[Η Ελλάδα] τόσο ετεροπροσδιορισμένη όσο σήμερα δεν υπήρξε ποτέ […] Το
χρήμα υπάρχει μόνο έναντι πόνου. Μέσα σε έξι χρόνια η κρίση δεν έχει
λυθεί, αλλά αντίθετα έχει θεσμοθετηθεί, με δραματικές συνέπειες […]
Δίχως συμφωνία των δανειστών η Αθήνα δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτε» -
Süddeutsche Zeitung
Του Χρήστου Λάσκου
Το παράθεμα της γερμανικής εφημερίδας, που προηγείται, νομίζω, πως με πολύ περιεκτικό τρόπο, περιγράφει ένα από τα επίδικα όσων διαμείβονται αυτόν τον καιρό. Το κυριότερο, ωστόσο, είναι το ταξικό περιεχόμενο των «παρεμβάσεων», το οποίο εύκολα στοιχειοθετείται. Και, μάλιστα, όχι αναγκαστικά κάνοντας «βαθειά» ανάλυση του συνόλου των μέτρων, που επιλέγονται.
Όπως καλά ξέρουν οι ευαίσθητοι περί την φιλοσοφία μαρξιστές, το βάθος αποκαλύπτεται στην επιφάνεια.
Θέλω να πω, για παράδειγμα, πως περισσότερο κι από την νέα φορολογική επιβάρυνσή μας μετράει ο τρόπος που την προσλαμβάνουν και την «επικοινωνούν» πολλοί από τους κυβερνώντες. Θα έχετε ακούσει ή διαβάσει, ίσως, το πόσο ασήμαντο είναι ένα ποσό 200 ευρώ ετήσιας επιβάρυνσης λόγω του νέου αφορολόγητου, για να γίνεται θέμα. Σχεδόν ενοχλούνται ένιοι κυβερνητικοί με την διαμαρτυρία των «ψιλικατζήδων», που ασχολούνται με τέτοια μικροποσά. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου είναι που φτιάχνει ανάμεσά μας μια πολύ βαθειά διαχωριστική.
Η αδυναμία κατανόησης του πόσο μεγάλο είναι το ποσό των 200 ευρώ για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων και άνεργων κατοίκων αυτής της χώρας χαρακτηρίζει ανθρώπους, που αναπόφευκτα είναι «αλλού» κι απέναντι. Γιατί τα 200 ευρώ είναι τεράστιο ποσό κι ας θεωρούν υπερβολική τη διατύπωση όσοι και όσες δεν θα βρεθούν ποτέ σε θέση να τα χρειάζονται εναγωνίως. Πολύ περισσότερο όταν τα 200 ευρώ είναι ένα μικρό τμήμα των όσων μας αφαιρούνται με το σύνολο των «παρεμβάσεων».
Ας πάμε, όμως, στα πιο «αναλυτικά».
Τα facts
Προκειμένου να μην διαφωνήσουμε και στα «δεδομένα», επιλέγω να αξιοποιήσω διατυπώσεις της «Εφημερίδας των Συντακτών», η οποία είναι υπεράνω υποψίας για αντικυβερνητική διάθεση. Σταχυολογώ.
«Κρυφά και φανερά μέτρα ύψους 12.6 δις προβλέπει το επικαιροποιημένο Μνημόνιο. Μπροστά σε αυτόν τον Αρμαγεδδώνα, μοιάζουν ήπιες οι προτάσεις Τόμσεν από το ΔΝΤ, που ήταν του ίδιου βεληνεκούς».
«Η επόμενη φάση του ασφαλιστικού Κατρούγκαλου θα φέρει, μετά την τριετία, ραγδαίες μειώσεις [και] στις καταβαλλόμενες συντάξεις, αφού θα καταργηθεί η «προσωπική διαφορά»».
«Όχι 9, αλλά 19 είναι οι αποκρατικοποιήσεις που θα κληθεί να ολοκληρώσει το ΤΑΙΠΕΔ, τα έσοδα από τις οποίες θα κατευθυνθούν στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και όχι σε αναπτυξιακούς ή άλλους σκοπούς, όπως είχε αρχικά εξαγγελθεί».
Θα μπορούσα να παραθέσω άλλα πενήντα σχετικά κομμάτια, εξαιρετικά επιβαρυντικά για την κυβέρνηση. Νομίζω πως δεν χρειάζεται. Αρκούν αυτά, για να δείξουν πόσο σοβαρό είναι το πανηγυρικό αφήγημα Τσίπρα, για τα καλά που μας μέλλονται.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι να γίνει αντιληπτό τι σημαίνουν τα όσα «επιτεύχθηκαν» κατά την διαπραγμάτευση και αφορούν τον «κόφτη» και τις «ρυθμίσεις» για το χρέος.
Ο κόφτης
Το συγκεκριμένο νεοσύστατο «πολυεργαλείο» -θεσμό (!) το ονόμασε ο πρωθυπουργός- αποτελεί προχωρημένη εξέλιξη στο πλαίσιο των ενεργειών για την εφαρμογή του Δημοσιονομικού Συμφώνου στην Ευρώπη. Αποτελεί την καλύτερη δυνατή θεσμοποίηση της λιτότητας, που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Για παράδειγμα, στα άμεσα καθημάς, με την υιοθέτηση του κόφτη, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται πως ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος στο επίπεδο του 3.5% στο διηνεκές όχι μόνο δεν αμφισβητείται, αλλά εγκαθίσταται ως θεμέλιο των δημόσιων οικονομικών. Τα οποία θα οργανώνονται γύρω από αυτήν την αρχή. Έτσι, π.χ., δεν θα έχει νόημα να σχεδιάζεις την πολιτική των δαπανών για την Παιδεία (συνολικά κάτω του 2.5%), παρά υπηρετώντας την ανάγκη του ιερού 3,5. Για σκεφτείτε: 2.5% οι συνολικές δαπάνες για την Παιδεία και 3.5% (40% περισσότερο) η αφαίμαξη υπέρ των κατόχων ομολόγων!
Δεν χρειάζεται, όμως, να μπούμε σε τέτοιου είδους ποιοτικές «αξιολογήσεις» των στόχων, ένεκα των οποίων θεσμοθετείται ο κόφτης. Χιλιάδες ειδικοί σκίζουν τα πτυχία τους με την πρόβλεψη πως θα επιτυγχάνονται στο διηνεκές τέτοιου μεγέθους πλεονάσματα. Δεν συνέβη ποτέ στην ιστορία ούτε για περιορισμένες χρονικές περιόδους. Ποτέ!
Ούτε θα επιμείνω στο προφανώς άστοχο (sic) η ευαισθησία αναφορικά με τα ελάχιστα κονδύλια, που θα εξαιρούνται από τη λεπίδα του κόφτη, να ξεκινάει με τις στρατιωτικές δαπάνες! Ή στο ό,τι έχουν αρχίσει, όλο και συχνότερα, από την κυβέρνηση οι περικοπές ή οι διαρκείς αυξήσεις των έμμεσων φόρων να ονομάζονται «μεταρρυθμίσεις»!
