Σαν σήμερα πέρυσι,

ήταν η μέρα μας. Η μέρα που ο λαός έγινε κυβέρνηση.Για τρία εικοσιτετράωρα. 

Πριν περίπου ένα χρόνο, 3 Ιουλίου 2015 στην Πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα έγινε αυτό που περιγράφει η παραπάνω φωτογραφία! 

Εκατοντάδες χιλιάδες λαού κατέκλυσαν το Σύνταγμα στην Συγκέντρωση υπέρ του ΟΧΙ,  σε μία συγκέντρωση που πέρασε σε μαζικότητα τις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων του 2011 αλλά και αυτές του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981! Οι τράπεζες ήταν κλειστές, οι όποιες καταθέσεις στον αέρα, παρόλα αυτά ο λαός είχε μιλήσει και είχε πει ένα μεγάλο ΟΧΙ στους δανειστές!

Κεντρικός ομιλητής ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, που τότε ΔΕΝ θα υπόγραφε Μνημόνια. Για όσους τον ακούγαμε προσεκτικά ήταν φανερό πως ήταν πιο πίσω από το πνεύμα των συγκεντρωμένων. Mίλαγε για διαπραγμάτευση όταν οι δανειστές μας απειλούσαν και ο λαός του ΟΧΙ μίλαγε για ρήξη!

Απλά ελπίζαμε ότι αυτός ο λαός θα τον παρασύρει......

Πέρσι, τέτοια μέρα ο λαός ανέλαβε την εξουσία και ας είχε την διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανατριχιάζουμε βλέποντας τον λαό του ΟΧΙ τότε στο Σύνταγμα....

Ανατριχιάζουμε όταν βλέπουμε το παρακάτω βίντεο, με χιλιάδες Αθηναίους στην στάση του Μετρό στο Σύνταγμα θυμωμένους με τα ΜΜΕ που έκαναν στυγνή τρομοκρατική προπαγάνδα υπέρ του ΝΑΙ, να βρίζουν τους δημοσιογράφους-όργανα των καταπιεστών του λαού!

Αυτός ο λαός, ο λαός του ΟΧΙ προδόθηκε από τον Τσίπρα και την ομάδα του. Σήμερα στην μεγάλη του πλειοψηφία είναι απελπισμένος και φαινομενικά παραδομένος. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει...
Δεν σε προδίδουν κάθε μέρα, τόσο στεγνά!

Ακόμα και αν μέρος του ακολούθησε τον Τσίπρα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου το έκανε από απελπισία και σήμερα με την εφαρμογή των μνημονίων τον εγκαταλείπει και περιμένει πειστική, εναλλακτική, ριζοσπαστική πρόταση.

• Αυτός ο λαός, ο περήφανος, ο λεύτερος, ο λαός του ΟΧΙ, σύντομα θα αναλάβει πάλι τα ηνία της χώρας και αυτή τη φορά ΟΡΙΣΤΙΚΑ!

Πηγή:

-------------------------

Το ΟΧΙ το είπαμε αλλά μας τελείωσε. Το ΟΧΙ πέθανε και δεν έχει ιδιοκτήτη

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου (UNFOLLOW)        

Ένα χρόνο πριν, το ΟΧΙ γινόταν το λάβαρο της λαϊκής αντίστασης και μετατρεπόταν στο υπόγειο νήμα που θα ηλέκτριζε μια ολόκληρη κοινωνία. Ήταν πιθανότατα η πιο μαγική στιγμή της σύγχρονης ιστορίας αυτού του τόπου, η στιγμή που έκανε την πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών να στυλώσει τα πόδια, να ορθώσει ανάστημα και να αψηφήσει τους εκβιασμούς, σπάζοντας έναν κύκλο φόβου. Οι σεισμικές δονήσεις του έγιναν αντιληπτές σε όλη την Ευρώπη. Ένα χρόνο μετά, παρά τις προσπάθειες των κομμάτων να το καπελώσουν και να το εκμεταλλευτούν, εκείνο παραμένει, σε πείσμα τους, ορφανό, περήφανο και δίχως ιδιοκτήτη. Και εντέλει ας το καταλάβουν. Το ΟΧΙ σιγοκαίει σαν βραδύκαυστο φιτίλι που κανένας δεν προσέχει μέχρι τη στιγμή της έκρηξης. 

