Μισές αλήθειες και
αναπάντητα ερωτήματα από την τηλεοπτική Απολογία Βαρουφάκη στον Αλέξη Παπαχελά,
ΣΚΑΙ 19-1-2015
Του Δημήτρη
Γιαννόπουλου*
Αφήνοντας πίσω του τα
συντρίμμια μιας καλοκαιρινής πανωλεθρίας στη «διαπραγμάτευση» της πρώτης
κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους εκβιαστές-δανειστές της Ευρωζώνης, ο Γιάνης
Βαρουφάκης ξεκινά το επόμενο Σάββατο μια νέα πολιτική εκστρατεία, αυτή τη φορά
όμως εκτός Ελλάδος.
Στην συνέντευξή του
στον Αλέξη Παπαχελά του ΣΚΑΙ στις 19/1/15, ο πρώην υπουργός οικονομικών
παραδέχεται πως το πανευρωπαϊκό του κίνημα, DiEM25, πέραν της δραστηριοποίησής του μόνο έξω από την Ελλάδα,
«προς το παρόν», δεν θα περιλαμβάνει ούτε άλλους Έλληνες στην ομάδα των
ιδρυτικών στελεχών του.
Αυτή η τάση «απομάκρυνσης» του Βαρουφάκη από την Ελλάδα και τους Έλληνες, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο τόσο στην προσωπική του ζωή και δράση όσο και στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Mια προσωπικότητα προικισμένη με σπάνια διανοητικά και επικοινωνιακά χαρίσματα, δεν μπορούσε παρά να ασφυκτιά στο περιβάλλον της ελληνικής μετριοκρατίας, ιδιαίτερα μετά από μια μακροχρόνια παραμονή και επιτυχημένη επαγγελματική-ακαδημαϊκή καριέρα σε Αυστραλία και Αγγλία, όπως πιο πρόσφατα στην Αμερική.
Μόνο που τώρα
υπάρχουν πιο πιεστικοί λόγοι από τον ακαδημαϊκό κοσμοπολιτισμό και το κυνήγι
της δημοσιότητας, που επιβάλλουν στον Βαρουφάκη - προσωρινά τουλάχιστον - αυτή
την ιδιόρρυθμη όσο και μεγαλεπήβολη «αυτοεξορία».
 |
| Ο Γιάνης Βαρουφάκης, μαζί με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Γιαννόπουλο, Σύμβουλο Τύπου στο υπουργείο του, και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο στην σύνοδο του Eurogroup. |
- «[Νιώθω] τεράστια ευθύνη, βεβαίως απέτυχα. Στόχος μου ήταν να αναλάβω την διαπραγμάτευση έτσι ώστε να υπάρξει μία έντιμη συμφωνία, σταθεροποίησης της ελληνικής κοινωνίας ώστε να μπορούμε μετά να έχουμε διαφωνίες μεταξύ μας για το αν θα φορολογηθεί η εργασία το κεφάλαιο κτλ. Γιατί έτσι όπως είμαστε τώρα δεν υπάρχει καν περιθώριο διαφωνίας. Μεταξύ φιλελεύθερων αριστερών, μαρξιστών κτλ.
- Αυτό το πράγμα που λέγεται ελληνική κοινωνική πολιτική οικονομία από το 2010 και μετά δεν είναι βιώσιμο. Η ευθύνη είναι μεγάλη θα έκανα αρκετά πράγματα διαφορετικά. Αυτό που δεν θα έκανα διαφορετικό είναι η αποφασιστικότητα με την οποία πίστευα ότι θα έπρεπε να είχα μια σταθερή γραμμή... να μην βάζουμε καμία σταθερή, για το θέμα διαπραγμάτευση του χρέους, της αναδιάρθρωσης στην βάση αυτών των swaps που είχαμε προτείνει, του χαμηλού πρωτογενούς πλεονάσματος, κάποιων βασικών παραμέτρων προστασίας κοινωνικών ομάδων και μετά σε όλα τα άλλα θα έπρεπε να είμαστε απολύτως ελαστικοί. Το πρόβλημα είναι, κ. Παπαχελά, θα μου επιτρέψετε να σας πω ποια είναι η δική μου ερμηνεία για τον Σοιμπλε, για Νταισεμπλουμ, για την Τρόικα: Δεν θέλανε συμφωνία, εμείς θέλαμε συμφωνία. Ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε πολύ μεγάλους συμβιβασμούς».
Είναι όμως και ένα
ξέσπασμα ειλικρίνειας που περιέχει το ζουμί της όλης Τραγωδίας. Γιατί ο
Βαρουφάκης πράγματι νόμιζε πως ήταν προετοιμασμένος για όλα εκτός από την
Αποτυχία, την οποία ίσως να μην είχε γνωρίσει τόσο βαριά ποτέ άλλοτε στη ζωή
του. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, δεν ήταν προετοιμασμένος για τίποτα
άλλο, παρά μόνο για την Αποτυχία.
Αρκεί να θέσουμε δύο
ερωτήματα που απορρέουν από την παραπάνω εκ βαθέων απολογία.
Πρώτον, ποιό ήταν το
διακύβευμα, δηλαδή ο στόχος της διαπραγμάτευσης που η ελληνική πλευρά είχε
θέσει και στον οποίο ο Βαρουφάκης θεωρεί ότι απέτυχε;
Δεύτερον, ποιες
πράξεις, παλινωδίες, αυταπάτες ή παραλείψεις (την «τεράστια ευθύνη» των οποίων
ανέλαβε ο Βαρουφάκης), ήσαν εκείνες που οδήγησαν τη διαπραγμάτευση στα βράχια.