Θα κλείσω αυτό το τμήμα σημειώνοντας πως ο κόφτης μας κάνει πρωτοπόρους, για άλλη μια φορά. Κρύος ιδρώτας αρχίζει να λούζει τους λαούς των PIIGS και όσους από τους υπόλοιπους καταλαβαίνουν τι γίνεται. Όπως σωστά έγραψε ο Πέτρος Σταύρου πρόσφατα: «Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει ενεργά στην αλλαγή της Ευρώπης, αλλά με έναν παράδοξο και τραγικό τρόπο. Αντί να «φρενάρει» τη λιτότητα, συμβάλλει στην θεσμοποίησή της».
Ναι, αλλά η ανάπτυξη;
Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας του κυβερνητικού αφηγήματος.
Μας λένε, περίπου: Μην ανησυχείτε, βρε χαζά! Δεν θα χρειαστεί να εφαρμόσουμε τον κόφτη. Με την ευφυή μας κίνηση να τον προτείνουμε, τους κοροϊδέψαμε.
Αφού έρχεται η ανάπτυξη. Το λέει και η EUROSTAT! 2.7% για του χρόνου.
Έλα, όμως, που η ίδια υπηρεσία έλεγε επί προηγούμενης κυβερνήσεως πως, για το 2015 και το 2016, και για τα πολλά επόμενα χρόνια, η ανάπτυξη θα ήταν πάνω από 3% ετησίως. Και, αν αποδεχτούμε τις προβλέψεις της ως επιχείρημα, τότε δικαιώνουμε τον Σαμαρά. Δεν ξέρω για την κυβέρνηση, αλλά εγώ αρνούμαι να το κάνω.
Κι αν δεν δικαιώνεται ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος επ’ αυτού, το ίδιο δεν δικαιώνεται κι ο Τσίπρας. Το ίδιο, ακριβώς.
Είναι κατανοητό, βέβαια, πως η κυβέρνηση δεν έχει τίποτε άλλο να προσμένει παρά πως με την πλήρη και πιστή (sic) εφαρμογή του 3.5 Μνημονίου, κάτι τα 5.7 δις της δόσης, κάτι τα ΕΣΠΑ, κάτι τα ΜΕΣΠΑ θα καβαντζάρει ένα διάστημα. Κι αφού δεν έχει τίποτε άλλο, είναι υποχρεωμένη να λέει αντίστοιχες ασυναρτησίες. Ότι δηλαδή με 3.5% διαρκή αφαίμαξη και με ένα ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον στο χείλος μιας νέας έξαρσης της καπιταλιστικής κρίσης, θα έρθει η ανάπτυξη.
Διότι λέει, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του πρωθυπουργού, «η ελληνική οικονομία είναι ένα ελατήριο συμπιεσμένο», έτοιμο, μετά την αξιολόγηση, για εκτόξευση! Ε, λοιπόν, και συγχωρείστε με για την κοπρολογία, αλλά μόνο έτσι κάνει ρίμα, η ελληνική οικονομία είναι περισσότερο ένα σκατό πατημένο, παρά ένα ελατήριο συμπιεσμένο. Έχοντας χάσει, και λόγω των εφαρμοζόμενων πολιτικών, ένα πολύ μεγάλο μέρος των παραγωγικών της δυνατοτήτων και σε σταθερό κεφάλαιο, έχοντας υποβαθμίσει τις δεξιότητες ενός πολύ μεγάλου μέρους των ανθρώπων, αντιμετωπίζοντάς τους επί χρόνια ως περιττούς, έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα ενεργητικής δημόσιας οικονομικής παρέμβασης βρίσκεται σε κάκιστο σημείο. Κάποια στιγμή, βέβαια, «θα πάρει μπροστά» -όταν το πεδίο θα έχει εντελώς ισοπεδωθεί για την εκμεταλλευτική δράση του κεφαλαίου, όταν η κοινωνική καταστροφή θα έχει ολοκληρωθεί. Αυτοί που συντρίφτηκαν τότε, κάθε άλλο παρά θα ευνοηθούν, άνεργοι κι εργαζόμενοι.
Ναι, αλλά βαίνει προς διευθέτηση η ελάφρυνση του χρέους
Να πω, προκαταβολικά, πως, ακόμα κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα μας ήταν αδιάφορο όταν ο όρος είναι η ολοκλήρωση των «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή η επίταση και η μονιμοποίηση της ταξικότατης λιτότητας. Όπως ανακοίνωσε και το Γιούρογκρουπ, έχει κι αυτό, όπως κι εμείς (!!!) … κόκκινες γραμμές: κανένα κούρεμα, καμία σημαντική αλλαγή στο «πρόγραμμα».
Όμως, από όσα ξέρουμε μέχρι στιγμής, συνολικά δεν συμβαίνει κιόλας. Γιατί αν, εκτός από την επαναγορά ομολόγων του ΔΝΤ από τον ESM και την, αν και όταν, υλοποίηση της, ούτως ή άλλως, από το 2015 υποχρέωσης για επιστροφή των κερδών των κεντρικών τραπεζών, το μόνο που υπάρχει στο τραπέζι είναι η επιμήκυνση της ωρίμανσης (sic) και νέα περίοδος χάριτος, αυτό δεν συνιστά ελάφρυνση, αλλά ευκολίες πληρωμών. Γιατί όπως ο κάθε πολίτης, που εξυπηρετεί κάποιο δάνειο, ξέρει, η επιμήκυνση τον βοηθάει στο να είναι συνεπής στις αποπληρωμές των δόσεων, αλλά, λόγω αύξησης της περιόδου αποπληρωμής, αυξάνει το βάρος του χρέους του. Τα συνολικά χρεολύσια μένουν σταθερά, οι συνολικοί τόκοι αυξάνονται –πολλές φορές κατά πολύ. Το να μιλάμε για ελάφρυνση, σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι παρά κλασικό New Speak.
Ο παλιός καλός ΣΥΡΙΖΑ είχε εμπεριστατωμένα και αποφασιστικά αποδείξει πως η μόνη λύση στο πρόβλημα του χρέους είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του και ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο. Κι επειδή το είχε αποδείξει εμπεριστατωμένα, εκείνη η θέση του συνεχίζει να είναι η μόνη βάσιμη, με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται νέα επιχειρηματολογία σχετικά με τις τωρινές «ρυθμίσεις», ιδίως όταν, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό προβάλλονται ως «λύση του προβλήματος».
