Ποια επανάσταση;
Ένα επεισόδιο ήταν στην ιστορία της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Τι ήταν οι επαναστάτες του 1821;
Κάτι
άγριοι και βίοι ληστές. Ο Κολοκοτρώνης ; Ένας φιλοχρήματος
συμφεροντολόγος. Ο Καραϊσκάκης; Ένα λούμπεν στοιχείο. Ο Μπότσαρης;
Ένας Αλβανός. Και ο Μακρυγιάννης; Ένας θρησκομανής τοκογλύφος.
Ένας Αλβανός. Και ο Μακρυγιάννης; Ένας θρησκομανής τοκογλύφος.
Ποιοι τα υποστηρίζουν αυτά ; Όχι βέβαια οι Τούρκοι, οι σοβαροί ιστορικοί τους τουλάχιστον.
Πριν
δούμε ποιοι τα υποστηρίζουν, ας ακούσουμε πως απαντά ο ποιητής λαός το
1361, θρηνώντας το κούρσεμα της ελληνικής Ανδριανούπολης, 92 περίπου
χρόνια πριν από την άλωση :
«Τ’ αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης
κλαίγουν αργά, κλαίγουν ταχιά, κλαίγουν το μεσημέρι,
κλαίγουν την Αντριανόπολη την πολυκρουσεμένη,
όπου τήνε κρουσέψανε τις τρείς γιορταίς του χρόνου.
του Χριστουγέννου για κηρί και του Βαγιού για βάγια
και της Λαμπρής την Κυριακή για το Χριστός Ανέστη».(1)
Και ας κραυγάζει από τα σπλάχνα το δημοτικό μας τραγούδι, ακόμα και πριν από την Άλωση.
Τι
σημασία έχει ; Σημασία έχει τι λένε αυτά τα πανεπιστημιακά σκύβαλα,
αυτοί οι «πνευματικοί» που τορπιλίζουν συνεχώς την ιστορική μνήμη, την
επιστημονική κρίση και την κοινή λογική. Σημασία έχει τι επιβάλλουν ως
ιστορική γνώση με το «κύρος» του «πανεπιστημιακού δασκάλου».
Είναι
οι ίδιοι που αποδομούν το ’21 ότι τάχα ήταν ένα απλό περιστατικό της
νεοελληνικής περιόδου υπό την επιρροή και μόνο των γάλλων διαφωτιστών
και όχι η κορύφωση μιας μακραίωνης ιστορίας εξεγέρσεων και επαναστάσεων
αμέσως μετά την Άλωση.
Είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν την άποψη περί συμψηφισμού των δήθεν αμοιβαίων σφαγών.
Και ας πονάει ο ποιητής λαός, διεκτραγωγώντας την σκλαβιά :
«Τα παλληκάρια του Μοριά κι οι όμορφες της Πάτρας
ποτέ δεν καταδέχονταν πεζοί να περπατήσουν,
και τώρα, πως κατάντησαν σκλάβοι στους Αρβανίτες!»(3)
Και ας εκφράζει την οδύνη του για τα πάθη των σκλαβωμένων :
«Ήλιε που βγαίνεις το ταχύ, σ’ ούλον τον κόσμον δούδεις,
σ’ ούλον τον κόσμ’ ανάτειλε, σ’ όλη την οικουμένη.
Στω Μπαρμπαρέσω τις αυλές, ήλιε μην ανατείλεις,
κι αν ανατείλεις ήλιε μου, να γοργοβασιλέψεις,
γιατ’ έχουν σκλάβους έμορφους, πολλά παραπονιάρους
και θα γραθούν οι αχτίδες σου που των σκλάβων τα δάκρυα.»(4)
Οι
αξιότιμες αυτές κυρίες και κύριοι θεμελιώνουν την ύπαρξή τους πάνω στην
αποδόμηση των ιστορικών παραδόσεων του λαού και των μύθων. Λες και ο
μύθος και οι παραδόσεις, που θερμαίνουν τις ψυχές των λαών, εμποδίζουν
την επιστημονική έρευνα.
Η
ιστορία, όμως, εκτός από επιστημονική καταγραφή των γεγονότων, του
παρελθόντος και των σχέσεων ανάμεσα σε αυτά, είναι ταυτόχρονα και
παραμυθία. Είναι και διδαχή. Είναι ακόμα και προσάναμμα, διδασκαλία
αντίστασης.