Ήδη στην παραπάνω
οδυνηρή απάντηση, ο Βαρουφάκης ισχυρίζεται πως στόχος ήταν μια «έντιμη
συμφωνία» ή ένας «έντιμος συμβιβασμός» που θα διασφαλίσει την «σταθεροποίηση»
της ελληνικής κοινωνίας. Και για την επίτευξη αυτού του στόχου «ήμασταν έτοιμοι
να κάνουμε πολύ μεγάλους συμβιβασμούς». Αλλά τελικά δεν κάναμε συμφωνία γιατί
«[οι άλλοι] δεν θέλανε συμφωνία, εμείς θέλαμε συμφωνία».
Ήταν όμως δεδομένο
πως η πλευρά των εκβιαστών-δανειστών δεν ήθελε συμφωνία, αλλά υποταγή στα
κελεύσματα του 2ου Μνημονίου, το οποίο προτίμησε να αφήσει
ανολοκλήρωτο η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, για τους ίδιους μάλιστα λόγους που
δεν ήθελε να το ολοκληρώσει η κυβέρνηση Τσίπρα.
Δεν ήταν όμως
δεδομένη και η συνολική εναλλακτική πρόταση της ελληνικής πλευράς, χωρίς την
οποία η «διαπραγμάτευση» στερείται αντικειμένου. Στόχοι της έπρεπε να είναι
ασφαλώς η «σταθεροποίηση» του χρηματοπιστωτικού και δημοσιονομικού
περιβάλλοντος, ανάσχεση ή ανάταξη του φαύλου κύκλου ύφεσης-χρέους, σταδιακή
αποκατάσταση επενδυτικού κλίματος και ανασυγκρότηση του παραγωγικού δυναμικού
της οικονομίας μετά από την πρωτοφανή καταστροφή ή απαξίωση σταθερού και
ανθρώπινου κεφαλαίου, που της είχαν επιφέρει τα τιμωρητικά, ισοπεδωτικά και
«εμπροσθοβαρή» μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας και υπερφορολόγησης, εσωτερικής
υποτίμησης και (για να μη ξεχνιόμαστε) πιστωτικής ασφυξίας, που επιβλήθηκαν από
την τρόικα.
Διατυπωμένο με αυτούς
τους όρους, το αντικείμενο ή διακύβευμα της
διαπραγμάτευσης για την ελληνική πλευρά δεν είναι ένας απλός,
μετριοπαθής και «έντιμος» συμβιβασμός γενικά και αόριστα. Είναι απαίτηση
Αλληλεγγύης, πρωτίστως από τους λαούς της Ευρώπης, για ανάσχεση και αναστροφή
του καταστροφικού «σπιράλ θανάτου» που έχουν θέσει σε κίνηση στην Ελλάδα, εδώ
και πέντε χρόνια, οι παράνομοι μηχανισμοί της τρόικα και των μνημονίων.
Σ’ αυτό το διακύβευμα
έχουν θέση και τα μέτρα που αναφέρει ότι επιχείρησε να διαπραγματευτεί με
«αποφασιστικότητα» ο Βαρουφάκης, κυρίως «αναδιάρθρωση του χρέους με swaps, χαμηλό πρωτογενές πλεόνασμα, κάποιες βασικές
παράμετροι προστασίας κοινωνικών ομάδων» κλπ.
Και πάλι όμως, τέτοια
μέτρα δεν μπορεί να είναι ξεκομμένα από το μακροοικονομικό, νομισματικό και
δημοσιονομικό τους πλαίσιο, που αποβλέπει πια, κατά προτεραιότητα, στην
ανάσχεση των μακροχρόνιων υφεσιακών επιπτώσεων των μνημονίων, με μεσοπρόθεσμα
μέτρα ενίσχυσης της ρευστότητας και της ενεργού ζήτησης, των πιο χαμηλών
εισοδημάτων, σε συνδυασμό με τα μέτρα ανακούφισης φτωχοποιημένων στρωμάτων,
όπως και χρηματοπιστωτική σταθερότητα που θα επιτρέψει αντιστροφή του κύματος
εκροής καταθέσεων αλλά και μετανάστευσης κεφαλαίων, επιχειρήσεων και
εργαζομένων.
- Χωρίς την πολιτική πυξίδα που παρέχει το διακύβευμα σωτηρίας της Ελλάδας με ευθύνη και υποχρέωση των δανειστών, βάσει του διεθνούς δικαίου, η όποια διαπραγμάτευση φετιχοποιείται και ανάγεται σε αυτοσκοπό, ενώ η πλευρά των δανειστών γνωρίζει πως η επιστροφή στο μνημονιακό στάτους κβο είναι αναπόφευκτη – αν όχι προσυμφωνημένη.
Ας δούμε λοιπόν το
κομβικό σημείο της τηλεδιάσκεψης της 24ης Φεβρουαρίου, όπου ο
Βαρουφάκης παραδέχεται μια πρώιμη ήττα, προτού καν αρχίσει τις «συνομιλίες» του
4μήνου-γέφυρα με τη τρόικα.
Το αδιέξοδο της
διαπραγματευτικής στρατηγικής του 1ου εξαμήνου 2015 δεν άργησε να
οδηγήσει στη παγίδα του Eurogroup της 20ης
Φεβρουαρίου και στην «ήττα» τέσσερις μέρες αργότερα.
Προάγγελος αυτής της
ήττας ήταν οι πρώτες απειλές για διακοπή χρηματοδότησης και κλείσιμο των
ελληνικών τραπεζών, ως πίεση προς την νέα ελληνική κυβέρνηση για να αποδεχθεί
τα «ανεκτέλεστα» του δεύτερου Μνημονίου που άφησε πίσω του ο Σαμαράς.
“Ο κ. Ντάϊσελμπλουμ
μου λέει έχεις μια επιλογή είτε αποδέχεσαι το πρόγραμμα ως έχει ή το πρόγραμμα
χτυπάει τα βράχια και με αυτό μην πολυλογώ εννοούσε κλείσιμο τραπεζών.”
