Οι μισθοφόροι του Ξέρξη

του Στάθη

Ήδη από την προεκλογική περίοδο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βάδιζε αμάχητος προς την εξουσία, ένα κορυφαίο θέμα, το Σχέδιο Βήτα, ήταν θέμα ταμπού. Κάθε συζήτηση για αυτό το ζήτημα είχε «κηρυχθεί εκτός νόμου». Ο ΣΥΡΙΖΑ βάδιζε προς την εξουσία (ή μόνον προς την κυβέρνηση καθώς ακόμα και τώρα κουτοπόνηρα διακηρύσσει ο ίδιος) κολοβωμένος πολιτικώς και συνεπώς τρωτός.

Όλοι οι άλλοι είχαν κι έχουν Σχέδιο Βήτα (και Γάμα) μόνο η Ελλάδα είχε σχέδιο Γάματα, διότι ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε εν τέλει ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν οποιαδήποτε στρατηγική κι ούτε κανένα άλλο κόμμα, πλην ΚΚΕ (του οποίου όμως η στρατηγική δεν είναι του κόσμου τούτου. Ειρήσθω εν παρόδω, αν το ΚΚΕ είχε εμπλακεί στην προσπάθεια αντιμετώπισης των μνημονίων, ίσως η πορεία των πραγμάτων, αλλά και η εξέλιξη του....
ΣΥΡΙΖΑ να ήταν διαφορετικές. Όμως για το ΚΚΕ ούτε τα μνημόνια, ούτε τα προτεκτοράτα είχαν εξέχουσα σημασία στην ανάλυσή του, παρά μόνον ο καπιταλισμός γενικώς. Δυστυχώς μέσα σε αυτές τις γενικεύσεις, τις λεπτομέρειες τις γράφει ο Διάβολος. Είναι γνωστόν ότι η λύση των προβλημάτων του ανθρώπου βρίσκεται στην ανατροπή του καπιταλισμού. Ως τότε όμως, οι άνθρωποι πνίγονται μέσα στις κρίσεις του συστήματος, όπως οι μετανάστες στις θάλασσες. Το να κάθεται το ΚΚΕ απόμερα στα βράχια και να τους κάνει υποδείξεις δεν βοηθά σε τίποτα. Κι ακόμα

περισσότερο ανώφελο είναι να επιχαίρουν σήμερα ορισμένοι επί των ερειπίων ότι «δικαιώθηκαν». Για τί δικαιώθηκαν; για τους «άμωμους που τους πήγαν του θανατά»; Για την καταστροφή της προσπάθειας του λαού; ή μήπως δεν ήταν προσπάθεια του λαού ή στροφή του προς την Αριστερά;)

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε τον λαό, όπως εξαπάτησε κι ένα μέρος του εαυτού του. Από τη στιγμή που οι Δυνάστες αντελήφθησαν (και το αντελήφθησαν αμέσως, με τις πρώτες συναντήσεις με τον κ. Τσίπρα και τον κ. Βαρουφάκη) ότι το μόνον όπλο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια κούφια ρητορική, μας έκαναν κομμάτια. Ο

εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ παρακολούθησε αυτή τη διαδικασία κατά πόδας. Οι παιδαριώδεις

και υπονομευμένες διαπραγματεύσεις, η απάτη του δημοψηφίσματος, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, η υφαρπαγή της ψήφου του λαού στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, η ενοχοποίηση του λαού ως συνεργού στα αίσχη που πλέον ανοιχτά άρχισε να διαπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύουν ότι εν τέλει η ηγετική ομάδα αυτού του κόμματος είχε ένα άλλο Σχέδιο Βήτα: την επαναπασοκοποίηση της χώρας.

Με όλα όσα σημαίνει αυτό. Σήμερα ο Πασόκιος ΣΥΡΙΖΑ σκοπό έχει μόνον την παραμονή του, ούτε καν στην κυβέρνηση (πόσω μάλλον στην εξουσία) αλλά απλώς στις κυβερνητικές καρέκλες. Καρέκλες άδειες από κάθε πολιτική, διότι τις πολιτικές άλλων εφαρμόζουν οι καρεκλοκένταυροι που τις κατοικούν (κι ούτε καν κατέχουν). Η πολιτική αυτήν τη

στιγμή στην Ελλάδα – Προτεκτοράτο, ασκείται από τους Οικονομικούς Τρομοκράτες που επέβαλλαν στη χώρα τη δικτατορία του Κόφτη, τη φάρσα του Κοινοβουλίου που ψηφίζει και ξεψηφίζει και την αιχμαλωσία του λαού στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης που θα παράγει για τον ίδιο φτώχεια ανάλογη του πλούτου που θα παράγει για τους Δυνατούς.

Ο κ. Τσίπρας δεν υπέγραψε απλώς μια Ανταλκίδεια Ειρήνη με τους Πέρσες της εποχής μας (όπως προσφυώς έγραψε ο κ. Γιώργος Λεονταρίτης στο«Παρόν» της Κυριακής) αλλά έδωσε γην και ύδωρ! Δέχθηκε Περσικές Φρουρές στην Ακρόπολη των Αθηνών και στον ναό της Αρτέμιδας στη Σπάρτη. Μάλιστα με τη μωρία του φοβιτσιάρη εκχώρησε την πατρίδα του λαού στους Μήδους για 99 χρόνια, λες και οι Σόιμπλε μπορούν να μαστιγώνουν τον χρόνο, όπως ο Ξέρξης την ατίθαση θάλασσα. Ο κ. Τσίπρας κατέστησε το όνομα της Αριστεράς δυσώνυμο. Και θα το αμαυρώσει περισσότερο

διότι και αυτός, όπως και οι πριν απ’ αυτόν, έχει μαυρίσει τη ζωή μας. Με τα ελαύνοντα χείρονα των τρεχόντων. Στην επικράτεια των Μήδων το «πακέτο» του Σεπτεμβρίου προβλέπει για τους Ελληνες κατάργηση του δωδέκατου και δέκατου τρίτου μισθού, μείωση (κι άλλη) των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, απελευθέρωση (με ανάκρουση του ύμνου εις την ελευθερία) των απολύσεων και άλλα μελανόμορφα με μελανούς χιτώνες ενδεδυμένα.

Του θόπερ, κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,  

χρειαζόμαστε επειγόντως ένα Σχέδιο Βήτα. 

Που, πρώτα από όλα θα αντιμετωπίσει το μέλαν χρώμα μέσα μας, τη μαυρισμένη μας ζωή και στη συνέχεια θα ανατρέψει τα έργα των μελανοχιτώνων γύρω μας. Η απογοήτευση είναι πολυτέλεια (και αριστοκρατιλίκι), ο φόβος είναι παράδοση, η οργή είναι ξόδεμα. Ξανά απ’ την αρχή, δεν σταμάτησε η ζωή (απλώς χειροτερεύει), οι πολίτες και νου έχουν και χέρια και μνήμη και ελπίδες, και τέκνα και έρωτα ελευθερίας.

Δεν ζουν με κόφτες οι άνθρωποι και σκάρτοι «αριστεροί» που φρουρούν τώρα τις γκιλοτίνες μαζί τους θα κοπούν…

από το "enikos.gr"