Το ελληνικό δημοψήφισμα καταγράφεται ως η πιο πολωμένη στιγμή της μεταπολεμικής Ελλάδας, οι δέκα μέρες που χώρισαν την ήρα από το στάρι, οι δέκα μέρες στις οποίες άπαντες αναγκάστηκαν να πάρουν θέση, που φάνηκαν τα πραγματικά στρατόπεδα στα οποία χωρίζεται η κοινωνία. Από τη μία βρέθηκαν όλες και όλοι εκείνοι που δεν ήταν βολεμένοι, που είχαν βιώσει τα μνημόνια στο πετσί τους, που έβλεπαν το μέλλον τους όλο και πιο δυσοίωνο, που δεν άντεχαν άλλο μια χώρα που την κυβερνούν οι τραπεζίτες και οι γραφειοκράτες των Βρυξελών. Ήταν εκείνοι που ήθελαν επιτέλους να τρομοκρατήσουν τους τρομοκράτες των καναλιών, που διεκδικούσαν έννοιες ξεχασμένες, όπως δημοκρατία και αξιοπρέπεια. Ήταν όλοι και όλες που έσφιξαν τα δόντια γνωρίζοντας τις δυσκολίες, συνειδητοποιώντας όμως ταυτόχρονα ότι έχουν και τη δύναμη. Ήταν όλες και όλοι εκεί, οι λαϊκές συνοικίες του Πειραιά αλλά και οι αγρότες της Κρήτης, οι νεολαίοι της περιπλάνησης, αλλά και οι εργάτες, οι συνταξιούχοι και οι πιτσιρικάδες. Όλες και όλοι που στις 3 Ιούλη πλημμύρισαν το Σύνταγμα σε μια ενωτική κραυγή για δικαιοσύνη, που είχε να ακουστεί από τις μέρες των Ιουλιανών ή ακόμα πιο πίσω, από την Απελευθέρωση.

Απέναντί τους, συγκεντρωμένο και συνασπισμένο ό,τι σε αυτό τον τόπο σε κάνει να αισθάνεται ντροπή: ο εσμός του «Μενουμευρώπη», το διαχρονικό νήμα που από το «Βάστα, Ρόμελ» καταλήγει στο «Βάστα, Σόιμπλε», ένα δυσώδες κοκτέιλ λαμογιάς, βολέματος και υποτέλειας, σερβιρισμένο με έναν δήθεν ευρωπαϊκό προσανατολισμό σε κολονάτο ποτήρι.

Οι ημέρες αυτού του ΟΧΙ έμελλαν να είναι λίγες. Ήταν, άλλωστε, καταδικασμένο να μείνει ορφανό προτού καλά-καλά εκστομιστεί. Ο Τσίπρας και η κυβέρνηση που το πρότειναν παρακαλούσαν από μέσα τους να ηττηθεί και πανικοβλήθηκαν όταν κατάλαβαν ότι οι πολίτες αυτής της χώρας απαιτούσαν τη ρήξη που εκείνοι ήθελαν να αποφύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Αυτές και αυτοί που το υπερασπίστηκαν, έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μέσα σε αυτόν, δεν ήξεραν πώς να το διαχειριστούν, πώς να γίνει πράξη ακόμη και απέναντι στη συνθηκολόγηση του πρωθυπουργού. Ο κόσμος είπε ένα βροντερό ΟΧΙ, το οποίο εν μια νυκτί μεταλλάχθηκε σε ΝΑΙ από την ίδια την κυβέρνηση που υποσχόταν «πραγματική διαπραγμάτευση» και ρήξη. Ο ελληνικός λαός είδε τους ίδιους που τον καλούσαν σε ανυπακοή να υποτάσσονται, είδε όσους επέμεναν στο ΟΧΙ να καταγγέλλουν αλλά να μην τολμούν καν να ρίξουν την κυβέρνηση, έγινε μάρτυρας απίστευτων ταλαντεύσεων, με αποκορύφωμα τις εκλογές, όπου κατά βάση κλήθηκε να διαλέξει ποιος θα διαχειριστεί το ΝΑΙ. Ενώ ο ίδιος είχε φωνάξει ΟΧΙ!

Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, το ΟΧΙ νίκησε και ηττήθηκε. Και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, τη νίκη διεκδικούν πολλοί πατεράδες, την ήττα όμως κανείς. Ωστόσο, το ΟΧΙ παραμένει ορφανό. Δεν θα αμφισβητήσω ούτε τη βούληση, ούτε την ειλικρίνεια οποιουδήποτε ή οποιασδήποτε μιλάει στο όνομά του. Καλά κάνει. Μόνο που πολλές φορές θυμίζει «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Πολλές φορές η επίκληση του ΟΧΙ από διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς θυμίζει νεκρολογία και μνημόσυνο. Καθώς φαίνεται να αγωνιά να καρπωθεί σε ψηφία την ανάμνηση ενός γεγονότος που δεν είχε καμία σχέση με κοινοβουλευτικές εκλογές, παζάρια καρεκλών και θέσεων. Όποιος θέλει να επικαλείται το ΟΧΙ καλά θα κάνει να σταματήσει την παρελθοντολογία και να κάτσει να σκεφτεί πώς όλος αυτός ο κόσμος σήμερα θα ανακτήσει το θάρρος του. Πώς θα ανακαλύψει ξανά την αυτοπεποίθηση και τη συλλογικότητα, αυτήν που έβρισκε μέρα με τη μέρα εκείνες τις δέκα μέρες του δημοψηφίσματος. Εκείνες τις δέκα μέρες που κάθε εμπόδιο που έμπαινε, κάθε απειλή –από τις κλειστές τράπεζες ως τα καταστροφολογικά σενάρια των καναλιών– η πλειοψηφία έβρισκε τρόπο να το αντιμετωπίσει. Τρόπο που δεν τον είχε έτοιμο από πριν ή τουλάχιστον δεν τον είχε προκάτ. Από το θάρρος των γερόντων στις ουρές των ΑΤΜ να αντιμετωπίσουν τους δαιμόνιους ρεπόρτερ, μέχρι τις ωμές απειλές για κλειστές επιχειρήσεις και απολύσεις από τους επιχειρηματίες, ζήσαμε την προσπάθεια ενός ολόκληρου λαού να δώσει θάρρος ο ένας στον άλλον, να δείξει αλληλεγγύη, να αποδείξει ότι είναι έτοιμος να το πάρει πάνω του.

Όποιος θέλει να «εκπροσωπήσει» το ΟΧΙ, πρέπει να ξεκινήσει από κει. Από την επινοητικότητα και το θάρρος, από τη θέληση εκείνων των ημερών. Από πού πήγαζαν αυτά, πώς ηττήθηκαν και πώς μπορούν να ξαναχτιστούν;

Κάποιος που θα δίνει όραμα και προοπτική στο σήμερα – και όχι λιβανίζοντας το χτες. Κάποιος που να μπορεί να εξηγήσει, χωρίς να μασήσει τα λόγια της/του, πώς, παρά τις δυσκολίες, θα μπορούσε να υπάρξει μια άλλη πορεία. Ιδίως σήμερα που άλλοι λαοί αποφασίζουν –και ορθά– να δραπετεύσουν, όπως έγινε με το βρετανικό δημοψήφισμα. Κάποιος που να κοιτάξει στα μάτια το λαό αυτής της χώρας και του πει πώς μπορεί να φτιαχτεί ένα μέτωπο που θα τους χωράει όλους μέσα, που θα αναζητήσει πολίτες-πρωταγωνιστές και όχι απλώς πελάτες και ψηφοφόρους.

Όμως, αυτό σημαίνει ότι κανείς και καμία δεν θα αντιμετωπίζει το ΟΧΙ σαν χωράφι της/του, σαν το σήμα κατατεθέν της/του, σαν την ταυτότητά της/του, σαν την ταμπέλα της/του. Γιατί το ΟΧΙ, σήμερα βωβό και συχνά εκφρασμένο από σφιγμένα βλέμματα και σε ξεσπάσματα χωρίς συνέχεια, συχνά μπολιασμένο με απελπισία ή αγωνία, παραμένει ενεργό, σαν ένα βραδύκαυστο φιτίλι που κανένας δεν προσέχει μέχρι την ώρα της έκρηξης. Δεν ζητά ιδιοκτήτη, ούτε κομματική σημαία. Αναζητά λόγο και πράξη, σχέδιο και πρόταση, μονοπάτι και αφήγηση ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς. Χωρίς αυτολογοκρισίες για μια Ευρώπη που είναι, όπως και να το δει κανείς, φυλακή των λαών. Με σεμνότητα και ταπεινότητα, ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία. Δεν αναζητά φιλοδοξία και αυταρέσκεια, δεν ψάχνει για σωτήρες, δεν διεκδικεί «εκπροσώπηση». Αναζητά μια συνωμοσία όχι της δραχμής ή του ευρώ, αλλά της ελπίδας που θα του δώσει ξανά μέλλον, ανάσα και όραμα.

