Φοροδιαφυγή πολυεθνικών και χρεοκοπίες κρατών, νέες εξελίξεις

Του Κωνσταντίνου Βέργου*
Μια μεγάλη μάχη ξεκίνησε ανάμεσα στην Αμερικάνικη κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση για την εταιρία Apple, καθώς η εταιρία φαίνεται ότι δεν θέλει να πληρώνει φόρους στην ΕΕ. Πρόκειται για «θράσος των γραφειοκρατών» των Βρυξελλών, ή κρύβεται κάτι βαθύτερο;
Η εταιρία Apple πράγματι αποκαλύφθηκε ότι δεν πληρώνει τους φόρους που της αναλογούν σε σειρά Ευρωπαϊκών χωρών. Ουσιαστικά, η εταιρία, όπως επίσης και εκατοντάδες άλλες πολυεθνικές, απολαμβάνουν όχι απλά τα προνόμια της παγκοσμιοποίησης, αλλά κάτι πολύ παραπάνω, πολύ ανώτερο!
Με την παγκοσμιοποίηση, τα κράτη και περιοχές καρτών μπορούν να ωφεληθούν μεταφέροντας το συγκριτικό πλεονέκτημά τους (χαμηλό κόστος παραγωγής) στις αγορές. Οι πολυεθνικές εταιρίες κάνουν πλήρη χρήση αυτού του πλεονεκτήματος. Παίρνουν πλαστικά και μέταλλα από τις φτηνότερες χώρες, τα συναρμολογουν κάπου αλλού, τυπώνουν τα κουτιά σε μια τρίτη χώρα, πουλάνε σε μια τέταρτη χώρα και έχουν το μετά τις πωλήσεις service (call centers κλπ) σε άλλες χώρες. Με τον τρόπο αυτό παράγουν φτηνότερα από τις εθνικές εταιρίες, και λόγω της φημης τους, του καλού προϊόντος και των υψηλού ύψους διαφημίσεων επιβάλλονται στους εγχώριους κατασκευαστές. Τμήμα αυτού του οφέλους τα τελευταία χρόνια έχει διοχετευτεί στον καταναλωτή. Εδώ όμως μιλάμε για κάτι άλλο.
  • Η Apple όπως και αλλες πολυεθνικές, κάνουν εκτεταμένη φοροδιαφυγή ή φοροαποφυγή, με τη μέθοδο ψεύτικης μεταφοράς κόστους σε κάποιες χώρες, ώστε να μεταφέρουν τα κέρδη τους σε άλλες, και να μην φορολογούνται καθόλου!  
Από την άλλη, τα κράτη όχι μόνο στην ΕΕ αλλά παγκοσμίως, ενώ έχουν μειώσει σημαντικά φορολογικούς συντελεστές στις εταιρίες (πάνω από 10% τα τελευταία έτη) έχουν σχεδόν χρεοκοπήσει στην προσπάθεια τους να διασώσουν τις τράπεζες, στέλνοντας τον λογαριασμό στον απλό πολίτη. Το χρέος έχει φτάσει σχεδόν το 100% του ΑΕΠ στις μεγάλες χώρες της ΕΕ όπως Γερμανία και Γαλλία, ενώ οι πολυεθνικές εταιρίες τύπου Apple, δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρους στις χώρες όπου τα κέρδη παράγονται! Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά τις απίστευτες εξελίξεις για τα Panama papers και την σημαντική δουλειά που έχει γίνει παγκοσμίως, σε Αυστραλία, ΗΠΑ και Αγγλία περιλαμβανομένων, και υιοθετώντας την απόφαση του 2013 περί φοροδιαφυγής και μεταφοράς κερδών BEPS των Ηνωμένων Εθνών (Base Erosion and Profit Shifting), αποφάσισε στις 17 Ιουνίου 2016 και υιοθέτησε την οδηγία περί  φοροαποφυγής που βασίζεται στην απόφαση των 20 μεγαλύτερων χωρών τον Νοέμβριο του 2015. Να σημειώσουμε ότι η νομοθεσία θα διασφαλίσει σημαντικούς πόρους και θα επιτρέψει ισο ανταγωνισμό μεταξύ των εταιριών, και δικαιότερη/μικρότερη φορολογία για τους απλούς πολίτες! Η νομοθεσία θα έχει εφαρμοστεί ως το τέλος του 2019.
  • Ενώ δηλαδή, 510 εκατομμύρια Ευρωπαίοι φορολογούμενοι μαστίζονται από απίστευτα υψηλούς φόρους σε προσωπικό επίπεδο, και εκατομμύρια μικρές εταιρίες υποφέρουν από υπερφορολόγηση, 300 πολυεθνικές εταιρίες όπως η Apple φοροδιαφεύγουν δηλώνοντας ως έδρα πωλήσεων το…Λουξεμβούργο ή το νησί του…Μαν, ενώ εκεί δεν έχουν πουλήσει ούτε το 1/1000 των παγκόσμιων πωλήσεων τους, ενώ παράλληλα κάνουν συμβάσεις ειδικής φορολόγησης! Η Apple για παράδειγμα δεν πλήρωσε 30% ή 20% φόρο! Ούτε καν πλήρωσε το 12,5% φόρο, τον χαμηλό συντελεστή που έχει η Ιρλανδια! Πλήρωσε 2% φόρο μόνο στην ΕΕ, καθώς «φιξάρησε» ειδική σύμβαση με την κυβέρνηση της Ιρλανδίας, κλέβοντας όχι το 50%, αλλά το 90% του φόρου που έπρεπε, το οποίο θα χρεωθεί ο Ευρωπαίος πολίτης με υψηλότερη φορολογία, με υψηλότερο φορολογικό συντελεστή!
Η Ευρωπαϊκή Ένωση βάζοντας την Apple στην θέση της, αν τα καταφέρει, θα βάλει ένα λιθαράκι για να μην χρεοκοπήσουν οι ήδη υπερφορολογημένοι Ευρωπαίοι πολίτες. Θα βάλει ένα λιθαράκι στον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ των εταιριών. Γι αυτό, είναι θετικότατη κίνηση, κίνηση προς καλύτερη λειτουργία της αγοράς, της Ευρώπης και χαμηλότερων φόρων για τους πολίτες της, για όλους μας. Είναι κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.
Πηγή
blogger: Να λοιπόν γιατί ο Γιούνκερ ενοχλείται από τα σύνορα και τους ελέγχους.
NO BORDERS;
---------