Η αποδοχή τους και η ενεργητική τους υποστήριξη, όχι ως «κάτι που πήραμε», αλλά ως μεγάλη επιτυχία, οδηγεί στην πλήρη εγκατάλειψη του στόχου της διαγραφής, χωρίς ποτέ να έχει επιχειρηθεί να αναιρεθεί η παλιά, καλή επιχειρηματολογία. Πράγμα που εξηγεί και το γεγονός πως, ενώ αποκτούν πολύ μεγάλη δημοσιότητα παρεμβάσεις στον διεθνή τύπο (π.χ. πρόσφατα στην Handelsblatt), που αναδεικνύουν πού πήγαν τα δισεκατομμύρια των ελληνικών «διασώσεων» (89% σε διασώσεις τραπεζών), η κυβέρνηση, όχι μόνο έχει εγκαταλείψει οριστικά τη δέσμευσή της για λογιστικό έλεγχο, αλλά και σφυρίζει αδιάφορα. Μ’ όλο που τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα θα μπορούσαν να δώσουν εξαιρετικό νομικά και πολιτικό έρεισμα για την αμφισβήτηση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αμφισβήτηση απολύτως συμβατή τόσο με το διεθνές, όσο και ειδικότερα με το ευρωπαϊκό δίκαιο.
***
Τελειώνω, όπως άρχισα. Μπορεί να μου διαφεύγουν πράγματα, που ευνοούν το κυβερνητικό αφήγημα –αν και δεν μου φαίνεται. Ακόμη, όμως, κι αν ήταν έτσι, αυτό που δεν μπορεί παρά να είναι ασυγχώρητο είναι η απαξίωση της έγνοιας για τα 200 ευρώ. Το ξαναλέω κι ας το σκεφτούν, αυτοί που πρέπει: τα 200 ευρώ είναι τεράστιο ποσό!
Πηγή
-----------------
(Δευτ. 16/5/16 - 14:40)
Το παράθεμα της γερμανικής εφημερίδας, που προηγείται, νομίζω, πως με πολύ περιεκτικό τρόπο, περιγράφει ένα από τα επίδικα όσων διαμείβονται αυτόν τον καιρό. Το κυριότερο, ωστόσο, είναι το ταξικό περιεχόμενο των «παρεμβάσεων», το οποίο εύκολα στοιχειοθετείται. Και, μάλιστα, όχι αναγκαστικά κάνοντας «βαθειά» ανάλυση του συνόλου των μέτρων, που επιλέγονται.
Όπως καλά ξέρουν οι ευαίσθητοι περί την φιλοσοφία μαρξιστές, το βάθος αποκαλύπτεται στην επιφάνεια.
Θέλω να πω, για παράδειγμα, πως περισσότερο κι από την νέα φορολογική επιβάρυνσή μας μετράει ο τρόπος που την προσλαμβάνουν και την «επικοινωνούν» πολλοί από τους κυβερνώντες. Θα έχετε ακούσει ή διαβάσει, ίσως, το πόσο ασήμαντο είναι ένα ποσό 200 ευρώ ετήσιας επιβάρυνσης λόγω του νέου αφορολόγητου, για να γίνεται θέμα. Σχεδόν ενοχλούνται ένιοι κυβερνητικοί με την διαμαρτυρία των «ψιλικατζήδων», που ασχολούνται με τέτοια μικροποσά. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου είναι που φτιάχνει ανάμεσά μας μια πολύ βαθειά διαχωριστική.
Η αδυναμία κατανόησης του πόσο μεγάλο είναι το ποσό των 200 ευρώ για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων και άνεργων κατοίκων αυτής της χώρας χαρακτηρίζει ανθρώπους, που αναπόφευκτα είναι «αλλού» κι απέναντι. Γιατί τα 200 ευρώ είναι τεράστιο ποσό κι ας θεωρούν υπερβολική τη διατύπωση όσοι και όσες δεν θα βρεθούν ποτέ σε θέση να τα χρειάζονται εναγωνίως. Πολύ περισσότερο όταν τα 200 ευρώ είναι ένα μικρό τμήμα των όσων μας αφαιρούνται με το σύνολο των «παρεμβάσεων».
Ας πάμε, όμως, στα πιο «αναλυτικά».
Τα facts
Προκειμένου να μην διαφωνήσουμε και στα «δεδομένα», επιλέγω να αξιοποιήσω διατυπώσεις της «Εφημερίδας των Συντακτών», η οποία είναι υπεράνω υποψίας για αντικυβερνητική διάθεση. Σταχυολογώ.
«Κρυφά και φανερά μέτρα ύψους 12.6 δις προβλέπει το επικαιροποιημένο Μνημόνιο. Μπροστά σε αυτόν τον Αρμαγεδδώνα, μοιάζουν ήπιες οι προτάσεις Τόμσεν από το ΔΝΤ, που ήταν του ίδιου βεληνεκούς».
«Η επόμενη φάση του ασφαλιστικού Κατρούγκαλου θα φέρει, μετά την τριετία, ραγδαίες μειώσεις [και] στις καταβαλλόμενες συντάξεις, αφού θα καταργηθεί η «προσωπική διαφορά»».
«Όχι 9, αλλά 19 είναι οι αποκρατικοποιήσεις που θα κληθεί να ολοκληρώσει το ΤΑΙΠΕΔ, τα έσοδα από τις οποίες θα κατευθυνθούν στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και όχι σε αναπτυξιακούς ή άλλους σκοπούς, όπως είχε αρχικά εξαγγελθεί».
Θα μπορούσα να παραθέσω άλλα πενήντα σχετικά κομμάτια, εξαιρετικά επιβαρυντικά για την κυβέρνηση. Νομίζω πως δεν χρειάζεται. Αρκούν αυτά, για να δείξουν πόσο σοβαρό είναι το πανηγυρικό αφήγημα Τσίπρα, για τα καλά που μας μέλλονται.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι να γίνει αντιληπτό τι σημαίνουν τα όσα «επιτεύχθηκαν» κατά την διαπραγμάτευση και αφορούν τον «κόφτη» και τις «ρυθμίσεις» για το χρέος.
Ο κόφτης
Το συγκεκριμένο νεοσύστατο «πολυεργαλείο» -θεσμό (!) το ονόμασε ο πρωθυπουργός- αποτελεί προχωρημένη εξέλιξη στο πλαίσιο των ενεργειών για την εφαρμογή του Δημοσιονομικού Συμφώνου στην Ευρώπη. Αποτελεί την καλύτερη δυνατή θεσμοποίηση της λιτότητας, που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Για παράδειγμα, στα άμεσα καθημάς, με την υιοθέτηση του κόφτη, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται πως ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος στο επίπεδο του 3.5% στο διηνεκές όχι μόνο δεν αμφισβητείται, αλλά εγκαθίσταται ως θεμέλιο των δημόσιων οικονομικών. Τα οποία θα οργανώνονται γύρω από αυτήν την αρχή. Έτσι, π.χ., δεν θα έχει νόημα να σχεδιάζεις την πολιτική των δαπανών για την Παιδεία (συνολικά κάτω του 2.5%), παρά υπηρετώντας την ανάγκη του ιερού 3,5. Για σκεφτείτε: 2.5% οι συνολικές δαπάνες για την Παιδεία και 3.5% (40% περισσότερο) η αφαίμαξη υπέρ των κατόχων ομολόγων!
