Η δεύτερη τετραετία και ο βόμβος των ελικοπτέρων

του Σάκη Μουμτζή

Η συλλογική φαντασίωση είναι το σωσίβιο των ναυαγών. Των καραβοτσακισμένων. Ενώ πνίγο-νται, κατασκευάζουν έναν δικό τους κόσμο που τους βοηθεί να αποδράσουν από την τραγική τους κατάσταση, που ανελέητα τους παρασέρνει στον βυθό. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα στο πρωθυπουργικό περιβάλλον.

Πιστεύουν πως πέρασαν τα δύσκολα, ενώ αυτά δεν έχουν έρθει ακόμα. Κάνουν όνειρα για το 2018, σχεδιάζοντας μιαν ανέφελη και ευθύγραμμη πορεία, ενώ βρισκόμαστε στα μισά του 2016 και είναι παγκοίνως γνωστό πως ο μνημονιακός χρόνος είναι πυκνός σε γεγονότα που επιφέρουν δραματικές ανατροπές. Τα προηγούμενα έξι χρόνια αυτό απέδειξαν.

Πού βασίζεται η αισιοδοξία των υψηλόβαθμων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ; Μα φυσικά στη γρανιτένια θέληση της κοινοβουλευτικής ομάδας να ψηφίζει ό,τι εισηγείται η κυβέρνηση. Οχυρωμένοι πίσω από την αδιαπραγμάτευτη αρχή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την αρχή της δεδηλωμένης, αισθάνονται άτρωτοι οι κυβερνώντες, καθώς είναι βέβαιοι πως ουδείς βουλευτής θα ανατρέψει την κυβέρνηση της Αριστεράς. Πως ουδείς βουλευτής με την αρνητική ψήφο του θα γίνει συνεργός στην «παράδοση των όπλων» για δεύτερη φορά. Συναυτουργός δηλαδή στη νέα Βάρκιζα, όπως λένε.

Τα όσα υποστήριξε πρόσφατα ο Γ. Κυρίτσης δεν ήταν ούτε αμετροεπείς, ούτε φορτισμένες...
συναισθηματικά πολιτικές θέσεις. Ήταν άριστα και ψυχρά υπολογισμένες κουβέντες με συγκεκριμένη πολιτική στόχευση. Απευθυνόταν στο σκληρό 4% του κόμματος -και κυρίως στην κοινοβουλευτική ομάδα- που κλονίστηκε από τον καταιγισμό των νέων μνημονιακών μέτρων. Τους υπενθύμισε τον ταξικό προσανατολισμό τους και τη μορφή του αγώνα που δίνουν. Δηλαδή αγώνα εναντίον των πλουσίων. Με άλλα λόγια, προσπαθούν να καλλιεργήσουν στα στελέχη τους την ψευδή συνείδηση με τη μαρξιστική του όρου έννοια. Η ειρωνεία της Ιστορίας.

Συνεπώς, έχοντας εξασφαλισμένη την αποφασιστικότητα της κοινοβουλευτικής ομάδας, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται παντοδύναμη και σχεδιάζει το μέλλον.  

• Επιπλέον, έχοντας ανάγει την επικοινωνία σε αυτοσκοπό και σε απόλυτο όπλο, πιστεύει πως μπορεί να αναστρέψει την πραγματική εικόνα που βλέπει η κοινωνία, να την εξωραΐσει και να αμβλύνει τις συνέπειες της. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ζουν στον κόσμο τους. 
• Απομονωμένοι, όπως συμβαίνει στα καθεστώτα που καταρρέουν, αδυνατούν να εκτιμήσουν τα αλλεπάλληλα μέτρα που θα κληθούν να ψηφίζουν λόγω της αποτυχίας των προηγούμενων, αδυνατούν να φαντασθούν το μέγεθος των κοινωνικών αντιδράσεων, επαναπαυμένοι στη μέχρι στιγμής ανυπαρξία τους και κυρίως αδυνατούν να αντιληφθούν πως στις έκτακτες καταστάσεις οι εξελίξεις ποτέ δεν είναι ευθύγραμμες. 
• Το απρόβλεπτο είναι κανόνας. Και ως γνωστόν το απρόβλεπτο σπανίως είναι διαχειρίσιμο. Σχεδόν πάντα η εμφάνιση του σηματοδοτεί ανατροπές.