Όσοι Έλληνες επένδυσαν τους νόμιμους κόπους τους στην πατρίδα, φτιάχνοντας ή αγοράζοντας ακίνητα, δίνοντας ταυτόχρονα δουλειά σε εκατομμύρια συμπατριώτες μας, τώρα το σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς, πέρασε τις επενδύσεις τους αυτές να θηλιά στο λαιμό τους.

Όσα όμως λαμόγια έβγαζαν το μαύρο χρήμα τους στο εξωτερικό,
τώρα διασκεδάζουν με τα βάσανα όσων πιστέψαμε στο ελληνικό κράτος και πιέζουν να καταστραφούμε ακόμα πιο πολύ, ώστε να έλθουν ως σωτήρες να αγοράσουν τα όνειρά μας για λίγα ευρώ και να μας ξαναστείλουν πάλι στο μηδέν.

Θα επιτρέψουμε άραγε να συνεχίσει αυτό το καθεστώς ή θα το αλλάξουμε;
1

Προβολή σχολίων

επένδυση στην πατρίδα σημαίνει επένδυση σε εθνικό νόμισμα. Άρα κανείς δεν επένδυσε στην πατρίδα. Όλοι οι μενουμευρώπηδες της αστικής τάξης που κατέχουν το χρήμα, χέστηκαν για την πατρίδα. Το ευρώ τους ενδιαφέρει και τα ανοιχτά σύνορα για να επενδύουν όπου δεν φορολογούνται και βρίσκουν αφρικανούς εργαζόμενους.



ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ
ΛΑΜΙΑ 1944

Κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέλουμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι πού τη διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της. Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.

Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.
=====================
  • Μην τολμήσετε να ζητήσετε φόρους από την Αpple! 
  • Στρέφουν εναντίον μας την υπόθεση των Panama Papers και των Luxleaks; (VIDEO)
    Η …φορολογική αυτονομία των κρατών – μελών της Ε.Ε καλύπτει τις πρακτικές των off-shore και των συστημάτων φοροδιαφυγής δήλωσε ο πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου και βουλευτής των γερμανών Χριστιανοδημοκρατών Βέρνερ Λάνγκεν.
     Το ότι οι σημαντικές αποκαλύψεις των Panama Papers και των LuxLeaks περι φοροδιαφυγής  (για τις οποίες πολλάκις έχετε ενημερωθεί από το ThePressProject.gr) κινδύνευαν να θαφτούν από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία ήταν κάτι που θα μπορούσε να πιθανολογήσει κανείς. Αλλά όχι και ότι οι διαδικασίες ελέγχου των υποθέσεων αυτών θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως «όχημα» για την υπονόμευση στοιχειωδών και …εναπομεινάντων δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό μπορεί να ξεπεράσει την φαντασία αρκετών. Ας είναι όμως, γιατί αποτελεί ένα εξόχως αποκαλυπτικό στοιχείο για πολλά πράγματα.

    Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

    Το θέμα έθεσε «στο τραπέζι» ο άνθρωπος που εξέλεξαν στο αξίωμα του προέδρου τα 65 μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής του Ευρω-Κοινοβουλίου για την φοροδιαφυγή στις 10 Ιουλίου. Ο ευρωβουλευτής των γερμανών Χριστιανοδημοκρατών (το κόμμα της Α.Μέρκελ και του Β.Σόιμπλε) Βέρνερ Λάνγκεν. Να σημειώσουμε ότι η επιτροπή συστήθηκε τον Ιούνιο με αφορμή την δημοσιοποίηση των στοιχείων των Panama Papers  και του χρόνου το καλοκαίρι οφείλει να παραδώσει το πόρισμά της.

    Ο Βέρνερ Λάγκεν απαντώντας σε δημοσιογραφικές ερωτήσεις για τον προσανατολισμό της επιτροπής φρόντισε από τη αρχή να …μπλέξει τα πράγματα. ‘Ανέφερε ότι «ο θεμιτός φορολογικός ανταγωνισμός είναι αναγκαίο στοιχείο της Ευρωπαϊκής Ενιαίας Αγοράς και του παγκόσμιου συστήματος». Πρόσθεσε  πως για το ζήτημα της φοροδιαφυγής «υπάρχουν διάφορα θέματα. Ένα είναι η ατομική χρήση εταιριών-βιτρίνα και οι μέθοδοι φοροαποφυγής. Άλλο ένα ζήτημα είναι αν οι νόμοι σε ορισμένα κράτη μέλη αποτρέπουν τον ανταγωνισμό» και «το τρίτο ερώτημα είναι το πώς μπορούμε να έχουμε συνολικά μεγαλύτερη δικαιοσύνη».

    Δηλαδή η νομοθεσία χωρών – μελών της Ε.Ε με κραυγαλέα στήριξη στην νόμιμη φοροαποφυγή (π.χ Λουξεμβούργο ή Ολλανδία) αναμίχθηκαν με τον γενικό όρο της προαγωγής του ανταγωνισμού στα εθνικά φορολογικά συστήματα. Την χρήση του ως εργαλείο προσέλκυσης επενδύσεων. Μάλιστα ο πρόεδρος της επιτροπής μίλησε συγκεκριμένα για το προσφατο δημοψήφισμα στην Βρετανία με το γνωστό αποτέλεσμα: «Αν δείτε το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία, η επαρχία κατά των οικονομικών ελίτ από το Λονδίνο και τα περίχωρά του, μπορούμε να πούμε ότι είναι κοινωνικό πρόβλημα να υπάρξει δικαιοσύνη».

    Μετά από αυτό ο Βέρνερ Λάγκεν συνέχισε ακόμη περισσότερο να … «θολώνει τα νερά», αποκαλύπτοντας όμως ταυτόχρονα τις προθέσεις του. Όπως είπε «το θέμα είναι η ανάπτυξη των θετικών προσεγγίσεων που βασίζονται στον φόρο. Η απόκτηση διαφανούς πρόσβασης στα έγγραφα η μελέτη δεσμευτικών ή μη δεσμευτικών συστάσεων του ΟΟΣΑ και η επιβολή ενιαίων κανόνων παγκοσμίως, για την ανάγκη αλλαγής της αρχής της ομοφωνίας Κρατών-Μελών σε πολλούς τομείς. Σε φορολογικά θέματα π.χ όλοι επικαλούνται την φορολογική αυτονομία τους η οποία οδηγεί όμως σε αθέμιτο φορολογικό ανταγωνισμό»!