Ένα χρόνο μετά, πολλοί προσπαθούν να μιλήσουν εξ ονόματος του ΟΧΙ, ή να το παρουσιάσουν ως παράδειγμα αφροσύνης. Καταρχάς τολμά να το επικαλείται ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, που καλούσε σε ΟΧΙ, αλλά ξεχνά ότι έκανε στροφή 180 μοιρών σε μια νύχτα. Η ΝΔ που πανηγυρίζει για την επικράτηση της «λογικής» της, αλλά ξεχνά ότι η δική της πρόταση ηττήθηκε πανηγυρικά. Το Ποτάμι που θεωρεί ότι οι φτωχοί κάνουν λάθη και προτείνει «συμβούλιο σοφών» για να μας σώσει. Η Χρυσή Αυγή που, θέλοντας να παραπλανήσει για τον βαθιά φασιστικό χαρακτήρα της, παρίστανε την αντιστασιακή δύναμη, αλλά αποδείχτηκε η καλύτερη σύμμαχος των τελευταίων μνημονιακών κυβερνήσεων. Το ΠΑΣΟΚ που απλά προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ό,τι μπορεί για την επιβίωσή του. Το ΚΚΕ που δεν είχε καν το θάρρος να συμπορευτεί με μια γνήσια λαϊκή αντίδραση κατά της τρομοκρατίας και της φτωχοποίησης, αλλά επέλεξε τον συνήθη μοναχικό και περιχαρακωμένο δρόμο του.

Αυτές τις ημέρες καταγράφεται η προσπάθεια και των λοιπών δυνάμεων να «αναβιώσουν» το ΟΧΙ. Δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλά βέβαια, γιατί δεν θέλουν να δουν το στοιχειώδες: ότι το ΟΧΙ δεν έχει ιδιοκτήτη. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις μικροκομματικές τους σκοπιμότητες ώστε να ενωθούν, έστω και προσωρινά, υπό τη σκέπη μιας παλλαϊκής –και εξ αυτού υπερκομματικής– στιγμής, που ήταν το ΟΧΙ.

Η Πλεύση κάνει συγκέντρωση στον Λυκαβηττό για να σώσει το βράχο από την ιδιωτικοποίηση, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ πραγματοποιούν συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, αλλά, προς Θεού, χωριστά για να μην μπερδευτούν… οι αντιμνημονιακές γραμμές και το πολυπληθές κοινό που θα κατακλύσει στην πρωτεύουσα, ενώ το ΚΚΕ καλεί γενικώς σε ανένδοτο κατά της κυβέρνησης, των μνημονίων, των τραπεζών, κατά της Πλεύσης, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ, κατά του ΟΧΙ, κατά του ΝΑΙ και κατά όλων των λαϊκών αιτημάτων που διατυπώνονται από οποιονδήποτε άλλον πλην των masterminds του Περισσού. Κατά, γενικώς…

Και όσο συμβαίνουν όλα αυτά τα κωμικοτραγικά, όσο τα κόμματα αδυνατούν να γίνουν κοινωνοί των αυτονόητων, αλλά προσμένουν σε πρόσκαιρα εκλογικά κέρδη (που ούτως ή άλλως δεν θα επιτύχουν), ο Αλέξης Τσίπρας θα στρογγυλοκάθεται στο θρόνο του γκουρού της χειραγώγησης των μαζών και θα δίνει μαθήματα στους Ευρωπαίους σχετικά με το πώς αλλάζουν τα αποτελέσματα ενός δημοψηφίσματος. Όχι σαν τα «κορόιδα» τους Βρετανούς που ψήφισαν Brexit και έχουν το θράσος να το τηρήσουν, στέλνοντας τον ενορχηστρωτή του Bremain, Ντέιβιντ Κάμερον, στο σπίτι του.

Στην τελική ας αποδεχτούμε το αυτονόητο. Το ΟΧΙ το ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν έχει σημασία γιατί και τι το ήθελε. Δεν έχει σημασία και ποιοι άλλοι βοήθησαν σε αυτό. Υπάρχουν πολλοί που αγωνίστηκαν για το ΟΧΙ περισσότερο και από τον Τσίπρα. Ο πολίτες όμως ψήφισαν συντριπτικά ΟΧΙ και του το παρέδωσαν. Αυτός το κέρδισε. Κι ας το έστειλε στον τάφο με τιμές και φανφάρες. Τέλος.

Όλοι οι υπόλοιποι όσο κι αν προσπαθούν, ας γνωρίζουν ότι το ΟΧΙ δεν είναι κανενός άλλου… Και δεν πληρώνει ΕΝΦΙΑ. Πουθενά. Το φιτίλι σιγοκαίει. Όσο κι αν παριστάνουν ότι δεν το βλέπουν, η έκρηξη θα σκάσει στα μούτρα τους. Νομοτελειακά. Με έναν νέο πρωτότυπο τρόπο που θα σχετίζεται με το σήμερα και το αύριο και σίγουρα δεν θα μοιάζει με μνημόσυνο, έστω και κινηματικό…

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2016/07/blog-post_41.html#ixzz4DVfrK25p

----------------

• Δημοψήφισμα: Πριν και μετά…

  Χρόνια πολλά Alexis!.. 

  Χρόνια πολλά Alexis!..