Ουδέποτε
τους απασχόλησε ο συνεχής επαναστατικός αναβρασμός ελάχιστα έτη μετά
την Άλωση, με πρώτο επαναστάτη των Κορκόδειλο Κλαδά στη Μάνη (1425-1490)
γιο του Θεόδωρου Κλαδά αξιωματικού του δεσπότη του Μυστρά που επί
τριάντα ολόκληρα χρόνια πολεμούσε τους Τούρκους και μάλιστα τον σουλτάνο
Μεχμέτ τον Πορθητή. Ο ήρωας αυτός συνελήφθη ενώ ετοίμαζε επανάσταση
στην Πελοπόννησο και εκτελέστηκε το 1490 με κατακερματισμό (τον κομμάτιασαν!).(5)
Ούτε βεβαίως ασχολήθηκαν με το δράμα των αγωνιστών που απελευθέρωσαν την Ελλάδα και την πείνα που τους έγδαρε.
Ακούστε
την τραγική φωνή ενός σπουδαίου, παραγνωρισμένου, ήρωα και επαναστάτη,
του καπετάν Κωνσταντή του Ανδραβιδιώτη, του οπλαρχηγού ο οποίος από την
αρχή μέχρι το τέλος της επανάστασης έδωσε τα πάντα για την υπόθεση της
πατρίδας μας, την έννοια της οποίας αμφισβητούν οι κύριοι
«πανεπιστημιακοί». Έδωσε την ψυχή, την υγεία, την περιουσία του. Υπήρξε
τυχερός (ή κι άτυχος) γιατί δεν έδωσε και την ζωή του και έζησε
εξευτελιζόμενος από την φτώχεια.
Ας
ακούσουμε τον καπετάν Κωνσταντή, φίλο του Κολοκοτρώνη. Την επιστολή είχε
την καλοσύνη να μας παραχωρήσει ο απόγονός του, δημοσιογράφος και
ιστορικός κ. Περικλής Καπετανόπουλος.
Ας ακούσουμε πως απαντάει στους κ.κ. «πανεπιστημιακούς», αποδομητές της αλήθειας :
«Εν Πύργω τη 10η Φεβρουαρίου 1841Μεγαλειότατε,
Πενία καταμαστίζουσα πολυμελή οικογένειαν μου, έχουσα εις μόνον εμέ το στήριγμα της με βιάζει, Βασιλεύ, να υποβάλλω ευσεβάστως την παρούσαν μου, και δ’ αυτής επιστήσω. την εις εμέ αδικίανγινομένην προ τοσούτου καιρού.
Μεταξύ των λαβόντων μέρος εις την Ιεράν Επανάστασίν μας κατά την Ηλείαν, είμαι και ο αναφερόμενος, υπηρετήσας το κατά δύναμην.
Παρευρεθείς εις την πρώτηνμάχην του Χλουμουτσίου κατά των Οθωμανών Γαστουναίων, διετέλεσα εις όλας τας Πολιορκίας των Πατρών, ευρέθην εις το Μεσολόγγιον με τους υπ’ εμέ, όταν επολιορκείτο υπό του Ομέρ Βρυώνη, εκινήθην παντού, όπου εκάλει ανάγκη, εις τας κατά του ΙμπραήμΠασσά (δυσανάγνωστη λέξη), συνήψα μεθ’ ενός των (στρατιωτικών) σωμάτων του, πεισματώδη και άνισονμάχην εις Πόρτας, περί το βραχοτάμπουρον, όπου έχασα τον νεώτερον αδελφόν μου Χρίστον, το μόνον υποστήριγμα μου, και δύο από πατρός θείους μου, στείλας δε εις τον Άδηνεκατόμβας εχθρών, ως βεβαιούται κοινώς, και απωλέσας την περιουσίαν μου, και μετ’ αυτής το δίπλωμα της Χιλιαρχίας μου, με το οποίον μ΄ετίμησεν η τότε Εθνική Κυβέρνησις.
Συνεισέφερα , Μεγαλειότατε, χρηματικώς, μισθοδοτών τους ακολουθούντας με στρατιώτης, και μη φαινόμενος αδιάφορος εις τους εράνους, οίτινεςεθεσπίζοντο δια την ανάγκην της Πατρίδος μου.