Αν εκείνη ακριβώς τη
στιγμή, ο προκλητικός Ολλανδός έπαιρνε μια απάντηση του τύπου «Αυτό που είπες
το υπογράφεις τώρα αμέσως σε χαρτί ή θες να πάμε δίπλα να το πεις και στους
δημοσιογράφους;» είναι σίγουρο πως η εξέλιξη της «διαπραγμάτευσης» θα ήταν
εντελώς διαφορετική.
Το ίδιο περίπου
συνέβη στην πρώτη κατ’ ιδία συνάντηση Βαρουφάκη-Τσακαλώτου με τον Σόιμπλε στο
Βερολίνο λίγες μέρες αργότερα.
- «Δεν γίνεται κάθε φορά που διεξάγονται κάπου εκλογές να αλλάζουν οι κανόνες της Ευρωζώνης. Θα ακολουθήσετε τους κανόνες και τις δεσμεύσεις που έχετε αναλάβει αλλιώς ετοιμαστείτε για Grexit.»
Σ’ αυτό φυσικά, μια
ευγενική απάντηση θα ήταν, ότι οι «κανόνες» που επιβλήθηκαν στην ευρωζώνη τα
τελευταία 5 χρόνια συνιστούν δευτερογενές δίκαιο που επικράτησε πραξικοπηματικά
και ανατρέπει πολλές θεμελιώδεις αρχές του πρωτογενούς δικαίου των συνθηκών της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ οι δεσμεύσεις «μας» ανελήφθησαν υπό το κράτος αφόρητων
εκβιασμών και είχαν καταστροφικά αποτελέσματα στην ελληνική «κοινωνική
οικονομία».
Αντί να εγείρει θέμα
πολιτικής απονομιμοποίησης θεσμών που παραβιάζουν συστηματικά το διεθνές δίκαιο
και οδηγεί τις πιο αδύναμες χώρες του ευρώ στον όλεθρο, ο Βαρουφάκης οικοδόμησε
τη διαπραγματευτική του στρατηγική πάνω σε κινητή άμμο ενός «παντρέματος» ανόμοιων πραγμάτων που ούτως ή άλλως ουδέποτε
αποδέχτηκαν οι Δανειστές ως υποκατάστατο του Μνημονίου.
«Το είπα και στο πρώτο Εurogroup ότι
εδώ έχουμε δύο ατζέντες. Έχουμε το μνημόνιο, το πρόγραμμα στο οποίο υπάρχει μια
δέσμευση από το ελληνικό κράτος άσχετα αν διαφωνώ με αυτό. Από την άλλη μεριά
υπάρχει το δικό μας πρόγραμμα. Στόχος μας είναι να υπάρξει μια έντιμη
διαπραγμάτευση ώστε αυτά τα δύο να παντρευτούν, να υπάρξει ένας συμβιβασμός
μεταξύ αυτών των δύο.”
- Όπως όμως έχουν επιχειρηματολογήσει πολλοί σημαντικοί ακαδημαϊκοί και νομικοί, με κορυφαίο τον διατελέσαντα αντιπρόεδρο και επίτιμο πρόεδρο της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου, καθηγητή Γεώργιο Κασιμάτη, οι δανειακές συμβάσεις και τα Μνημόνια που έχει υπογράψει η Ελλάδα, «περιέχουν πρωτοφανείς στην ιστορία του οικονομικού διεθνούς δικαίου δεσμεύσεις της εθνικής κυριαρχίας και περιουσίας της Ελλάδας απέναντι στους Δανειστές, και πρωτοφανείς παραβιάσεις του συνταγματικού, του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου», γεγονός που καθιστά την υπογραφή τους εξίσου παράνομη με εκείνη της νεοαποικιακής επιβολής τους.
Έτσι περιπλέκεται η
υπόθεση της απονομιμοποίησης τέτοιων δεσμεύσεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο,
ενώ γίνεται υποβάθμιση πολιτικών προγραμμάτων, προσώπων ή κομμάτων που
παρεκκλίνουν από το ευρωζωνικό δόγμα.
Αυτό δεν άργησε να
φανεί στα τρία απανωτά Eurogroup όπου εκκολάφθηκε
η περιβόητη Απόφαση της 20ης
Φεβρουαρίου.
«Ο κ. Ντάϊσελμπλουμ
ξεκάθαρα είχε προσυμφωνήσει με την κα. Μέρκελ ότι θα μας δώσει αυτό που
ζητούσαμε. Ένα κοινό ανακοινωθέν του Eurogroup, στο
οποίο να αναγνωρίζεται, να μην υπάρχει αναφορά στο Μνημόνιο, να αναγνωρίζεται
ότι θα κριθεί η ελληνική κυβέρνηση από ένα κατάλογο μεταρρυθμίσεων που θα είναι
αποτέλεσμα συγκερασμού. Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία της 20ης
Φεβρουαρίου, η οποία αναιρέθηκε 4 μέρες μετά. Η συμφωνία, να σας θυμίσω,
έλεγε θα έχουμε στείλει στους Θεσμούς τον κατάλογο των μεταρρυθμίσεων που εμείς
προτείνουμε.»
