Με βάση τα προαναφερόμενα είναι πρόδηλο ότι η Επιτροπή θα συνεχίσει με ιδιαίτερη επιμέλεια το έργο της. Η συνέχιση δε του έργου της ενθαρρύνεται και από εμπειρογνώμονες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) στο πλαίσιο των αποφάσεων του διεθνούς αυτού Οργανισμού που θέσπισε τις «Βασικές Αρχές των Διαδικασιών Αναδιάρθρωσης του Δημοσίου Χρέους». Υπ’ όψιν δε ότι οι Αρχές αυτές συνιστούν δεσμεύσεις ως αναγνωρισμένοι κανόνες του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου. Έχουν δε θεσπισθεί με συντριπτική πλειοψηφία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, όπου 136 χώρες υπερψήφισαν τις Αρχές αυτές έναντι 6 αρνητικών ψήφων. Υπ’ όψιν δε ότι στην ψηφοφορία αυτή απείχαν 14 χώρες μεταξύ των οποίων δυστυχώς(!) συγκαταλέγεται και η Ελλάδα.
Το υποκείμενο παρέμβασης
Η κυρίως πρόνοια της Επιτροπής για την Αλήθεια του Δημόσιου Χρέους είναι να αναδειχθεί μέχρι τέλους το παράνομο, επαχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο χρέος. Η διαδικασία αυτή προδήλως στηρίζει τα δίκαια του Ελληνικού Λαού ο οποίος βρίσκεται ήδη σε απόκρημνη κατάσταση με 3,76 εκατομμύρια άτομα να τελούν σε κίνδυνο πενίας.
Δεν είναι μακράν της πραγματικότητας ότι η ανεργία, η φτώχεια, η ανισότητα, η λιτότητα, το επαχθές και μη βιώσιμο χρέος θα δημιουργήσουν τέτοιες αντικειμενικές συνθήκες που θα διαμορφώσουν νέες πολιτικές συνειδήσεις. Και εκεί εστιάζει το όλο πρόβλημα. Ποιό θα είναι το υποκείμενο εκείνο που όχι μόνο θα «απορροφήσει» τη νέα κατάσταση, αλλά και θα την καθοδηγήσει, καθόσον ελλοχεύουν κίνδυνοι! Ας λάβουμε σοβαρώς υπ’ όψιν μας «τι» επεβλήθη στους Γερμανούς πολίτες με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το «τι» επακολούθησε! Συνεπώς αναγκαίο καθίσταται να αναδειχθεί το υποκείμενο καθοδήγησης εν όψει των αναταράξεων που εξ αντικειμένου θα προκύψουν. Και θα προκύψουν εάν δεν ληφθούν υπ’ όψιν και εάν δεν αποτελέσουν πολιτικές διεκδίκησης τα (έστω μέχρι τώρα) συμπεράσματα της Επιτροπής Αλήθειας για το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος.
Οι γεωπολιτικές εξελίξεις
Αναντίρρητο είναι ότι ο δοκιμαζόμενος με το επαχθές και μη βιώσιμο χρέος Ελληνικός Λαός επιβαρύνεται και με τη δραματική όξυνση του «προσφυγικού»-«μεταναστευτικού». Οι ιδιαίτερες δε συνθήκες έχουν ως εξής:
Η όλη εξέγερση στη Συρία αφετηρία της έχει τον Μάρτιο του 2011 οπότε και άρχισε να λαμβάνει χώρα εμφύλιος πόλεμος που προσιδιάζει στις συνθήκες με εκείνες του προηγούμενου εμφύλιου πολέμου του Λιβάνου. Για την κατανόηση δε του «πολέμου» στη Συρία, σκόπιμο είναι αναφερθούμε στη θρησκευτική πολυμορφία της Συρίας, αλλά και στα γεωπολιτικά συμφέροντα, πράγμα που σημαίνει ότι εάν δεν υπάρξει το συντομότερο λύση τα φαινόμενα όλο και θα οξύνονται…
Η Συρία μέχρι την έναρξη του εμφύλιου πολέμου αποτελείτο κατά 65% από σουνίτες, κατά 13% από αλαουίτες σιίτες και κατά 10% από χριστιανούς. Στην πολυμορφία αυτή συμπεριλαμβανόταν το ποσοστό του 9% των Κούρδων και το 3% των Δρούζων. Ο πατέρας του σημερινού Προέδρου του Συρίας ήταν σιίτης και από το 1970, οπότε και ανέλαβε την εξουσία, έδωσε ιδιαίτερα προνόμια στην σιιτική μειονότητα. (Αντιστροφή του φαινομένου είχε λάβει χώρα στο Ιράκ, καθόσον ο Σταντάμ Χουσεΐν ήταν σουνίτης.)
