυγάζοντας και το μεγαλείο των απλών ανθρώπων που φτιάχνουν πάντα την ιστορία και τη μικρότητα των υποτιθέμενων ηγετών της.
- Δεν υπήρχε κανείς στην κυβέρνηση να πάρει το μήνυμα. Δεν υπήρχε κανείς διατεθειμένος ή προετοιμασμένος να δώσει τη μάχη στην οποία οι ίδιοι είχαν καλέσει τους ‘Ελληνες. Τρομοκρατημένοι από τις συνέπειες των ίδιων των αποφάσεων και πράξεων τους, παντελώς απροετοίμαστοι για οτιδήποτε άλλο εκτός από έναν συμβιβασμό που θα επέτρεπε την παραμονή τους στην εξουσία, πιθανότατα ελεγχόμενοι ή/και χειραγωγούμενοι από τους “’Αρχοντες του Κόσμου”, άρχισαν να ψάχνουν τρόπο να “συνθηκολογήσουν με αξιοπρέπεια”, αμέσως μόλις έκλεισαν οι κάλπες.
- Η ξαφνική στροφή 180 μοιρών της κυβέρνησης κατάφερε συντριπτικό πλήγμα στο ηθικό και την ψυχολογία του πληθυσμού, πολύ χειρότερο από αυτό που επιφέρει μια στρατιωτική ήττα. Είναι σχετικά “κανονικό” να ηττάσαι από έναν υπέρτερο εχθρό. Είναι πολύ διαφορετικό να σε καλεί ο Ηγέτης σου στη μάχη, για να αρχίσει, μερικές μέρες αργότερα, να εξηγεί τα ωφέλη της παράδοσης. Ο κόσμος φεύγει κάτω από τα πόδια σου, δεν ξέρεις ποιον και τι να πιστέψεις. Οι άνθρωποι “λάλησαν”, δεν μπορούσαν να κάνουν ή να πουν τίποτα, καταστράφηκαν στην ψυχή και στο πνεύμα τους. Αρκετοί αρρώστησαν και σωματικά.
- Ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο μετά, οι ‘Ελληνες δεν έχουν συνέλθει. Η πληγή είναι ακόμα πολύ ζεστή για να την αγγίξεις, αυτό που έγινε και το νόημά του πολύ βαθύ και απελπιστικό για να το σκεφτείς, να το νοιώσεις, να το χωνέψεις, ακόμα και να το πιστέψεις.
Παραδόξως, είναι ακριβώς το τρομερό του πραγματικού εφιάλτη των Ελλήνων και της Ελλάδας που κάνει τους ανθρώπους να μη θέλουν να σηκώσουν το κεφάλι και να δουν ή να νοιώσουν την πραγματικότητα, προτιμούν να μη σκέφτονται και να μην πιστεύουν τη σημασία όσων συνέβησαν, συμβαίνουν έκτοτε και έχουν προγραμματιστεί να συμβούν. Αυτόν τον παράγοντα ακριβώς χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν ακόμα για να επιβιώσουν οι επικοινωνιακοί “στρατηγοί” του ΣΥΡΙΖΑ, ή μάλλον αυτοί που τους καθοδηγούν.
- Τώρα, στο αρχικό σοκ του 2015, έρχεται σιγά-σιγά να προστεθεί αναπόφευκτα η συνειδητοποίηση του τι σημαίνει η περσινή συνθηκολόγηση, που δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά ετοιμάστηκε, δια πράξεων, παραλείψεων και εξαρτήσεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, επί τρία ολόκληρα χρόνια.
- Οι ‘Ελληνες, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, βλέπουν την ατομική τους ζωή να καταστρέφεται, αργά αλλά σταθερά, καθώς η χώρα τους μετατρέπεται σε χρηματοπιστωτικό Νταχάου.