Είναι περίεργο πως
μια τόσο σημαντική συμφωνία Μέρκελ-Ντάϊσελμπλουμ θα μπορούσε να αναιρεθεί 4
μέρες μετά από κατώτερους αξιωματούχους. Η επίμαχη παράγραφος της Συμφωνίας
προέβλεπε τα εξής:
Οι ελληνικές αρχές θα
παρουσιάσουν μια πρώτη λίστα μεταρρυθμίσεων, βασισμένων στις τρέχουσες
ρυθμίσεις [Μνημόνιο], μέχρι τα μεσάνυχτα
Δευτέρας 23 Φεβρουαρίου. Οι θεσμοί θα παράσχουν μια πρώτη άποψη αν η λίστα είναι
επαρκώς περιεκτική ώστε να αποτελέσει έγκυρο σημείο εκκίνησης για την
επιτυχημένη κατάληξη της αξιολόγησης. Αυτή η λίστα θα προσδιοριστεί περαιτέρω
και εν συνέχεια συμφωνηθεί με τους θεσμούς μέχρι τα τέλη Απριλίου. (βλ. consilium.europa.eu/en/press/press-releases/2015/02/150220-eurogroup-statement-greece)
Αλλά οι πολιτικοί
προϊστάμενοι της τρόικας όχι μόνο ανέτρεψαν αυτήν τη «μεγάλη επιτυχία», αλλά
κατά κάποιο τρόπο «δέσμευσαν» την ελληνική πλευρά σ’ αυτή την ανατροπή,
«προσποιούμενοι» ότι δεν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο.
“Δυστυχώς οι
εκπρόσωποι των τριών θεσμών, ο κ. Μοσκοβισί, ο κ. Ντράγκι, η κα. Λαγκάρντ,
συνεννοημένοι προφανώς, γιατί υπήρχε πλήρης σύμπτωση ακόμα και φραστική
ξεκίνησαν να λένε ότι ναι συμφωνούμε, ότι αυτός ο κατάλογος είναι αποδεκτός,
αλλά δεν υποκαθιστά το μνημόνιο, το M.O.U…. Εκείνη τη στιγμή, κύριε Παπαχελά,
είχα μια πάρα, πάρα πολύ μεγάλη απόφαση να λάβω. …. Έκρινα εκείνη
τη στιγμή …πως θα μπορούσαμε να προσποιηθούμε ότι δεν υπήρξε ή τουλάχιστον
εμείς να επιμένουμε…πως από την στιγμή που δεν είναι γραπτό δεν υπάρχει. Δεν
έχει νομική ισχύ…”
Προσέξτε την μετάβαση
από το πρώτο ενικό στο πρώτο πληθυντικό:
«Έκρινα ότι» και μετά
«θα μπορούσαμε να προσποιηθούμε ότι δεν υπήρξε ή τουλάχιστον εμείς να
επιμένουμε…πως από την στιγμή που δεν είναι γραπτό δεν υπάρχει».
Αυτό φυσικά δεν
σημαίνει αναγκαστικά ότι το «να προσποιηθούμε» απευθύνεται στους κ.κ.
κορυφαίους της τρόικα. Μπορεί να αναφέρεται ακόμα και στον Τσίπρα ο οποίος ήταν
σε ανοιχτή ακρόαση της τηλεδιάσκεψης με το «χταπόδι» του Μαξίμου.
Αλλά ένα πράγμα είναι
σίγουρο: η συγκεκριμένη προσποίηση [προς όλο τον υπόλοιπο
κόσμο] ότι
«κάτι δεν υπάρχει ενώ... υπάρχει [και λέγεται Μνημόνιο2]»
απαιτούσε και τη συγκατάθεση της τρόικα ώστε να συμμετέχει και αυτή ενεργά στο
τετράμηνο «θέατρο» διαπραγμάτευσης.
Και η συγκατάθεση
φαίνεται πως δόθηκε, με την τρόικα να ανακοινώνει το ίδιο βράδυ δημόσια, πως
«οι προτάσεις μεταρρυθμίσεων της ελληνικής κυβέρνησης είναι επαρκώς περιεκτικές
(comprehensive) ώστε να αποτελούν μια καλή βάση για
περαιτέρω διαβουλεύσεις» και για αποδοχή του ελληνικού αιτήματος παράτασης της
παρούσας σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης (MFFA).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
*Ο Δημήτρης Γιαννόπουλος είναι Πρώην Σύμβουλος Τύπου του ΥΠΟΙΚ
[Δημοσιεύεται στον Δρόμο της Αριστεράς, 23/01/2016]
==============================
==============================
Πως τον Βαρουφήξαμε: Οι αποκαλύψεις του πρωην ΥΠΟΙΚ μέσα από τα κείμενα του agriazwa.blogpsot
Οι αποκαλύψεις Βαρουφάκη είναι ιστορικής αξίας.
Γιατί είναι το black box των διαπραγματεύσεων.
Ένα μόνο κύριο συμπέρασμα βγαίνει από αυτές: Δημοκρατία και
γερμανοκρατούμενη Ευρώπη είναι ασύμβατα.
Τα παιχνίδια ισχύος εντός της ευροζώνης δεν υπόκεινται σε
κανένα άλλο κανόνα πέρα από την αδιαφάνεια και το δίκιο του ισχυρού ενώ η λαϊκή
βούληση είτε χλευάζεται είτε τιμωρείται.
Βγήκαν και πολλά επιμέρους συμπεράσματα: Ότι ο Βαρουφάκης
ήταν πολύ πιο πιστός στην κυβέρνηση και στο ευρωφεντεραλιστικό του όραμα από
ότι ήταν στον ελληνικό λαό.
Όλα τα υπόλοιπα τα είχαμε περιγράψει σε ετούτο εδώ το blog σε
μια εξαιρετικά πετυχημένη σειρά μακροσκοπικών παρατηρήσεων των φαινομένων καθώς
εσωτερική πληροφόρηση ουδέποτε είχα ή μπορούσα να έχω.
14 Φλεβάρη προειδοποίησα για την αρχή του τέλους της αριστερής
παρένθεσης:
«Ώστε υπήρξαν λαϊκιστές; Όχι γιατί αυτά που λέγαν ήταν αδύνατα να γίνουν όπως
τους κατηγορούσαν οι δήθεν ρεαλιστές, αλλά γιατί δεν κάναν ότι ήταν δυνατό για
να γίνουν.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι όμηρος όχι μόνο των προηγούμενων
πολιτικών και των διεθνών συσχετισμών αλλά και της ίδιας της της ρητορικής.
