Του Χρήστου
Γιανναρά
Με λίγη ψυχραιμία και στοιχειωδώς απροκατάληπτη ματιά, μπορούμε να
αναγνωρίσουμε ένα, τουλάχιστον, κοινό γνώρισμα που εξομοιώνει καταγωγικά
μαρξισμό και καπιταλισμό. Είναι ο «διεθνισμός» που θα πει: να εκδεχόμαστε κάθε
ανθρώπινη συλλογικότητα σαν αδιαφοροποίητο πεδίο ή της «πάλης των τάξεων» ή της
«παγκοσμιότητας των αγορών». Να αγνοούμε προαποφασισμένα κάθε στοιχείο
ιδιαιτερότητας, ιδιομορφίας, διαφοράς που μπορεί να εμφανίζει μια
οργανωμένη
συμβίωση ανθρώπων. Να ανάγεται κάθε έκφανση του συλλογικού βίου σε σχέσεις
οικονομικές.
Η μαρξιστική Αριστερά
καυχάται ότι αυτή η ισοπεδωτική εξομοίωση, η αναγωγή κάθε πτυχής του κοινωνικού
φαινομένου στην προτεραιότητα της οικονομίας, συνιστά τη ρεαλιστική «Ηθική»
της, ότι ο «διεθνισμός» είναι ο «ανθρωπισμός» της Αριστεράς. Τέτοιον εξωραϊσμό
της δικής του μονοτροπίας δεν αποτόλμησε (θεωρητικά) ο καπιταλισμός, δεν
μοιάζει να πρόβαλε ποτέ σαν «ηθικό» πρόταγμα την εκδοχή κάθε ανθρώπινης
κοινωνίας μόνο ως «ελεύθερης αγοράς». Ισως δεν του χρειαζόταν η καύχηση, του αρκούσε
η δυναμική της παγκοσμιότητας που συνοδεύει τον πρωτογονισμό του ενστίκτου –
τις απρόσωπες ενορμήσεις αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής.
Με λίγη ψυχραιμία και
στοιχειωδώς απροκατάληπτη ματιά, θα αναγνωρίσουμε την ολοκληρωτική επιτυχία που
είχε στην Ελλάδα η οικονομική μονοτροπία του διπόλου μαρξισμός - καπιταλισμός
(παρόλο που το δίπολο ήταν εισαγόμενο, δεν το γέννησαν οι εγχώριες ανάγκες – η
οικείωση του διπόλου ήταν μιμητική, μεταπρατική). Oλα τα κόμματα του πολιτικού
μας φάσματος αναζητούν ταυτότητα (πολιτική ειδοποιό διαφορά) μόνο σε κάποια από
τις συμβατικές - σχηματικές διαβαθμίσεις από τη «Δεξιά» ώς το «Κέντρο» και από
το «Κέντρο» ώς την «Αριστερά» – αδυνατούν να βρουν μια προγραμματική
ιδιαιτερότητα ανυπότακτη στην οικονομική (ιστορικο-υλιστική) μονοτροπία.
Που σημαίνει πως όλα τα
κόμματα εκδέχονται την ελληνική κοινωνία δίχως καμιά ιδιαιτερότητα αναγκών και
ιεράρχησης των αναγκών, διαφορά νοο-τροπίας, ιστορικών εθισμών, γεωπολιτικών
προβλημάτων, ιδιαιτερότητα στη συλλογική ευαισθησία και στη συνισταμένη της
κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Τα «προγράμματα» των κομμάτων, οι εξαγγελίες και
υποσχέσεις τους, τα προβλήματα που πασχίζουν (υποτίθεται) να επιλύσουν, ακόμα
και αυτά που τα κατατάσσουν στην «παιδεία» και στον «πολιτισμό», θα μπορούσαν
να αφορούν σε οποιαδήποτε από τις κοινωνίες που τις ονομάζουμε
«μετα-αποικιακές» ή «υπό ανάπτυξιν».
Τόσο ο κομματικός λόγος
όσο και τα κυβερνητικά (οποιουδήποτε σχήματος) ενεργήματα αποδείχνουν μονόδρομο
την υποταγή στις απολυτοποιημένες (αυτονόητα) οικονομικές προτεραιότητες,
υποχρεωτικό το προβάδισμα των ιστορικο-υλιστικών κριτηρίων στην οργάνωση και
διαχείριση των κοινών.