- Θυμός, 57,3%
- Ντροπή, 53,8%
- Φόβος, 40,9%
- Ελπίδα, 15%
- Περηφάνεια, 3,5%
- Σιγουριά, 3,1%
Ήταν αυτό ένα σχεδιασμένο αποτέλεσμα ή προέκυψε από έναν παράξενο συνδυασμό διαφόρων παραγόντων; Δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα με βεβαιότητα. Αντίθετα, είναι βέβαιο ότι ούτε η ελληνική, ούτε η ευρωπαϊκή Ιστορία σταμάτησαν στις 13 Ιουλίου 2015 (το απέδειξε άλλωστε το βρετανικό δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου δεν είναι καθόλου άσχετο με όσα συνέβησαν στην Ελλάδα). Η Ιστορία θα συνεχιστεί, παίρνοντας ίσως πιο βίαιες και επικίνδυνες μορφές, εμπλέκοντας πιθανώς και τον γεωπολιτικό παράγοντα, που μπήκε άλλωστε για τα καλά στην ευρωπαϊκή εξίσωση με την προσφυγική κρίση και τις τρομοκρατικές επιθέσεις κατά το μοιραίο 2015.
Πηγή
=====================
Έξω ξεφτιλισμένος… Μέσα αδίστακτος
0
Εργο της πιο ανίερης εξουσίας στην πιο βλάσφημη στιγμή της:
μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την τελευταία κίνηση της
κυβέρνησης Τσίπρα που ξαφνικά, ω του θαύματος, θυμήθηκε το κατοχικό
δάνειο και τις πολεμικές απαιτήσεις της Ελλάδας από τη Γερμανία και
δήθεν σηκώνει τώρα παντιέρα της διεκδίκησής τους από το Βερολίνο…
Ως τώρα ο Τσίπρας και η παρέα του εξαπατούσαν τους ζωντανούς.
Τώρα, που δεν μπορούν να το κάνουν πια ευθέως, το επιχειρούν βάζοντας
μπροστά τους νεκρούς. Και στήνουν πολιτικό παζάρι με τον πιο βαθύ πόνο
που…
Ο Τσίπρας ξέρει ότι από τη στιγμή που πατήσει, σε λίγες ημέρες,
ξανά το πόδι της η τρόικα στην Αθήνα, αυτομάτως ξεκινά ένας νέος κύκλος
άτακτης, επώδυνης υποχώρησης. Επιπλέον ο κύκλος αυτός, με αιχμή του
δόρατος τα εργασιακά αλλά όχι μόνο, συμπίπτει χρονικά με τις επιπτώσεις
από τα όσα ο ίδιος συμφώνησε λίγους μήνες πριν, τα οποία τώρα αρχίζουν
να εφαρμόζονται: χιλιάδες σπίτια στο σφυρί, νέες περικοπές σε συντάξεις,
φόροι σε ανεξέλεγκτη εκτίναξη κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα των δύο αυτών
επάλληλων κύκλων είναι περίπου νομοτελειακά μοιραίο για την κυβέρνηση:
τα ψέματα κατέρρευσαν και δεν σηκώνει άλλα.
Ολα αυτά φυσικά οι ίδιοι τα γνωρίζουν: δεν είναι αφελείς. Είναι
όμως αδίστακτοι, όπως πολλάκις απέδειξαν. Και προκειμένου να μεταφέρουν
το επίκεντρο από το αναπόφευκτο, εφευρίσκουν διάφορες εξυπνάδες: τέτοια
είναι η νεόκοπη αφήγηση ενός δήθεν success story η οποία φυσικά δεν
αντέχει ούτε ελάχιστα, τέτοια είναι και η σύνοδος που ετοιμάζουν για τον
ευρωπαϊκό Νότο, η οποία – και αυτό το γνωρίζουν -, ακόμη κι αν γίνει σε
πλήρη σύνθεση, δεν θα είναι σε θέση να επηρεάσει ούτε στο ελάχιστο την
πορεία των πραγμάτων – άντε, το πολύ-πολύ, να βγει κανένα ανούσιο
ευχολόγιο.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο, βαθύτατα ανήθικο, στοιχείο αυτής της
φθινοπωρινής κυβερνητικής προπαγανδιστικής επίθεσης που μόλις έκανε την
εμφάνισή του: η ανάδειξη των διεκδικήσεων που… τις είχαν ξεχάσει ως
λαγού απ’ το καπέλο. Το ρίχνουν και αυτό στην αρένα – όχι φυσικά επί της
ουσίας, αλλά για να μεταφέρουν εκεί το πεδίο των εντυπώσεων. Πιθανότατα
δε για να έχουν να λένε ότι οι δανειστές τους έριξαν επειδή το έθεσαν.