Τέλος πάντων έπραξα, οτι έπρεπε, μείνας πτωχός και μετ’ εμού οκτώ άτομα της οικογενείας μου, δια την διατροφήν των οποίων αναγκάστηκα, γεωργών ιδίοις χερσί την γην ήδη, όθε η ηλικία μου προέβη.
Επισυνάπτω πιστοποιητικόν του ταγματάρχου κ. Δεληγιώργη, πιστοποιούν την υπαρξήν μου ως αξιωματικού επί της Επαναστάσεως μας, παρευρευθείς (δύο δυσανάγνωστες λέξεις) εις τον αγώνα, και αντίγραφον διπλώματος μου, δι’ ου επί Κυβερνήτουεδιορίσθην αξιωματικός β κλάσεως, μισθοδοτούμενος από 60 φοίνικας κατά μήνα.
Όταν ευδοκήσατε, Μεγαλειότατε, να συστήσετε τας εξεταστικάς των εκδουλεύσεων επιτροπάς, εφρόντισα εις μεν την πρώτην να διευθύνω τα έγγραφα μου και έκθεσιν των εκδουλεύσεων μου, και εις την δευτέρανεπανηλλειμένωςανέφερον, εξαιτήσας την βαθμολογίαν μου, την οποίαν ως επληροφορήθεινέλαβον, σημειωθείς εις την τάξιν των ταγματαρχών, αλλά χείρ ανόσιος εξήλειψε το ονομά μου από το Μητρώον, θέσασα άλλον, για να με φέρει εις την πλέον δύστυνονκατάστασιν.
Δεν μοιμένοι άλλη ελπίς, παρ’ η προς την Υ.Μ προσφυγή, δια να δικαιωθώ (δυσανάγνωστος λέξη) επι τούτων. Ευαρεστηθείτε, Μεγαλειότατε, να εξετάσητε τους οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου περί εμού, και θέλετε εύρει την κοινήνομολογίαν των αναφερομένων μου και ίσως περί πλειοτέρων, αφ’ όσα εγώ αναφέρω.
Η Διοίκησις της Ηλείας αφ’ ετέρου είναι εκτενώς πληροφορημένη περί της πρώτης καταστάσεως της οικογενείας μου, των εκδουλεύσεων μου, και της ήδη δυστυχίας εις ην διάκειμαι.και δεν φέρω αμφιβολία ότι θέλει δώσει τας αληθεστέρας πληροφορίας.
Και μολοταύτα, Βασιλεύ, αδικούμαι .και η γενειθήσα εις εμέ αδικία φέρει εις όλεθρονοκτω μέλη της οικογενείας μου, καταμαστιζόμεναυπο πενίας, και εμέ μέχρι τέλους, μη δυνάμενος ν’ αδιαφορω εις την καταστασίν μου.
Λάβετε όθεν πρόνοιαν περί ενός των πιστοτέρων εις τον Υ.(ψηλόν) Θρόνον υπηκόων, και ευδοκήσατε να απονείμετε δικαιοσύνην, εις εμέ τον αναξιοπάσχοντα, τον οποίον Μοίρα κακή αδικεί μέχρι τούδε.
Υποφαινόμενος
Ευπειθέστατος
Της Υ. Μεγαλειότατος
Πιστός υπήκοος
Κωνσταντής Παπαδημητρόπουλος» (6).
(1, 3, 4). Ν.Γ. Πολίτης : «Εκλογαί από τα τραγούδια του Ελληνικού Λαού», Αθήναι 1932, αρ.1., πηγή ΣΑΡΑΝΤΟΣ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΣ «ΝΕΟΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» ΤΟΜΟΣ Β1.
(2) ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη».
(5) Σάθα «η τουρκοκρατουμένη ΕΛΛΑΣ», ΣΑΡΑΝΤΟΣ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΣ «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ 1821».
(6) Γενικά Αρχεία του Κράτους, «Αριστεία», φακ. 99 έγγραφο 053.
Πηγή
------------------------------------------------------------------
Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τοπ' Άγγλου! Πέλαγο μέγ', αλίμονο,
βαρεί το καλυβάκι» Διονύσιος Σολωμός, Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι.