Δεν χρειάζεται, όμως, να μπούμε σε τέτοιου είδους ποιοτικές «αξιολογήσεις» των στόχων, ένεκα των οποίων θεσμοθετείται ο κόφτης. Χιλιάδες ειδικοί σκίζουν τα πτυχία τους με την πρόβλεψη πως θα επιτυγχάνονται στο διηνεκές τέτοιου μεγέθους πλεονάσματα. Δεν συνέβη ποτέ στην ιστορία ούτε για περιορισμένες χρονικές περιόδους. Ποτέ!
Ούτε θα επιμείνω στο προφανώς άστοχο (sic) η ευαισθησία αναφορικά με τα ελάχιστα κονδύλια, που θα εξαιρούνται από τη λεπίδα του κόφτη, να ξεκινάει με τις στρατιωτικές δαπάνες! Ή στο ό,τι έχουν αρχίσει, όλο και συχνότερα, από την κυβέρνηση οι περικοπές ή οι διαρκείς αυξήσεις των έμμεσων φόρων να ονομάζονται «μεταρρυθμίσεις»!
Θα κλείσω αυτό το τμήμα σημειώνοντας πως ο κόφτης μας κάνει πρωτοπόρους, για άλλη μια φορά. Κρύος ιδρώτας αρχίζει να λούζει τους λαούς των PIIGS και όσους από τους υπόλοιπους καταλαβαίνουν τι γίνεται. Όπως σωστά έγραψε ο Πέτρος Σταύρου πρόσφατα: «Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει ενεργά στην αλλαγή της Ευρώπης, αλλά με έναν παράδοξο και τραγικό τρόπο. Αντί να «φρενάρει» τη λιτότητα, συμβάλλει στην θεσμοποίησή της».
Ναι, αλλά η ανάπτυξη;
Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας του κυβερνητικού αφηγήματος.
Μας λένε, περίπου: Μην ανησυχείτε, βρε χαζά! Δεν θα χρειαστεί να εφαρμόσουμε τον κόφτη. Με την ευφυή μας κίνηση να τον προτείνουμε, τους κοροϊδέψαμε.
Αφού έρχεται η ανάπτυξη. Το λέει και η EUROSTAT! 2.7% για του χρόνου.
Έλα, όμως, που η ίδια υπηρεσία έλεγε επί προηγούμενης κυβερνήσεως πως, για το 2015 και το 2016, και για τα πολλά επόμενα χρόνια, η ανάπτυξη θα ήταν πάνω από 3% ετησίως. Και, αν αποδεχτούμε τις προβλέψεις της ως επιχείρημα, τότε δικαιώνουμε τον Σαμαρά. Δεν ξέρω για την κυβέρνηση, αλλά εγώ αρνούμαι να το κάνω.
Κι αν δεν δικαιώνεται ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος επ’ αυτού, το ίδιο δεν δικαιώνεται κι ο Τσίπρας. Το ίδιο, ακριβώς.
Είναι κατανοητό, βέβαια, πως η κυβέρνηση δεν έχει τίποτε άλλο να προσμένει παρά πως με την πλήρη και πιστή (sic) εφαρμογή του 3.5 Μνημονίου, κάτι τα 5.7 δις της δόσης, κάτι τα ΕΣΠΑ, κάτι τα ΜΕΣΠΑ θα καβαντζάρει ένα διάστημα. Κι αφού δεν έχει τίποτε άλλο, είναι υποχρεωμένη να λέει αντίστοιχες ασυναρτησίες. Ότι δηλαδή με 3.5% διαρκή αφαίμαξη και με ένα ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον στο χείλος μιας νέας έξαρσης της καπιταλιστικής κρίσης, θα έρθει η ανάπτυξη.
Διότι λέει, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του πρωθυπουργού, «η ελληνική οικονομία είναι ένα ελατήριο συμπιεσμένο», έτοιμο, μετά την αξιολόγηση, για εκτόξευση! Ε, λοιπόν, και συγχωρείστε με για την κοπρολογία, αλλά μόνο έτσι κάνει ρίμα, η ελληνική οικονομία είναι περισσότερο ένα σκατό πατημένο, παρά ένα ελατήριο συμπιεσμένο. Έχοντας χάσει, και λόγω των εφαρμοζόμενων πολιτικών, ένα πολύ μεγάλο μέρος των παραγωγικών της δυνατοτήτων και σε σταθερό κεφάλαιο, έχοντας υποβαθμίσει τις δεξιότητες ενός πολύ μεγάλου μέρους των ανθρώπων, αντιμετωπίζοντάς τους επί χρόνια ως περιττούς, έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα ενεργητικής δημόσιας οικονομικής παρέμβασης βρίσκεται σε κάκιστο σημείο. Κάποια στιγμή, βέβαια, «θα πάρει μπροστά» -όταν το πεδίο θα έχει εντελώς ισοπεδωθεί για την εκμεταλλευτική δράση του κεφαλαίου, όταν η κοινωνική καταστροφή θα έχει ολοκληρωθεί. Αυτοί που συντρίφτηκαν τότε, κάθε άλλο παρά θα ευνοηθούν, άνεργοι κι εργαζόμενοι.
Ναι, αλλά βαίνει προς διευθέτηση η ελάφρυνση του χρέους
Να πω, προκαταβολικά, πως, ακόμα κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα μας ήταν αδιάφορο όταν ο όρος είναι η ολοκλήρωση των «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή η επίταση και η μονιμοποίηση της ταξικότατης λιτότητας. Όπως ανακοίνωσε και το Γιούρογκρουπ, έχει κι αυτό, όπως κι εμείς (!!!) … κόκκινες γραμμές: κανένα κούρεμα, καμία σημαντική αλλαγή στο «πρόγραμμα».
Όμως, από όσα ξέρουμε μέχρι στιγμής, συνολικά δεν συμβαίνει κιόλας. Γιατί αν, εκτός από την επαναγορά ομολόγων του ΔΝΤ από τον ESM και την, αν και όταν, υλοποίηση της, ούτως ή άλλως, από το 2015 υποχρέωσης για επιστροφή των κερδών των κεντρικών τραπεζών, το μόνο που υπάρχει στο τραπέζι είναι η επιμήκυνση της ωρίμανσης (sic) και νέα περίοδος χάριτος, αυτό δεν συνιστά ελάφρυνση, αλλά ευκολίες πληρωμών. Γιατί όπως ο κάθε πολίτης, που εξυπηρετεί κάποιο δάνειο, ξέρει, η επιμήκυνση τον βοηθάει στο να είναι συνεπής στις αποπληρωμές των δόσεων, αλλά, λόγω αύξησης της περιόδου αποπληρωμής, αυξάνει το βάρος του χρέους του. Τα συνολικά χρεολύσια μένουν σταθερά, οι συνολικοί τόκοι αυξάνονται –πολλές φορές κατά πολύ. Το να μιλάμε για ελάφρυνση, σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι παρά κλασικό New Speak.