  
       Πώς σου φαίνεται τώρα που είσαι πιά η χειρότερη Alexis ever;
       Την έσκισες την συνονόματή σου της Δυναστείας.
       Τί Δυναστεία και πίτσες ροζ!
       Εδώ μιλάμε για ΣΥΡΙΖία και τα μυαλά (τα ποιά;) στα κάγκελα.
  
       Σ' αρέσει τώρα που έχεις αναγορευτεί στη πιό πιστή
  δουλίτσα του φον-σακάτη;
       Αλλά και κείνος ο Κάμερον ρε μάνα μου να πάει να παραιτηθεί;
       Έχασε σ' ένα δημοψήφισμα και τόκανε θέμα;  Ερασιτέχνες. Πφφφφ!
       Τί να πείς; Χαλάνε την πιάτσα.
  
       Σ' αρέσει που κατάντησες χειρότερος κι απ' τον φασίστα που έγερνε;
       Έλα, πες την αλήθεια.  Μιά περηφάνια την νοιώθεις μέσα σου.
       Γουστάρεις που τον έδιωξες και θ' ανέβεις εσύ στο ελικόπτερο! Έτσι; 
       Έλα μη ντρέπεσαι. Καταλαβαίνουμε.
  
       Τόσα πέρασες για να καταντήσεις, παρντόν, να κατακτήσεις θέλαμε να πούμε, την κορφή της πολιτικής αλητείας. 
       Τί έρπητες, τί στα τέσσερα, τί μπρούμυτα κι ανάσκελα, τί οκλαδόν!  Όλα τάκανες.
       Τώρα πιά στέκεσαι εκεί, μόνος, αδιαφιλονίκητος ηγέτης της προδοσίας,
       ..ο Άρχοντας των Μνημονίων,
       ..ο Μεταλλαγμένος της Αριστεράς (της ποιάς;),
       ..Αυτός Που Νίκησε το ΟΧΙ!
  
       Σ' αρέσει τώρα που είσαι μόνο 42 χρονών,
       ..κι έχεις μιά ζωή μπροστά σου να χορτάσεις φτύσιμο;
       Τρελαίνεσαι που όλα τα φάσκελα των ελλήνων θα σε συνοδεύουν;
       Λιγουρεύεσαι τις κατάρες που θα σέρνεις πάνω σου εσύ και όλο σου το σόϊ;
       Το αξίζεις όμως. Άξιος!
  
       Κι όλα αυτά βρε θηρίο μόνος σου. Και μέσα σ' έναν χρόνο!
       Εντάξει. Είχες και τους καραγκιόζηδες στο πλάι σου,
       ..αλλά τί θάταν όλοι αυτοί χωρίς εσένα! Απλοί καραγκιόζηδες.
       Ενώ τώρα είναι υπουργοί, παρατρεχάμενοι, πρόεδροι Βουλής, πρόεδροι της Δημοκρατίας, και δε συμμαζεύεται.
  
       Γι αυτό σου ευχόμαστε από βάθους καρδιάς, Χρόνια Πολλά!
       Πώς; Τί γιορτάζουμε;
       Έλα τώρα που κάνεις πως δε θυμάσαι. Μετριόφρονα!
  
       Θυμάσαι πολύ καλά. Γι αυτό είσαι τώρα στο Πεκίνο. 
       Το κακό για σένα είναι πως θυμόμαστε κι εμείς.
       Και θα θυμόμαστε.
       Για πάντα!..
• --------------

Τίνος είναι, ρε παιδιά, το «Οχι»;

Του Γιώργου Καρελιά

Τρεις κι ο κούκος στις συγκεντρώσεις για την επέτειο του ΟΧΙ του περυσινού δημοψηφίσματος. Το θυμήθηκαν ο Λαφαζάνης, η Ζωή και λίγοι ακόμα, αλλά ποιος τους δίνει σημασία; Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε μια ηρωϊκή ανακοίνωση, αλλά για συγκέντρωση ούτε λόγος.

Μπορεί να χλεύαζαν τις προάλλες τις

λίγες χιλιάδες «ΜενουμεΕυρωπαίους» που μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα, αλλά για συγκέντρωση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛαίων ούτε λόγος. Ποιοι να μαζευτούν και τι να φωνάξουν; Οι εξαπατημένοι του ΟΧΙ να εξυμνούν το ΝΑΙ;

Και έμεινε ο Τσίπρας να τουιτάρει από τη μακρινή Κίνα. Κάπως σαν τρολάρισμα των περυσινών ψηφοφόρων του ΟΧΙ μου φάνηκε. «Αντίσταση στο ευρωιερατείο της λιτότητας»; Ποια αντίσταση;