Ομως το θυμήθηκαν κάπως αργά.
Και ξέρουν πολύ καλά ότι εκεί που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα, αυτή
τη στιγμή ελπίδα δεν υπάρχει – αντιθέτως, το καίνε. Απλώς το
χρησιμοποιούν για να παίξουν ένα τελευταίο παιχνίδι. Εν προκειμένω, το
πιο βλάσφημο όλων.
ΤΟ ΒΗΜΑ
================
Ο Φρανσουά Ολαντ, προφανώς για να μην χρεωθεί την παταγώδη αποτυχία του τρίτου μνημονίου, το οποίο μας πούλησε το προηγούμενο καλοκαίρι κι ενόψει προδρικών εκλογών, δηλώνει τώρα ότι ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος επέτρεψε την συμφωνία στην διαπραγμάτευση του 2015.
Πέρυσι τέτοια εποχή, ο γάλλος πρόεδρος διατυμπάνιζε ότι η παρέμβαση του ήταν καθοριστικής σημασίας για την παραμονή της χώρας μας στην Ευρώπη. Απο δίπλα, η ελληνική ηγεσία πανηγύριζε και για να τον ευχαριστήσει τον υποδέχθηκε διθυραμβικά στην Αθήνα για να κάνει «τα ψώνια του»
Ενα χρόνο μετά η εκδοχή της αλήθειας αλλάζει και προσαρμόζεται στις ανάγκες των δυο κατεργαρέων, οι οποίοι αποδοκιμάζονται έντονα απο πληθώρα δυσαρεστημένων ψηφοφόρων που τους εμπιστεύτηκαν .
Η κωλοτούμπα του Ολαντ ήταν αναμενόμενη.
Ο γάλλος πρόεδρος γνωρίζει ότι δεν μπορεί να προσθέσει άλλη μια αποτυχία στις αμέτρητες της πενταετούς θητείας του και τη στιγμή που πολιτικοί αναλυτές θεωρούν ότι είναι ζήτημα χρόνου, η γαλλική ηγεσία να ξαναβρεί μπροστά της το ελληνικό ζήτημα και μάλιστα δριμύτερο.
Απο την άλλη, ο Τσίπρας που προετοιμάζεται για ένα καυτό φθινόπωρο, σε μια ατμόσφαιρα οπου η αμφισβήτηση και η απόρριψη στο πρόσωπο του θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ανεξέλεγκτη καταιγίδα, επιθυμεί περισσότερο απο ποτέ να δείξει σε όσους πιστούς ιθαγενείς του έχουν απομείνει, ότι έχει την αποδοχή και τον θαυμασμό των έξω. Γι’αυτό διαφημίζει διεθνείς επαφές και συνόδους.
Ομως αποφεύγει να πει ότι στο Παρίσι που θα βρεθεί σε λίγες ημέρες, θα συμμετέχει ως απλός και μόνο παρατηρητής στη Σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, η πλειοψηφία των οποίων υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική που εφαρμόζει η «πρώτη φορά αριστερά» δεν έχουν καμιά ιδεολογική σχέση με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Αποφεύγει επίσης να πεί ότι θα απουσιάζει κι απο την τριμερή συνάντηση Μέρκελ, Ολαντ, Ρεντζι για την μετά-Brexit εποχή, όπου κοινή διαπίστωση είναι ότι αναβαθμίζεται ο ρόλος του Ιταλού πρωθυπουργού, στην Ευρώπη.