Έτσι μένει σε μια πολιτική εντυπώσεων ενώ φαίνεται να υποχωρεί στην ουσία της
πολιτικής που είναι η άσκησή της.
Είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κάποιος το τι συμβαίνει
στις διαπραγματεύσεις. Και μόνο η ύπαρξη αυτής της αδιαφάνειας είναι ένας
κάκιστος δείκτης…
… Προς το παρόν δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Η κυβέρνηση
επιμένει στο να μην αμφισβητηθεί η ρητορική κι όχι η πολιτική της…
…ότι κι αν μας μέλλεται, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Πως θα
υπάρξει οπωσδήποτε ρήξη.
Και υπάρχουν μονάχα δύο τρόποι για να γίνει αυτή: Αν δεν
γίνει με τα ιερατεία της Ευρώπης και με τα ιδιωτικά συμφέροντα, θα γίνει στο
εσωτερικό της κυβέρνησης και με το λαό…
…Είχα γράψει πρόσφατα …πως ποτέ μια κυβέρνηση δε ρίσκαρε
τόσα πολλά για να διεκδικήσει τόσα λίγα.
Σήμερα γράφω πως ποτέ μια κυβέρνηση δεν θα έχει χάσει τόσα
πολλά σε τόσο λίγο χρόνο κερδίζοντας τόσα λίγα.
Τη Δευτέρα θα δούμε αν έχει ξεκινήσει μια νέα εποχή για τη
χώρα ή αν απλά θα σφραγιστεί το τέλος της.»
18 Φλεβάρη προειδοποιούσα:
«Τι περιμένετε; Παρά τη παραφιλολογία οι διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους
δεν προχωρούν: Τι θέλετε; Να σας πετάξουν ένα κόκκαλο για να ισχυριστείτε πως ο
λαός δεν προδόθηκε, πως οι προσδοκίες και τα προτάγματα του ικανοποιήθηκαν;
Αυτά που κάποτε μου μοιάζαν μεγαλοφυή στρατηγήματα τώρα μου
μοιάζουν φθηνά τεχνάσματα.
Το whatever it takes του Γιάννη Δραγασάκη
περικόπηκε σε ένα απλό whatever…
…Την Πέμπτη περνάτε κάποιες κόκκινες γραμμές. Ανάσες ζωής
δίνουν, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν, κυρίως όταν γαλάζια και πράσινα
«παιδιά» περνούν στις γραμμές σας οι οποίες φαίνεται να μετατοπίζονται προς το
συμβιβαστικότερο.
Για λίγο καιρό ακόμη θα διαδηλώνουμε υπέρ σας και ενάντια
στην ολοκληρωτική Ευρώπη ωσάν λαός και Κυβέρνηση να ήταν το ίδιο και ταυτό. Αν
μας αποδείξετε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τότε μην εκπλαγείτε όταν μας δείτε
να διαδηλώνουμε εναντίον σας.
Και θα είναι κρίμα Αλέξη να γίνεις ΓΑΠ σε τόσο μικρή ηλικία
και με τόση μικρή θητεία και να στέλνεις τα ΜΑΤ εναντίον μας.»
«…Η συναίνεση και η συμμαχία με το σάπιο και παραπαίον σύστημα εξουσίας δεν
είναι συμβατή πλέον με την αφήγηση κάποιου μεγάλου στρατηγήματος… Στο αμέσως
προηγούμενο άρθρο μου δήλωνα ότι η κυβέρνηση διολίσθαινε από τη χάραξη
στρατηγικής στο σκάρφισμα τεχνασμάτων. Σήμερα δηλώνω ότι η ίδια η κυβέρνηση
ήταν ένα τέχνασμα, ένας ακόμη δούρειος ίππος του διεθνούς ολοκληρωτισμού και
του εγχώριου συστήματος εξουσίας, το πιο περίφημο από όλα μέχρι σήμερα. Αν δεν
ήταν εξαρχής, κατάφερε κι έγινε μέσα σε 22 μέρες από την ανάληψη της εξουσίας.
Αυτό και αν είναι κατόρθωμα.
Και αυτή η εικόνα είναι μη αναστρέψιμη. Κι έτσι θα
παραμείνει εκτός κι αν δούμε τους Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλο και τους
ολιγάρχες φυλακή.
Αλλά δεν πρόκειται να δούμε κάτι τέτοιο...
Λυπάμαι… όχι, όχι δεν λυπάμαι: Ντρέπομαι που
έσπρωξα κόσμο στην αγκαλιά του εξαιρετικά μεταμφιεσμένου ταξικού του εχθρού.
Ντρέπομαι που φάνηκα και γω χρήσιμος ηλίθιος...
…Μένει να φανεί επίσης αν η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ που στελέχη
της μου την περιγράφαν ως ριζοσπαστικότατη και λυσσασμένη κατά της διαπλοκής θα
θέσει θέμα αλλαγής ηγεσίας στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν θα πέσει ηρωικά στις επάλξεις ή αν
πέφτοντας από τα σύννεφα θα επιχειρήσει απλά να βρει μια μαλακή καρέκλα να
ανακουφίσει τον πονεμένο της πισινό.»
Φτάσαμε στην αποφράδα 20η του Φλεβάρη,
τον πρώτο ανέντιμο συμβιβασμό, το τυράκι στη φάκα που σήμερα ο Βαρουφάκης
ομολογεί πως ήταν λάθος του:
«Μην ξεχνάμε όμως πως και τα ξένα χέρια
χρειάζονται ελληνική γη. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στους μετανάστες αλλά στα
μεγάλα κεφάλαια.