του Βασίλη Ασημακόπουλου
Στις δύο ανακοινώσεις των Υπουργών
Παιδείας για την 25η Μαρτίου (Μπαλτάς 2015 και Φίλης 2016) λανθάνει μια άποψη -ευρέως
διαδεδομένη στους κόλπους της επίσημης αριστερής διανόησης και οργανωμένων τμημάτων
του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι στο λαό της αριστεράς- περί του εθνικού φαινομένου.
Δεν αναφέρομαι σε ορισμένα στερεότυπα που αναπαράγονται, όπως η αποσιώπηση της σημασίας
του θρησκευτικού συναισθήματος των ορθοδόξων επαναστατών και η μονοδιάστατη θεώρηση
της Ελληνικής Επανάστασης ως τέκνο του Διαφωτισμού (Μπαλτάς, 2015). Η αναφορά αυτή,
πέραν του ότι είναι απολύτως στρεβλωτική της πραγματικότητας των δρώντων
υποκειμένων, αντανακλά τον ιδεολογικό μεταπρατισμό τμημάτων της ευρωπαϊστικής
αριστεράς, που επιχειρεί ν’ αναλύσει ιστορικές διαδικασίες στη βάση αποκλειστικά
της εξέλιξης των δυτικών κοινωνικών σχηματισμών. Κρίμα γιατί μια από τις ιδεολογικές
αφετηρίες της λεγόμενης ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς ήταν η δημιουργική
εφαρμογή της μαρξιστικής θεωρίας προσαρμοσμένη στις εγχώριες κοινωνικές συνθήκες
σε αντίθεση με το «δογματικό» ΚΚΕ.
Για το συγκεκριμένο ιδεολογικο-μορφωτικό
χώρο, κυρίως από το 1990 και μετά, το εθνικό ......
φαινόμενο, το έθνος, θεωρείται ότι δημιουργείται με τη συγκρότηση του κράτους ή ότι είναι μια κατασκευή -μια ψευδής συνείδηση- επινόηση της αστικής ιδεολογίας, δηλαδή του εθνικισμού. Ο εθνικισμός είναι πράγματι μια ιδεολογία για το έθνος. Δεν είναι η μοναδική. Και δεν είναι αυτή που δημιουργεί το έθνος. Το έθνος είναι μια ιστορική κατηγορία, μια υπαρκτή κοινωνική οντότητα που εξελίσσεται και μεταλλάσσεται στην ιστορική διαδρομή μέσα από την αλληλεπίδραση υλικών όρων και ιδεών, από τη διαλεκτική σχέση αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών. Ο Συνασπισμός του 3% με την εξαίρεση του αριστερού ρεύματος και ο κομματικός μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολό του, δέχεται την αστική-ιδεαλιστική αντίληψη για το έθνος, της επινόησης, της κατασκευής. Του «καινούριου έθνους» που γεννήθηκε το 1821, όπως αναγράφει η σχετική υπουργική ανακοίνωση (Φίλης 2016). Στην πραγματικότητα το πνεύμα της ανακοίνωσης υπονοεί ότι το καινούριο έθνος γεννήθηκε με το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που αναγνωρίζει την κρατική ανεξαρτησία υπό τις Προστάτιδες Δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο ότι αμφότεροι οι Υπουργοί Παιδείας είναι οργανικοί διανοούμενοι της Συριζαίικης κομματικής λογιοσύνης.