    Δείτε εδώ το σχετικό VIDEO



    Στην καλύτερη περίπτωση ο πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής παραπέμπει το θέμα στο …χάος της αναζήτησης μιας παγκόσμιας συμφωνίας με τοποτηρητή τον ΟΟΣΑ. Όμως με δεδομένες τις θέσεις της γερμανικής κυβέρνησης είναι φανερό πώς αναφέρεται ειδικά στην Ε.Ε και συγκεκριμένα στις θεμελιακές αρχές της Ομοφωνίας και της Επικουρικότητας.
    Τα πεδία της εφαρμογής των συγκεκριμένων αρχών που υπάρχουν στις ιδρυτικές συνθήκες της Ε.Ε περιορίστηκαν ξεκάθαρα στην Συνθήκη της Νίκαιας το 2009 όμως συνεχίζουν – έστω τυπικά- να περιλαμβάνουν κάποιους τομείς, μεταξύ άλλων,  την φορολογική πολιτική  και την πολιτική άμυνας. Η πρώτη αφορά αποφάσεις που πρέπει να παίρνονται ομόφωνα στην Ε.Ε και η δεύτερη την  άσκηση των αρμοδιοτήτων  των κρατών – μελών και κατά πόσο η ΕΕ μπορεί να ενεργήσει ή πρέπει να αφήσει την πρωτοβουλία στα κράτη.

    Οι δηλώσεις αυτές του Βέρνερ Λάγκεν έγιναν στις αρχές Αυγούστου και δείχνουν να «κουμπώνουν» με όσα αποκάλυψε τον Ιούνιο η εφημερίδα Handelsblatt, 'Ενα εσωτερικό έγγραφο για την αντιμετώπιση του brexit στο οποίο ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφανγκ Σόιμπλε, κατέθετε την άποψη της αλλαγής του ρόλου της Κομισιόν σε «θεματοφύλακα των συνθηκών» ενώ «την εποπτεία της δημοσιονομικής πολιτικής των χωρών μελών να αναλάβει μια ανεξάρτητη αρχή» παράλληλα με την άποψη της «σύνδεσης» των «συστάσεων για τις επιμέρους χώρες» με τα διαθρωτικά ταμεία της Ε.Ε. Δηλαδή ένα συνολικό σχέδιο σκλήρυνσης της δημοσιονομικής σταθερότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας μάλιστα είχε δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να μπει στο μέλλον σε ανταγωνισμό με την Βρετανία για την μείωση της φορολογίας.

    Όλα αυτά την ίδια στιγμή που στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προωθείται οδηγία σχετικά με την καταπολέμηση της οικονομικής κατασκοπίας που – σύμφωνα τουλάχιστον με την ευρωομάδα των «Πράσινων»- «μεταφέρει το βάρος της απόδειξης από τις επιχειρήσεις στους καταμηνυτές ατασθαλιών». Κάτι που δεν διαφαίνεται καθόλου ευνοϊκό για όσους στο μέλλον θελήσουν να δημοσιοποιήσουν τέτοιου είδους στοιχεία.


    Μα  γίνεται να ελεγχθούν οι φορολογικοί παράδεισοι;



    «Μα πώς θα μπορέσει η Ε.Ε να ελέγξει την φοροδιαφυγή χωρίς ενιαίους φορολογικούς κανόνες;» θα μπορούσε αναρωτηθεί κανείς.

    'Οχι όμως κάποιος που έχει παρακολουθήσει -έστω και στοιχειωδώς- την υπόθεση των διαπραγματεύσεων για τα ελληνικά μνημόνια. Η Ελλάδα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς με θεσμικούς (Ευρωπαϊκή Επιτροπή) και μη θεσμικούς τρόπους (Eurogroup) μπορεί μια χώρα όχι απλά να δεχθεί επιρροές στην φορολογική της πολιτική αλλά να χάσει σχεδόν εντελώς τον έλεγχό της.