Επιπλέον από τις αρχές Ιουλίου φαίνεται πως θα αλλάξει και η συμπεριφορά των εταίρων μας απέναντι στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ήταν ιδιαίτερα επιεικής μέχρι τώρα λόγω του βρετανικού δημοψηφίσματος. Θα είναι ιδιαίτερα αυστηροί στην άκαμπτη εφαρμογή των ψηφισθέντων μέτρων, καθώς έχουν μάθει πλέον την ελληνική πατέντα των τροπολογιών που τα ακυρώνουν εν όλω ή εν μέρει ή τα μεταθέτουν εν ευθέτω χρόνω. Η αξιολόγηση του φθινοπώρου και η μεταρρύθμιση των εργασιακών ίσως είναι η κρίσιμη σταγόνα στο ποτήρι της οργής.

Και ο Χίτλερ στο καταφύγιο του στα μέσα Απριλίου 1945 ζητούσε από τους στρατηγούς του να ρίξουν στη μάχη τις ανύπαρκτες μεραρχίες και ο Γούσιας το 1948, περικυκλωμένος, ζητούσε να επέμβει η ανύπαρκτη αεροπορία του ΔΣΕ και η εφημερίδα «Αυγή» την 20η Απριλίου 1967 υποστήριζε πως ο λαός θα ματαιώσει το πραξικόπημα.  

• Η εξαπάτηση είναι ίδιον των πονηρών και οι αυταπάτες των απελπισμένων. Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ γρήγορα μετέβη από τη μια κατάσταση στην άλλη.

Πηγή από το «Liberal» μέσω του «Ας Μιλήσουμε επί τέλους»
--------------------

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ “ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΥΣ” ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΞΟΝΕΣ ΤΟΥ κ. ΔΡΑΓΑΣΑΚΗ

 

Της ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ - ΔΕΛΙΒΑΝΗ  

Με μια ελπίδα παράλογη, και σε πείσμα της χρόνιας μαυρίλας που σκεπάζει την ελληνική οικονομία, έσπευσα να διαβάσω το άρθρο του κ. Δραγασάκη. Ο τίτλος μου φάνηκε αισιόδοξος. Το περιεχόμενο δεν ήταν. Κι φεύ, δεν μπορούσε να είναι. Παρά τις εμφανείς διαφορές, το κείμενο μου θύμισε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που φυσικά ήταν από την αρχή σαφές ότι θα παρέμενε "άσκηση επί χάρτου", αν δεν τολμούσαμε τη ρήξη .

Στο ανά χείρας άρθρο δεν υπάρχει προγραμματισμός, αλλά αναφορές σε πρόγραμμα, που είναι καθοδόν και που τα μόνα εμπόδια της εφαρμογής του φαίνεται να είναι, κατά τον κ. Δραγασάκη, κάποια "παγιδευτικά διλήμματα και αντιπαραθέσεις", τις οποίες πρέπει κατά τον κ. αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να υπερβούμε, για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα, που είναι βέβαια η ανάπτυξη. Ομολογώ, ότι δεν έχω καταλάβει για τι είδους εμπόδια που παρεμβάλλονται στην ανάπτυξη, πρόκειται. Ο κ. Δραγασάκης σπεύδει, ωστόσο, να μας καθησυχάσει ότι " ο δρόμος που θα ακολουθήσει η χώρα είναι ξεκάθαρος", προφανώς προς την ανάπτυξη πάντοτε, η οποία και θα περιστραφεί γύρω από 4 άξονες. Και ποιος δεν θα ήθελε το τέλος των δεινών της Ελλάδας; ΑΛΛΑ:

Ο κ. Δραγασάκης αναφέρεται σε "ύφεση". Μακάρι να επρόκειτο για "ύφεση", καθώς αυτή όπως είναι γνωστό αποτελεί τμήμα του οικονομικού κύκλου, και έχει σχετικά βραχεία διάρκεια. Στην Ελλάδα, ωστόσο, του 2016 δεν είναι ορθό να αναφερόμαστε σε ύφεση, διότι έχουμε μια κατεστραμμένη οικονομία, της οποίας η ανόρθωση απαιτεί απείρως περισσότερα μέσα, πολιτικές, προγραμματισμούς, φαντασία και νεωτερισμούς, ανεξέλεγκτη χρηματοδότηση προς, αρχικά, δημόσιες επενδύσεις και πολλή "καλή τύχη". Αντιθέτως, το φυσιολογικό πέρασμα της οικονομίας από την ύφεση στην ανόρθωση χρειάζεται πολύ ολιγότερη φροντίδα. Η Ελλάδα, εξάλλου, βρίσκεται εντός της ευρωζώνης, η οποία, αφού εξάντλησε το μέτρο των πολύ χαμηλών επιτοκίων, που δεν απέδωσε τις φρούδες σχετικές προσμονές, καταφεύγει ήδη σε μέτρο απόλυτης απόγνωσης, δηλαδή στην υιοθέτηση αρνητικών επιτοκίων. Το μέτρο αυτό που, επίσης, δεν προβλέπεται να βγάλει την Ευρώπη από την χρόνια κατάσταση στασιμότητας, όσο παραμένει στο ανθυγιεινό περιβάλλον της στραγγαλιστικης λιτότητας, ουδόλως θα βοηθήσει και την Ελλάδα. Διότι, οι προβλέψεις καταναλωτών και επενδυτών, στην πατρίδα μας, μετά από την εφαρμογή, επί 6 χρόνια, μέτρων εντελώς αντίθετων αυτών από τα οποία είχε ανάγκη η οικονομία, βρίσκονται στο -1. Είναι η χειρότερη δυνατή περίπτωση, στην οποίαν η περαιτέρω μείωση των επιτοκίων ουδεμία βελτίωση αναμένεται να επιφέρει. Εξάλλου, τι να προσφέρουν στη θνήσκουσα ελληνική οικονομία τα 9-11 δισ. ευρώ, όταν δεν θα έφθαναν ούτε τα 200 δισ. για την ανόρθωσή της; Περιττό, να επαναλάβω τα φρικιαστικά, πράγματι, μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, τα οποία επιδεινώνονται σε καθημερινή βάση, και με την εφαρμογή των νέων απάνθρωπων, εγκληματικών και παραφρόνων μέτρων είναι βέβαιο ότι θα την αποτελειώσουν. Ο κ. αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, εξάλλου, αναφέρεται σε "ευρωπαϊσμό και αντιευρωπαϊσμό", ο οποίος πράγματι δεν υφίσταται και συμφωνώ, απολύτως, μαζί του. Διότι, η Ελλάδα βρίσκεται εντός της Ευρώπης, της οποίας άλλωστε έβαλε τα θεμέλια, και είναι αδιανόητο να στραφεί εναντίον του εαυτού της. Η αντιπαράθεση, ωστόσο, που υπάρχει, και μάλιστα εντείνεται συνεχώς, είναι η συνέχιση ή μη της παραμονής σε μια ΕΕ και κυρίως σε μια ευρωζώνη, η οποία κυριολεκτικά τρώει τα παιδιά της. Αυτή είναι η αντιπαράθεση! Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ποσοστό ευρωσκεπτικισμου ανώτερο από 80% στην Ευρώπη, οι κάθε μορφής απειλές, που κάνουν λόγο και μέχρι για πόλεμο, προσπαθούν να κρατήσουν με τα δόντια τη Μ. Βρετανία στην ΕΕ, οι Βέλγοι είναι πια εξοργισμένοι με τη λιτότητα, και οι Γάλλοι έχουν ξεχυθεί στους δρόμους και στις πλατείες, για μόνον το 1/1000 των όσων υπέστησαν οι Έλληνες, και.....δηλώνουν: "εμείς δεν είμαστε Έλληνες"....που δυστυχώς τα λέει όλα. Τώρα, το γιατί εμείς παραμένουμε αδρανείς, όταν χάνουμε τα πάντα, και δεν υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα για δεκαετίες, είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία, που ίσως συνοψίζεται με το ότι έχουμε λάβει υπερβολική δόση από το "Σοκ" της Ναομί Κλάιν.

Δυστυχώς, η ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει στη χώρα μας, όσο μένουμε αλυσοδεμένοι με τα μνημόνια, τα κουαρτέτα, τις πολιτικές λιτότητας και τις ανήθικες υποχρεώσεις που τόσο επιπόλαια έχουμε αναλάβει, δηλαδή οι πολιτικοί μας. Πρέπει να βγούμε από εδώ με κάθε θυσία, και κάθε προσπάθεια ωραιοποίησης αυτής της τραγικής κατάστασης απάδει στον καθένα που θέλει να λέγεται Έλληνας. Άλλωστε, για την πληρέστερη πληροφόρηση του πόσο είμαστε σε πλήρες αδιέξοδο και το πόσο η ΑΝΑΠΤΥΞΗ αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός για δεκαετίες, οι ενδιαφερόμενοι δεν έχουν παρά να ανατρέξουν σε πρόσφατες διεθνείς εκθέσεις για την Ελλάδα.  