Οι άνθρωποι που βλέπουν σήμερα τις συντάξεις τους να κόβονται, ακόμα και οι πιο φτωχοί που χάνουν το ΕΚΑΣ. Οι νεότεροι που παίρνουν των ομματιών τους. Τα θύματα των απανωτών λουκέτων και των υπό πτώχευση επιχειρήσεων. Ολοι αυτοί, οι περισσότεροι, μπορεί να ψήφισαν ΟΧΙ πέρσι τέτοιες μέρες. Κάποιοι μπορεί και να χόρεψαν στο Σύνταγμα. Πώς να διαβάζουν, άραγε, σήμερα τα «αντιστασιακά» τιτιβίσματα του Πρωθυπουργού;

Δεν έχει πλέον καμιά ιδιαίτερη σημασία. Η δουλειά έγινε πέρυσι. Και έγινε καλά. Οι αυταπάτες των ψηφοφόρων έδεσαν μια χαρά με την οργανωμένη εξαπάτηση στο δημοψήφισμα. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι αντιστέκονται στο ευρωιερατείο, που τους έλεγε ο Τσίπρας. Οι συγκεντρωθέντες στο Σύνταγμα έφυγαν με τα μεθυστικά λόγια του ηθοποιού Κιμούλη και του μουσικοσυνθέτη Μικρούτσικου να ηχούν ακόμα στα αυτιά τους.

Σήμερα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί. Εκαναν τη δουλειά τους τότε που έπρεπε. Μετά «κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε». Το ευρωιερατείο είναι στη θέση του. Το ίδιο και ο Τσίπρας. Με τις ψήφους των περυσινών εξαπατημένων.

Κάπως έτσι το ΟΧΙ έχει μείνει πολιτικά ορφανό. Οσοι του έμειναν πιστοί δεν βρήκαν ούτε την ψήφο τους στις εκλογές. Ο Τσίπρας το μετάλλαξε σε ΝΑΙ και απολαμβάνει τη γλυκιά αυταπάτη της εξουσίας. Το ΟΧΙ δεν έχει πλέον να προσφέρει χαρές στους εμπνευστές του.

Και όσοι το έριξαν στην κάλπη; Υπομονή, νηστεία και (αριστερή) προσευχή. Ας πρόσεχαν. Φαίνεται πολύ σκληρό; Δεν είναι. Οι Λατίνοι το είχαν πει πιο κυνικά: «Mundus vult decipi, ergo decipiatur» (o κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άστον λοιπόν να εξαπατηθεί)…