    Αξίζει εδώ να θυμηθεί κανείς την περίφημη γνωμοδότηση του Γερμανικού Κοινοβουλίου (Bundestag) με αριθμό PE 6-3000-102/15 που προκειμένου να δικαιολογήσει –το 2015- τον αποκλεισμό της Ελλάδας από την συνεδρίασή του Eurogroup, το χαρακτήριζε «ανεπίσημο και μόνο διαβουλευτικό forum» παρά το γεγονός ότι καθόριζε τις αποφάσεις του ECOFIN. Είδε το φώς της δημοσιότητας στις 27 Ιουνίου του 2015 και απέδειξε περίτρανα το τι μπορεί να κάνει η Ε.Ε προκειμένου να επιβάλλει πολιτικές.

    Αντίστοιχες δυνατότητες άλλωστε δίνει και στο νομικό επίπεδο και η συνθήκη της Νίκαιας, που υπογράφθηκε το 2009 από όλα τα κράτη μέλη και στην ερμηνευτική ανακοίνωση τότε του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου επισημαίνονταν ότι «η Σύνοδος υπενθυμίζει ότι σε συμφωνία με το νόμο για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, οι Συνθήκες και οι νόμοι οι οποίοι υιοθετούνται από την Ενωση πάνω στη βάση των Συνθηκών, έχουν προτεραιότητα έναντι των νόμων των εθνικών κρατών».

    Δεν φαίνεται να υφίσταται δηλαδή πραγματικός λόγος να συνδέεται με τέτοιον τρόπο η αντιμετώπιση της νόμιμης φοροδιαφυγής μέσω των «εταιριών βιτρίνας» με το πάγιο αίτημα της Γερμανίας και των χωρών που συντάσσονται η συμβιβάζονται με τις λογικές της για «περισσότερη Ευρώπη». 'Ορος που μεταφράζεται σε σκληρότερη, πιο αποτελεσματική, εφαρμογή της γραμμής της λιτότητας μέσω της περεταίρω εκχώρησης εξουσιών.

    Πρόκειται καθαρά για ζήτημα πολιτικής βούλησης απέναντι σε ένα φαινόμενο που με βάση τα στοιχεία οδηγεί σε 1 τρισεκατομμύριο τον χρόνο αφορολόγητα κέρδη μεγάλων εταιριών στην Ε.Ε ενώ σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ σε παγκόσμιο επίπεδο η φοροδιαφυγή ισούται με το 4 έως 10% των κερδών παγκοσμιως.

    Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελε όντως να «εξαφανίσει» από το έδαφός της τους κάθε λογής φορολογικούς παραδείσους έχει και τους μηχανισμούς και την δυνατότητα να το κάνει. Ιδίως αν η πεποίθηση αυτή εκφραστεί με μεγάλες πλειοψηφίες ανάμεσα στα κράτη μέλη. Μόνο που κάτι τέτοιο θα έθετε αυτόματα στο «στόχαστρο» χώρες που και δεν έχουν την ψευδεπίγραφη δικαιολογία του υψηλού δημόσιου χρέους αλλά ταυτοχρόνως ανήκουν – οικονομικά και πολιτικά- στον λεγόμενο «σκληρό πυρήνα» των κυρίαρχων αντιλήψεων. Κυρίως όμως θα λειτουργούσε ως εμπόδιο στην βασική αιτία της λειτουργίας της, που δεν είναι άλλη από την θωράκιση των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων απέναντι στον διεθνή ανταγωνισμό.

    Φυσικά όλο αυτό είναι μία εικασία πολύ μακριά από την πραγματικότητα, αφού τα δίκτυα νόμιμης φοροαποφυγής, δεν είναι ένα «απόκλιση» στον παγκόσμιο ανταγωνισμό για την κυριαρχία επί των αγορών αλλά ένα συστατικό στοιχείο του.

    Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι κομβικό σημείο στις διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ε.Ε και των ΗΠΑ στο πλαίσιο της Διατλαντικής Συμφωνίας (TTIP) είναι να υπάρξει ειδικό κεφάλαιο για την απελευθέρωση όλων των πληρωμών σε τρέχοντες λογαριασμούς και όλων των μεταφορών χρημάτων για μεγάλες επενδύσεις, πράγμα το οποίο θα κάνει ακόμη πιο δύσκολο τον έλεγχο της ροής των κεφαλαίων και κατάργηση του ελέγχου πληρωμών για εισφορές, μερίσματα και χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες.