Οσο για την Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Νότου στην Αθήνα την οποία σκαρφίστηκαν με την συμμετοχή του Ολαντ…, «όλως τυχαίως» πραγματοποιείται μια μέρα πριν απο την παρουσία του Ελληνα πρωθυπουργού στην ΔΕΘ… Για το θεαθήναι;
Το πιθανότερο, μιας και στην Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει περιθώριο σοβαρών εξαγγελιών για την ανακούφιση των ασθενέστερων.
Αλλωστε, μόνο σαν ανέκδοτο ακούγεται ο στόχος της συνόδου του Ευρωπαϊκού Νότου στην Αθήνα «για την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου ενάντια στις πολιτικές λιτότητας».
Αμέσως μετα την ολοκλήρωση της κι όταν θα έχουν σβήσει τα φώτα της ΔΕΘ, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αποφασίσει μεταξύ του πρωθυπουργικού θώκου και των επιταγών των δανειστών για ομαδικές απολύσεις, συλλογικές συμβάσεις και νέο μοντέλο διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού …δηλαδή και για νέες μειώσεις στον βασικό μισθό, συν τα υπόλοιπα.
Οπως όλα δείχνουν, έχει-έχουν ήδη προαποφασίσει, μιας και η εξουσία είναι πολύ γλυκιά και πολύ «λίγοι» για να της αντισταθούν!
Τόσο απλά…
press-gr.com
---------------------------------
================
ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ με τον Ολάντ! ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ ο Τσίπρας…
Η εξουσία είναι πολύ γλυκιά…Ο Φρανσουά Ολαντ, προφανώς για να μην χρεωθεί την παταγώδη αποτυχία του τρίτου μνημονίου, το οποίο μας πούλησε το προηγούμενο καλοκαίρι κι ενόψει προδρικών εκλογών, δηλώνει τώρα ότι ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος επέτρεψε την συμφωνία στην διαπραγμάτευση του 2015.
Πέρυσι τέτοια εποχή, ο γάλλος πρόεδρος διατυμπάνιζε ότι η παρέμβαση του ήταν καθοριστικής σημασίας για την παραμονή της χώρας μας στην Ευρώπη. Απο δίπλα, η ελληνική ηγεσία πανηγύριζε και για να τον ευχαριστήσει τον υποδέχθηκε διθυραμβικά στην Αθήνα για να κάνει «τα ψώνια του»
Ενα χρόνο μετά η εκδοχή της αλήθειας αλλάζει και προσαρμόζεται στις ανάγκες των δυο κατεργαρέων, οι οποίοι αποδοκιμάζονται έντονα απο πληθώρα δυσαρεστημένων ψηφοφόρων που τους εμπιστεύτηκαν .
Η κωλοτούμπα του Ολαντ ήταν αναμενόμενη.
Ο γάλλος πρόεδρος γνωρίζει ότι δεν μπορεί να προσθέσει άλλη μια αποτυχία στις αμέτρητες της πενταετούς θητείας του και τη στιγμή που πολιτικοί αναλυτές θεωρούν ότι είναι ζήτημα χρόνου, η γαλλική ηγεσία να ξαναβρεί μπροστά της το ελληνικό ζήτημα και μάλιστα δριμύτερο.
Απο την άλλη, ο Τσίπρας που προετοιμάζεται για ένα καυτό φθινόπωρο, σε μια ατμόσφαιρα οπου η αμφισβήτηση και η απόρριψη στο πρόσωπο του θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ανεξέλεγκτη καταιγίδα, επιθυμεί περισσότερο απο ποτέ να δείξει σε όσους πιστούς ιθαγενείς του έχουν απομείνει, ότι έχει την αποδοχή και τον θαυμασμό των έξω. Γι’αυτό διαφημίζει διεθνείς επαφές και συνόδους.