Όσο περισσότερη ελληνική γη μπορούν να αρπάξουν. Και αυτό
ακριβώς φαίνεται πως θα τους δώσει και η νέα ελληνική κυβέρνηση: Γη και
ύδωρ.»
25 Φλεβάρη όρισα τον χρόνο που η κυβέρνηση θα διατηρούσε το
αριστερό της προσωπείο. Έπεσα έξω ένα μόλις μήνα:
«…Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση έχει βαριά βαριά τρεις μήνες για να
πετύχει μικρά και μεγάλα θαύματα, πολλά από τα οποία θα επιδιώξουν να τα
σαμποτάρουν όχι μόνο το ελληνικό σύστημα εξουσίας αλλά κι οι ίδιοι μας οι
«εταίροι», απέναντι στην κρίση των οποίων ξαναδεσμευτήκαμε. Μετά το τρίμηνο
αυτό η κυβέρνηση θα βρεθεί χωρίς φύλλα συκής μπροστά στην Νέα Ιερά Εξέταση όπου
θα κληθεί με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες να δηλώσει πίστη στο
νεοφιλελευθερισμό και την γερμανική ηγεσία ή να δεχτεί ακόμη μεγαλύτερους
εκβιασμούς…
…Ας ξεκινήσουν τα θαύματα λοιπόν: Ας ξαναχτίσουμε τη χώρα σε
τρεις μήνες. Γιατί όχι; Ο Χριστός είχε δεσμευτεί ότι θα ξαναχτίσει το Ναό του
Σολόμωντα σε τρεις μέρες.
Άλλωστε η συγκυβέρνηση έχει κάνει ήδη το πρώτο της μεγάλο
θαύμα μόλις σε μερικές μέρες: Να επικυρώσει εκ νέου νεοφιλελεύθερες πολιτικές
και ένα νέο αντικοινωνικό μέτρο με τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή συναίνεση.
Αυτό κι αν είναι θαύμα!»
Παρά όλα αυτά, η κυβέρνηση συνεχίζει τις πρακτικές του
ψεύδους και ενός άνανδρου αριστερίστικου οπτιμισμού, όπου η αριστερή προπαγάνδα
συνάντησε την καθεστωτική, δημιουργώντας ένα «πυκνό νέφος παραπληροφόρησης,
μουντότερο ακόμη και από τη σημερινή νεφελώδη μέρα.
Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, πριν κλείσει η ΕΡΤ
και πριν οι αντιμνημονιακοί συναγωνιστές γίνουν κυβέρνηση, μπορούσες να μάθεις
τι περίπου είχε συμβεί και να εξάγεις συμπεράσματα για το πώς και γιατί είχε
συμβεί.»
Ακόμη και μέσα σε αυτό το νέφος αδιαφάνειας, αναγνωρίζω πως
η στρατηγική της χρονοτριβής είναι καταδικασμένη κι ωφελεί τους δανειστές. Έτσι
στις 5 Απριλίου γράφω πως :
«Πράγματι, ο χρόνος που κέρδισε η κυβέρνηση ήταν χρήμα μόνο για τους δανειστές:
Παρότι οι δανειστές έχουν παγώσει τις δικές τους υποχρεώσεις προς την Ελλάδα, η
συγκυβέρνηση συνεχίζει να τιμά τις υποχρεώσεις της προς όλους ανεξαιρέτως τους
δανειστές με δικούς της πόρους, με δικούς μας δηλαδή πόρους.
Αυτή δεν είναι ούτε ανεκτή ούτε καν βιώσιμη πολιτική. Οι
πόροι εξαντλούνται. Ακόμη και ότι έχει απομείνει στα ασφαλιστικά ταμεία μετά το
απίστευτο πλιάτσικο του PSI απειλείται με την κάθε μέρα που περνάει.
Καίμε για να μένουν ζεστοί οι δανειστές τις τελευταίες σανίδες σωτηρίας που θα
μας ήταν διαθέσιμες… Ήταν από την αρχή της κρίσης δεδομένο ότι οι μνημονιακές
κυβερνήσεις θέλαν να φέρουν τη χώρα προ μη αντιστρεπτών τετελεσμένων. Με αυτήν
την έννοια υπήρξαν εξαιρετικά επιτυχημένες.
Η νέα κυβέρνηση … παγιδεύτηκε διπλά: Παγιδεύτηκε από την παγίδα
Σαμαρά Βενιζέλου και παγιδεύτηκε από το ρομαντισμό του Ευρωπαϊκού της Οράματος
όταν αυτή τη στιγμή τη μοίρα της Ευρώπης ορίζουν κυνικά καθήκια που είναι
παντρεμένα με τα διατλαντικά υπερσυσσωρευμένα μεγακεφάλαια και το τραπεζικό
σύστημα.»
Τον Μάιο δεν υπήρχε περιθώριο για την παραμικρή ψευδαίσθηση:
«Οι προηγούμενοι δυνάστες μας κάναν εμπόριο τρόμου.
Και συνεχίζουν το εμπόριο τους.
Η τωρινή κυβέρνηση κάνει εμπόριο αισιοδοξίας:
Η συμφωνία είναι δίπλα, είναι κοντά και η σόγια είναι κρέας
καθώς πλέον η καταστροφική συνθηκολόγηση της 20ης Φλεβάρη σήμερα θεωρείται
μια επιτυχία-σταθμός.
Είναι σταθμός. Από κει περνάει το τρένο των μνημονίων.
Ας μη γελιόμαστε. Μια χρηματοδοτική συμφωνία με πολιτικούς
όρους και προϋποθέσεις είναι μνημόνιο όπως και να ονομαστεί.
Έχει γίνει σαφές ακόμη στους μέτρια ηλιθίους ότι η ΕΕ δεν
επιτρέπει την άσκηση πολιτικής. Ότι έχει καταλύσει ότι δημοκρατικό υπήρχε μέσα
της.