Πηγή:  protagon.gr
======================

Ένας χρόνος μετά το ΟΧΙ

Πέτρος Αργυρίου
Η απλή αναλογική δεν είναι απλά ένας ακόμη αντιπερισπασμός από μία ακόμη βίαια κλοπή συντάξεων που υποχρεώνει πολλούς στην απότομη συνειδητοποίηση πως οι κόκκινες γραμμές ήταν ροζ στρινγκάκι ενώ άλλους τους οδηγεί σε σίγουρο θάνατο.
Ο Τσίπρας με την απλή αναλογική παίζει το τελευταίο του χαρτί.
Στόχος είναι μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση πριν αυτά που γίναν κι αυτά που έρχονται επιστρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μονοψήφια ποσοστά ώστε:
Α) να μοιραστεί τη νομή της εξουσίας με τη ΝΔ σε ποσοστό 2/1 μέσω μιας αναγκαστικής συγκυβέρνησης παγιώνοντας την παρουσία του στον κρατικό μηχανισμό
και
Β) να ρίξει τα συνθλιπτικά κυβερνητικά βάρη στη ΝΔ ασκώντας ρητορική εσωτερικής αντιπολίτευσης.
Μια ακόμη αμφίβολη προσπάθεια καθώς το ΠΑΣΟΚ της Φώφης και το Ποτάμι του Θεοδωράκη παρά το όποιο επιπόλαιο φλερτ με τον Τσίπρα, προτιμούν να πάρουν το ρίσκο μιας συγκυβέρνησης με τη ΝΔ απευθείας σε μελλοντικό χρόνο από το να γίνουν σύντομα συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σε μια αναγκαστική συγκυβέρνηση ΝΔ/Σύριζα.
Αν δεν βγει στους Συριζανέλ η απλή αναλογική, θα είναι υποχρεωμένοι να πιούν το πικρό ποτήρι μέχρι τελευταίας σταγόνας ενώ μαστουρωμένοι από το αφροδισιακό της «εξουσίας», θα συνεχίζουν το εμπόριο χαλασμένων παραισθησιογόνων αναμεμιγμένων με μπόλικο τοξικό και ταξικό κυνισμό.
Γιατί: πέρα από το νέο εργασιακό που θα νομιμοποίησει την ήδη κυρίαρχη εργασιακή ζούγκλα, η απαίτηση για αύξηση του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 3,5% σε μια οικονομία που απειλείται από στιγμή σε στιγμή με κατάρρευση οδηγεί αυτόματα και μέσω του κόφτη σε μέτρα 6 δις το 2017. 600 ευρώ ανά κεφάλι το χρόνο, 50 λιγότερα ευρώ ανά άτομο.
Κι αυτή είναι η αισιόδοξη εκτίμηση που προϋποθέτει όχι μεγάλη πτώση του ΑΕΠ. Η φοροεξάντληση όμως και η μείωση των τουριστικών εσόδων δεν λειτουργούν ευνοϊκά στο ΑΕΠ, ούτε φυσικά τα κανόνια και η συνεχιζόμενη φυγή εταιριών.
Όχι, δεν θα γίνουμε Βενεζουέλα. Κάποια Σούπερ Μάρκετς θα έχουν γεμάτα ράφια. Απλά με τον κρατικό μηχανισμό στην κατάσταση που βρίσκεται, θα δούμε κόσμο να πεθαίνει στους δρόμους. Ίσως και κάποιοι από εμάς να είμαστε ένας από αυτούς.
Κανένα φιλί ζωής: Όπως το προβλέψαμε, το Brexit οδήγησε σε σκλήρυνση της γερμανικής πολιτικής. Περισσότερη λιτότητα, γερμανικοί κανόνες παντού.  Ο Σόιμπλε έχει μερικούς μήνες να υλοποιήσει τη γερμανική του Ευρώπη, με όποιο κόστος, ακόμη και με τη διάλυση της ΕΕ.
Κι εδώ ξεκινάν κι άλλες ρήξεις. Ο Γιούνγκερ προσπαθεί να κρατήσει την ΕΕ, δίνοντας σε πείσμα των Γερμανών περίοδο χάριτος μερικών βδομάδων στην μείωση των Ισπανικών και Πορτογαλικών ελλειμμάτων από το 4,4 στο 3%.
Φυσικά τα ελλείμματα δεν μειώνονται έτσι σε μερικές βδομάδες. Απλά ο Γιούνγκερ ροκανίζει χρόνο απέναντι στη γερμανική επιθετικότητα ελπίζοντας να μην έχει διαλυθεί η ΕΕ πριν τις γερμανικές εκλογές του 17 που μπορεί να οδηγήσουν σε διαφορετικό μείγμα πολιτικών δυνάμεων κι επομένως ίσως και σχεδιασμών.
Το Brexit έδωσε περιθώρια και στον άλλο άσπονδο φίλο των Γερμανών, τον Μάριο Ντράγκι, να κόψει καλού κακού μπόλικα ευρά, λες και η ποσοτική του χαλάρωση δεν υπονόμευε αρκετά το όπλο της γερμανικής πολιτικής που λέγεται λιτότητα μέσω της οποίας επιχειρεί την πλήρη εξάρτηση των άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών.
Ο Ρέντζι από την άλλη, απέναντι στη γερμανική αδιαλλαξία, καταφεύγει σε αντάρτικο:
Απέναντι στο ενδεχόμενο να οδηγηθούν οι ιταλικές τράπεζες σε Bail in κι επομένως και σε capital controls πριν από αυτό, παραβιάζει κατάφορα τους τραπεζικούς κανόνες και τις ανακεφαλοποιεί με κρατικά κεφάλαια.
Το Brexit έχει βλάψει λιγότερο προς το παρόν τη Μ.Βρετανία από ότι την ΕΕ.