Ο παλιός καλός ΣΥΡΙΖΑ είχε εμπεριστατωμένα και αποφασιστικά αποδείξει πως η μόνη λύση στο πρόβλημα του χρέους είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του και ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο. Κι επειδή το είχε αποδείξει εμπεριστατωμένα, εκείνη η θέση του συνεχίζει να είναι η μόνη βάσιμη, με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται νέα επιχειρηματολογία σχετικά με τις τωρινές «ρυθμίσεις», ιδίως όταν, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό προβάλλονται ως «λύση του προβλήματος».
Η αποδοχή τους και η ενεργητική τους υποστήριξη, όχι ως «κάτι που πήραμε», αλλά ως μεγάλη επιτυχία, οδηγεί στην πλήρη εγκατάλειψη του στόχου της διαγραφής, χωρίς ποτέ να έχει επιχειρηθεί να αναιρεθεί η παλιά, καλή επιχειρηματολογία. Πράγμα που εξηγεί και το γεγονός πως, ενώ αποκτούν πολύ μεγάλη δημοσιότητα παρεμβάσεις στον διεθνή τύπο (π.χ. πρόσφατα στην Handelsblatt), που αναδεικνύουν πού πήγαν τα δισεκατομμύρια των ελληνικών «διασώσεων» (89% σε διασώσεις τραπεζών), η κυβέρνηση, όχι μόνο έχει εγκαταλείψει οριστικά τη δέσμευσή της για λογιστικό έλεγχο, αλλά και σφυρίζει αδιάφορα. Μ’ όλο που τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα θα μπορούσαν να δώσουν εξαιρετικό νομικά και πολιτικό έρεισμα για την αμφισβήτηση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αμφισβήτηση απολύτως συμβατή τόσο με το διεθνές, όσο και ειδικότερα με το ευρωπαϊκό δίκαιο.
***
Τελειώνω, όπως άρχισα. Μπορεί να μου διαφεύγουν πράγματα, που ευνοούν το κυβερνητικό αφήγημα –αν και δεν μου φαίνεται. Ακόμη, όμως, κι αν ήταν έτσι, αυτό που δεν μπορεί παρά να είναι ασυγχώρητο είναι η απαξίωση της έγνοιας για τα 200 ευρώ. Το ξαναλέω κι ας το σκεφτούν, αυτοί που πρέπει: τα 200 ευρώ είναι τεράστιο ποσό!
Πηγή
-----------------
(Δευτ. 16/5/16 - 14:40)
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΡΑΤΤΗ, μέλους του Δ.Σ. του Συλλόγου εργαζομένων στις Δ.Ο.Υ. των νομών Μεσσηνίας, Λακωνίας, Αρκαδίας
Η νεομνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα προχωρά στην νομοθέτηση της πλήρους ανεξαρτητοποίησης από το Ελληνικό Δημόσιο της ΓΓΔΕ
δηλαδή των δημοσίων εσόδων. Με βάση το σχέδιο νόμου που έχει δοθεί στη
δημοσιότητα διαπιστώνουμε ότι στο άρθρο 1 η κυβέρνηση κατ’ εντολή των
δανειστών προχωρά στη σύσταση Ανεξάρτητης Διοικητικής Αρχής «με την
επωνυμία Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (Α.Α.Δ.Ε.), με σκοπό τον
προσδιορισμό, την βεβαίωση και την είσπραξη των φορολογικών, τελωνειακών
και λοιπών δημοσίων εσόδων που άπτονται του πεδίου των αρμοδιοτήτων
της. Η Αρχή απολαύει λειτουργικής ανεξαρτησίας, διοικητικής και
οικονομικής αυτοτέλειας και δεν υπόκειται σε έλεγχο από κυβερνητικά
όργανα, κρατικούς φορείς ή άλλες διοικητικές αρχές…»!!! Στο άρθρο 2 του σχεδίου νόμου αναφέρεται ότι «Η Αρχή ασκεί όλες τις αρμοδιότητες της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων του Υπουργείου Οικονομικών…». Το αποκορύφωμα είναι το άρθρο 5 όπου το σχέδιο νόμου αναφέρει ότι «Η Αρχή δεν υπόκειται σε ιεραρχικό έλεγχο από τον Υπουργό Οικονομικών…»!!!
Αν
ψηφιστεί αυτό το σχέδιο νόμου από τους βουλευτές θα σημαίνει ότι το
Ελληνικό Κράτος δεν θα έχει πλέον κανένα ρόλο στα δημόσια έσοδα ούτε
όσον αφορά στην είσπραξή τους αλλά ούτε και όσον αφορά στην διάθεσή
τους.
Η
κυβέρνηση ουσιαστικά με το σχέδιο νόμου αυτό αυτοεξευτελίζεται και
παραδίδει τα κλειδιά του Υπουργείου Οικονομικών στον Σόιμπλε.
Η
κυβέρνηση αποδέχεται για άλλη μια φορά τους όρους των δανειστών, αυτούς
που με τόση πειστικότητα έλεγε ότι θα ακυρώσει και θα έρθει σε μεγάλη
σύγκρουση μαζί τους, παραχωρώντας τον προσδιορισμό, την βεβαίωση και την
είσπραξη των φορολογικών, τελωνειακών και λοιπών δημοσίων εσόδων σε μια
Ανεξάρτητη Αρχή η οποία δεν θα υπόκειται σε ιεραρχικό έλεγχο από τον
Υπουργό Οικονομικών δηλαδή από την κυβέρνηση, αντίθετα ο Πρόεδρος, τα
μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης, ο Εμπειρογνώμονας (ο οποίος θα έρχεται
κατ’ ευθείαν από την ΚΟΜΙΣΙΟΝ) και ο Διοικητής θα έχουν πλήρη προσωπική
και λειτουργική ανεξαρτησία.
Αυτό
σημαίνει ότι η κυβέρνηση που θα έσκιζε τα μνημόνια και θα έφερνε την
ελπίδα στον λαό εκχωρεί κάθε έννοια ανεξαρτησίας και ουσιαστικά όχι μόνο
δεν κυβερνά αλλά σε λίγο ούτε καν θα διαχειρίζεται. Είναι σαφές ότι αν
αυτό το άθλιο νομοσχέδιο γίνει νόμος του κράτους οι δανειστές θα μπορούν
χωρίς κανένα έλεγχο ακόμη και για οφειλές στο δημόσιο 500 ή 1.000 ευρώ
να κατάσχουν τα σπίτια και τις περιουσίες των Ελλήνων πολιτών.