Ότι οι εθνικές κυβερνήσεις οφείλουν να είναι ανδρείκελα της.
Ότι δεν μπορείς να ασκήσεις πολιτική όταν δεν ορίζεις τη
νομισματική σου πολιτική.
Το ζούμε, το βιώνουμε.
Οι μάσκες πέφτουν γρήγορα στις μέρες μας.
Έστω λοιπόν ότι φτάσαμε στην «ενδιάμεση» συμφωνία.
Κάποιος οφείλει να μας εξηγήσει το πως γίνεται ο
δανειζόμενος να εξυπηρετεί το χρέος του όταν ο δανειστής βαράει πιστόλια.
Υπάρχει όρος για αυτόν τον έντιμο άνθρωπο: μαλάκας λέγεται.
Δεν κερδήθηκε χρόνος: Χάθηκε και ο τελευταίος χρόνος και τα
τελευταία χρήματα.
Όλα για το εμπόριο ελπίδας που έχει αφήσει τη χώρα πιο
ανέτοιμη από ποτέ για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή: Να σταθεί
στα πόδια της και να κάνει την επανεκκίνηση…
Η ομηρία της Ελλάδας θα συνεχιστεί…
…Παρά τη φιλολαϊκή ριζοσπαστική πατριωτική προεκλογική
ρητορική, η κυβέρνηση μόνο και μόλις μετά βίας τις κόκκινες γραμμές καταφέρνει
να κρατήσει κι αυτές μοιάζουν στους δανειστές τόσο λεπτές όσο ένα κόκκινο
στρινγκάκι που ο βιαστής επιχειρεί να παραμερίσει…
Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι κακώς σχεδιασμένη. Θα
συνεχίσει να οδηγεί σε αδιέξοδα και θα προσποιείται ότι τα ξεπερνά με έντιμους
συμβιβασμούς…
…Και οι συμβιβασμοί δεν θα χουν τέλος.
…Όχι δεν έχει κάποιο μυστικό υπερόπλο η κυβέρνηση. Το
τελευταίο βέλος στη φαρέτρα που άφησαν αυτοί που μας παρόπλισαν παραδόθηκε και
αυτό. Είναι αστείο να βλέπεις τους εταίρους να σου γυρνάν μέχρι και το Grexit στη
μάπα όταν εσύ έπρεπε να το έχεις μονίμως στραμμένο στη μάπα τους και να μην
τους χάνεις ούτε στιγμή από τα μάτια σου.
Παίξατε και χάσατε που μας λέει και ο γλίτσας ο
Νταισενμπλουμ. Γιατί αυτοί δεν παίζουν καλοί μου φίλοι.
Εμπρός λοιπόν για τη νέα κανονικότητα.
Εμπρός για μια νέα μεταπολίτευση με τη χώρα πιο φτωχή, πιο
εξαρτημένη.
Γι’ αυτό παλεύαμε τόσα χρόνια; Για αυτό θέλαμε να σκίσουμε
την παλιά μεταπολίτευση; Για ένα πρόσημο; Για ένα αδειανό πουκάμισο;
…Όχι, όχι, δε βιάζομαι πια να κρίνω. Γιατί ξέρω εδώ και
καιρό ότι είναι πολύ αργά.
Αυτή η κυβέρνηση ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Η ελπίδα ήρθε.
Και με μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να μοιάζει μαστουρωμένο από αυτήν, σαν η
ζωή να έχει ξαναρχίσει, ναι αυτού του είδους η ελπίδα μοιάζει με χαλασμένο
ναρκωτικό…»
2 Ιουνίου ανακεφαλαιώνουμε την «διαπραγματευτική πορεία» και
προειδοποιούμε για μισθούς και συντάξεις:
«Το παιδί θαύμα της ελληνικής
πολιτικής σκηνής που μας έσωσε από τα μνημόνια, πιστεύει στον εαυτό του, με
άλλα λόγια πιστεύει στα θαύματα.
Υπάρχει αυτή η εσωτερική αφήγηση που θέλει το έργο της
κυβέρνησης να γίνεται σταδιακά και τους δανειστές σταδιακά να υποχωρούν.
Αυτή η αφήγηση διαψεύδεται από το διαρκές γεφύρι της Άρτας
των διαπραγματεύσεων.
Ας δούμε όμως ποια είναι η πραγματικότητα όπως περιγράφεται
απ ‘όλα τα μέσα του εξωτερικού, συστημικά και ανεξάρτητα, νεοφιλελεύθερα και
αριστερά:
Μοναχά μια νίκη πέτυχε η κυβέρνηση και αυτή από νωρίς: να
μειωθούν οι απαιτήσεις στο πρωτογενές πλεόνασμα, ένα σημαντικό κατόρθωμα που
δεν μπορεί όμως από μόνο του να ανακουφίσει τον πληθυσμό πόσο μάλλον να
αναστηλώσει μια οικονομία που βρίσκεται στο μεγαλύτερο σημείο καμπής της για
την περίοδο του τελευταίου μισού αιώνα και βάλε.
Πέρα από την απαίτηση για υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, σε όλα
τα άλλα οι δανειστές δεν το χουν κουνήσει ρούπι: Όταν περιγράφεται πως έχει
γίνει πρόοδος αλλά θέλει κι άλλο, οι δανειστές περιγράφουν απλά την
υποχώρηση της συγκυβέρνησης στα περισσότερα των μετώπων και όχι τη σύγκλιση
όπως αρέσκεται να περιγράφει η κυβέρνηση.
Πράγματι, από την φιλολαϊκή πανοπλία φτιαγμένη από κόκκινες
γραμμές έχει μείνει μονάχα μια κόκκιινη κλωστή έτσι που το θέαμα μοιάζει με
κόκκινο στρινγκάκι:
Οι μισθοί και οι συντάξεις.