Ακόμα και κυβερνητικές
αποφάσεις από τις οποίες κρινόταν η ίδια η ιστορική συνέχεια ή ασυνέχεια του
Ελληνισμού, πάρθηκαν με κριτήριο τις οικονομικές σκοπιμότητες και
προτεραιότητες: Για παράδειγμα: η επιβολή της μονοτονικής γραφής (που κατέστησε
όλη την πριν από τον 20ό αιώνα ελληνική γραμματεία «ξένη γλώσσα» για τους
σημερινούς Ελληνόφωνους). Η διάλυση της μικρής, αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας και
η δημιουργία εκτεταμένων «δήμων» και πελώριων «περιφερειών» (ενώ χάρη στη μικρή
κοινότητα επέζησε ο Ελληνισμός ώς και κάτω από τη ρωμαϊκή κυριαρχία και τον
οθωμανικό ζυγό). Η καταστροφή και ο αφανισμός του απαρόμοιαστου ελληνικού
τοπίου (θυσία στον βωμό της «τουριστικής ανάπτυξης» ή της προτεραιότητας «να
δουλεύει το γιαπί»). Η δραματική υποβάθμιση και απαξίωση των γλωσσικών
μαθημάτων στα σχολεία για χάρη της προτεραιότητας «παραγωγικών» γνώσεων. Η
προπαγανδιστική παραχάραξη της Ιστορίας, προκειμένου να προαχθεί η
«πολυπολιτισμικότητα» που διευκολύνει την παγκοσμιοποίηση των αγορών – και
μύρια όσα ανάλογα.
- Κόμματα και διαχειριστές της εξουσίας δεν ακούστηκε ποτέ να συζητούν προβλήματα στρατηγικής για την εξασφάλιση ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού – αν η ζωή αρχίζει και τελειώνει στην οικονομία, η επιβίωση του Ελληνισμού έχει μόνο συναισθηματικό, δηλαδή μηδενικό ενδιαφέρον. Με συνεχώς αμφισβητούμενα (πολλαχόθεν) τα σύνορα του κρατιδίου και με τον εφιάλτη της δημογραφικής απειλής να «μετράει μέρες» ώς την οριστική μας εξαφάνιση, η εικόνα που δίνει προς τα έξω το ελλαδικό κοινοβούλιο παραμένει ανυπότακτη στον οποιονδήποτε ηθικό (απαξίας) ή κοινής λογικής χαρακτηρισμό. Κομματάνθρωποι στιγματισμένοι ως φυσικοί ή ηθικοί αυτουργοί εγκλημάτων του κοινού Ποινικού Δικαίου, διαπληκτίζονται με διαδόχους που βιάζονται να προλάβουν και αυτοί να απολαύσουν τη μέθη της εξουσιαστικής αυθαιρεσίας, λωποδυσίας και μαφιόζικης («νονών») απολυταρχίας. Η διάλεκτος των διαπληκτισμών είναι αυτή των χαμαιτυπείων και της χυδαιολογίας του υποκόσμου – όμως αυτό το ανθρώπινο υλικό διαχειρίζεται το ψωμί μας, τις ελπίδες μας, την αξιοπρέπειά μας των Ελλήνων.
- Από το δίπολο της απάνθρωπης οικονομικής μονοτροπίας ο ένας πόλος, ο μαρξισμός, κατέρρευσε, όχι επειδή τον κατατρόπωσαν αντίπαλοι, αλλά «ένδοθεν», από εξόφθαλμη ανεπάρκεια να ανταποκριθεί σε ζωτικές ανθρώπινες ανάγκες. Και κατέρρευσε «εν ακαρεί», με ταχύτητα κυριολεκτικά απίστευτη, αυτός ο Γολιάθ των εφιαλτικών πυρηνικών οπλοστασίων, ο ικανός να εξαλείψει τη ζωή από τον πλανήτη. Οι ανάγκες της κοινωνίας των ανθρώπων αποδείχθηκαν ισχυρότερες οποιουδήποτε εξοπλισμού και απολυταρχισμού.
Ολα τα σημάδια δείχνουν
ότι η πρόσκρουση στη δυναμική των ανθρώπινων αναγκών οδηγεί νομοτελειακά σε
παταγώδη κατάρρευση και τον εναπομένοντα δεύτερο πόλο της οικονομικής
μονοτροπίας. Το παρανοϊκό, αλλά και ιλιγγιώδες διεθνές χρηματοπιστωτικό
σύστημα, η μέθη του παιγνίου με ανυπόστατες συμβατικές «αξίες» (αέρα) που με
μόνη την ευρηματικότητα της πρόκλησης εντυπωσιασμού γεννάνε αιφνίδια μεγιστάνες
δυσθεώρητου πλούτου και μάζες εξαθλιωτικής φτώχειας – αυτό το κορύφωμα της
εφιαλτικής αλαζονείας είναι νομοτελειακά προδιαγεγραμμένο να καταρρεύσει σαν
χάρτινο άθυρμα. Διότι επαναλαμβάνει την ίδια ύβρι με αυτήν του μαρξισμού.
Ελπίδα μας είναι οι
θύελλες των καιρών. Δεν τις αντέχουν ούτε οι χαμαιλεόντιοι
ακκισμοί Τσίπρα ούτε οι χαρτογιακάδικες
απομιμήσεις για να κατασκευαστεί ο Αντι-Τσίπρας. Οι θύελλες
σαρώνουν τις χαρτοκοπτικές.
Σχόλια