Το
νομοσχέδιο αυτό μας δείχνει για άλλη μια φορά ότι στην Ελλάδα των
μνημονίων αναιρείται κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής
ανεξαρτησίας και κάνει σαφές ότι η εξουσία είναι αλλού και η ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να μείνει απαθής, πρέπει να ξεσηκωθεί και να μην επιτρέψει την κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας. Οι εργαζόμενοι στο Υπουργείο Οικονομικών ξεκινούν τον αγώνα με το κάλεσμα της Ομοσπονδίας μας για πανελλαδική κινητοποίηση την Πέμπτη το πρωί και συγκέντρωση μπροστά από το Υπουργείο Οικονομικών στην Αθήνα.
=============
«Προσπαθούν να δραματοποιήσουν την κατάσταση με τον αυτόματο μηχανισμό. Η
αρχή του έχει να κάνει με το τι γίνεται αν δεν πετύχεις στόχους.
Υπάρχει τέτοιος νόμος στην Ελλάδα, που μιλά για συμπληρωματικό
προϋπολογισμό. Στο νόμο 4063 του 2012 υπάρχει διορθωτικός μηχανισμός
δημοσιονομικών αποκλίσεων»
Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
Αυτό δήλωσε την Τετάρτη 11/5 ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA ξεκαθαρίζοντας κάπως το «τοπίο» σχετικά με τον περίφημο αυτόματο μηχανισμό. Όπως επισήμανε ο Γ.Δραγασάκης «για να ικανοποιήσουμε το αίτημα του ΔΝΤ αυτό που υπάρχει στη νομοθεσία υποχρεωθήκαμε να το εξειδικεύσουμε. Όλα γίνονται στην βάση της δικής μας πρότασης».
Είναι αυτονόητο ότι αξίζει μία προσεκτική ματιά στον νομοθετικό πλαίσιο, που ονομάτισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης προκειμένου να έχει κανείς μία σαφέστερη εικόνα για το τι είδους ρύθμιση πρόκειται να έρθει για να ψηφιστεί στην Βουλή το αργότερο έως τις 23 Μαίου με δεδομένο ότι την επόμενη ακριβώς ημέρα έχει οριστεί η τακτική συνεδρίαση του Eurogroup για το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης. Αλλά και για το πόσο «δική μας» είναι η πρόταση.
Ο νόμος 4063/12 στον οποίο αναφέρθηκε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν είναι άλλος από τον αυτόν που θέσπισε τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας και δέσμευσε τις χώρες-μέλη της Ε.Ε στον «χρυσό κανόνα» των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Κατατέθηκε στις 15 Μαρτίου του 2012 και ψηφίστηκε 16 μέρες αργότερα στις 28 Μαρτίου με διαδικασίες εξπρές. Τιτλοφορήθηκε «Κύρωση της Απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που τροποποιεί το άρθρο 136 της ΣΛΕΕ, της Συνθήκης για τη θέσπιση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας και της Συνθήκης για τη σταθερότητα, το συντονισμό και τη διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση». Στον νόμο τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε το δικαίωμά του για ένσταση αντισυνταγματικότητας η οποία και απορρίφθηκε από την τότε κυβερνητική πλειοψηφία.
Η συγκεκριμένη σύμβαση προβλέπει την δημιουργία αυτόματου διορθωτικού μηχανισμού δημοσιονομικών αποκλίσεων στο τμήμα της που αφορά το Δημοσιονομικό Σύμφωνο των κρατών-μελών της Ε.Ε.
Οι βασικές αρχές του μηχανισμού αυτού προβλέπονται στο άρθρο 3 του τμήματος αυτού και συγκεκριμένα στο στοιχείο ε) της Παραγράφου 1. Εκεί αναφέρεται: «Σε περίπτωση που παρατηρούνται σημαντικές αποκλίσεις από τον μεσοπρόθεσμο στόχο ή την πορεία προσαρμογής σε αυτόν, τίθεται αυτομάτως σε λειτουργία διορθωτικός μηχανισμός. Ο μηχανισμός περιλαμβάνει την υποχρέωση του συγκεκριμένου συμβαλλόμενου μέρους να εφαρμόσει μέτρα για την διόρθωση των αποκλίσεων εντός ορισμένης προθεσμίας».
Στην παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου αναφέρεται επίσης ότι : «Οι κανόνες που καθορίζονται στην παράγραφο 1 ισχύουν στο εθνικό δίκαιο των συμβαλλομένων μερών το αργότερο ένα έτος μετά την έναρξη ισχύος της παρούσας συνθήκης μέσω διατάξεων δεσμευτικού και μόνιμου χαρακτήρα κατά προτίμηση συνταγματικού, η άλλως διατάξεων των οποίων η πλήρης τήρηση και εκπλήρωση κατοχυρώνονται μέσω την διαδικασιών που διέπουν τον εθνικό προϋπολογισμό. Τα συμβαλλόμενα μέρη θεσπίζουν σε εθνικό επίπεδο τον διορθωτικό μηχανισμό που αναφέρεται στην παράγραφο 1 στοιχείο ε) βάσει κοινών αρχών που πρέπει να προταθούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσον αφορά κυρίως τον χαρακτήρα, την έκταση και το χρονοδιάγραμμα της διορθωτικής δράσης που πρέπει να αναληφθεί ακόμη και σε περίπτωση που συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις καθώς και για τον ρόλο και την ανεξαρτησία των οργάνων που είναι αρμόδια σε εθνικό επίπεδο για την παρακολούθηση της τήρησης των κανόνων που καθορίζονται στην παράγραφο 1. Ο εν λόγω διορθωτικός μηχανισμός σέβεται απόλυτα τις εξουσίες των εθνικών κοινοβουλίων»
Στην συγκεκριμένη παράγραφο είναι ξεκάθαρο ότι -παρά την γενική αναφορά περί «σεβασμού» στις «εξουσίες των εθνικών κοινοβουλίων»- για το ποια μορφή θα έχει, το τι θα αφορά πόσο θα διαρκέσει και το ποιος θα εποπτεύει τον συγκεκριμένο μηχανισμό τον πρώτο λόγο έχει η Κομισιόν. Μάλιστα γίνεται ειδική μνεία στο ότι αυτά ισχύουν ακόμη και σε «εξαιρετικές περιστάσεις». Το τι είναι αυτές οι …περιστάσεις ξεκαθαρίζεται σε παράρτημα του ίδιου άρθρου όπου σημειώνεται ότι « ο όρος «εξαιρετικές περιστάσεις» αναφέρεται σε περίπτωση ασυνήθιστου γεγονότος το οποίο εκφεύγει του ελέγχου του ενδιαφερόμενου συμβαλλόμενου μέρους και το οποίο έχει σημαντική επίπτωση στην δημοσιονομική κατάσταση της γενικής κυβέρνησης ή σε περιόδους έντονης οικονομικής κάμψης όπως καθορίζεται στο αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Εν ολίγοις ο αυτόματος μηχανισμός οφείλει να ισχύσει ακόμη σε περιπτώσεις γεγονότων …εκτός ελέγχου από την χώρα που οφείλει να τον εφαρμόσει.