    Τα πολυδαίδαλα δίκτυα νόμιμης φοροαποφυγής και χωρών-οικονομικών παραδείσων μοιάζουν να αποτελούν ένα ελεγχόμενο πλην όμως απαραίτητο πεδίο για την διαμόρφωση των σχέσεων εξάρτησης των κυβερνήσεων από τις οικονομικές ελίτ. Θα μπορούσε ίσως να περιοριστεί μόνον αν μειώνονταν αυτές οι ανάγκες διαμεσολάβησης. Πως; Μέσω της θεσμοθέτησης άμεσης άσκησης εξουσίας των πολυεθνικών κάτι που επίσης συζητείται – όπως είναι γνωστό- στις Διατλαντικές Συμφωνίες.


    (Σημείωση: Ο τίτλος και το περιεχόμενο του άρθρου, κάθε άλλο παρά υποβαθμίζουν την σημασία αποκαλύψεων όπως τα Panama Papers ή τα Luxleaks. Δείχνουν μάλλον τις δυνατότητες ενσωμάτωσης στα υπάρχοντα δεδομένα. Ταυτοχρόνως τα όρια της λεγόμενης «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας» όταν αυτή ομνύει σε αόριστες και κοινωνικά απροσδιόριστες αρχές όπως η «Διαφάνεια». Όταν δεν είναι οργανικά συνδεδεμένη με κοινωνικά ρεύματα ή κινήματα που αναζητούν ευρύτερες κοινωνικές, οικονομικές ή πολιτικές αλλαγές.)
    ===========

    «Ποιος έχει πράγματι την εξουσία; Κοινοβούλια και κυβερνήσεις ή μεγάλες πολυεθνικές». Το θέμα αναδεικνύει η Süddeutsche Zeitung και επισημαίνει πως η φοροαποφυγή της Apple θέτει θεμελιώδη ζητήματα.
    Η Süddeutsche Zeitung στη σαββατιάτικη έκδοσή της σχολιάζει το θέμα της εξουσίας που
    έχουν οι πολυεθνικές εταιρείες με αφορμή την περίπτωση φοροαποφυγής της Apple στην Ιρλανδία ύψους 13 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η εφημερίδα επισημαίνει:
    «Με 13 δισεκατομμύρια ευρώ χρηματοδοτείται συνολικά το σύστημα υγείας της Ιρλανδίας για έναν χρόνο. Η αξία της Apple στην αγορά εκτιμάται στα 570 δισεκατομμύρια δολάρια και είναι υψηλότερη από το ΑΕΠ 160 χωρών σε σύνολο 195 χωρών σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Apple λοιπόν είναι μια ισχυρή εταιρεία, η οποία μάλιστα στο τέλος του περασμένου χρόνου αρνήθηκε να δώσει τον κωδικό κάποιου iPhone σε μια υπόθεση τρομοκρατίας την οποία ερευνούσαν επειγόντως οι διωκτικές αρχές. Η ισχύ της Apple δεν εστιάζεται όμως μόνο στα θησαυροφυλάκια του ομίλου αλλά στο ίδιο το προϊόν. Η Apple ασχολείται με δεδομένα, το Facebook ασχολείται με πληροφορίες, η Google ορίζει τι πρέπει η ανθρωπότητα να γνωρίζει και τι μπορεί να ξεχάσει».
    Και η εφημερίδα συνεχίζει: «Όλες αυτές οι εταιρείες μεγαθήρια στη νέα ψηφιακή εποχή είναι οι κερδισμένοι της παγκοσμιοποίησης και έχουν εξουσία πάνω στα κράτη. Τα κλασικά κράτη δυσκολεύονται να τις εποπτεύσουν. Είναι σχεδόν αδύνατη η συνεννόηση ανάμεσα σε 190 κράτη. Η Apple αντίθετα μπορεί να διχάζει χωρίς κόπο την ΕΕ. Οι μόνοι που έχουν την δυνατότητα να διορθώσουν τα πράγματα είναι οι πελάτες. Έχουν μια τρομερή διαίσθηση να καταλαβαίνουν πότε γίνεται κατάχρηση της εξουσίας που δάνεισαν. Η Apple έγινε τόσο ισχυρή που μόνο αυτή μπορεί να βάλει σε κίνδυνο τον εαυτό της. Και κοίτα, αυτή η υπερδύναμη κάνει λάθη. Και τα κράτη θα έπρεπε να τα χρησιμοποιήσουν».
    Πηγή:  dw.com

Σχόλια