Ομως αποφεύγει να πει ότι στο Παρίσι που θα βρεθεί σε λίγες ημέρες, θα συμμετέχει ως απλός και μόνο παρατηρητής στη Σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, η πλειοψηφία των οποίων υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική που εφαρμόζει η «πρώτη φορά αριστερά» δεν έχουν καμιά ιδεολογική σχέση με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Αποφεύγει επίσης να πεί ότι θα απουσιάζει κι απο την τριμερή συνάντηση Μέρκελ, Ολαντ, Ρεντζι για την μετά-Brexit εποχή, όπου κοινή διαπίστωση είναι ότι αναβαθμίζεται ο ρόλος του Ιταλού πρωθυπουργού, στην Ευρώπη.
Οσο για την Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Νότου στην Αθήνα την οποία σκαρφίστηκαν με την συμμετοχή του Ολαντ…, «όλως τυχαίως» πραγματοποιείται μια μέρα πριν απο την παρουσία του Ελληνα πρωθυπουργού στην ΔΕΘ… Για το θεαθήναι;
Το πιθανότερο, μιας και στην Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει περιθώριο σοβαρών εξαγγελιών για την ανακούφιση των ασθενέστερων.
Αλλωστε, μόνο σαν ανέκδοτο ακούγεται ο στόχος της συνόδου του Ευρωπαϊκού Νότου στην Αθήνα «για την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου ενάντια στις πολιτικές λιτότητας».
Αμέσως μετα την ολοκλήρωση της κι όταν θα έχουν σβήσει τα φώτα της ΔΕΘ, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αποφασίσει μεταξύ του πρωθυπουργικού θώκου και των επιταγών των δανειστών για ομαδικές απολύσεις, συλλογικές συμβάσεις και νέο μοντέλο διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού …δηλαδή και για νέες μειώσεις στον βασικό μισθό, συν τα υπόλοιπα.
Οπως όλα δείχνουν, έχει-έχουν ήδη προαποφασίσει, μιας και η εξουσία είναι πολύ γλυκιά και πολύ «λίγοι» για να της αντισταθούν!
Τόσο απλά…
press-gr.com
---------------------------------
Τσι(π)ριμώκος…
- Ο κ.Τσίπρας, αυτός που ξεπούλησε από αεροδρόμια και Ελληνικό μέχρι λιμάνια και τρένα, επικαλείται… «αρχές»!
- Ο κ.Τσίπρας που θα έδινε την 13η σύνταξη αλλά έκοψε από τους συνταξιούχους ακόμα και το ΕΚΑΣ, επικαλείται… «αξίες»!
- Ο κ.Τσίπρας που (με τις ψήφους του Σαμαρά, του Βορίδη, του Βενιζέλου, του Λοβέρδου, του Θεοδωράκη και του Γεωργιάδη) επέβαλε το δικό του, το τρισχειρότερο Μνημόνια, το «Μνημόνιο Τσίπρα», εμφανίζεται στον δημόσιο βίο επικαλούμενος την «ασπίδα των …(αριστερών) ιδεών» του!
- Ο κ.Τσίπρας, αυτός που ξεπούλησε το «Όχι» του ελληνικού λαού, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί επικαλείται το… δημοψήφισμα!
- Ο κ.Τσίπρας, αυτός για τον οποίο ο Νταισεμπλουμ δηλώνει «θαυμασμό», που ο Βαλς τον «ζηλεύει» και που οι Αμερικάνοι του «βγάζουν το καπέλο», επικαλείται την… «Αριστερά»!
- Για τις «αρχές», τις «αξίες», τις «ιδέες», την «ειλικρίνεια» όπως και για την «αριστεροσύνη» του κ.Τσίπρα έχει ήδη υπάρξει ειδική υποσημείωση το βιβλίο της Ιστορίας στο κεφάλαιο με τίτλο «Τσιριμώκοι».
- Προς το παρόν – μιας και έχουμε την «επέτειο» της ψήφισης του «Μνημονίου Τσίπρα» – περιοριζόμαστε σε μια οπτικοακουστική απόδοση των «αξιών», των «αρχών», των «ιδεών», της «ειλικρίνειας» του «αριστερού» κ.Τσίπρα, των ομοϊδεατών του και των συμμάχων του
Σχόλια