Τον συγκεκριμένο νόμο είχε τότε καταψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με αιχμηρές δηλώσεις δύο κορυφαίων στελεχών του. Του νυν ευρωβουλευτή Δημήτρη Παπαδημούλη και του σημερινού υπουργού Ναυτιλίας Θεόδωρου Δρίτσα.
‘Όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει στην συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής στις 28 Μαρτίου 2012 ο Δ.Παπαδημούλης «εμείς καταψηφίζουμε αυτήν τη σύμβαση, γιατί πιστεύουμε ότι είναι η υποταγή της χώρας στην ελεγχόμενη χρεοκοπία, η υποταγή της χώρας σε ένα αδιέξοδο σχέδιο μιας γερμανικής νεοφιλελεύθερης Ευρώπης, που εξουθενώνει την ελληνική κοινωνία και οικονομία αλλά θα διαλύσει και την ίδια την Ευρωζώνη, αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές και μια επανίδρυση της Ευρώπης. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν και χοντρά θέματα συνταγματικότητας». Είχε πάντως προσθέσει πως «οι προδιαγραφές αυτού του σχήματος, αυτού του μηχανισμού, αποτελούν δέσμευση και της Ελλάδας και της Ευρώπης στις προδιαγραφές μιας νεοφιλελεύθερης γερμανικής Ευρώπης που δεσμεύει τη χώρα μας στο υφεσιακό σπιράλ του θανάτου. Πρόκειται για ένα μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας εντός ευρώ με τους όρους που βολεύουν τους δανειστές μας και πριν από όλους τη Γερμανία, διότι όπως μας εξήγησε η κ. Μέρκελ, το κόστος από μία ασύντακτη χρεοκοπία της χώρας και η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, εξέλιξη την οποία εμείς δεν επιθυμούμε και δεν επιδιώκουμε γιατί θα είναι επώδυνη για τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα».
Με …διαφορετικό μάτι οφείλει μάλλον κανείς να αντιληφθεί την εκτίμηση που είχε εκφράσει στην ίδια συνεδρίαση ο Θ.Δρίτσας. Είχε αναφέρει πως «μ’ αυτό το σύμφωνο σταθερότητας γίνεται μια νέα τομή στη σχέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στην πραγματικότητα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο γίνεται ευρωπαϊκός θεσμός μ’ αυτήν τη συνθήκη. Και πρόκειται για μία σημαντική εξέλιξη, για την οποία δεν έχουμε μιλήσει σχεδόν καθόλου. Αναβαθμίζεται σταθερά και μόνιμα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ως παράγων της ευρωπαϊκής ενοποίησης». Επίσης είχε υποστηρίξει ότι για την έγκριση αυτού του νόμου απαιτείται δημοψήφισμα αφού «είναι αδιανόητο να μην οδηγείτε στη συνολική κρίση τον ελληνικό λαό αυτήν τη διεθνή Συνθήκη και μόνο από τον τρόπο με τον οποίο εισάγεται ως σχέδιο νόμου στην ελληνική Βουλή και από το περιεχόμενό της το τόσο σημαντικό και το τόσο δεσμευτικό. Είναι αδιανόητο να μην οδηγείτε τη Συνθήκη στη συνολική κρίση του ελληνικού λαού είτε αυτοτελώς μέσα από διαδικασία δημοψηφίσματος, όπως θα έπρεπε να γίνει, εάν τηρούνταν στοιχειωδώς δημοκρατικοί κανόνες σε αυτήν τη χώρα και αν γινόταν στοιχειωδώς σεβαστή η λαϊκή βούληση».
=============
Ιδού ο …Κόφτης
Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
Αυτό δήλωσε την Τετάρτη 11/5 ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA ξεκαθαρίζοντας κάπως το «τοπίο» σχετικά με τον περίφημο αυτόματο μηχανισμό. Όπως επισήμανε ο Γ.Δραγασάκης «για να ικανοποιήσουμε το αίτημα του ΔΝΤ αυτό που υπάρχει στη νομοθεσία υποχρεωθήκαμε να το εξειδικεύσουμε. Όλα γίνονται στην βάση της δικής μας πρότασης».
Είναι αυτονόητο ότι αξίζει μία προσεκτική ματιά στον νομοθετικό πλαίσιο, που ονομάτισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης προκειμένου να έχει κανείς μία σαφέστερη εικόνα για το τι είδους ρύθμιση πρόκειται να έρθει για να ψηφιστεί στην Βουλή το αργότερο έως τις 23 Μαίου με δεδομένο ότι την επόμενη ακριβώς ημέρα έχει οριστεί η τακτική συνεδρίαση του Eurogroup για το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης. Αλλά και για το πόσο «δική μας» είναι η πρόταση.
Ο νόμος 4063/12 στον οποίο αναφέρθηκε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν είναι άλλος από τον αυτόν που θέσπισε τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας και δέσμευσε τις χώρες-μέλη της Ε.Ε στον «χρυσό κανόνα» των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Κατατέθηκε στις 15 Μαρτίου του 2012 και ψηφίστηκε 16 μέρες αργότερα στις 28 Μαρτίου με διαδικασίες εξπρές. Τιτλοφορήθηκε «Κύρωση της Απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που τροποποιεί το άρθρο 136 της ΣΛΕΕ, της Συνθήκης για τη θέσπιση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας και της Συνθήκης για τη σταθερότητα, το συντονισμό και τη διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση». Στον νόμο τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε το δικαίωμά του για ένσταση αντισυνταγματικότητας η οποία και απορρίφθηκε από την τότε κυβερνητική πλειοψηφία.
Η συγκεκριμένη σύμβαση προβλέπει την δημιουργία αυτόματου διορθωτικού μηχανισμού δημοσιονομικών αποκλίσεων στο τμήμα της που αφορά το Δημοσιονομικό Σύμφωνο των κρατών-μελών της Ε.Ε.
Οι βασικές αρχές του μηχανισμού αυτού προβλέπονται στο άρθρο 3 του τμήματος αυτού και συγκεκριμένα στο στοιχείο ε) της Παραγράφου 1. Εκεί αναφέρεται: «Σε περίπτωση που παρατηρούνται σημαντικές αποκλίσεις από τον μεσοπρόθεσμο στόχο ή την πορεία προσαρμογής σε αυτόν, τίθεται αυτομάτως σε λειτουργία διορθωτικός μηχανισμός. Ο μηχανισμός περιλαμβάνει την υποχρέωση του συγκεκριμένου συμβαλλόμενου μέρους να εφαρμόσει μέτρα για την διόρθωση των αποκλίσεων εντός ορισμένης προθεσμίας».