φαινόμενο, το έθνος, θεωρείται ότι δημιουργείται με τη συγκρότηση του κράτους ή ότι είναι μια κατασκευή -μια ψευδής συνείδηση- επινόηση της αστικής ιδεολογίας, δηλαδή του εθνικισμού. Ο εθνικισμός είναι πράγματι μια ιδεολογία για το έθνος. Δεν είναι η μοναδική. Και δεν είναι αυτή που δημιουργεί το έθνος. Το έθνος είναι μια ιστορική κατηγορία, μια υπαρκτή κοινωνική οντότητα που εξελίσσεται και μεταλλάσσεται στην ιστορική διαδρομή μέσα από την αλληλεπίδραση υλικών όρων και ιδεών, από τη διαλεκτική σχέση αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών. Ο Συνασπισμός του 3% με την εξαίρεση του αριστερού ρεύματος και ο κομματικός μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολό του, δέχεται την αστική-ιδεαλιστική αντίληψη για το έθνος, της επινόησης, της κατασκευής. Του «καινούριου έθνους» που γεννήθηκε το 1821, όπως αναγράφει η σχετική υπουργική ανακοίνωση (Φίλης 2016). Στην πραγματικότητα το πνεύμα της ανακοίνωσης υπονοεί ότι το καινούριο έθνος γεννήθηκε με το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που αναγνωρίζει την κρατική ανεξαρτησία υπό τις Προστάτιδες Δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο ότι αμφότεροι οι Υπουργοί Παιδείας είναι οργανικοί διανοούμενοι της Συριζαίικης κομματικής λογιοσύνης.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που αρνούνται
και οι δύο ανακοινώσεις είναι η οποιασδήποτε μορφής ιστορική συνέχεια του ελληνικού
έθνους και ως εκ τούτου την ελληνική επανάσταση ως εθνική παλιγεννεσία. Στην
αριστερά η συγκεκριμένη άποψη δεν ήταν και δεν είναι κυρίαρχη και σίγουρα δεν είναι
αποκλειστική. Ενδεικτικά αναφέρω διανοούμενους και αγωνιστές της αριστεράς, που
συνδύαζαν και τα δύο, οι οποίοι υποστηρίζουν την υλιστική-ιστορική θεώρηση για το
έθνος και την υπόθεση της ιστορικής συνέχειάς του, όπως Σβορώνος Ν., Το
ελληνικό έθνος. Γένεση και διαμόρφωση του νέου ελληνισμού, εκδ. Πόλις, 2004,Μοσκώφ
Κ., Εισαγωγικά στην ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης. Η διαμόρφωση
της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα, εκδ. Καστανιώτη, 1988, Ψυρούκης
Ν., Το εθνικό ζήτημα, εκδ. Αιγαίον-Κουκίδα, 2003, του ιδίου Ιστορικός
χώρος και Ελλάδα, εκδ. Επικαιρότητα, 1973, Ροδάκης Π., Η διαμόρφωση
του ελληνικού έθνους, εκδ. Γόρδιος, 1994, του ιδίου Κλέφτες και αρματολοί,
εκδ. Γόρδιος, 2015, Αξελός Λ., Ρήγας Βελεστινλής. Σταθμοί και όρια στη
διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα, εκδ. Στοχαστής,
2003, Καραμπελιάς Γ., 1204-1922, η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού,
Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2015, Σκλαβούνος Γ., Περί συνέχειας και ασυνέχειας
των Ελλήνων. Αντίλογος στον Φαλμεράυερ και στη θεωρία των βορείων Αρίων, εκδ.
Γόρδιος, 2008.
Τέλος, όπως έχει ήδη πολλαπλώς αναφερθεί,
ο Υπουργός Παιδείας στην ανακοίνωσή του (Φίλης Ν. 2016) παραλείπει να κάνει έστω
μία αναφορά κατά ποιου στρεφόταν η Επανάσταση του 1821. Δεν πρόκειται για την αποφυγή
μιας άσκοπης επανάληψης, τύπου τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Πρόκειται
για μια έμπρακτη εφαρμογή της πολιτικής για την ανιστόρητη εξομοίωση των σχολικών
εγχειριδίων ιστορίας σε Ελλάδα και Τουρκία. Η πρώτη σχετική απόπειρα έγινε στη
συνάντηση Α.Παπανδρέου -Τ. Οζάλ, στο Νταβός (1ος/1988). Στη συνεδρίαση της ειδικής συνόδου της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ που ακολούθησε
ύστερα από αίτημα 11 μελών της (ομάδα των λεγόμενων Ιταλών), μέλη της Κ.Ε., όπως
η Σ. Ακρίτα, ο Α. Τρίτσης, ο Δ. Ρόκος κ.α., άσκησαν δριμύτατη κριτική στον Α.Π.
