Οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες της
Δύσης λειτουργούν ως ο θεματοφύλακας των συμφερόντων του
χρηματοπιστωτικού κτήνους – επίσης ως ο μη εκλεγμένος δεσμοφύλακας των
Πολιτών, στην υπηρεσία της διεθνούς ελίτ..
«Το πρώτο στάδιο του καπιταλισμού ήταν η αποικιοκρατία, το δεύτερο η βιομηχανική επανάσταση, το τρίτο η ληστεία των φυσικών πόρων του πλανήτη, το τέταρτο η εμπορευματοποίηση, το πέμπτο οι αποκρατικοποιήσεις των πάντων και το έκτο η εγκατάσταση μίας κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας των ελίτ – με την... πλήρη κατάργηση των ιδιωτικοποιημένων πλέον κρατών» (Α.Ο.).
Άποψη
Τυπικά, οι κεντρικές τράπεζες αποτελούν
ένα μέρος του κράτους – μία τέταρτη, ανεξάρτητη εξουσία, με βασικό
αντικείμενο τη νομισματική πολιτική, παράλληλη στις υπόλοιπες τρεις
(εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική). Ιστορικά και πρακτικά
όμως, χαρακτηρίζονται ως εκπρόσωποι των ενδιαφερόντων των ελίτ, καθώς επίσης ως οργανώσεις που υπηρετούν τις μεγάλες εμπορικές τράπεζες – προωθώντας τα συμφέροντα τους.
Για να μπορούν να το κάνουν, είναι πολιτικά ανεξάρτητες – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν είναι υποχρεωμένες να λογοδοτούν, καθώς επίσης να ελέγχονται από καμία κυβέρνηση και από κανένα κοινοβούλιο. Στα
πλαίσια αυτά η ΕΚΤ, για να διατηρεί την ανεξαρτησία της, απαγορεύεται
από το καταστατικό της η χρηματοδότηση των κρατών – μία πρωτοβουλία που
επαφίεται στις εμπορικές τράπεζες οι οποίες, δανειζόμενες από την ΕΚΤ
δανείζουν τα κράτη, με υψηλότερα επιτόκια φυσικά.
Συνεχίζοντας, η «βασίλισσα» των κεντρικών τραπεζών, η οποία κινεί τα νήματα στον πλανήτη, είναι αναμφίβολα η Fed (άρθρο) – η οποία δεν ανήκει στο αμερικανικό δημόσιο, αλλά στις μεγάλες τράπεζες των Η.Π.Α., έχοντας
ιδρυθεί από τις ίδιες το 1913. Παραδόξως δε έχει το αποκλειστικό
προνόμιο της έκδοσης του δολαρίου – ενός νομίσματος που από το 1971 και
μετά δεν έχει κανένα αντίκρισμα, έχοντας ως εκ τούτου τη δυνατότητα να
εκτυπώνεται, σε φυσική ή ηλεκτρονική μορφή, σε απεριόριστες ποσότητες.
Ακριβώς για το λόγο αυτό οι Η.Π.Α. είναι αδύνατον να χρεοκοπήσουν ποτέ, αφού πληρώνουν τις δαπάνες και τις εισαγωγές τους με ένα χαρτί που οι ίδιες τυπώνουν κατά το δοκούν
– με μοναδικό τους κίνδυνο την πρόκληση πληθωρισμού, κάτι που όμως
είναι αρκετά δύσκολο σήμερα, αφού ένα πολύ μεγάλο μέρος των δολαρίων
κυκλοφορεί στο εξωτερικό.
Περαιτέρω, η Fed είναι η κεντρική τράπεζα που ελέγχει τις μεγαλύτερες τράπεζες της Wall Street, στις οποίες όμως ανήκει – έχοντας ως βασικό αντικείμενο της τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όταν παρουσιάζονται προβλήματα (Bank
runs κοκ.). Φυσικά δεν είναι η μοναδική, η οποία ιδρύθηκε από τις
εμπορικές τράπεζες – αφού ακόμη και οι παλαιότερες κεντρικές τράπεζες
του πλανήτη, η σουηδική και η βρετανική, ξεκίνησαν ως τραπεζικές
συνενώσεις, ενώ η βρετανική ανήκει πλέον επίσης σε ιδιώτες.
«Προικοδοτήθηκαν» πάντως από τα κράτη με το προνόμιο της έκδοσης χρημάτων από το πουθενά, τα οποία αναγνώριζαν ως επίσημο μέσον συναλλαγής οι κυβερνήσεις –
χρηματοδοτούμενες στη συνέχεια με αυτά τα χρήματα. Μέχρι σήμερα δε
δανείζουν είτε αυτές, είτε οι εμπορικές τράπεζες με μεγάλα κέρδη τα
κράτη, «παράγοντας» λογιστικά χρήματα – τα οποία οι κυβερνήσεις
υποχρεώνουν τους Πολίτες να τα αποδεχθούν για τις συναλλαγές τους (ανάλυση).
Τα κράτη έχουν κρατήσει μόνο το προνόμιο
της έκδοσης μετρητών χρημάτων – η ποσότητα των οποίων όμως είναι
ελάχιστη, σε σύγκριση με τα λογιστικά, ενώ οι τράπεζες προσπαθούν να τα καταργήσουν εντελώς, χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα (απαγόρευση των συναλλαγών με μετρητά, δήθεν για τη πάταξη της φοροδιαφυγής κοκ.).
Όσον αφορά τους Πολίτες, πείθονται καλοπροαίρετα – παρά το ότι γνωρίζουν πως η μεγαλύτερη μάστιγα, όσον αφορά τα φορολογικά έσοδα των κρατών δεν είναι τόσο η φοροδιαφυγή, όσο η φοροαποφυγή των πολυεθνικών, η οποία διευκολύνεται από τα κράτη και αυξάνεται συνεχώς.
Η ΕΚΤ
Η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα οφείλει να αντιμετωπίζεται, εάν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, ως το λόμπι των ιδιωτικών τραπεζών –
ενώ διακρίνεται από μία πολιτική και οικονομική «ατζέντα». Σύμφωνα με
αυτήν, ενεργεί προς όφελος του ιδιωτικού τραπεζικού και λοιπού κλάδου,
με τα εξής αντικείμενα:
(α) τη μείωση των κρατικών συντάξεων, έτσι ώστε να υπάρχει ανάγκη ιδιωτικής ασφάλισης εκ μέρους των Πολιτών,
(β) τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους, για
να καλύπτεται το κενό από τον ιδιωτικό τομέα (για παράδειγμα, χρεοκοπία
των δημοσίων νοσοκομείων για να ιδρύονται ιδιωτικά),
(γ) τη μείωση των άμεσων φόρων που επιβαρύνουν κυρίως τους εισοδηματικά ισχυρότερους, καθώς επίσης τις κερδοφόρες επιχειρήσεις
(δ) την αύξηση των έμμεσων φόρων, τους οποίους πληρώνουν εξίσου οι εισοδηματικά ασθενέστεροι με τους υπολοίπους,
(ε) την απελευθέρωση των απολύσεων, με στόχο τη διατήρηση των μισθών των εργαζομένων σε χαμηλά επίπεδα (ανάλυση), την κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών κοκ.
Σχόλια