Στην παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου αναφέρεται επίσης ότι : «Οι κανόνες που καθορίζονται στην παράγραφο 1 ισχύουν στο εθνικό δίκαιο των συμβαλλομένων μερών το αργότερο ένα έτος μετά την έναρξη ισχύος της παρούσας συνθήκης μέσω διατάξεων δεσμευτικού και μόνιμου χαρακτήρα κατά προτίμηση συνταγματικού, η άλλως διατάξεων των οποίων η πλήρης τήρηση και εκπλήρωση κατοχυρώνονται μέσω την διαδικασιών που διέπουν τον εθνικό προϋπολογισμό. Τα συμβαλλόμενα μέρη θεσπίζουν σε εθνικό επίπεδο τον διορθωτικό μηχανισμό που αναφέρεται στην παράγραφο 1 στοιχείο ε) βάσει κοινών αρχών που πρέπει να προταθούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσον αφορά κυρίως τον χαρακτήρα, την έκταση και το χρονοδιάγραμμα της διορθωτικής δράσης που πρέπει να αναληφθεί ακόμη και σε περίπτωση που συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις καθώς και για τον ρόλο και την ανεξαρτησία των οργάνων που είναι αρμόδια σε εθνικό επίπεδο για την παρακολούθηση της τήρησης των κανόνων που καθορίζονται στην παράγραφο 1. Ο εν λόγω διορθωτικός μηχανισμός σέβεται απόλυτα τις εξουσίες των εθνικών κοινοβουλίων»
Στην συγκεκριμένη παράγραφο είναι ξεκάθαρο ότι -παρά την γενική αναφορά περί «σεβασμού» στις «εξουσίες των εθνικών κοινοβουλίων»- για το ποια μορφή θα έχει, το τι θα αφορά πόσο θα διαρκέσει και το ποιος θα εποπτεύει τον συγκεκριμένο μηχανισμό τον πρώτο λόγο έχει η Κομισιόν. Μάλιστα γίνεται ειδική μνεία στο ότι αυτά ισχύουν ακόμη και σε «εξαιρετικές περιστάσεις». Το τι είναι αυτές οι …περιστάσεις ξεκαθαρίζεται σε παράρτημα του ίδιου άρθρου όπου σημειώνεται ότι « ο όρος «εξαιρετικές περιστάσεις» αναφέρεται σε περίπτωση ασυνήθιστου γεγονότος το οποίο εκφεύγει του ελέγχου του ενδιαφερόμενου συμβαλλόμενου μέρους και το οποίο έχει σημαντική επίπτωση στην δημοσιονομική κατάσταση της γενικής κυβέρνησης ή σε περιόδους έντονης οικονομικής κάμψης όπως καθορίζεται στο αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Εν ολίγοις ο αυτόματος μηχανισμός οφείλει να ισχύσει ακόμη σε περιπτώσεις γεγονότων …εκτός ελέγχου από την χώρα που οφείλει να τον εφαρμόσει.
Τον συγκεκριμένο νόμο είχε τότε καταψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με αιχμηρές δηλώσεις δύο κορυφαίων στελεχών του. Του νυν ευρωβουλευτή Δημήτρη Παπαδημούλη και του σημερινού υπουργού Ναυτιλίας Θεόδωρου Δρίτσα.
‘Όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει στην συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής στις 28 Μαρτίου 2012 ο Δ.Παπαδημούλης «εμείς καταψηφίζουμε αυτήν τη σύμβαση, γιατί πιστεύουμε ότι είναι η υποταγή της χώρας στην ελεγχόμενη χρεοκοπία, η υποταγή της χώρας σε ένα αδιέξοδο σχέδιο μιας γερμανικής νεοφιλελεύθερης Ευρώπης, που εξουθενώνει την ελληνική κοινωνία και οικονομία αλλά θα διαλύσει και την ίδια την Ευρωζώνη, αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές και μια επανίδρυση της Ευρώπης. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν και χοντρά θέματα συνταγματικότητας». Είχε πάντως προσθέσει πως «οι προδιαγραφές αυτού του σχήματος, αυτού του μηχανισμού, αποτελούν δέσμευση και της Ελλάδας και της Ευρώπης στις προδιαγραφές μιας νεοφιλελεύθερης γερμανικής Ευρώπης που δεσμεύει τη χώρα μας στο υφεσιακό σπιράλ του θανάτου. Πρόκειται για ένα μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας εντός ευρώ με τους όρους που βολεύουν τους δανειστές μας και πριν από όλους τη Γερμανία, διότι όπως μας εξήγησε η κ. Μέρκελ, το κόστος από μία ασύντακτη χρεοκοπία της χώρας και η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, εξέλιξη την οποία εμείς δεν επιθυμούμε και δεν επιδιώκουμε γιατί θα είναι επώδυνη για τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα».
Με …διαφορετικό μάτι οφείλει μάλλον κανείς να αντιληφθεί την εκτίμηση που είχε εκφράσει στην ίδια συνεδρίαση ο Θ.Δρίτσας. Είχε αναφέρει πως «μ’ αυτό το σύμφωνο σταθερότητας γίνεται μια νέα τομή στη σχέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στην πραγματικότητα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο γίνεται ευρωπαϊκός θεσμός μ’ αυτήν τη συνθήκη. Και πρόκειται για μία σημαντική εξέλιξη, για την οποία δεν έχουμε μιλήσει σχεδόν καθόλου. Αναβαθμίζεται σταθερά και μόνιμα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ως παράγων της ευρωπαϊκής ενοποίησης». Επίσης είχε υποστηρίξει ότι για την έγκριση αυτού του νόμου απαιτείται δημοψήφισμα αφού «είναι αδιανόητο να μην οδηγείτε στη συνολική κρίση τον ελληνικό λαό αυτήν τη διεθνή Συνθήκη και μόνο από τον τρόπο με τον οποίο εισάγεται ως σχέδιο νόμου στην ελληνική Βουλή και από το περιεχόμενό της το τόσο σημαντικό και το τόσο δεσμευτικό. Είναι αδιανόητο να μην οδηγείτε τη Συνθήκη στη συνολική κρίση του ελληνικού λαού είτε αυτοτελώς μέσα από διαδικασία δημοψηφίσματος, όπως θα έπρεπε να γίνει, εάν τηρούνταν στοιχειωδώς δημοκρατικοί κανόνες σε αυτήν τη χώρα και αν γινόταν στοιχειωδώς σεβαστή η λαϊκή βούληση».
Σχόλια