για την πολιτική Νταβός. Ειδικά για το θέμα της εξομοίωσης των σχολικών εγχειριδίων
της ιστορίας ο Μ. Χαραλαμπίδης απευθυνόμενος στον Α.Π. του είπε χαρακτηριστικά «Τέλος
πάντων Πρόεδρε άλλο ο Κολοκοτρώνης και άλλο ο Δράμαλης». Το σημερινό λεγόμενο
ΠΑΣΟΚ ας δημοσιοποιήσει τα πρακτικά της 3ης Ειδικής Συνόδου της ΚΕ ΠΑΣΟΚ (2ος/1988).
Θα είναι μια προσφορά. Η αλήθεια είναι ότι ο Α.Π. διέκοψε την πολιτική Νταβός
με το περίφημο mea culpa (6ος/1988) και μαζί την εξομοίωση των σχολικών βιβλίων
ιστορίας. Αυτό τον τιμά κατά τη γνώμη μου. Η ιδεολογικο-πολιτική διαδρομή του Α.Π.
δεν ήταν Νταβός, αλλά απεναντίας ένα ανολοκλήρωτο ιδεολογικο-πολιτικό εγχείρημα
συνάρθρωσης μιας μαρξιστικής σχολής σκέψης (θεωρία εξάρτησης) με τις εθνικολαϊκές
δημοκρατικές αγωνιστικές παραδόσεις στις εγχώριες κοινωνικές, αλλά και ευρύτερες
διεθνοπολιτικές συνθήκες. Αυτό όμως δεν ολοκληρώθηκε και ηττήθηκε. Ήδη από τη δεκαετία
του ’80.
Η πολιτική με τα σχολικά βιβλία ιστορίας
επανήλθε και εφαρμόστηκε επί κυβερνήσεων Σημίτη (ν. 2929/2001), που θα οδηγήσει
λίγα χρόνια αργότερα στη συγγραφή του βιβλίου της Στ΄ Δημοτικού, από την Μ. Ρεπούση,
που έμεινε γνωστό για τη φράση «Συνωστίζονταν στη Σμύρνη», το οποίο προετοιμάστηκε
για τη σχολική χρονιά 2007-2008, τυπώθηκε, αλλά τελικά δεν μοιράστηκε λόγω των αντιδράσεων
που προκλήθηκαν (κυβέρνηση Καραμανλή). Μια πολιτική που συνεχίζει ο -μετά το μνημόνιο-
Α. Τσίπρας μοιράζοντας τριαντάφυλλα στην Σμύρνη, υπό το βλέμμα της τουρκικής πολιτικής
ηγεσίας. Αυτό που δείχνουν να μην κατανοούν ή τέλος πάντων αρνούνται οι οργανικοί
διανοούμενοι της Συριζαιικής κρατικο-κομματικής λογιοσύνης είναι αυτό που εξηγεί
πολύ απλά ο Νίκος Ψυρούκης. Ότι το ελληνικό έθνος διαμορφώνεται στη διπλή του
πάλη απέναντι σε οθωμανούς και δυτικούς ως έθνος καταπιεζόμενο-κυριαρχούμενο, ενώ
το οθωμανικό-τουρκικό έθνος διαμορφώνεται ως έθνος καταπιεστικό-κυρίαρχο. Γι’
αυτό είναι ανιστόρητη η εξομοίωση των σχολικών βιβλίων ιστορίας. Γι’ αυτό άλλο
Κολοκοτρώνης και άλλο ο Δράμαλης. Γι’ αυτό είναι εκτός τόπου και χρόνου η στάση
ορισμένων στελεχών της Συριζαίικης αριστεράς απέναντι στις παρελάσεις, μαθητικές
ή στρατιωτικές. Οι εθνικές επέτειοι στην Ελλάδα, είναι εθνικοαπελευθερωτικές.
Εορτάζουμε και τιμούμε την πάλη και την αντίσταση του ελληνικού λαού για την εθνική
του ανεξαρτησία απέναντι στους κατακτητές και εισβολείς. Δεν εορτάζουμε, ούτε τιμούμε
αποικιακούς, κατακτητικούς ή ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Γι’ αυτό και η 25η Μαρτίου,
η Ελληνική Επανάσταση έχει σήμερα μια δραματική επικαιρότητα. Γιατί ο αγώνας
για εθνική ανεξαρτησία είναι το κυρίαρχο ζήτημα στη χώρα. Και αυτό είναι υπόθεση
των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων. Όλα τα υπόλοιπα έπονται.
Σχόλια