Τα προνόμια που απολάμβαναν οι σιίτες της Συρίας, τους κατέστησαν κυρίαρχη τάξη σε όλες τις βαθμίδες διοίκησης, των ενόπλων δυνάμεων και γενικότερα των υπηρεσιών ασφάλειας. Συνεπώς ήταν επόμενο η μεγαλύτερη σε πληθυσμό σουνιτική κοινότητα να καιροφυλακτεί και σε καμία περίπτωση να μην είναι φίλα προσκείμενη στην οικογένεια Άσαντ.
Η ιδιαιτερότητα του θρησκευτικού κατακερματισμού της Συρίας ήταν η κατ’ αρχάς αιτία του εμφύλιου πολέμου, ο οποίος επιβαρύνεται από τη «συμμετοχή» και άλλων δυνάμεων, λόγω των ιδιαίτερων γεωπολιτικών συμφερόντων. Σοβαρές δε εκτιμήσεις αφορούσαν το ενδεχόμενο (το ενδεχόμενο αυτό ακόμη και σήμερα υφίσταται ως εκδοχή) ότι η Συρία θα μπορούσε να διασπασθεί σε δύο κράτη: το ένα που θα ήταν υπό το σημερινό Πρόεδρο και θα περιελάμβανε όλη την παραλιακή ζώνη μεταξύ Λατάκιας και Ταρσούς και το άλλο που θα περιελάμβανε τη σουνιτική επικράτεια. Η εκδοχή όμως αυτή συμπεριελάμβανε και το σοβαρό ενδεχόμενο της απόσχισης των Κούρδων και το σχηματισμό ενός νέου ευρύτερου και ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. Η εκδοχή όμως αυτή αφορά εξόχως εφιαλτική εξέλιξη για την Τουρκία. Εξ ου λόγου και κατά το μέρος που την αφορά, αφενός πράττει «τα πάντα»(!) προκειμένου να αποτρέψει τη δημιουργία αυτού του κράτους και αφετέρου επιδιώκει να επιδεινώνει το όλο κλίμα, επιχειρώντας να εμπλέξει και ευρύτερες συμμαχίες προς υπεράσπιση όμως αμιγώς των συμφερόντων της.
Ωστόσο, οι Κούρδοι είναι ένας λαός 30 εκατομμυρίων χωρίς «εθνική πατρίδα», και είναι πολύ δυσχερές να παρεμποδιστεί ο τελικός στόχος ίδρυσης και αναγνώρισης του αυτόνομου κράτους που επιδιώκουν.
Στις διαδικασίες που προαναφέρονται έχουν εμπλακεί για γεωπολιτικούς λόγους και για εξυπηρέτηση ίδιων συμφερόντων σειρά κρατών όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα, η Σαουδική Αραβία, αλλά και ευρωπαϊκά μητροπολιτικά κράτη. Ενταύθα επισημειώνεται ότι ο ισχυρότερος σύμμαχος του Προέδρου Άσαντ είναι η Ρωσία, ενώ έχει και τη στήριξη της Κίνας και του Ιράν. Κυρίως η στρατιωτική συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας και της Συρίας έχει βαθιές ρίζες από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Συνέπεια αυτής της συμμαχίας είναι ότι η τότε Σοβιετική Ένωση και σήμερα Ρωσία διαθέτει τη ναυτική βάση της Ταρτούς, η οποία αποτελεί και τη μοναδική ναυτική βάση της Ρωσίας στη Μεσόγειο!
αντί επιλόγου: παραπομπή στον Antonio Gramsci
Τα προαναφερόμενα δημιουργούν ασύμμετρες καταστάσεις με αιχμή το «προσφυγικό»-«μεταναστευτικό». Διόλου απίθανο είναι δε, να υπάρξουν πεδία όχι μόνο έντονων ανταγωνισμών, αλλά να υπάρξει και κλιμάκωση των εχθροπραξιών. Άξιο παρατήρησης είναι δε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ανήμπορη να καθοδηγήσει τα πράγματα, και εισέρχεται σε φάση παρακμής ως προς τις διεθνείς σχέσεις και έντονου ευρωσκεπτικισμού ως προς τις πολιτικές λιτότητας λόγω επικράτησης των νεοφιλελεύθερων δογμάτων.
Η όλη συγκυρία είναι βέβαιο ότι οδηγεί την Ευρώπη σε νέα ιστορική φάση. Είναι πρόδηλο ότι το παλιό αρχίζει να υποχωρεί. Ήδη έχει απολέσει σε μεγάλο βαθμό το κύρος του. Μένει να δούμε τι θα προκύψει. Γιατί αλίμονο εάν δεν προκύψει το καινούργιο, εάν δεν προκύψουν νέες πολιτικές με ευθύνη όλων μας! Τότε τα αδιέξοδα θα είναι και ιστορικά και μοιραία. Ο Antonio Gramsci είχε πει ότι: «…κρίση είναι όταν φεύγει το παλιό και δεν φαίνεται να έρχεται το καινούργιο»!... Και το καινούργιο είναι ευθύνη όλων μας όχι μόνο για την πατρίδα μας, αλλά και για την Ευρώπη!...
Πηγή
Σχόλια