Στη συνέχεια σας παραθέτουμε το άρθρο του Ι. Δραγασάκη:  

ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΞΟΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ Η ΥΦΕΣΗ  

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπογραμμίζει ότι "το θέμα δεν είναι να κατοχυρώσουμε την ανοδική πορεία της χώρας μέσα από ένα συνολικό εθνικό σχέδιο, αλλά να υπερβούμε παγιδευτικά διλήμματα και αντιπαραθέσεις"  

Παράθυρο ελπίδας άνοιξε για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης στη χώρα, τονίζει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης σε άρθρο του στην εφημερίδα «Αγορά», επισημαίνοντας ότι «πλέον διαθέτουμε τα μέσα και τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις υφεσιακές συνέπειες των τελευταίων ετών».  

Επισημαίνει ότι για την κυβέρνηση είναι ξεκάθαρος ο δρόμος που θα ακολουθήσει η χώρα «μέσα από ένα συνολικό εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και μακροχρόνιας βιωσιμότητας».

Η απόφαση του Eurogroup, διευκρινίζει ο αντιπρόεδρος, για την εκταμίευση των 10,3 δισ. ευρώ σε συνδυασμό με τον δεσμευτικό οδικό χάρτη για τη βιωσιμότητα του χρέους «μας επιτρέπει να θέσουμε στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων τις επενδύσεις, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους». Κοινός στόχος, προσθέτει, είναι να κερδίσουμε βαθμούς αυτονομίας και ελευθερίας γιατί, σημειώνει, «το συγκεκριμένο μείγμα πολιτικής το οποίο εφαρμόζεται, συχνά διαμορφώνεται από την πίεση της ασφυκτικής εποπτείας».

Η ύφεση στη νέα φάση που πέρασε η χώρα θα αντιμετωπιστεί σε τέσσερις άξονες σημειώνει ο κ. Δραγασάκης:  

- Οι ταμειακές ροές. Μέσα από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων 6,7 δισ. ευρώ και την καταβολή σημαντικού μέρους των οφειλών του δημοσίου σε ιδιώτες, εντός του έτους θα κατευθυνθούν 9- 11 δισ. ευρώ στην οικονομία.

- Οι αναμενόμενες αποφάσεις της ΕΚΤ και η μείωση των επιτοκίων θα συμβάλουν στην εκκίνηση της συζήτησης για πρόσβαση στις αγορές το 2017.

- Η θεσμοθέτηση της ενεργητικής διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων θα ελευθερώσει πόρους για πιστωτική επέκταση.

- Η εργαλειοθήκη της ανάπτυξης είναι μια δέσμη μέτρων την οποία έχει επεξεργαστεί η κυβέρνηση και θα την καταθέσει στη Βουλή.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπογραμμίζει ότι «το θέμα δεν είναι να κατοχυρώσουμε την ανοδική πορεία της χώρας μέσα από ένα συνολικό εθνικό σχέδιο, αλλά να υπερβούμε παγιδευτικά διλήμματα και αντιπαραθέσεις. Να δούμε τις νέες προκλήσεις που αναδεικνύονται και να οικοδομηθούν νέες συναινέσεις και κοινωνικές συμμαχίες. Για παράδειγμα, αναφέρει ότι σήμερα δεν υφίσταται δίλημμα ανάμεσα στο ευρωπαϊσμός ή αντιευρωπαϊσμός, ενώ για την επιχειρηματικότητα ο κ. Δραγασάκης επιμένει ότι η «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας έχει ανάγκη αλλά και η κοινωνία απαιτεί μια νέα επιχειρηματικότητα, υπεύθυνη απέναντι στην κοινωνία, τους εργαζόμενους, το περιβάλλον και όχι μόνο απέναντι στους μετόχους και τα κέρδη τους».

Κεντρικό δίλημμα στη νέα φάση, καταλήγει, είναι αν θα προχωρήσουμε τολμηρά στη θεμελίωση ενός νέου υποδείγματος ή θα αναζητήσουμε λύσεις στη παλινόρθωση μορφών και πρακτικών του παρελθόντος.  

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016