Και εκεί θα πέσουν κορμιά για να μην πέσουν κεφάλια.
Για αυτή την κόκκινη γραμμή φαίνεται πως η κυβέρνηση δηλώνει
έτοιμη να εκβιάσει. Όχι τόσο τους δανειστές. Σε αυτούς οι εκβιασμοί γίνονται με
το σταγονόμετρο σε ποσολογία ομοιοπαθητικού φαρμάκου: Ο κυβερνητικός εκβιασμός
θα στραφεί για μια ακόμη φορά στο λαό.»
Στις 5 του Ιούνη, συνεχίζουμε την ανακεφαλαίωση της διαπραγματευτικής πορείας και εισάγουμε το
θέμα της εσωτερικής αντιπολίτευσης και το ρόλο της στην επιλογή της κυβέρνησης
για προσωρινή αναβολή πληρωμής στο ΔΝΤ:
«Μετά από μήνες μια άκαρπης «επίθεσης φιλίας», αριστερής
αλαζονείας, αμετροέπειας, κρυψίνοιας, διγλωσσίας, μετάλλαξης, συνεχών
υποχωρήσεων στο εξωτερικό και ανέντιμων συμβιβασμών στο εσωτερικό, η κυβέρνηση
αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να θυμηθεί τον παλιό καλό της εαυτό.
Αμέσως μετά την ελληνική πρόταση που δεν την λες ακριβώς κι
αριστερή, οι επικυρίαρχοι απάντησαν εξόχως τιμωρητικά με το σκληρότερο μνημόνιο
που έχει επιχειρηθεί να επιβληθεί σε ελληνική κυβέρνηση.
Το δίλλημα που έθεσαν ήταν απλό: Ή θα αυτοκαταστραφείτε ή θα
σας καταστρέψουμε, υπενθυμίζοντας στην συγκυβέρνηση ότι οι επικυρίαρχοι θέλουν
να τη θάψουν ζωντανή όσο και αν αυτή υποχωρήσει ή μεταλλαχθεί.
Η Ύβρις της αριστερής/πατριωτικής κυβέρνησης πρέπει να
τιμωρηθεί παραδειγματικά. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει
κανέναν: Έκπληξη είναι μονάχα ότι αυτό αποτελεί έκπληξη για κάποια
ευρωαιθεροβάμονα κυβερνητικά στελέχη.
Όταν στην πραγματικότητα υπήρχε μοναχά υποχώρηση των
ελληνικών θέσεων, με την παταγώδη κατάρριψη του ψεύδους της αισιοδοξίας και της
εγγύτητας των διαπραγματευόμενων πλευρών που η μονταζιέρα του Νέου Μαξίμου
πότιζε τον λαό, η κυβέρνηση επιστρέφει στο ρεαλισμό: Ή μισθοί και συντάξεις ή
δόσεις.
Η θεωρία των πέντε καρπουζιών που αποστράγγισε τους
τελευταίους πόρους της χώρας για να είναι εντάξει στις «υποχρεώσεις» της, τις
οποίες δυστυχώς η κυβέρνηση της ελπίδας αποδέχτηκε στο ακέραιο στις 20 του
Φλεβάρη με ότι συνεπαγόταν αυτό, τελειώνει με τα καρπούζια να σκάνε.
Αναγκαστικά λοιπόν αλλά και υπό την απειλή ανεξέλεγκτων
εσωτερικών αντιδράσεων, η κυβέρνηση έστω και καθυστερημένα και με τεράστιο
κόστος έβγαλε το πιστόλι της στάσης πληρωμών στο τραπέζι, βάζοντας προς το
παρόν τέλος στον προσκοπισμό που μέχρι τώρα την χαρακτήριζε…
Δεν τρέφουμε αυταπάτες: Γνωρίζοντας πόσο καλή είναι αυτή η
κυβέρνηση στο επικοινωνιακό κομμάτι και τους τακτικισμούς προς εσωτερική
κατανάλωση, θεωρούμε ενδεχόμενο το να είναι αυτή η καθυστέρηση αποπληρωμής πέρα
από πραγματική αδυναμία αποπληρωμής κι ένα τέχνασμα για να ανακουφιστεί η ίδια
προσωρινά έστω, από την αντιμνημονιακή εσωτερική αντιπολίτευση…»
Στη συνέχεια περιγράφουμε αυτά που ο Κος Βαρουφάκης μας αποκάλυψε
για μια ακόμη φορά. Το πως το δημοψήφισμα έγινε αναμένοντας ένα οριακό ναι ή
όχι ώστε να αποδυναμωθεί πολιτικά η εσωτερική αντιπολίτευση και να περάσει το
μνημόνιο 3 αφού ήδη ο πρωθυπουργός είχε αποφασίσει τον άνευ όρων συμβιβασμό. Το
εκκωφαντικό ΟΧΙ τον ανάγκασε να καθαρίσει την μπουγάδα της αντιμνημονιακής
εσωτερικής αντιπολίτευσης με αιφνιδιαστικές εκλογές, σέρνοντας το λαό στο να
ψηφίσει μνημόνιο.
Και δε θα είναι το τελευταίο. Το νέο πολιτικό σκηνικό μετά
τη γερμανοαμερικανική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη θα ταλαντώνεται πότε ανάμεσα
στον ψευδοπροστάτη των δημοσίων υπαλλήλων προστάτη Τσίπρα και πότε ανάμεσα στον
ψευδοπροστάτη του ιδιωτικού τομέα Κυριάκο Μητσοτάκη με τη χώρα να ξεπουλιέται
πότε από τον ένα και πότε από τον άλλον και με το τυρί της επιμήκυνσης του
χρέους και της μείωσης των επιτοκίων να προσφέρεται στον πιο πρόθυμο λάτρη της μνημονιακής
φάκας.
Σχόλια