Άγνωστο το πώς θα επηρεάσει το Brexit την επανάληψη του δεύτερο γύρου των Αυστριακών εκλογών που θα ξαναγίνουν μετά από σχετική απόφαση του ανώτατου συνταγματικού δικαστηρίου που διαπίστωσε παρατυπίες.
Νοθεία. Αυτό τα λέει όλα για το πόσο αδίστακτο είναι το ευρωιερατείο και οι ντόπιοι λακέδες του.
Φυσικά, το Brexit έχει φέρει πολιτικό σεισμό και στη Μ.Βρετανία, καθώς ήταν κάτι στο οποίο η πλειοψηφία των ελίτ στον δυτικό κόσμο ήταν αντίθετοι ενώ πεισμένες από την παντοδυναμία και τον ζήλο της προπαγάνδας τους υποτίμησαν την πιθανότητά του:
Δύο πρωθυπουργοί τελείωσαν: Ο ένας, ο τωρινός, ο Cameron, με αξιοπρέπεια παραιτήθηκε. Ο άλλος, πιθανός μελλοντικός πρωθυπουργός, ο Boris Johnson, επέλεξε να μην πάρει την πρωθυπουργία μαζί με την καυτή πατάτα του Brexit, με αποτέλεσμα να μην αποκτήσει την πρώτη μάλλον ποτέ του.
Στο στρατόπεδο των εργατικών, ο Corbyn έχασε συντριπτικά την ψήφο εμπιστοσύνης και είναι υποχρεωμένος να καθαρίσει το κόμμα από τους Blairιτες πριν τον φάνε.
Ο Farange παραιτείται από το UKIP. Αρκετά εύλογα: Το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου πέτυχε τον αυτοσκοπό του: Το Brexit. Μάταια λοιπόν τον κατηγορούν τα ευρωμήντια για λαγό και για έλλειψη ευθύνης και «πατριωτισμού».
Μπορεί να είναι ο Farange όμως σίγουρος, απολύτως σίγουρος, ότι παρότι η βρετανική πολιτική σκηνή σε όποια εκδοχή της είναι απείρως πιο σοβαρή κι υπεύθυνη από όποια εκδοχή της ελληνικής, δεν θα υπάρξουν δυνάμεις που θα μετατρέψουν το βρετανικό Όχι σε Ναι;
Έγινε στην Ελλάδα. Νοθεία έγινε στην Αυστρία.
Δεν είναι πιθανό να γίνει στη Μ.Βρετανία αλλά δεν είναι κι απολύτως απίθανο.
Κλείνοντας, ας μιλήσουμε για το σχέδιο X του Γιάνη Βαρουφάκη και του Galbraith, όπως αυτό περιγράφεται από τον δεύτερο.
Εθνικοποίηση των τραπεζών, capital controls, παράλληλο νόμισμα κλπ κλπ.
Ο Τσίπρας χρησιμοποίησε το Βαρουφάκη, να ρίξει άδεια για πιάσει γεμάτα, όμως ο πρώτος δεν είχε καμία ριζοσπαστική διάθεση, μοναχά μπόλικη ριζοσπαστική ρητορική.
Όταν ο Τσίπρας κατάλαβε πως οι εκβιασμοί του Βαρουφάκη ήταν αδύναμοι μπροστά στους πραγματικούς εκβιασμούς των δανειστών, τον αντικατέστησε ο ίδιος κι αργότερα με τον Τσακαλώτο που ο πατέρας του έχει ένα μύριο ευρώ σε Hedge Funds. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο μαρξισμός είναι καλός μόνο για πανεπιστημιακές αίθουσες και θεωρητικολογίες.
Το Plan X θα είχε τύχη μόνο αν είχε την στήριξη της πολιτικής ηγεσίας και του λαού κι αν εφαρμοζόταν από τις πρώτες κιόλας μέρες, τότε που οι τράπεζες ήταν ανακεφαλοποιημένες και υπήρχαν ακόμη έστω κάποια αποθεματικά παρά το μνημονιακό πλιάτσικο.
Θα περνούσαμε μαύρες μέρες κι η οικονομία θα έπεφτε σε κώμα. Από το κώμα υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις εξόδου. Δεν υπάρχει όμως καμία καταγεγραμμένη περίπτωση που να έχει φυτρώσει ακρωτηριασμένο μέλος.
Και συνεχίζουν να μας ακρωτηριάζουν.
Μια υποσημείωση: Αν ισχύουν οι αποκαλύψεις Παππά-Κοτζιά κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ΑΝ, ο Βαρουφάκης αρχικά είχε εισηγηθεί τη συνέχιση του προγράμματος Σαμαρά και το κλείσι
μο της αξιολόγησης. Αυτό σημαίνει πως το Plan X δεν ήταν έτοιμο πριν τις εκλογές αλλά σχεδιάστηκε στο πόδι μετά…
Ο Βαρουφάκης ήταν ο χρήσιμος ηλίθιος του Τσίπρα, ενός πρωθυπουργού, που όπως το απέδειξε η θητεία του, ήθελε το ευρώ και τις ευρωκαρέκλες πάση θυσία. Κι αυτό κάνει: θυσιάζει τους πάντες.
Μάλλον θα έρθει κι η στιγμή που θα θυσιάσει και τον Βαρουφάκη.
Γιάνη. Για αρκετό καιρό φύλαγες τα νώτα των φίλων σου πολιτικών. Υπάρχουν αρκετές πιθανότητες ο κώλος σου από περιζήτητος να γίνει επικηρυγμένος γιατί όπως καταλαβαίνεις χρειάζονται πάντα αποδιοπομπαίοι τράγοι. Κυρίως μετά από εθνικές καταστροφές.
Καλωσήρθες στην πολιτική Γιάνη. Την τέχνη της εξαπάτησης καις της εκμετάλλευσης.